หนี้แค้น แสนรัก...

...แบคฮยอน พาร์ท...

ในเช้าวันจันทร์แสนสดใสของใครหลายๆคน..

แต่ไม่ใช่สำหรับผม!!!

'ก๊อกๆๆ'ใครมาเคาะประตูแต่เช้าว่ะ

"นายน้อยครับ...นายน้อย"เสียงพ่อบ้านคนที่เลี้ยงผมมานี่เอง

"นายน้อย ตื่นเถอะครับสายแล้วครับนายน้อย...วันนี้นายน้อยต้องไปตรวจโกดังสินค้านะครับ...แล้วก้อต้องไปเจรจากับลูกค้าคนสำคัญ...ต้องไปมหาลัยอีกนะครับ..."มหาลัยอีกแล้วหรอผมหล่ะเกลียดคำๆนี้จริงๆ...ผมต้องไปตรวจโกดังสินค้าอีกแล้วสิ แต่ ก้อดีไม่ได้เข้าไปนานแล้วเหมือนกัน

"ขอเวลาอีกแปปนึงนะครับคุณพ่อบ้าน...เดี๋ยวผมจะตามลงไป"ผมบอกพร้อมลุกขึ้นไปแต่งตัว...พอแต่งตัวเสร็จจึงลงไปขึ้นรถตู้ สี ดำ สนิท ที่ถูกเตรียมไว้สำหรับผมโดยเฉพาะ...ผมต้องคุมทั้งเกาหลีอ่ะ...เซ็งจริงๆ ทั่งอาณาเขตของเกาหลีผมคุม...ผมใหญ่มากใช่ไหมหล่ะ และผมก้อยังค้าของผิดกฎหมายอีกหลายอย่าง...ยาบ้า ยาม้า ยาอี ยาไอซ์ ผู้หญิง...อย่าหาว่าผมเลวนะ...เพราะผมต้องทำ...กว่าจะถึงโกดังสินค้าก้นด้านกันไปข้างนึง(เว่อร์เกิ๊น)

"เชิญทางนี้ครับนายน้อย" 'ฮีชอล'บอกผม...ฮีชอลเนี่ยเล่นกับผมตั้งแต่เด็กเค้าเป็นเหมือนพี่น้องของผมคนนึง จนตอนที่ผมไปเรียนต่อประถมปลายที่เมืองจีนจนจบม.ปลายก้อกลับมา ทุกคนรู้ไหมครับตอนที่ผมไปอยู่เมืองจีน ผมต้องไปอยู่กับไอ 'คริส' พี่ชายที่ผมนับถือ(หรา)มาก...ไม่อยากเรียกมันว่าพี่ รู้สึกแสลงปากชอบกล...

"นายน้อยเชิญทางนี้ครับ..."ฮีชอลบอกผมอีกครั้ง

"รู้แล้วน่านายจะย้ำอะไรนักหนา"ผมรำคาญสุดๆก้อนึกอะไรเพลินๆอยู่มันหนักหัวนายหรอฮีชอล...

"ถ้ารู้แล้วทำไมนายน้อยไม่เดินไปหล่ะครับ...นายน้อยไหวรึเปล่าเนี่ย...อุ๊ อะไร"ฮีชอลพูดจบเค้าก้อเดินนำผมไป

"อ้าว!!ยังไม่ตามมาอีก...มาสิครับ"ฮีชอลสั่งผม

"นี่มันลูกน้องหรือพ่อว่ะ...พ่อยังไม่กล้าสั่งอะไรมากมายขนาดนี้เลย!!"ผมตะโกน ลูกน้องที่ยืนอยู่ในระแวกเดียวกับผมหัวเราะกันคิกคัก

"หัวเราะไรกันว่ะ!!!เดี๋ยวยิงแม่งเรียงตัวเลย"พูดจบผมเลยเดินตามฮีชอลไป...

"นี่เป็นห้องของสินค้าที่จะส่งให้ลูกค้าในวันนี้ครับ..."ฮีชอลบอก

"แจ๋มๆทั้งน้าน!!!..." 'ชางมิน' เอ่ยขึ้นมาทำเอาผมและลูกน้องทั้งหมดต่างหันไปมองชางมินเป็นตาเดียว

"หรือว่าผมพูดผิด"ชางมินลอยหน้า ลอยตาถาม...

