รักในความทรงจำ

 
 
 
 
 
 
ตอนที่ 3 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แม่ฟางครับ ไปเร็ว " เสียงเด็กน้อยพูดกับสาวหวาน ฟางยิ้มและหัวเราะในความตื่นเต้นของเด็กหนุ่ม วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของเด็กชาย 
 
 
 
 
 
" จะรีบไปหาสาวที่ไหนหรือเปล่าน้าา " แก้วเดินลงมาจากบ้านชั้นบนเห้น เด็กชายตื่นเต้นก็แซว
 
 
 
 
 
" ป่าวฮ้ะ จริงๆนะ " เด็กน้อยรีบพูดเมื่อเห็นสายตาของแก้วก็รีบปฏิเสธ จนคนเป็นแม่หัวเราะในท่าทางของ 2 ป้าหลาน 
 
 
 
 
 
" ดีแล้วครับ ตอนนี้น้องฟ้อนท์ยังเด็ก แม่ไม่อยากให้หนูคิดเรื่องนั้น " ฟางเดินเข้ามาอุ้มลุกชายแล้วพูด
 
 
 
 
 
" ครับ! ฟ้อนท์จะต้องเป็นสุภาพบุรุษฮ้ะ! " ฟ้อนท์พูดแล้วยิ้มให้ฟาง สาวตาของชายหนุ่มที่เหมือนเธออย่างกับถอดแบบ แต่หน้าตาของลูกชายตัวแสบของเธอ กลับเหมือนเหลือ เหมือนกับผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน 
 
 
 
 
 
" ไปกันเถอะฟาง เดี่ยวแก้วว่าจะเข้าไปดูร้านก่อนแล้วจะไปเรียน " ฟางและแก้วเดินจูงมือเด็กน้อยออกไปจากบ้านก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถที่หน้าปากซอย 
 
 
 
 
 
 
" แก้วรีบไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงเด๊่ยวฟางไปส่งตัวแสบแลวจะรีบไปดูร้านเอง " ฟางเห็นแก้วที่รับโทรศัพท์จากเพื่อนที่มหาลัยก็รีบบอก เพราะเป็นห่วงว่าแก้วจะมีปัญหา แก้วมองหน้าฟางและเด็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วรีบเดินนำไปก่อน 
 
 
 
 
 
" น้องฟ้อนท์ครับ มองอะไรละลูก " ฟางมองแก้วที่เดินนำไป ก็เห็นลูกชายเอาแต่มองข้างหลังของพวกเขา ก็หันไปมองตามแต่กลับไม่เห็นอะไรเลย 
 
 
 
 
 
" คุณลุงครับ คุณลุงคนเมื่อวาน " ฟ้อนท์บอกฟาง หญิงสาวรีบอุ้มเด็กน้อยแล้วหันกลับไปมองอย่างระแวง ก่อนจะรีบเดินหนีออกไป 
 
 
 
 
 
" ... " ชายหนุ่มคนหนึ่งมองตามหญิงสาวจนลับสายตาก่อนที่เขาจะถอดหมวกและแว่นออก พร้อมกับเดินไปขึ้นรถหรูของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่าดื้อกับครูนะครับ " ฟางเดินมาส่งน้องฟ้อนท์ที่โรงเรียน ก่อนจะบอกกับเด็กน้อย 
 
 
 
 
 
" แม่ฮ้ะ! " ฟางกำลัจะหันตัวกลับเดินออกไปแต่ ฟ้อนท์เรียกเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
 
 
" ครับ! " 
 
 
 
 
 
 
"  อีกไม่กี่วัน จะเป็นวันพ่อแล้ว " ฟ้อนท์พูดแล้วก้มหน้า เด(็กน้อยพูดแบบนี้กับเธอมาตั้งแต่จำความได้ แล้วอย่างนี้จะให้เธอบอกกับเขาไปว่าอย่าง ไร 
 
 
 
 
 
 
" ก็เดี๋ยว ป้าแก้วกับแม่ฟางไงครับ ไปครับไปเรียนได้แล้ว สายแล้วนะครับ " ฟางพูดจบก่อนจะก้มลงหอมแก้มเห็นน้อย แล้วส่งเด็กน้อยให้กับครู
 
 
 
 
 
