รักในความทรงจำ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่18
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตั้งแต่ป๊อปปี้แต่งงานกับจินนี่สาวหวานก็ไม่ได้เจอชายหนุ่มอีกเลย เพราะฟางย้ายออกมาจากเซฟเฮ้าส์ของชายหนุ่มแล้ว แล้วก็ย้ายกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมของเธอกับเพื่อนสาวของเธอแต่ตอนนี้แก้วกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน 
 
 
 
 
" เดี๋ยววันนี้พิชจะไปหาแก้ว " พิชชี่พูดกับฟางที่กำลังทำขนมเค้กอยู่ภายในบ้าน
 
 
 
 
" ฟางอยากไปด้วย " 
 
 
 
 
" อย่าไปเลยฟาง อยู่ที่นี่นั่นละ มันอันตรายจำคราวที่แล้วไม่ได้หรอ " 
 
 
 
 
" แต่ฟาง..."
 
 
 
 
" พิชไม่อยากเห็นฟางเป็นอะไรไปนะ " พิชชี่พูดแล้วสบตากับสาวหวาน ฟางค่อยๆยิ้มแล้วพยักหน้าให้ชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" น้องฟ้อนท์ครับ " ช่วงเย็นฟางมารับลูกชายตัวแสบที่โรงเรียนคนเดียวเพราะพิชชี่ต้องไปทานข้าวกับญาติผู้ใหญ่ ตอนแรกชายหนุ่มก็ชวนหญิงสาวไปแล้วแต่หญิงสาวกลับปฏิเสธเพราะเธอเป็นห่วงเด็กน้อยของเธอ
 
 
 
" แม่ฟางวันนี้ห้อนวาดรูปส่งประกวด ชนะด้วยนะครับ " ฟ้อนท์รีบวิ่งมากอดผู้เป็นแม่แล้วพูดอย่างภูมิใจก่อนจะยื่นกระดาษให้หญิงสาว 
 
 
 
 
" มีแม่ฟาง มีป้าแก้ว มีฟ้อนท์ มีลุงป๊อป มีอาโทโมะ มีอาพิชด้วยย " ฟ้อนท์พูดแล้วยิ้มให้ฟาง ฟางมองรูปวาดของลูกชาย ในภาพ มีเธอและเด็กน้อยแต่กลับมีเขาคนนั้นที่ยยืนอยู่อีกข้างกับเด็กน้อย ลูกของเธอชักจะชอบเขาเกินไปแล้วนะ 
 
 
 
 
" เก่งมากเลยครับ แต่ฟ้อนท์ครับ ต่อไปนี้ลุงป๊อปกับอาโทโมะไม่ได้อยู่กับเราแล้วนะ เรามีแค่แม่ฟาง แล้วก็อาพิช กับ   ป้าแก้วก็พอเนาะ " 
 
 
 
 
" ครับ แม่ฟางป้าแก้วหายไปไหนหลายวันเลยครับ ฟ้อนท์คิดถึง " 
 
 
 
 
" อ เอ่อ ป้าแก้วมีงานนะครับ เดี๋ยวป้าแก้วก็กลับมาหาฟ้อนท์นะ  ไปครับเรากลับบ้านเรากันดีกว่า " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
กุกกักๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
 
 
" ใครน่ะ " ช่วงดึกของคืนนั้น หลังจากที่ฟางพาฟ้อนท์เข้าไปนอนแล้ว หญิงสาวที่กำลังจเดินหลับห้องของตัวเองได้ยินเสียงเหมือนมีคนที่อยู่ในบ้านก็ตะโกนแล้วเดินเข้าไปหยิบแจกันอันใหญ่เอาไว้มั่นมือ
 
 
 
 
 
" ...... "
 
 
 
 
 
" ฉันถามว่าใคร!!! "
 
 
 
 
 
"........"
 
 
 
 
 
" อื้อออ " 
 
 
 
 
 
" คุณป๊อป!! "
 
 
 
 
 
" อื้ออออ " ป๊อปปี้รวบตัวฟางดันจนไปชิดกำแพงก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งดึงแจกันออกจากมือของฟางแล้วโอบเอวฟางเข้ามาใกล้ตัวเอง ฟางเองก็ยอมรับสัมผัสที่เธอเฝ้าคิดถึงเหลือเกิน 
 
 
 
 
" พะ พอแล้วคะ " แต่พอสติกลับมาทุกอย่างก็ต้องหยุด ในเมื่อความจริงก็ยังเป็นความจริง 
 
 
 
 
" ทำไมละ ฉันคิดถึงเธอนะฟาง " 
 
 
 
 
" แต่คุณแต่งงานแล้ว " 
 
 
 
 
" ไหนเราคุยเรื่องนี้กันแล้วไงฟาง " ป๊อปปี้มองหน้าหวานแสงเงาของดวงไฟนอกบ้านสาดส่องเข้ามาถึงจะไม่ค่อยสว่างแต่มันก็ชัดพอที่เขาจะเห็นน้ำตาของสาวหวานตรงหน้า 
 
 
 
 
" อื้อออ "
 
 
 
 
" ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาเธอนะฟาง " 
 
 
 
 
" ฮึกฮือออ " 
 
 
 
 
พรึ่บ!
 