"ผมว่าเราไปห้องเก็บสินค้าห้องต่อไปดีกว่าครับ"ฮีชอลบอก ผมเลยทำตามกลัวว่ามันจะสั่งผมเหมือนลูกอีก

"ห้องนี้เป็นห้องผลิตยาทั้งหมด..."ผมพยักหน้าเข้าใจ

"อยากไปห้องต่อไปแล้ว จะได้รีบไปเจรจากับลูกค้า"ผมบอก

"งั้นเชิญครับนายน้อย..."ฮีชอลบอกผม

"นี่คือห้องผลิตแบงค์ปลอมครับ..."ฮีชอลอธิบายให้ผมฟังไปเรื่อยๆถึงวิธีการผลิตอย่างละเอียดยิบ...อธิบายจนถึงที่จอดรถ...

'Rrrrrrrr Rrrrrrrr' 

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น

"ฮัลสองโหลครับ...ครับผมจะรีบไป...รึถ้ารอไม่ได้ก้อไม่ต้องรอ...บายครับ"ผมบอกพร้อมเดินขึ้นรถลูกค้าคนสำคัญโทร.มาตามผมแล้วโค-ตร รำคาญเลยครับบ่องตง...ผมเดินขึ้นรถพร้อมปิดประตูอย่างแรง

'ปัง' ประตูแทบหลุด

"นายน้อยเป็นอะไรของเค้าอีกว่ะ??"ชางมินถามฮีชอล

"นายก้อรู้นิชางมิน ว่า นายน้อยเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว...ไม่พอใจอะไรก้อปึง ปัง นายน้อยเอาแต่ใจตัวเองจะตายนายก้อน่าจะรู้ดี"ฮีชอลบอกชางมิน

"นายสองคนมัวทำอะไรกันอยู่ทำไมไม่ขึ้นรถสักที??"ผมถาม

"ครับๆ ผมสองตัว เอ๊ย!สองคนจะขึ้นรถเดี๋ยวนี้แหละครับ...ไปดิว่ะ..."มันยังเกี่ยงกันขึ้นรถอีก

"ถ้ายังเกี่ยงกันเรื่องนี้...แสดงว่าเรื่องกินลูกปืนคงต้องเกี่ยงกันสินะ..."ผมบอกออกแนวขู่

"งั้นฉันขึ้นก่อนนะ"ชางมินบอกหลังจากนั้นฮีชอลจึงขึ้นตามบ้าง...

นั่งรถมาไม่นานก้อถึงที่หมาย ร้าน 'ซูโฮ บาเรสต้า'

"หวัดดี...คุณ แบคฮยอน"ลูกค้าทักทายผม

"เช่นกันครับคุณ...'คิม จงอิน'"ผมเลยทักกลับ

"คิดว่าจะจำกันไม่ได้ซะอีกไอเพื่อนเยิฟ"ไอไคบอก

"อะไรนะ...มึงกับกูเคยเป็นเพื่อนกันด้วยหรอว่ะ"ขอหาเรื่องกวนมันก่อนแล้วกัน

"พูดงี้ช่ะ...งอนแล้ว..."พูดจบมันก้อเชอะใส่ผม

"เห้ย!!!เมื่อไหร่พี่ 'ซูโฮ'จะมาเนี่ยเป็นเจ้าของร้านภาษาไรว่ะ..."ไอไคว่าพี่ชายตัวเอง

"มึงนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ"ผมบอก

"นิสัยหรอ??"มันถาม

"สีผิวมึงแหละไอดำ"ผมตอบ

"เฮ้ย!!เค้าไม่ได้เรียกดำ เค้าเรียกว่าพอดีๆเข้าใจใช่ไหม"ไคบอก...หลังจากนั้นก้อนั่งเจรจากัน ถามสารทุกข์ สุกดิบ กันบ้าง...ไม่นานก้อมีเด็กเสิร์ฟมาเสิร์ฟให้ถึงที่...นี่แน่ใจว่าเด็กเสิร์ฟ สวย เหี้ยๆเลยครับ...ทำไมไม่เกิดมาเป็นผู้หญิง ถ้าเกิดมาเป็นผู้หญิงจะเลี้ยงดูอย่างดีเลย...แต่...ไอไคเคลิ้มกว่าผมอีกอ่ะ น้องเค้าชื่อ 'โอ เซฮุน'...เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!ซวยแล้วไงน้องฮุนทำกาแฟเลอะสูทของไอไค...

"ผม...ผม ขอโทษนะครับผมไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษจริงๆครับ..."น้องฮุนขอโทษ ขอโพยไอไคใหญ่เลย

"นี่ นายทำอะไรลงไปเนี่ย รู้ไหมตัวละเท่าไหร่ 1,200,000 วอนเลยนะ เงินเดือนนายทั้งเดือนที่พี่ชายฉันจ่ายให้ถึงรึเปล่าเถอะ"ไอไคโวยลั่นร้าน...

