รักนี้ จริงหรือ?

    " ไม่!!! อย่าเอาลูกผมไป ได้โปรด มาร์คฮยอง..ฮึก...อย่า...เอา เขาไป..ฮื้อ.." เสียงแหบที่ตระโกนเรียก ชายที่เป็นคนรักกำลังอุ้มลูกน้อยที่ลืมตาดูโลกไม่ถึงชั่วโมง ขึ้นรถ พร้อมกับที่ร่างกายอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น โดยด้านหลังมีเหล่าพยาบาลวิ่งตามมาไม่ห่าง

     " ฮึก...คุณพยาบาล...บอกเขา...บอกเขาที..อย่าเอาลูกไป.." เสียงเล็กๆเอ่ยออกมาอย่างน่าเวทนา ทำให้พยาบาลสาวทีี่วิ่งตามอดสงสารไม่ได้

     " เข้าไปข้างในก่อนนะคะ " เธอพยุงร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรง นั่งมองตามรถสีดำไป พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ปาดใจคนฟังหลายคน 

     " แบมแบม!!! " ร่างของแจ็คสันและเจบี วิ่งมาที่ร่างเล็กหัวใจของพวกเขาเหมือนถูกบีบอย่างรุนแรง เมื่อเห็นสภาพร่างกายที่ยังไม่พร้อมเพราะร่างบางพึ่งผ่าตัดคลอดทารกน้อยออกมา รอยเย็บตรงท้องที่เริ่มมีรอยเลือดซึมออกมามากอย่างน่าใจหาย 

    " แบมแบม ๆๆๆ อย่าเป็นอะไรนะ ฟังพี่ก่อน อยู่กับพี่ก่อน ...ฮึก.. " เจบีที่ไม่เคยร้องไห้เขาร้องออกมาอย่างไม่อาย หัวใจของเขา ตาหนูน้องชายของเขา ได้โปรด อยู่กับพี่อย่าไปไหน 

      แจ็คสันอุ้มร่างบางขึ้น รีบก้าวเดินไปยังห้องฉุกเฉิน หมอพยาบาลวิ่งกันให้วุ่น ทุกอย่างดูสับสน เมื่อเสียงตระคอกของแจ็คสัน ยิ่งเร่งให้พวกเขารักษาหัวใจของเจ้านายให้เร็วที่สุด

    " ได้โปรดพระเจ้า อย่าพรากหัวใจของพวกผมไปเลย อย่าได้เอาน้องชายตัวน้อยของพวกผมไป "

    1 ปีต่อมา 

     ร่างผอมบางที่นั่งอยู่บนเตียงสีขาว ผิวสีซีดที่กลืนลงไปกับสีผ้าห่ม ทำให้ดูเหมือนร่างบางถูกเตียงกลืนไปเกือบครึ่ง ผ่านมา 1 ปีเต็ม ที่เขาต้องทนเห็นสภาพแบบนี้ของน้องชาย แบมแบมไม่ยอมพูดกับใคร ไม่ยอมทาน จนพวกเค้าต้องต่อสายอาหารและฉีดสารอาหารเข้าร่างกายแทน เขาไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มของตาหนูอีกเลย ไม่เคย....เลย นอกจากแววตาที่เศ้ราเหมือนคนที่ทุกข์ทรมาน ไม่มีรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ

     " แบมแบม " ร่างสูงก้าวเข้าไปหาร่างบางที่ก้มหน้านั่งมองรูปถ่ายใบหนึ่งรุปถ่ายที่มีไอ้สารเลวที่ทำให้ร่างบางเป็นแบบนี้ ทำให้หัวใจของหวัง แจ็คสัน ที่รักน้องชายมากกว่าชีวิตเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่แค้น แต่เพราะกลัวว่าน้องน้อยจะต้องกลับไปเจอมันอีก เขากับเจบีเลยเลือกที่จะไม่จองเวรมัน เลือกที่จะไม่แก้แค้นเพราะห่วงความรู้สึกของคนตรงหน้า 

     " ออกไปข้างนอกกันมั้ย " ผมเอ่ยถามน้องน้อย อย่างแผ่วเบา น้องน้อยของผม ผอมลงจนผมใจหาย แก้มที่เคยมีจนยุ้ยออกมา กลับตอบจนผมกลัวว่าอีกไม่นาน ผมจะไม่มีน้องน้อยอยู่ด้วยแล้ว

    "........."

