SF KrisLay *remember me ที่รัก"

Yixing part
ผมอยู่เกาหลีมาหลายอาทิตย์แล้ว แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะตามหาเขาที่ไหน จะเริ่มต้นจากตรงไหน ผมไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไงต่อไป
ร่างบางรำพันกับตัวเอง พร้อมหยิบสร้อยที่คอขึ้นมาดู น้ำใสๆเริ่มไหลจากตา บ่งบอกชัดเจนว่าเขาคงหมดหนทางที่จะเจอ คนที่เขารักแน่ๆ
"ไอ้ชิงงง มึงร้องให้ทำไม ใครทำอะไรมึงง บอกกูมาเลย !!กูจัดการมันเอง" แบคฮยอนพ่นประโยคออกมาโดยที่อี้ชิงยังไม่ทันพูดอะไร เก่งตลอดเลยนะคนตัวเล็กแบบนี้เนี่ย
 
"ป่าว..กูก็แค่..คิดถึง" ผมก้มมองสร้อยคอของผมอีกครั้ง ผมคืดถึงเขาจริงๆนะ ไม่รู้ว่าเขาไป..อยู่ที่ไหน
"อู๋อี้ฟานอะนะ..ไอ้เด็กผู้ชายแสนอบอุ่นของมึงอะนะ มันอบอุ่นตรงไหนชิงๆ .ถ้ามันรักมึงสักนิด.มันจะไม่ทิ้งมึงไปแบบนั้นหรอก .ตัดใจได้แล้วอี้ชิง .กูไม่ชอบที่มึงเป็นแบบนี้." แบคฮยอนเข้ามาโอบเพื่อนรักของเขา นาทีนั้นแบคฮยอนไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำยังไง
"แต่กูทำไม่ได้อะแบค กะ..." ตึ๊ง เสียงแจ้งเตือนดังมาจากมือถือของแบคฮยอน อี้ชิงมองเพื่อนที่ผละตัวออก แล้วมองข้อความในมือถือ ใบหน้าของเพื่อนตัวน้อยแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ชานยอลหละสิ~ อี้ชิงเผยยิ้มออกมา
"แบคมึงรู้ไหม..แค่มึงมีความสุข .กูก็มีความสุขแล้ว" อี้ชิงพูดพร้อมยิ้มทั้งทีตัวเองน้ำตายังไหลไม่หยุด
"ความสุขเชี่ยไร มึงยังร้องไห้อยู่เลย=_=*"
"น้ำตาแห่งความดีใจไงมึง ..เพื่อนกูขายออกนะเว้ย น่าดีใจไหมหละ5555" ผมหัวเราะชอบใจ ผมขอแค่คนตรงหน้าจะเชื่อผมสักนิดว่าผมไม่เป็นอะไร ถึงแม้จะไม่ใช่แบบนั้นก็ตาม..
"เออๆ กูเชื่อและ งั้น..กูไป.." ไม่ทันที่แบคจะพูดจบ ผมก็พูดแทรกไปอย่างรู้ใจ
"มึงไปหาชานยอลเหอะ เดี๋ยวมันรอนาน" เพื่อนตัวเล็กยิ้มหน้าบานก่อนจะเดินออกจากห้องไป
Baekhyun
ผมเดินออกมาจากคอนโดของเพื่อนซี้ ในใจก็เป็นห่วงนะ ถึงแม้อี้ชิงมันจะบอกแบบนั้น แต่ผมรู้ดีว่า มันเสียใจมากแค่ไหน แต่ที่ผมต้องออกมาเพราะรู้ว่าตอนนี้ มันคงอยากอยู่คนเดียว
"หมาน้อยยย~ คืดถึงจัง~" ชานยอลตะโกนเรียกผม ไม่อายบ้างรึไงนะ แต่น่ารักเป็นบ้า
"เสียงดังทำไมเนี่ยชานยอล=_= คนอื่นเขามองหมดแล้ว" ผมมองไปรอบๆก็เห็นว่าสายตาหลายคนจับจ้องมาที่ผมกับชานยอล
"อายทำไม. คนนี้แฟนผมเองคร้าบบบ" ชานยอลตะโกนเสียงดัง
"เห้ย! ไอ้โยดาบ้า ไม่คุยด้วยแล้ว!"ผมเดินหนีชานยอลออกมา จริงๆก็เขินอะนะ แต่เวลานี้ผมคืดเรื่องของอี้ชิงมากกว่า
"วันนี้เป็นอะไรเนี่ยหมาน้อย ทำไมไม่ร่าเริงเลยอะ" ชานยอลลูบหัวผมเบาๆ
"จำเรื่องรักแรกของอี้ชิงได้ไหม ที่ฉันเล่าให้นายฟัง..นับวันมันยิ่งแย่ลง ที่เพิ่มขึ้นก็มีแต่ความคืดถึงที่อร่ชิงมีต่อไอ้ผู้ชายคนนั้น ฉันไม่ชอบเลยชานยอล ไม่ชอบที่อี้ชิงเป็นแบบนี้"