"มีอะไรกันอ่ะไค...??"พี่ซูโฮเดินออกมาจากหลังร้าน...

"พี่ดูเด็กเสิร์ฟร้านพี่ดิ...ทำกาแฟหกเลอะสูทตัวละ 1,200,000 วอน ของผมอ่ะ...ผมจะเอาตัวนายนี่"เห้ย ไอไคมึงตรงไปป่าวว่ะ...

"พูดง่ายนะไอน้องบ้า ไอเด็กดำ"พี่ซูโฮว่าน้องดำๆๆๆๆๆๆๆอย่างไอไค

"เพราะอะไรผมต้องไปกับคุณ??"น้องฮุนของผมถามขึ้น

"เพราะ...นายทำสูทเลอะเสื้อของฉัน นายต้องรับผิดชอบ"ไคตอบ

"ถ้างั้นผม...ไม่ไป!!!"น้องฮุนบอกพร้อมหันหลังกลับไปแต่...ไอไคจับข้อมือเรียวของน้องฮุนอย่างแรง

"แต่ฉันจะให้นายไป...นายก้อต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้!!"พูดจบไอไคก้อออกแรงลากน้องฮุน

"ผมบอกว่าไม่ไปไงเล่า...นี่แน่ะ"น้องฮุนกัดไปที่มือไอไคแล้วเตรียมวิ่ง...แล้วผมนั่งทำบื้ออะไรเนี่ย...แต่ผมก้อช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี...จากนั้นไอไคก้อวิ่งเข้าไปกอดเอวน้องฮุนแล้วยกน้องฮุนขาไม่แตะพื้น...

"นายเจอดีแน่...นายเซฮุน มานี่เลย"ไคบอก

"ปล่อยผมมมมนะ...ปล่อยยยยยโผมมมมมม"น้องฮุนตะโกนจนออกไปถึงหน้าร้าน

"พี่ช่วยไรไม่ได้เลย...ไอไคมันก้อเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปอยากได้อะไรก้อต้องได้...พี่ว่ามันติดนิสัยมาจากนายแน่ๆเลย"อ้าว!!ไหงพี่พูดแบบนี้หล่ะ...

"ชิส์...ผมไปมหาลัยก่อนนะ..."หลังจากนี้ผมคงต้องลาโลกอีกแล้ว...บ๊าย บาย ครับ...

...ไรเตอร์ พาร์ท...

"นี่ดีโอมาทางนี้เร็ว" 'ลู่หาน' เรียก 'ดีโอ' คนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม...

'ปริ๊นๆๆๆ'เสียงแตรรถดังลั่น ลู่หานดึงตัวดีโอเข้ามาในอ้อมกอดของตน...

"ขับรถภาษา'ไรว่ะ"ลู่หานตะโกน...ทำให้แบคฮยอนต้องลงมาจากรถ...

"แบค!"ลู่หาน

"พี่ลู่...ดีโอ"แบคฮยอนเรียกคนทั้งสอง

"แบคฮยอน"ดีโอ

"ดีโอเนี่ย คงเป็นเด็กใหม่ของพี่สินะ"แบคฮยอนบอกลู่หาน

"คิดอกุศล..."ลู่หานบอก

"งั้นผมขอตัวก่อนนะฮะ"ดีโอบอกพร้อมเดินเข้าไปในมหาลัย...

"อ้าว!!ดีโอ แล้วพี่ลู่หานหล่ะ...แล้วทำไมนายมาช้าจัง"ชานยอลถาม

"เรื่องมันยาว...งั้นไปเดินหาตึกกันเถอะ..."ดีโอบอก

กับชานยอลเพื่อนตัวโย่ง

"เดี๋ยวรอเพื่อนก่อน..."ชานยอลพูดพร้อมชะเง้อคอมองหา

"นั่นไงมาแล้ว...ทางนี้แบค"ชานยอลเรียกแบคฮยอน

"นี่นายอย่าบอกนะว่า...นายนี่เป็นเพื่อนนายอ่ะชานยอล"ดีโอถาม

"อ้าว!!หวัดดีดีโอสุดสวย..."แบคฮยอนบอก

"นี่นายสองคนรู้จักกันแล้วหรอ??"ชานยอลถาม

"ใช่/ไม่"แบคฮยอน/ดีโอ

"อ้าว!!อะไรของนายสองคนเนี่ยฉันงงนะเฟ้ยเห้ย"ชานยอลบอก

"ช่างเถอะไปหาตึกเรียนดีกว่า..."ดีโอบอกชานยอลพร้อมลากชานยอลให้ตามตนไปและยังหันหน้ามาแลบลิ้น ปลิ้นตาใส่แบคฮยอนอีก...