     ไร้การตอบรับเหมือนเดิม น้องน้อยไม่ยอมพูดอีกเลย ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงดี ผมผิดเองที่ไม่ดูแลน้องน้อยให้ดี จนน้องน้อยต้องไปเจอกับมัน เพราะผม ถ้าผมไม่โหมทำงานจนเกินไป ถ้าผมมีเวลาใหน้องน้อยบ้าง ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ขอโทษ 

    " คุยกับพี่บ้างสิ อย่า...เงียบแบบนี้สิแบมแบม...พี่ใจคอไม่ดี " 

    "............"

     "  แบมแบม.... ." 

      เอื้อด..เสียงเปิดประตู พร้อมกับเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วย สารอาหารที่ต้องฉีดให้ร่างบาง ทั้งๆที่เมื่อก่อน น้องน้อยกลัวเข็มยิ่งกว่าอะไร แต่ตอนนี้ ...... ผมกำหมัดแน่น เจบีเดินผ่านผมเข้าไปหาน้องน้อย

    " เป็นไงบ้าง แบมแบม วันนี้สบายดีมั้ย "

    "...................."

     " ไม่ตอบแปลว่าสบายดีสินะ วันนี้พี่มีสารกลิ่นสตอเบอรี่ของโปรดแบมแบมมาเลยนะ "

    "......................"

    " เดี๋ยวพี่ฉีดให้นะ "

     ผมยืนมองเจบีพูดกับแบมแบมอยู่เงียบๆ เป็นแบบนี้ทุกวัน ผมไม่รู้ว่าพี่ชายคนนี้เอาความเข้มแข็งมาจากไหน หรือเพราะคำว่าพี่ใหญ่ เลยต้องเข้มแข็งตลอด ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเคยเห็นเจบีร้องไห้ แค่สองครั้งเท่านั่น คือวันที่พ่อกับแม่เสีย และวันนั้นที่เห็นน้องชายนั่งอยู่หน้าโรงพยาบาลโดยที่ช่วงท้องเต็มไปด้วยเลือด แบมแบมน้องจะรู้ไมว่ายังมีผู้ชายสองคนที่คอยอยู่ข้างๆตอนน้องเจ็บปวด เคยอยู่ข้างหลังในวันที่น้องมีความสุข คอยช่วยพยุงในวันที่น้องล้มลง คนทั้งสองคือพี่ชายสองคนนี้ กลับมาเป็นตาหนูแบมแบมของพี่ได้แล้วนะเด็กดี 

   [ Bambam ]

      ผมนั่งมองรูปถ่ายของผู้ชายคนหนึ่ง ตั้งแต่วันที่ผมฟื้นขึ้น มันไม่ใช่ฝัน คำๆนั้นยังบาดลึกและคงฝังในใจของผมจนกว่าผมจะตายลง

     " ทุกอย่าง...ฮึก...ทุกอย่างมันหมายความว่ายังไงฮะ..."

    "...................."

     "  ไหนมาร์คฮยองบอกว่ารักผม เรากำลังจะมีครอบครัวที่อบอุ่น..."

     " งั้นฉันจะบอกความจริงให้นายก็ได้นะ เด็กน้อย ทุกอย่างมันคือแผนไงล่ะ "

     "....ทำไม..ฮีก.."

      " ที่ผ่านมา นายเป็นตัวเลือกที่ฉันเลือกไว้แล้ว เพราะนายสามารถท้องได้ ฉันจึงเข้ามาตีสนิทกับนาย "

     " คุ...ณ...ฮีก...ฮื้อ..ทำแบบนี้ทำไม "

     " ฉันมีภรรยาอยู่แล้ว และเธอแท้ง ไม่สามารถที่จะมีลูกได้อีก เพราะมดลูกเธออ่อนแอเกินไป ทุกวันเธอร้องหาลูกที่จากไป และฉันทนไม่ได้ที่เห็นหัวใจของตัวเองเจ็บปวด "

     " หัวใจงั้นหรอ...ฮึก ..แล้วผมล่ะ "

     " ก็แค่คนที่ฉันฝากเลือดเนื้อเชื้อไขไว้ ไม่ต้องห่วงหรอก นายได้เงินค่าจ้างอย่างงามแน่ ขอบคุณสำหรับลูกนะเด็กน้อย "

     " ไม่!!! อย่า...ลูกผมไป ฮึก...มาร์คฮยอง..ฮึก...อย่าเอา..เขาไป.."

