SF KrisLay *remember me ที่รัก"

Kris part
ตั้งแต่วันที่รู้ว่า อี้ชิงคนนี้ คือคนๆเดียวกับจางอี้ชิง คนที่ผมรัก ผมมีความรู้สึกว่า..ผมหวงเขา ทั้งๆที่อี้ชิงพึ่งย้ายมาได้ไม่นาน แต่..กลับมีคนรู้จักเยอะขึ้น ที่น่าโมโหคือ มีคนมาสารภาพรักกับอี้ชิงนับไม่ถ้วน! โอ้ยใครเขาสั่งเขาสอนให้หน้าตาน่ารัก=_= ผมนี่ขึ้นเลยครับ
"พี่คริสฮะ..เห็นพี่ลู่หานไหม?" คนดีของเสี่ยวลู่ เหอะ~เห็นนิ่งๆงี้ก็อิจฉาเป็นนะเว้ย!
"โดนเด็กเกรด10ลากไปสารภาพรักหลังตึกวิทย์เมื่อกี้..ว่าแต่...อ่าว=_=*" ยังไม่ทันที่ผมจะถามคืน ไอ่เด็กรุ่นน้องก็วิ่งปานโซนิกไปหลังตึกวิทย์ทันที
"คริส~ เย็นนี้ไปกินติมร้านแถวนี้ด้วยกันป่าว ไม่ไกลจากโรงเรียนหรอก พึ่งเปิดได้ไม่นาน " ผมหันไปมองหน้า ต้องเรียกว่าก้มถึงจะถูก ผมก้มหน้ามองเพื่อนตัวเล็กอย่างโดคยองซู ที่ลากแฟนรุ่นน้องมาอวดโฉมเดินร่อนแบบนี้เป็นอาทิตย์ๆ
"มะ.." ผมกำลังจะตอบปฎิเสธ เสียงไอ้ชานก็ลอยเข้าหูมา
"ไปดิ~!! กูไปด้วยนะ ขอลากแฟนกูไปด้วยนะ !! เพื่อนแฟนกูด้วยยย~" เพื่อนแฟนหรอ... จะมีใครซะอีกหละ
"อืม.ไปดิ " ผมตอบกลับแบบไม่ลังเล
"ทำไมวันนี้คุณชายเย็นชากุพูดง่ายวะ-0-" ผมหันไปมองหน้าชานยอล ประมานว่า มันแปลกยังไงวะ
"มึงไม่ต้องมาทำหน้าสงสัย ปกติพวกกูชวน มึงยอมไปซะที่ไหนหละ!- -" ก็จริงของมันอ่ะ แต่ครั้ฃนี้มีคนพิเศษของผมไปด้วย จะให้พลาดได้ไง..ใช่ไหมครับ-....-
"ฟังนะชานยอล^^ ...เรื่อง..ของ..กู..ครับ " ผมส่งยิ้มกวนบาทาให้ชานยอลก่อนจะเดินกลับห้องเรียน
"มึงว่ามันดูแปลกไปป้ะพักหลัง " ชานยอลหันไปถามคยองซู พักหลังหลังเพื่อนเขาคนนี้เปลี่ยนไปจริงๆ ความเย็นชาเริ่มหายไปที่ละน้อยๆ
"กูก็คิดว่างั้นอ่ะ" คยองซูตอบเพื่อนหูกาง ก่อนจะหันมาจุ๊บแก้มแฟนรุ่นน้องเพื่อที่จะเข้าเรียนคาบบ่าย
 
Luhan part
ผมยืนมองเด็กตรงหน้าที่ไม่มีท่าทีจะพูดอะไรออกมา จนผมเริ่มจะหมดความอดทนแล้วสิ จริงๆผมก็รู้นะ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ แต่ผมก็ยังไม่ชิน อีกอย่างผมแพ้ให้ไอ่เด็กหัวสีโอเซฮุนไปตั้งนานแล้ว ถึงจะมีคนมาสารภาพรักทั้งโรงเรียน.ผมก็ไม่สนหรอก
"ถ้าน้องไม่พูด พี่ขอตัวนะ-.-" บอกพูดออกไปหลังจากยืนมองน้องที่เอาแต่นิ่งเงียบมานาน