"นายนี่แสบเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะดีโอ...จะแกล้งให้เข็ดเลยคอยดู"แบคฮยอนบอกแล้วจึงเดินตามเพื่อนทั้งสองของตนไปจนทัน เมื่อแบคฮยอนตามทันจึงปั้นหน้ายักษ์กับดีโอทันที...

"จะปั้นหน้ายักษ์ใส่กันทำไมคนยืนอยู่ด้วยมันอึดอัดนะเว้ย..."ชานยอลบอก

"นายก้อออกไปไกลๆสิ"ดีโอบอก

"โอ้!!!พระเจ้าต้องการอะไรจากช้านนน"ชานยอล

และก้อมีเสียงหนึ่งแล่นเข้ามาในโสตประสาทของดีโอทำให้ต้องหันไปมองเสียงที่คุ้นหูดี...กำลังพูดอะไรกับใครบางคน

"นี่ซิ่วหมินอะฉันให้...ตุ๊กตาตัวนี้อ่ะนายได้โปรดรับมันไว้เถอะนะ..."เสียงของ ลู่หานนั่นเองกำลังตามจีบ 'ซิ่วหมิน' อยู่นั่นเอง

"ฉันไม่เอา ก้อคือไม่เอาไง นายนี่ตื้อไม่เลิกเลยนะนายลู่หาน...ถ้านายยังไม่เลิกตื้ออย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ"ซิ่วหมินบอก

"ฉันไม่เลิกตื้อนายง่ายๆหรอกนะ...จนกว่านายจะตกลงเป็นแฟนกับฉัน"ลู่หานบอก

"ไม่เลิกตื้อใช่ไหมได้...นี่แน่ะ...หาเรื่องดีนัก...และอย่าตามฉันอีกนะ"พูดจบซิ่วหมินก้อเดินไป

"โอ๊ย!!ฉันจะไม่เลิกตามนายหรอก ตาช้านนนน หมดหล่อเลยเรา"พูดจบลู่หานก้อเดินไป

"แค่ได้ยินเสียงมันเนี่ยก้อหันขวับเลยนะ..."แบคฮยอนเหน็บแนมดีโอ...

"ห่วงมันรึไง...??"แบคฮยอนถามน้ำเสียงไม่จริงจังนัก

"แล้วนายจะทำไม...??"ดีโอย้อนถาม

"ซักวันนึงสองคนนั่นต้องรักกันแน่ๆเลย...ว่าไหมชานยอล"แบคฮยอนประชดทำเอาชานยอลพูดไม่ออกดีโอยืนกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน...

"ขึ้นตึกเรียนดีกว่าเนอะ..."ชานยอลหาทางแก้ปัญหา...แต่...ดีโอ ก้อไปด้วยแต่โดยดี...

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆดีโอก้อไปเข้าห้องน้ำหายไปนานสองนานแบคฮยอนจึงตามไปดู...

"ทำไมนายโง่แบบนี้ดีโอ ฮือออออ ทำไมพี่ลู่เค้าก้อแค่เคย ก้อแค่เคยชอบเรา...ก้อแค่นั้น นายจะคิดไปไกลทำไมขนาดนั้นอ่ะ ฮึก ฮือออออ"แบคฮยอนเห็นดีโอยืนร้องไห้...ไม่นานดีโอก้อลงไปนั่งกับพื้นห้องน้ำ

"มานั่งร้องไห้เป็นคนบ้าอยู่นี่เอง...น่าสมเพช"แบคฮยอนพูดพร้อมมองด้วยสายตาสมเพช

"ฉันน่าสมเพชแล้วมันหนักหัวใคร"ดีโอ

"ป่าว!!...ทำไมนายไม่กลับมายิ้มเหมือนเมื่อก่อน??"แบคฮยอน

"เรื่องของฉัน นายจะไปไหนก้อไป ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ"ดีโอ

"ไม่ไปจะอยู่ตรงนี้..."แบคฮยอน

"นายกวนฉันหรอ??"ดีโอ

"ป้าว...แค่อยากให้นายกลับมายิ้มเหมือนเมื่อก่อน"แบคฮยอนบอก

"นายห่วงฉันรึไง??"ดีโอ

"ใช่"แบคฮยอนตอบ

"นี่ฉันถามอะไรนายหน่อยสิ..."ดีโอบอกแบคฮยอน

"ได้ถามมาสิ"แบคฮยอน

"คนที่เค้าไม่รักเรา...เราควรไปยุ่งกับเค้าไหม"ดีโอถาม

"สำหรับฉันนะฉันจะไม่ยุ่งกับคนที่ไม่รักเราเด็ดขาดเพราะ เค้าจะทำให้เราเจ็บ ฉันเลือกคนที่รักเราดีกว่า"แบคฮยอนบอกทำเอาดีโอปวดหนึบในใจบอกไม่ถูก