" แม่ขอโทษนะครับ " ฟางมองฟ้อนท์ที่เดินไปกับครูก็อดสงสารลูกไม่ได้ที่ อยากจะจเอพ่อ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมไม่มีรถเลยนะ " ฟางเดินออกมารอวินมอเตอร์ไซต์ที่วิ่งผ่านแถวนี้ประจำ แต่กลับไม่มีสักคัน หญิงสาวตัดสินใจเดินไปตามทางเพื่อจะเจอ
 
 
 
 
 
 
" ไปไหนครับ  " ชายวินมอไซต์คนหนึ่งพูดกับฟางเมื่อรับเธอขึ้นรถมาแล้ว ฟางพูดที่จะไปก่อนที่ชายหนุ่มจะขับรถออกไป แต่..
 
 
 
 
 
" นี่มันไม่ใช่ทางที่ฉันจะไปนิ " ฟางพูดแล้วทุบตีคนขับรถวินมอเตอร์ไซต์ จนล้มเสียหลักล้ม 
 
 
 
 
 
 
" ว้าย!! ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า " ฟางที่เกิดอุเหตุจนทำให้ขาแพลงก็พยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วจะหนีแต่ก็ต้องล้มลงไปอีกรอบเมื่อ โดนดึงข้อเท้าเอาไว้ 
 
 
 
 
 
" จะไปไหนละสาวน้อย ไหนเธอก็ไม่มีผัวแล้วนิ ยังไงก็ขอฉันเชยชมหน่อยละกัน " 
 
 
 
 
 
" ไม่ อย่านะฮึกฮืออ ขอร้อง "ฟางพยายามสบัดตัวให้หลุดจาคนร้ายแต่กลับไม่เป็นผล 
 
 
 
 
 
" ว้าว! ซ่อนรูปจังเลยนะจ้ะ สาวน้อยแหมๆๆ มามะพี่ขอดูดนมให้ชื่นใจหน่อยละกัน " คนร้ายคนนั้นกระฉากเสื้อของฟางจนขาดเผยให้เห็นอกอวบอิ่มภายใต้บราเซียสีเข้ม ฟางร้องให้คนช่วยพร้อมกับดิ้นไปมา 
 
 
 
 
พลั่ก  ผั๊วะ ! 
 
 
 
 
 
" มึง! มึงเป็นใครว้ะ " โจนคนนั้นพูดอย่างอารมณืเสีย 
 
 
 
 
 
" เรื่องของผัวเมียอย่ามาายุ่ง " คนร้ายพูดจบก็ตรงเข้าไปจะทำร้ายผู้หวังดีคนนั้น แต่กลับต้องกลายเป็นคนนโดนกระทืบสะเอง 
 
 
 
 
 
 
" ก็นี่เมียกู! " ป๊อปปี้พูดจบก็กระทืบชายหนุ่มคนนั้นจยกระอักเลือด
 
 
 
 
 
 
" เอายังไงต่อดีครับนาย " 
 
 
 
 
 
" เอามันไปกระทืบ ไม่ต้องตายแต่แค่ทำอะไรไม่ได้ก็พอ " ป๊อปปี้สั่งลูกน้องก่อนที่ลูกน้องของเขาจะหิ้วปีกคนร้ายคนนั้นที่ไม่เหลือสภาพ ออกไปป๊อปปี้กลับมามองฟางที่ร้องไห้กอดตัวเองอยู่ที่เดิม ยิ่งเห็นสภาพของหญิงสาว มันเหมือนยิ่งทำให้เขาโกรธมากกว่าเดิม 
 
 
 
 
 
" เธอ.." ป๊อปปี้ค่อยๆเดินเข้าไปแตะใหล่ฟาง หญิงสาวเงยหน้ามองป๊อปปี้ก่อนภาพในอดีต ภาพในความทรงจำอันแสนเลวร้ายจะกลับมาอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
" อย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะคะ เราต่างคนต่างอยู่แล้ว " ฟางรีบยกมือไหว้พร้อมกับถอยหนีป๊อปปี้ชายหนุ่มใจหวิว ก่อนจะเดินเข้าไปช้อนตัวหญิงสาวแล้วเดินตรงไปยังรถของตัวเอง ท่ามกลางเสียงอ้อนวอนของหญิงสาว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คะ คุณจะพาฉันไปไหน ฮึกฮืออ ขอร้องเถอะคะ ฉันต้องกลับไปหาลูก " ฟางงพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้ขับรถออกไปนอนเมือง 
 
 
 
 
 
" ลูก ฉันมีคนดูแลให้อยู่แล้ว เพราะนั่นก็ลูกของฉัน.." ฟางอึ้งเมื่อป๊อปปี้พูดจบ 
 
 
 
 
 
 
" ฉัน .." 
 