"คือ..พี่ลู่หานครับ..พี่อาจจะไม่รู้จักผมนะ แต่..ดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะของพี่ทุกวันๆ เป็นของผมเองครับ" เด็กนี่โกหก. เพราะผมเคยเห็นคนที่เอาดอกกุหลาบขาวที่ผมชอบมาวางแล้ว..จะเป็นใครได้หละ..ก็โอเซฮุนอีกนั่นแหละ
"นายเองหรอกหรอ?" ผมตอบกลับไปแบบหน้าใสซื่อ แกล้งทำไม่รู้เพื่อดูละครตบตาของคนตรงหน้า
"ครับ ผมเอง. แล้ววันนี้ ผมก็จะมาบอกว่า..เป็นแฟนกันนะ" เด็กรุ่นน้อง(ที่สูงกว่าผม- -) คุกเข่าลงพร้อมยื่นดอกกุหลาบสีขาวสะอาดตา..ผมรับมันมาก่อนจะดึงให้รุ่นน้องยืนขึ้น
"อืม...." ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ..ก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกความสนใจให้ผมหันไป
ตุบ! ผมหันไม่หาต้นเสียง เห็นแต่เพียงแผ่นหลังที่วิ่งออกไปจากตรงนั้น คนที่ผมก็รู้ว่าใคร คนที่ผมจำได้ขึ้นใจ..โอเซฮุน นาทีนี้สิ่งที่สำคัญที่สุด คือคนที่วิ่งหนีออกไป ผมจะต้อง..อธิบาย
"อืม..พี่จะบอกว่า น้องอย่าโกหกว่าน้องเป็นคนให้ดอกกุหลาบพี่ทุกวัน..น้องอย่ามาเอาความดีความชอบใส่ตัว..พร่รู้เสมอว่าใครที่เป็นคนให้พี่..แล้วคนที่พี่รักคือคนที่พึ่งวิ่งหนีพี่ไปเมื่อกี้ พี่ขอโทษนะ." ผมคืนดอกไม้ให้เด็กรุ่นน้องที่ยังไม่ทันได้รู้จักชื่อด้วยซ้ำ ก่อนจะวิ่งตามคนที่ผม..รัก..เพื่ออธิบายให้เขาเข้าใจ
Sehun part
ผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนของโรงเรียน พร้อมกับรวามรู้สึกเจ็บที่หัวใจ ผมได้ยินไม่ผิด ...พี่ลู่หานรัยรักไอ้ยูคยอม..ทั้งๆที่ผมพยายาม..พยายามทำเพื่อเจาขนาดนี้ ..แต่มันกลับเอาความดีความชอบให้ตัวเอง..ทำไมผมถึงไม่ออกไปค้านหละ ว่าผมต่างหาก!ที่วางดอกกุหลาบไว้บนโต๊ะพี่ลู่ห่านทุกวัน.. แต่เพราะผมคืดว่าพี่เขาอาจจะมีความสุข เพราะผมรักพี่ลู่หาน..ผมจะยอมเจ็บเอง ผมก้มมองแหวนเงินที่สั่งทำมา..มันคงไม่มีความหมายแล้วหละ..ไม่มีความหมาย...ผมเตรียมที่จะปาแหวนทิ้งแต่ดันมีใครบางคน จับมือผมเอาไว้
"นายจะทำอะไร ? โอเซฮุน." เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ผมไม่มีวันลืม เสียงของคนที่ผมรัก..พี่ลู่หาน!
"พี่มาได้ยังไง...แล้วยูคยอม.."