"ฉันไม่ควรไปยุ่งกับพี่ลู่หานสินะ"ดีโอ

"อืม ไม่รู้สิ"แบคฮยอน

"แต่ฉัน...ยัง ชอบ พี่ เค้าอยู่"ดีโอบอก

"ทั้งที่เค้าไม่ได้ชอบนายเนี่ยนะ...อย่างวันนี้ที่นายเห็นยังไม่พอที่จะบอกอีกหรอว่าพี่ลู่หานไม่ได้ชอบนายเลยอ่ะ"แบคฮยอน...ในเวลานี้ดีโอต้องการใครคนนึงที่สามารถทนรับฟังเค้าได้ และ แบคฮยอนก้อคิดว่าไม่ควรไปตอกย้ำ ซ้ำเติม สร้างบาดแผลในใจของดีโอเค้าควรที่จะปลอบดีโอเสียมากกว่า...แบคฮยอนรู้สึกเจ็บที่ลู่หานไม่เคยสนใจคนที่ตนแอบชอบเลยแม้แต่นิดเดียว...ดีโอลุกขึ้นยืนพร้อมเดินมากอดแบคฮยอน...แบคฮยอนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...แต่ก้อกอดตอบดีโอพร้อมลูบหัวทุยเพื่อปลอบโยน

"นายร้องออกมาให้หมดนะ...ระบายมันออกมา ฉันจะอยู่ข้างนายเอง จะอยู่กับนายจนกว่านายจะไล่ฉันออกไปจากชีวิตของนายเอง"แบคฮยอนบอก

"ขอบใจนะที่นายจะอยู่ข้างฉัน ฮืออออ"ดีโอพูดเสียงอู้อี้ในอ้อมกอดแบคฮยอนทำให้ได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่แบคฮยอนปาดน้ำตาบนแก้มใสของดีโอออก

"นายล้างหน้า ล้างตาเถอะ เราหายมานานแล้วเดี๋ยวชานยอลจะตามหาเราให้วุ่น และต่อไปนี้นายต้องสัญญากับฉันว่าจะไม่คิดถึงเรื่องของพี่ลู่หานจนร้องไห้อีก"แบคฮยอนบอก

"ฉัน สัญญา แต่นายก้อต้องสัญญากับฉันว่าจะไม่ซ้ำเติมฉันอีก"ดีโอต่อรอง

"โอเค ฉันสัญญา..."แบคฮยอนบอกพร้อมจูงมือดีโอเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างร่าเริง...

"อ้าว!!มาเดินหวานฉ่ำจนมดขึ้นกันอยู่นี่เอง แอ๊ะๆจับมือกันด้วย..."ชานยอลแซวทำเอาคนทั้งสองปล่อยมือจากกันทันที...

"ปล่อยมือกันทำไมหล่ะน่ารักจะตายไป...เออ ดีโอจะมาถามว่าจะไปร้านเฮียฉันไหมเย็นนี้..."ชานยอล

"ไปสิ..."ดีโอ

"ไปทำอะไรกัน??"แบคฮยอนถาม

"ไปสมัครงาน"ชานยอลตอบ...

"อ่อ งั้นฉันกลับก่อนนะ ให้ฉันไปด้วยไหม"แบคฮยอน

"ไม่ต้องหรอก...นายกลับไปเถอะ"ดีโอบอก

"งั้นเรากลับบ้านกันก่อนตอน 6 โมงค่อยออกมาเจอกันนะ...ไปดีโอกลับกันเถอะ"ชานยอลบอกดีโอหลังจากนั้นดีโอก้อเดินไปแต่ยังหันมายิ้มให้แบคฮยอน แบคฮยอนจึงโบกมือให้กับดีโอ...

'Rrrrrrrr Rrrrrrrr'เสียงโทรศัพท์ของแบคฮยอนดังขึ้น

"สวัสดีครับ...อะไรนะ ไอ 'คริส' นัดไปเจอร้าน 'เทาโฮ ไนต์คลับ'...มันจะกลับมาทำไม"แบคฮยอนอารมณ์เสียจึงเดินไปที่ลานจอดรถของมหาลัยและขับกลับบ้านทันที...