 
 
 
 
 
" อย่ามาปฏิเสธ เพราะทุกอย่างมันก็ชัดเจนของมันอยู่แล้ว" ป๊อปปี้พูดเสียงเย็นชา ฟางไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
" คุณไม่ต้องเป็นเห่วงนะคะ ฟะ ฟางจะไม่บอกใครเรื่องลูก ฟะฟางจะดูแลเอง " ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
" แล้วไม่คิดบ้างหรอว่าเด็กจะต้องการพ่อหรือเปล่า " ฟางนิ่งเงียบไปเมื่อคิดถึงคำพูดของลูกชาย
 
 
 
 
 
" .... "
 
 
 
 
 
"....."
 
 
 
 
 
" ฉันจะไม่บังคับให้เธอมาอยู่กับฉัน แล้วก็ไม่ต้องการให้เธอบอกกับเขาว่าฉันคือพ่อของเขา "  ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ จนฟางเองก็รุู้สึกน้อยใจ
 
 
 
 
 
 
" คะ ฉันเข้าใจ" 
 
 
 
 
 
 
" ฉันจะพาเธอกลับไปส่ง " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แต่นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่คะ " ฟางท้วงเมื่อมันเป็นทางไปพัทยา 
 
 
 
 
 
 
" ฉันมีงานด่วน เธอต้องไปกับฉัน " ป๊อปปี้ตอบกลับนิ่งๆ ฟางตกใจเพราะเธอกลัวจะกลับไปรับน้องฟ้อนท์ไม่ทัน 
 
 
 
 
 
" ไม่ได้คะ งั้นคุณจอดตรงนี้ก็ได้คะ เดี๋ยวฉันหาทางกลับเอง " ฟางรีบพูด 
 
 
 
 
 
" ทำไม! " ป๊อปปี้รู้สึกหงุดหงิดที่หญิงสาวกล้าปฏิเสธเขา 
 
 
 
 
 
" ตะ ตอนเย็นฉันต้องกลับไปหาน้องฟ้อนท์ " ฟางตอบอย่างกล้าๆกลัว 
 
 
 
 
 
" ฉันจะจัดการเอง " หลังจากคำนั้นป๊อปปปี้และฟางก็ไม่พูดกันอีกเลย จนถึงพัทยา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  สวัสดีคะ ระ .." 
 
 
 
 
 
 
 
" คะคุณ " แก้วตกใจมากที่ได้เจอผู้ชายคนนั้น คนที่ทำร้ายเธอเมื่อหลายปีก่อน แก้วกำลังจังหันกลับ แต่ชายหนุ่มกลับรั้งมือเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
 
" ฉันไม่ได้อยากจะมาหาเธอ แต่เธอต้องไปรับหลานกับฉัน " จบประโยค ชายหนุ่มก็ลากตัวหญิงสาวออกจากร้านไปท่ามกลางความตกใจของแก้ว 
 
 
 
 
 
 
" ดะ เดี๋ย หลาน ใคร  " แก้วยิ้อตัวโทโมะเอาไว้ ชายหนุ่มมองริมฝีปากบางที่อมชมพู ใบหน้าขาวเนียน เขาอยาจะกักเธอไว้บนเตียงสะจริงๆ 
 
 
 
 
 
" นะนี่ +!! " แก้วเห็นโทโมะจ้องตัวเองก็หน้าแดง 
 
 
 
 
 
 
" ไปเถอะ น้องฟ้อนท์จะรองไห้เอา " แก้วจำต้องเดินตามแรงลากของชายหนุ่มไปจนได้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นะนี่คุณจะทำอะไรคะ " ฟางถามชายหนุ่มเสียงสั่นเมื่อป๊อปปี้พาเธอเข้ามาในห้องสุดโรแมนติก 
 
 
 
 
 
" อาบน้ำให้หน่อยสิ " ฟางเหวอ เมื่อโดนชายหนุ่มอ้อน 
 
 
 
