รักนี้ จริงหรือ?

.................................. 1 ปีต่อมา................................................
 
     " พี่แจ็คสันฮะ แบมแบมอยากออกไปข้างนอก " ผมอ้อนร่างสูงที่นั่งทำงานอย่าง ตั้งใจ พร้อมกับที่พี่แจ็คสันเงยหน้ามองหน้าผม
 
    " รอพี่ทำงานตรงนี้เสร็จก่อนนะคับ เดี๋ยวพี่จะพาออกไปเที่ยว " พี่แจ็คสันพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน พร้อมกับก้มหน้ามองหน้าจอที่ทำงานค้างไว้
 
    " ก็ได้ฮะ " ผมพูดขึ้นอย่างเหงาๆ 1 ปีแล้วนะ ที่ผมไม่สามารถออกไปไหนมาไหนคนเดียวได้ ผมไม่รู้ทำไมพี่แจ้คสัน ถึงไม่อยากให้ผมออกไปไหนมาไหนคนเดียว ทั้งที่ผมโตแล้ว แล้วก็เป็นผู้ชายด้วย เฮ้อ!! ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งเนี๊ย
 
    ด้านแจ็คสัน หลังจากที่เขาแอบมองแบมแบม เดินออกไปอย่างหงอยๆแล้ว ทำให้เขาอดที่จะสงสารร่างบางไม่ได้ ขอโทษนะ แบมแบม แต่พี่ไม่อยากเสียนายไปอีกแล้ว พร้อมกับที่เสียงเรียกโทรศัพท์ดังขึ้น 
 
      " ได้เรื่องมั้ย....."
 
      " กลับมาแล้วครับ " ปลายสายพูดขึ้น อย่างนอบน้อม
 
       " จัดการตามแผนได้ อย่าให้มันมีโอกาสได้เจอแบมแบม "
 
       " ครับ นาย "
 
       " กลับมาแล้วสินะ หายนะกำลังจะเริ่มขึ้นกับมึงแล้ว ไอ้มาร์ค กูจะทำลายทุกอย่างของมึง เหมือนอย่างที่มึงทำลายหัวใจของกู!!!!! "
 
   เอามาแค่นี้ก่อนเนอะ ตอนเย็นเจอกันนะจ้ะ อิอิ ผ่านมา1 ปี เรื่องราวจะเป็นไงต่อน้า ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านเน้อคะ 
 
 
...................................ต่อๆ......................................
 
      " เฮ้อ! " ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย ถ้ารอแจ็คสันฮยองต่อไป ก็คงเหมือนเดิม คือไม่ได้เที่ยว แจ็คสันฮยองเป็นอย่างนี้ตลอดตั้งแต่อาการที่ผมถูกรถชนดีขึ้น ผมพยายามคิดทบทวนเรื่องก่อนหน้าที่ผมจะถูกรถชน แต่กลับในหัวมีแต่สีขาวไปหมด ทำไมกันนะ ผมรู้สึกว่าตัวเองลืมเรื่องที่สำคัญมากมากไป แล้วเรื่องอะไรล่ะ...
 
      ช่างเถอะ คิดแล้วปวดหัวเปล่าๆ ผมลุกขึ้นพร้อมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมตัดสินใจแล้ว ว่าผมจะแอบหนีแจ็คสันฮยองไปเที่ยว ชิ จะได้รู้ซะบ้าง! ว่าอย่าปล่อยให้ผมเหงา จะแกล้งให้หากันจนวุ่นวายเลยคอยดูสิ คิดได้ดังนั่น ผมจึงไม่ลืมหยิบกระเป๋าสะพายสีดำขึ้นพาดบ่า ตรวจเช็กกระเป๋าสตางค์ มือถือ บัตรประชาชน โอเค ทุกอย่างครบ งั้นก็ลุย
 
      ผมแอบหลบเหล่าบดี้การด์ที่ยืนอยู่หน้าบ้านเต็มไปหมด ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม แจ็คสันฮยองถึงได้ ให้บอดี้การด์มาเฝ้าบ้านมากมายขนาดนี้ กลัวอะไรหายงั้นหรอ มันสำคัญมากกว่าผมหรือเปล่า ผมสลัดความคิดพร้อมกับที่การ์ดร่างถึกเปลี่ยนเวร ค่อยๆก้าวเกาะขอบกำแพงเพื่อจะตรงไปทางประตูหลัง แต่จู่ เสียงของเสี้ยวฟงก็ดังขึ้น คุยกะใคร
 
      " ที่ให้จัดการ เรียบร้อยดีรึเปล่า "
 
      "........."
 
      " รีบกลับมา นายมีเรื่องจะให้นายทำ "
 
      " อืม "
 
      ".....งานนี้งานใหญ่......พลาดก็ตาย!! "
 
       " คุณหนู ยังไม่รู้ ......ดีขึ้นแล้ว.. "
 
       ก่อนที่เสี้ยวฟงจะรู้ตัว ผมรีบวิ่งไปตรงประตูหลังที่เปิดอยู่ อ้า....อิสระจ้ารอแบมแบมก่อนนะอิอิ ผมหัวเราะอย่างมีความสุขโดยไม่รู้เลยว่า มันเป็นความสุขครั้งสุดท้ายของผม