"เด็กคนนั้นชื่อยูคยอมหรอ.-0-" เอ๋~!? อะไรกัน รับรักเขาแล้วแต่ไม่รู้ชื่อเนี่ยนะ=_=
"หมายความว่าไง รับรักเขาแล้วไม่รู้ชื่อ ฮึก. พี่ลู่. ฮึก บ้าป่าวเนี่ย ฮึกๆ" ผมสะอื้นเบาๆพูดแทบไม่เป็นประโยค เพราะย้ำตาที่ผมพยายามสะกดไว้ เริ่มไหลออกมาแล้ว
"แล้วใครบอกว่าพี่รักรักเค้าหละ~~ อย่ามโนดิฮุนนน~"
"ก็ผมได้เห็นกับตาว่าพี่รับดอกไม้จากยูค แถมยังได้ยินกับหูอีกด้วย.." ผมก้มหน้าลง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ..เสียงหัวเราะชอบใจของรุ่นพี่ตัวเล็ก
"5555 โอ้ยยย เบื่อคน มโน~ ฮุนได้ยินว่าอะไรอะ บอกพี่ได้ป้ะ~" ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ลู่หานอีกครั้ง
"พูดว่า..อืม.." ผมได้ยินแบบนั้นแหละ แค่นั้นผมเลยวิ่งออกมา..วิ่งออกมาให้เร็วที่สุด
"ได้ยินแค่นั้นก็วิ่งแล้วหรอ~ พอพี่เห็นเราวิ่งมา ..พี่เลยพูดประโยคมี่พี่พูดค้างเอาไว้" ผมเอียงคอ สงสัย..ประโยคที่ค้างไว้??? อะไรรร~???
"พี่พูดว่า -.พี่จะบอกว่า น้องอย่าโกหกว่าน้องเป็นคนให้ดอกกุหลาบพี่ทุกวัน..น้องอย่ามาเอาความดีความชอบใส่ตัว..พี่รู้เสมอว่าใครที่เป็นคนให้พี่..แล้วคนที่พี่รักคือคนที่พึ่งวิ่งหนีพี่ไปเมื่อกี้ พี่ขอโทษนะ.- " พูดจบพี่ลู่หานก็ก้มลงมาจุ๊บแก้มผมเบาๆ
"หมายความว่า..พี่รู้ว่าใครให้ดแกกุหลาบพี่ทุกวัน? พี่รู้ได้ไง!!?"
"โหยย พี่เห็นตั้งแต่3วันแรกแล้วฮุนเอ๋ยยย~ ไม่เนียนอะบอกเลย" หมดกัน.ปกปิดมาตั้งนาน กลับกลายเป็นพี่ลู่ที่ปกปิดผมแทนซะงั้น.! โอ๊ยยย น้องฮุนอยากจะกรี๊ดดดด ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับจับบ่าพี่ลู่หานแล้วกด..[ล่อแหลมไปไหมลูกคำนี้] ...เอ่อหมายถึงให้นั่งลงบนม้าหิน
"งั้น ...พี่ลู่เป็นแฟนกับผมนะ~" ผมกำมือคนตัวเล็กแน่นไม่หลบสายตาเขาเลยสักนอด เพื่อให้เขารู้ว่าผม..จริงใจ
"พี่รอคำนี้มานานแล้วฮุน.\\\\\" พี่ลู่หานหน้าแดงก่ำ
"นี่ครับ ผมไปสั่งทำมาเลยนะ~~ ลายนี้ไม่มีใครเหมือนแน่นอน เพราะผมออกแบบเอง><~"ผมสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของพี่ลู่หานช้าๆ แล้วจุ๊บเบาๆที่หน้าผาก
"แต่มีเรื่องนึงที่พี่อยากจะบอก..." พี่ลู่หานดึงไทน์ผมลงมาแล้วกระซิบข้างหูเบาๆ
"พี่ขอเป็นคนกดนะครับ.^^" ผมหน้าแดงก่ำทันที แต่คืดหรอว่าผมจะยอมรับคำขอหนะ ผมกระซิบข้างหูพี่ลู่หานกลับไป ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
"ไม่มีทางครับ" พี่ลู่หานหน้าแดงกว่าเดิมอีก เแบบนี้นี่นะจะกดผม5555 พี่ชานยอลครับ นายพรานล่าหัวใจกวางน้อยได้แล้วนะครับบ ผมโผกอดคนตรงหน้าก่อนจะจุ๊ปริมฝีปากสีชมพูนั่น จนลืมไปว่า...ออดขึ้นเรียนช่วงบ่ายเังตั้งแต่ผมวิ่งหนีออกมาแล้ว=___= แต่ขอกินรุ่นพี่ตัวเล็กก่อนแล้วกัน~ไหนๆก็ไหนๆแล้ว~