 
 
"  นะนี่คุณอ้อนฉันหรอ " ฟางพูดไปตมความจริง ป๊อปปี้ดูจะอึ้งๆไปก่อนจะทำเป็นตีหน้านิ่งแล้วเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ 
 
 
 
 
 
".... "
 
 
 
 
 
" บอกว่าให้มาอาบน้ำให้ไงเล่า!!! " เสียงตะโกนที่ดังมาจากห้องน้ำ จนทำให้ฟางสะดุ้งแล้วค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำอย่างกล้ากลัวๆ 
 
 
 
 
 
" ถ้าเธอไม่เข้ามาภายใน 3 วิ รับรองว่าวันนี้เธอไม่มีแรงกลับไปรับลูกเธอแน่ " ป๊อปปี้พูด ฟางยังคงนิ่งเหมือนเดิม 
 
 
 
 
 
" 1"
 
 
 
 
" 2" 
 
 
 
 
 
" สะ..." 
 
 
 
 
 
 
"มาแล้วคะ ว้าย!! " ฟางรีบเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปียืนเปลือยทั้งตัวอยู่ต่อหน้า 
 
 
 
 
 
" คะคุณทำบ้าอะไร ทำไมไม่ใส่เสื้อคลุมดีดี " ฟางพูดเสียงสั่น ป๊อปปี้เห็นหญิงสาวตัวสั่นก็ขำ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดฟางจากด้านหลัง หญิงสาวสะดุ้ง
 
 
 
 
 
" คะคุณ " 
 
 
 
 
 
 
" ขัดหลังให้ฉัน " ป๊อปปี้พุดจบแล้วเดินไปแช่ในอ่างน้ำที่เตรียมเอาไว้ก่อนจะหันหลังให้ฟาง หญิงสาวค่อยๆหันกลับมาแล้วเดินไปขัดหลังให้ชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
" ฟ้อนท์อายุเท่าไรแล้ว " อยู่ๆ ป๊อปปี้ก็ถามขึ้น 
 
 
 
 
 
 
" จะ 6 ขวบแล้วคะ " ฟางพุูดตะกุกตะกัก ยิ่งมือบางสัมผัสกับกล้ามมัดของชายหนุ่มมันยิ่งทำให้เธอสั่นไปหมด มันเกิดอะไรกันนะ 
 
 
 
 
" ที่สั่นนี่ชอบหรือกลัว หืม.." ป๊อปปี้พูดจบก็เอนตัวพิงกับขอบอ่างแล้วเอาหัววางไว้บนตักของฟางพอดี หญิงสาวตกใจจะเขยิบออกแต่ทำไม่ได้ 
 
 
 
 
 
" ว่าไง " ป๊อปปี้ถามต่อแล้วสบตากับฟาง หญิงสาวเบือนหน้าหนี 
 
 
 
 
 
"มันเส้ร้จแล้ว ฟางไปรอข้างนอกนะคะ " ฟางพุดแล้วรีบลุกเดินหนีออกไป ป๊อปปี้อมยิ้มก่อนจะใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วถามเธอไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป้าแก้ว!! " น้องฟ้อนท์เดินออกมาจากห้องเรียนก็เจอกับแก้วที่ยืนรออยู่ ก็รีบวิ่งเข้าไปกอด 
 
 
 
 
 
" ไหนๆ หอมแก้มป้าแก้มหรือยัง " แก้วย่อตัวนั่งลง ให้ทำแก้มป่องให้ชเด็กน้อยหอมแก้ม โ?โะมมองภาพแล้วค่อยๆยิ้ม 
 
 
 
 
 
" นี่ใครหรอครับ " เด็กน้อยพุด 
 
 
 
 
 
" อาชื่ออาโทโมะนะครับ " โทโมะพุดับเด็กน้อยแล้วอุ้มน้องฟ้อนท์แก้วเห็นก็จะเข้าไปแย่งแต่โดนสายตาดุๆของโ?โมะไว้ก่อน 
 
 
 
 
" แม่ฟางละคะป้าแก้ว " 
 
 
 
 
 
 
 
" มะแม่ฟาง.." 
 
 
 
 
 
" แม่ฟางมีธุระด่วน เราอยู่กับป้ากับอาก่อนนะ" โทโมะพุดแล้วทำหน้านิ่งๆ