"มันต้องมีวิธีสิแบค นายอย่าพึ่งคิดมาก ..อ้อ! นายเคยบอกว่าตาลุงที่ทำสร้อยให้อี้ชิงเนี่ย พูดอะไรแปลกๆออกมาด้วยใช่ป้ะ??" ชานยอลดีดนิ้ว ก่อนจะหันมาหาผม
"อือใช่.พูดเหมือนเป็นหมอดูแหนะ ว่าสักวันคงได้เจอกัน ทั้งๆที่อี้ชิงยังไม่ได้บอกอะไรตาลุงนั่นเลย" ผมตอบกลับไป พร้อมทำหน้าสงสัยว่า ชานยอลคืดจะทำอะไรกันแน่
"ฉันว่าฉันคิดออกแล้วนะว่าจะทำยังไง"พูดจบชานยอลก็ดึงมือผมให้เดินตามเขาไป
ไม่นานผมและชานยอลก็มากหยุดอยู่ที่ร้านเครื่องประดับ?? มาทำอะไรเนี่ยย
"นายพาฉันมานี่ทำไมชานยอล?"
"มาทำแหวนแต่งงาน.." ห้ะอะไระ!!!!
"จะบ้าหรอชานยอล!" ผมตีแขนชานยอลรัวๆ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะชอบใจ
"ล้อเล่น! ก็มาหาเบาะแสไง หมาน้อยย เรื่องแต่งงานของเรา ไว้หลังเรียนจบเน้อะ" พูจบชานยอลก็หันมาจุ๊บแก้มผมเบาๆ ไอ่บ้านี่มัน..น่ารักหวะ5555
Chanyeol part
ผมลากแบคขึ้นเตียง...บ้าและ! ผมลากแบคเข้ามาในร้าน แล้วมองหาตาลุงเจ้าของร้าน
"จะสั่งทำอะไรดีพ่อหนุ่ม.แหวนคู่หรอ?" เสัยงลุงเจ้าของร้านดังขึ้น
"ป่าวครับ .ลุงพอจะมีเวลาว่างให้พวกผมสักแปปนึงไหมครับ?"
"มีสิมี. ว่าแต่พ่อหนุ่มมีอะไรหละ" ลุงเจ้าของร้านถามผมพลางทำหน้าสงสัย
"เมื่อไม่นานมานี้มีคนเอาแหวนดอกหญ้ามาให้คุณลุงทำสร้อยคอใช่ไหมฮะ?" ผมเริ่มเข้าเรื่อง
"อ่อ! ใช่ๆ ทำไมหรอลุงทำไม่สวยหรือยังไง?? ลุงว่าลุงก็ทำเหมือนอีกเส้นนึงนะ."ตาลุงนี่ยังไง แต่ว่าอะไรนะ!!?
"เหมือนอีกเส้น? หมายความยังไงฮะ" กลายเป็นแบคฮยอนที่ยิงคำถาม หละงจากที่ยืนเงียบมานาน
"ก็เมื่อปีก่อน มีคนเอาแหวนดอกหญ้าแบบนี้มาทำสร้อยกับลุงหนะสิ เขาบอกว่ามะนสำคัญกับเขามาก เพาะเป็นสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ หลังจากที่ต้องแยกจากคนที่เขารักมา ลุงว่าเขาคงรอที่จะพบกันอีกครั้ง จนเมื่อไม่นานมานี้ก็มีพ่อหนุ่มคนนั้นนี่แหละที่มาทำสร้อย ลุงเลยคิดว่าน่าจะใช่" ผมกับแบคฮยอนมองหน้ากัน ก่อนจะขอบคุณคุณลุงเจ้าของร้าน ผมพอจะหาทางออกขอบเรื่องนี้ได้แบ้วหละครับ คิดว่านะ
"อ้าว! พี่ชานยอล พี่แบคฮยอน มาทำอะไรฮะ??" รุ่นน้องตัวขาว ที่ชอบทำตัวแปลกกว่าผมเสมอกล่าวคำทักทาย
"พี่มาเดทกับแฟนไงไม่น่าถาม "ผมดึงแบคฮยอนน้อยที่กำลังยืนหน้สแดงเข้ามากอด
"แหม๋~ไม่ค่อยเลยนะฮะพี่ชานยอล~"
"ว่าแต่นายเถอะ มาทำอะไรเซฮุน??"
"คือ..คือว่าผม..มาสั่งทำแหวนหนะครับ-///-" ไอ่นี่น่าแดง มันต้องมีอะไรแน่ๆ~
"สั่งแหวนให้ใครอ่ะเซฮุน~" หมาแบคทำตาปิ้งๆ ไม่ค่อยอยากรู้เลยนะแฟนใครเนี่ย
"ให้รุ่นพี่ลู่หานครับ..ผมจะขอรุ่นพี่เป็น..เอ่อ..เป็นแฟน.." บร่ะ! ไอ่เด็กนี่มันไม่เบา เว้ย !555
"สู้ๆนะไอ่น้อง~ ระวังไว้นะ.กวางน้อยตัวนี้หนะ มันโหดอย่างกับเสือ"
 
"เดี๋ยวพี่คอยดู.นายพรานจับกวางน้อยได้เลยฮะ5555" เราส่งเสียงหัวเราะกันออกมาเบาๆ ก่อนจะแยกย้ายกัน
 
ที่เหลือก็เป็นเรื่องของจางอี้ชิงสินะ . แต่ทำไมผมรู้สึกคุ้นๆไอ่เรื่องสร้อยเรซิ่นนี่แปลกๆ เหมือนผมเคยเห็นใครสักคนทำมาก่อน..คนใกล้ตัวของผม..