รักในความทรงจำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่18

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตั้งแต่ป๊อปปี้แต่งงานกับจินนี่สาวหวานก็ไม่ได้เจอชายหนุ่มอีกเลย เพราะฟางย้ายออกมาจากเซฟเฮ้าส์ของชายหนุ่มแล้ว แล้วก็ย้ายกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมของเธอกับเพื่อนสาวของเธอแต่ตอนนี้แก้วกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน 

 

 

 

 

" เดี๋ยววันนี้พิชจะไปหาแก้ว " พิชชี่พูดกับฟางที่กำลังทำขนมเค้กอยู่ภายในบ้าน

 

 

 

 

" ฟางอยากไปด้วย " 

 

 

 

 

" อย่าไปเลยฟาง อยู่ที่นี่นั่นละ มันอันตรายจำคราวที่แล้วไม่ได้หรอ " 

 

 

 

 

" แต่ฟาง..."

 

 

 

 

" พิชไม่อยากเห็นฟางเป็นอะไรไปนะ " พิชชี่พูดแล้วสบตากับสาวหวาน ฟางค่อยๆยิ้มแล้วพยักหน้าให้ชายหนุ่ม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" น้องฟ้อนท์ครับ " ช่วงเย็นฟางมารับลูกชายตัวแสบที่โรงเรียนคนเดียวเพราะพิชชี่ต้องไปทานข้าวกับญาติผู้ใหญ่ ตอนแรกชายหนุ่มก็ชวนหญิงสาวไปแล้วแต่หญิงสาวกลับปฏิเสธเพราะเธอเป็นห่วงเด็กน้อยของเธอ

 

 

 

" แม่ฟางวันนี้ห้อนวาดรูปส่งประกวด ชนะด้วยนะครับ " ฟ้อนท์รีบวิ่งมากอดผู้เป็นแม่แล้วพูดอย่างภูมิใจก่อนจะยื่นกระดาษให้หญิงสาว 

 

 

 

 

" มีแม่ฟาง มีป้าแก้ว มีฟ้อนท์ มีลุงป๊อป มีอาโทโมะ มีอาพิชด้วยย " ฟ้อนท์พูดแล้วยิ้มให้ฟาง ฟางมองรูปวาดของลูกชาย ในภาพ มีเธอและเด็กน้อยแต่กลับมีเขาคนนั้นที่ยยืนอยู่อีกข้างกับเด็กน้อย ลูกของเธอชักจะชอบเขาเกินไปแล้วนะ 

 

 

 

 

" เก่งมากเลยครับ แต่ฟ้อนท์ครับ ต่อไปนี้ลุงป๊อปกับอาโทโมะไม่ได้อยู่กับเราแล้วนะ เรามีแค่แม่ฟาง แล้วก็อาพิช กับ   ป้าแก้วก็พอเนาะ " 

 

 

 

 

" ครับ แม่ฟางป้าแก้วหายไปไหนหลายวันเลยครับ ฟ้อนท์คิดถึง " 

 

 

 

 

" อ เอ่อ ป้าแก้วมีงานนะครับ เดี๋ยวป้าแก้วก็กลับมาหาฟ้อนท์นะ  ไปครับเรากลับบ้านเรากันดีกว่า " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กุกกักๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

" ใครน่ะ " ช่วงดึกของคืนนั้น หลังจากที่ฟางพาฟ้อนท์เข้าไปนอนแล้ว หญิงสาวที่กำลังจเดินหลับห้องของตัวเองได้ยินเสียงเหมือนมีคนที่อยู่ในบ้านก็ตะโกนแล้วเดินเข้าไปหยิบแจกันอันใหญ่เอาไว้มั่นมือ

 

 

 

 

 

" ...... "

 

 

 

 

 

" ฉันถามว่าใคร!!! "

 

 

 

 

 

"........"

 

 

 

 

 

" อื้อออ " 

 

 

 

 

 

" คุณป๊อป!! "

 

 

 

 

 

" อื้ออออ " ป๊อปปี้รวบตัวฟางดันจนไปชิดกำแพงก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งดึงแจกันออกจากมือของฟางแล้วโอบเอวฟางเข้ามาใกล้ตัวเอง ฟางเองก็ยอมรับสัมผัสที่เธอเฝ้าคิดถึงเหลือเกิน 

 

 

 

 

" พะ พอแล้วคะ " แต่พอสติกลับมาทุกอย่างก็ต้องหยุด ในเมื่อความจริงก็ยังเป็นความจริง 

 

 

 

 

" ทำไมละ ฉันคิดถึงเธอนะฟาง " 

 

 

 

 

" แต่คุณแต่งงานแล้ว " 

 

 

 

 

" ไหนเราคุยเรื่องนี้กันแล้วไงฟาง " ป๊อปปี้มองหน้าหวานแสงเงาของดวงไฟนอกบ้านสาดส่องเข้ามาถึงจะไม่ค่อยสว่างแต่มันก็ชัดพอที่เขาจะเห็นน้ำตาของสาวหวานตรงหน้า 

 

 

 

 

" อื้อออ "

 

 

 

 

" ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาเธอนะฟาง " 

 

 

 

 

" ฮึกฮือออ " 

 

 

 

 

พรึ่บ!