 
 
 
" ......... " ป๊อปปี้กอดปลอบฟางอยู่เนิ่นนาน ฟางกอดชายหนุ่มแน่น เหมือนกลัวว่าเธอจะไม่ได้สัมผัสกับอ้อมกอดแบบนี้ของเขาอีกแล้ว 
 
 
 
 
" อ๊ะอืมมม " ป๊อปปี้ผละกอดจากฟางก่อนจะก้มลงซุกไซร์ซอกคอขาวเนียนฟางเองก็ไม่ได้ห้ามอะไรกลับเผลอตอบสนองความต้องกาของชายหนุ่มกลับไปอีกด้วยซ้ำ 
 
 
 
 
" อ๊ะอ๊ะ อื้อออ "
 
 
 
 
" เบาๆสิที่รักเดี่ยวน้องฟ้อนท์ตื่นนะครับ " ป๊อปปี้จูบปิดปากฟางก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวพร้อมกับขยับสะโพกเข้าออกจากตัวออกหญิงสาวเร็วและแรงมากกว่าเดิม จนฟางแทบจะทรุด
 
 
 
 
" อ๊ะ อ๊ะ ซีดส์อ๊าสสส์ " 
 
 
 
 
" แฮ่กๆ พอแล้วคะ " ฟางหอบกับบทรักอันร้อนแรงของชายหนุ่มก่อนจะดันป๊อปปี้ออกแต่ชายหนุ่มกลับไปม่สน ทั้งค่ำคืนกลับมีแต่เสียงพร้ำบอกของความรัก เสียงครางของเธอช่างเป็นเสียงสวรรค์ของเขาเหลือเกิน...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เมื่อไรจะปล่อยฉันไปสักที " 
 
 
 
 
" จนกว่าฉันจได้ทุกอย่าง " 
 
 
 
 
" ตอนนี้นายก็ได้แล้วนิ ฮึก .... "
 
 
 
 
" ไม่เอาสิที่รักไม่ร้องนะครับ " กวินบีบคางของหญิงสาวอย่างแรง แต่คำพูดของเขาช่างแสนอ่อนหวานแต่ก็อย่างว่า หวานแต่อาบด้วยยาพิษ
 
 
 
 
เพี๊ยะ!
 
 
 
 
 
" พรุ่งนี้เธอต้องไปหามันกับฉัน "
 
 
 
 
 
" ฉันไม่สบาย ไม่อยากไป " แก้วเบือนหน้าหนี เธอทั้งเจ็บทั้งแค้น 
 
 
 
 
" แน่ใจหรอครับที่รัก " กวินก้มลงซุกไซร์ซอกคอขาวของแก้วอย่างป่าเถื่อน แก้วได้เพียงแต่ยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอเพียงเท่านั้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ยินดีด้วยนะครับ " 
 
 
 
" ขอบคุณครับ " 
 
 
 
 
" เฮ้ยไอ้โมะ ยินดีด้วยนะเว้ย! " 
 
 
 
 
" เออ "
 
 
 
 
 
 
 
 
" !!!!"
 
 
 
" ........ "
 
 
 
" ยินดีด้วยนะครับคุณวิศวะ วันนี้ผมกับแฟนเลยมาแสดงความยินดีกับคุณ " 
 
 
 
 
" ไม่ต้องมาจะดีมาก " 
 
 
 
 
" โถ่ๆๆ แฟนของผมเขาอุตส่าห์อยากจะมานะครับ " กวินพูดแล้วมองหน้าแก้วอย่างหวานชดช้อยแต่แก้วกลับทำหน้านิ่งเหมือนเดิม โทโมะมองหน้าแก้วที่นิ่งเฉยชา สายตของความว่างเปล่า และเศร้าในเวลาเดียวกันทำให้เขาสงสัยไม่น้อย 
 
 
 
 
" เชิญด้านในเธอครับ " เพื่อนของโทโมะเห็นท่าไม่ดีเลยเชิญกวินเข้าไปในงาน กวินเดินควงแก้วเข้าไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มายืนอ่อยใครละ " โทโมะที่คุยกับแขกคนสำคัญเสร็จก็จะเดินไปหาเพื่อนของเขาแต่กลับเจอแก้วก่อน แก้วนิ่งไม่ยอมมองหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
" ร้องไห้ ! เหอะ!! น่าสมเพช " 
 
 
 
 
" ฮึกก " แก้วรีบเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นของตัวเองออกมา โทโมะมองแก้วอย่างสับสน เธอตอนนี้ดูเหมือนบอบบางเหลือเกิน 
 
 
 
 
" เป็นอะไร " 
 
 
 
 
" อย่ามายุ่ง! " แก้วปาดน้ำตาแล้วเดินหนี แต่โทโมะกลับรั้งข้อมือเอาไว้ 
 
 
 
 
" ทำไม เธอมันสกปรกเกินไปที่ฉันจะยุ่งด้วยสินะ อ๋อ ก็รู้ตัวเองดีนี่ " 
 
 
 
 
" ถ้าฉันสกปรกแล้วนายจะมานอนกับฉันทำไม! " แก้วหันมาตะคอกใส่หน้าโทโมะทั้งน้ำตา ภาพเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน เขาพาเธออกจากงานแต่งของป๊อปปี้ไป แล้วเขาก็พาเธอไปทารุณทั้งร่างกายและจิตใจของเธออยู่หลายวัน กว่าที่เขาจะยอมปล่อยเธอมา 
 
 
 
 
" ก็อยากจะลองดูนิ ว่าของเล่นอย่างเธอยังมีอะไรน่าสนใจอยู่บ้าง "  โทโมะดูอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูเสียงแข็งใส่แก้ว แก้วสบัดแขนออก แล้ววิ่งหนีไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
กรี๊ดดดดดด ตู้มมม!!!! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กรี๊ดดดด ช่วยด้วยคะ คนโดนรถชน ช่วยด้วย!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
ฉับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
 
 
 มาอัพแล้ว^^