      ฝันร้ายซ้ำๆทุกคืน ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าแจ็คสันฮยองแลเจบีฮยอง ห่วงผมแค่ไหน ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกผิดต่อพี่ชายทั้งสอง แต่ว่าร่างกายของผมและหัวใจของผมมันบอบช้ำเกินกว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก หัวใจของผมมันเต้นจนผมรู้สึกเจ็บปวดไปหมด หายใจแทบไม่ออก...ทุกคืนมันทรมาน

      ผมลุกจากที่นอน ตลอด 1 ปีที่ผ่านมานี่เป็นครั้งแรกที่ผมอยู่ไกลมัน นอกจากการอาบน้ำ ผมเดินออกมาข้างนอก มันเป็นฤดูหนาว มองไปทางไหนก็มีแต่หิมะเต็มไปหมดทุกอย่างขาวโพลง เหน็บหนาวเหมือนหัวใจของผม ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย แค่อยากเดิน ...... ไปเรื่อยๆ

     ติ๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!! ตุ้มมมมมมมมมมมมม!! ในขณะที่ผมกำลังก้าวเดินในโลกของความฝัน ทุกอย่างรอบข้างช่างเงียบงัน ผมเดินไปเรื่อยๆและผมก็พบ ชายวัยกลางคนที่ยืนเคียงข้างกับหญิงสาวรอยยิ้มที่ผมไม่เคยลืม คุณพ่อคุณแม่!!! 

    " ไงตัวเล็ก อยู่กับพี่เรา ได้ข่าวว่าดื้อ " เสียงทุ้มเอ่ยออกมามาอย่างใจดี

    " คิด....ฮึก..คิดถึงพ่อกับแม่ ฮึก....." ได้โปรดพระเจ้าอย่าให้ลูกแค่ฝันไป ลูกฝันร้ายมาพอแล้ว ขอให้ลูกฝันดีบ้าง

    " ขอผมไปอยู่ด้วย..ฮีก..ผมไม่ไหว "

    " แล้วพี่ชายทั้งสองหล่ะลูก หนูไม่สงสารพี่เข้าหรอจ้ะ " เสียงหวานของแม่เอ่ยอย่างอ่อนโยน

      " พี่ชายดูแลผมมาเกินพอแล้ว ฮึก..ต่อไปพี่ชายจะมีความสุข " ผมพูดอย่างนั่น และคิดจริงๆ ถ้าไม่มีผม พี่ชายจะไม่ต้องทุกข์ใจแบบนี้

       " ให้ผมไปด้วยนะฮะ " พ่อกับแม่สบตากัน และเสียงที่เอ่ยออกมาทำให้ผมยิ้มได้อีกครั้ง

      " งั้นก็ไปกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว ต่อไปลูกจะไม่ร้องไห้อีก " เสียงอ่อนโยนของแม่พูดขึ้น พร้อมด้วยรอยยิ้มหวาน

       มือใหญ่ที่กุมมือผมไว้พร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด พ่อกับแม่มารับผมแล้วจริงๆด้วย เจบีฮยอง แจ็คสันฮยองฮะ ต่อไปนี้ ผมจะไม่ร้องไห้อีกแล้วนะ ผมได้อยู่กับพ่อแม่แล้ว ผมจะเฝ้าขอพรให้พี่ชายของผมทั้งสอง มีแต่ความสุขตลอดไป ขอบคุณที่ดูแลน้องชายคนนี้ รักฮยองทั้งสองนะครับ

       มาร์คฮยอง..ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้จักความรัก และขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้จักความเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน ดูแลลูกของเราด้วยนะฮะ ...... หัวใจของผม....