 

 

 

 

" ......... " ป๊อปปี้กอดปลอบฟางอยู่เนิ่นนาน ฟางกอดชายหนุ่มแน่น เหมือนกลัวว่าเธอจะไม่ได้สัมผัสกับอ้อมกอดแบบนี้ของเขาอีกแล้ว 

 

 

 

 

" อ๊ะอืมมม " ป๊อปปี้ผละกอดจากฟางก่อนจะก้มลงซุกไซร์ซอกคอขาวเนียนฟางเองก็ไม่ได้ห้ามอะไรกลับเผลอตอบสนองความต้องกาของชายหนุ่มกลับไปอีกด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

" อ๊ะอ๊ะ อื้อออ "

 

 

 

 

" เบาๆสิที่รักเดี่ยวน้องฟ้อนท์ตื่นนะครับ " ป๊อปปี้จูบปิดปากฟางก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวพร้อมกับขยับสะโพกเข้าออกจากตัวออกหญิงสาวเร็วและแรงมากกว่าเดิม จนฟางแทบจะทรุด

 

 

 

 

" อ๊ะ อ๊ะ ซีดส์อ๊าสสส์ " 

 

 

 

 

" แฮ่กๆ พอแล้วคะ " ฟางหอบกับบทรักอันร้อนแรงของชายหนุ่มก่อนจะดันป๊อปปี้ออกแต่ชายหนุ่มกลับไปม่สน ทั้งค่ำคืนกลับมีแต่เสียงพร้ำบอกของความรัก เสียงครางของเธอช่างเป็นเสียงสวรรค์ของเขาเหลือเกิน...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เมื่อไรจะปล่อยฉันไปสักที " 

 

 

 

 

" จนกว่าฉันจได้ทุกอย่าง " 

 

 

 

 

" ตอนนี้นายก็ได้แล้วนิ ฮึก .... "

 

 

 

 

" ไม่เอาสิที่รักไม่ร้องนะครับ " กวินบีบคางของหญิงสาวอย่างแรง แต่คำพูดของเขาช่างแสนอ่อนหวานแต่ก็อย่างว่า หวานแต่อาบด้วยยาพิษ

 

 

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

 

 

 

" พรุ่งนี้เธอต้องไปหามันกับฉัน "

 

 

 

 

 

" ฉันไม่สบาย ไม่อยากไป " แก้วเบือนหน้าหนี เธอทั้งเจ็บทั้งแค้น 

 

 

 

 

" แน่ใจหรอครับที่รัก " กวินก้มลงซุกไซร์ซอกคอขาวของแก้วอย่างป่าเถื่อน แก้วได้เพียงแต่ยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอเพียงเท่านั้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ยินดีด้วยนะครับ " 

 

 

 

" ขอบคุณครับ " 

 

 

 

 

" เฮ้ยไอ้โมะ ยินดีด้วยนะเว้ย! " 

 

 

 

 

" เออ "

 

 

 

 

 

 

 

 

" !!!!"

 

 

 

" ........ "

 

 

 

" ยินดีด้วยนะครับคุณวิศวะ วันนี้ผมกับแฟนเลยมาแสดงความยินดีกับคุณ " 

 

 

 

 

" ไม่ต้องมาจะดีมาก " 

 

 

 

 

" โถ่ๆๆ แฟนของผมเขาอุตส่าห์อยากจะมานะครับ " กวินพูดแล้วมองหน้าแก้วอย่างหวานชดช้อยแต่แก้วกลับทำหน้านิ่งเหมือนเดิม โทโมะมองหน้าแก้วที่นิ่งเฉยชา สายตของความว่างเปล่า และเศร้าในเวลาเดียวกันทำให้เขาสงสัยไม่น้อย 

 

 

 

 

" เชิญด้านในเธอครับ " เพื่อนของโทโมะเห็นท่าไม่ดีเลยเชิญกวินเข้าไปในงาน กวินเดินควงแก้วเข้าไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มายืนอ่อยใครละ " โทโมะที่คุยกับแขกคนสำคัญเสร็จก็จะเดินไปหาเพื่อนของเขาแต่กลับเจอแก้วก่อน แก้วนิ่งไม่ยอมมองหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

" ร้องไห้ ! เหอะ!! น่าสมเพช " 

 

 

 

 

" ฮึกก " แก้วรีบเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นของตัวเองออกมา โทโมะมองแก้วอย่างสับสน เธอตอนนี้ดูเหมือนบอบบางเหลือเกิน 

 

 

 

 

" เป็นอะไร " 

 

 

 

 

" อย่ามายุ่ง! " แก้วปาดน้ำตาแล้วเดินหนี แต่โทโมะกลับรั้งข้อมือเอาไว้ 

 

 

 

 

" ทำไม เธอมันสกปรกเกินไปที่ฉันจะยุ่งด้วยสินะ อ๋อ ก็รู้ตัวเองดีนี่ " 

 

 

 

 

" ถ้าฉันสกปรกแล้วนายจะมานอนกับฉันทำไม! " แก้วหันมาตะคอกใส่หน้าโทโมะทั้งน้ำตา ภาพเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน เขาพาเธออกจากงานแต่งของป๊อปปี้ไป แล้วเขาก็พาเธอไปทารุณทั้งร่างกายและจิตใจของเธออยู่หลายวัน กว่าที่เขาจะยอมปล่อยเธอมา 

 

 

 

 

" ก็อยากจะลองดูนิ ว่าของเล่นอย่างเธอยังมีอะไรน่าสนใจอยู่บ้าง "  โทโมะดูอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูเสียงแข็งใส่แก้ว แก้วสบัดแขนออก แล้ววิ่งหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กรี๊ดดดดดด ตู้มมม!!!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" กรี๊ดดดด ช่วยด้วยคะ คนโดนรถชน ช่วยด้วย!! " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

ฉับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

 มาอัพแล้ว^^