รักนี้ จริงหรือ?

   ร่างบาง ลืมตาขึ้นช้าๆๆ พร้อมความรู้สึกหนักอึ่งทั่วร่าง เจ็บ คำๆเดียวที่แบมแบมคิดได้ ในตอนนี้ เขามองไปรอบๆๆ ห้องสีขาวสะอาดตาแบบนี้ คงไม่พ้นโรงพยาบาลที่ไหนสักแห่ง 

     " ตื่นแล้วหรอ " เสียงทุ่มต่ำ ดังออกมาจาก ชายร่างสูง ที่ดูยังไง ก็คงไม่ใช่คนไทยเหมือนเขาแน่ๆๆ แต่เอ๋ะ! เหมือนเขาจะเคยเห็นที่ไหน 

    " คุณเป็นใคร " แบมแบม เอ่ยเสียงสั่น พร้อมกับความหวาดระแวง ที่เข้ามา ทำให้ร่างแบมแบมเตรียมพร้อมต่อสู้ หากเกิดอะไรขึ้น 

    " ไม่ต้องกลัวขนาดนั่น เด็กน้อย "

    เอ๋ะ!! เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ ตอนเด็กใครบางคน เรียกเค้าด้วยชื่อนี้ เสมอ แต่ภาพมันช่างลางเลือนเหลือเกิน ใครน่ะ

   " ฉันชื่อ แจ็คสัน " ร่างสูงตรงหน้าแนะนำชื่อ พร้อมจ้องร่างแบบตรงหน้า ที่ทำหน้าตาตกใจ จนดูน่าเอ็นดูมากในสายตาเขา หัวใจของเขาไม่เคย เปลี่ยนไปเลยจริงๆๆ 

   " แจ็คสัน..." 

................................................ ต่อๆ ..................................................

       ผมจ้องมองร่างสูงตรงหน้า พร้อมกับภาพของเด็กผู้ชาย ร่างผอมแห้ง ซ้อนทับกับใบหน้าบนร่างสูง

      " แจ...แจ็คสันฮยอง อึ....ฮือ...อี้ก..." จู่ๆ น้ำตาที่ผมไม่รู้ว่าไหลมาตอนไหน ก็ไหลออกมา ทำ..ทำไมพึ่งกลับมา ทำไม? ถึงหายไป รู้ตัวรึเปล่า วันนั่น...วันที่ร่างสูงหายตัวออกไปจากบ้าน เค้าร้องไห้หนักแค่ไหน เค้าเฝ้าวิ่งตามหาร่างสูงตรงหน้า เกือบจะโดนรถชนด้วยซ้ำ...เอ๋ะ!! รถชน!?! แล้ว เค้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไม เค้ารู้สึกร่างกายของเค้าผิดปกติ เหมือนว่าบางอย่าง มันหายไป แต่เค้าไม่รู้ว่า สื่งไหนที่หายไป แต่รู้สึกว่าเค้าใจหาย เหมือนสูญเสียดวงใจไป

     " แล้ว...ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ " ผมพูดขึ้น ขนาดสำรวจตัวเองไปด้วย 

      จู่ๆ แจ็คสันฮยองก็เดินเข้ามา กอดผม ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ แจ็คสันฮยองคิดอะไรถึงได้กอดผมไว้ แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกอยากพัก ใช่ รู้สึกอยากพักเหลือเกิน น้ำตาที่พึ่งหยุดไหล ก็ไหลออกมาอย่างช้าๆ อีกครั้ง 

      " แบมเหนื่อยจัง แจ็คสั้นฮยองหายไปไหนมา รู้ไม แบมตามหาตั้งนาน " 

      " ขอโทษครับ เด็กน้อย ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยมือจากแบมแบมอีกแล้ว พี่สัญญา " แจ็คสันพูดขึ้น พร้อมกับก้มใบหน้าจูบหน้าผากของร่างบางอย่างทะนุถนอม ใช่ เค้าจะไม่ยอมปล่อยมือจากดวงใจของเค้าอีกแล้ว ไม่มีวันที่จะให้ดวงใจของเค้าโดนทำลายอีก มันจะไม่มีวันนั่นอีก

      " แล้วแบม เข้าโรงพยาบาลได้ไงคับ แล้วเฮียเจบี อ่ะ แบมแบมไม่เห็นเลย " ผมพูดพร้อมกับนึกงอล เจบีฮยอง พี่ชายคนโตกับ ยองแจฮยองพี่ชายคนกลาง ทั้งๆผม เจ็บหนักขนาดนี้แท้ๆๆ แบมแบมงอลแล้ว

       " เจบีมันยังไม่รู้น่ะ พี่ยังไม่ได้โทรบอก ขอโทษนะคับ พี่ห่วงแบมแบมไปหน่อย " แจ็คสันฮยองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จนผมอ่อนตาม

       " แล้วแบมแบม เข้าโรงพยาบาลได้ไงครับ "

       " แบมแบม โดนรถชน คู่กรณี หนีไป พี่ไปพบแบมแบมเข้า เลยรีบพามาโรงพยาบาล " แจ็คสันพูดขึ้น พร้อมกับหลบสายตาของแบมแบมที่มองมา แบมแบมพยักหน้าอย่างเข้าใจ

       " คนสมัยนี้ ไม่ไหวเลยจริงๆๆ เกิดมีใครตายขึ้นมาจะว่าไง ..." ผมพูดขึ้นอย่างหัวเสีย 

        " แบมแบม นอนพักก่อนนะคับคนดี " แจ็คสันฮยองพูดขึ้น พร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆๆ แจ็คสันฮยองของผม

     [jack'Part]

         ผมนั่งกุมมือร่างบาง พร้อมกับ ความรู้สึกผิดที่มันขึ้นมาจุกอยู่ตรงลำคอ ตอนที่ร่างบางถามว่าตัวเองมาอยู่ในโรงพยาบาลได้ยังไงนั่น ผมจำเป็นต้องโกหกไป ว่าร่างบางถูกรถชน แต่ไม่มีใครเป็นอะไร ทั้งๆที่ แบมแบม พึ่งเสียลูกในท้องไป พร้อมกับนึกถึงตอนที่ผมคุยกับหมอ ก่อนที่แบมแบมจะฟื้น

       " คนไข้อาจความจำเสื่อมได้ หมออยากให้ญาติทำใจตรงส่วนนี้ด้วยนะคับ ส่วนเรื่องของเด็กที่อยู่ในท้อง หมอเสียใจด้วยจริงๆนะครับ ที่เราช่วยเด็กไว้ไม่ได้ "

       "......."

       " หมอคิดว่า อย่าพึ่งให้คนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนใจ ในตอนนี้นะครับ เพราะหมอยังไม่มั่นใจว่าคนไข้จะรับได้แค่ไหน คนไข้อาจมีอาการช็อดได้ "

      " แล้วอีกนาน แค่ไหนครับหมอ "

      " จนกว่าร่างกาย และสภาพจิตใจของคนไข้จะดีขึ้นครับ "

       ผมมองแบมแบม แก้มยุ้ยๆนี่ก็ของผม ดวงตานี่ก็ของผม จมูก ปาก ทุกส่วนของแบมแบมเป็นของผม แต่ไอ้เลวนั่น....ผมคิดพร้อมกำมือที่ไม่ได้จับมือของร่างบาง ไว้แน่น กูจะไม่ยกแบมแบมให้มึงอีกแล้ว จะไม่มีวันที่แบมแบมจะโดนมึงทำร้ายอีก กูจะไม่มีวันให้โอกาสมึงอีก เตรียมเจอกับนรกของจริงได้เลย 

      " ไอ้มาร์ค! "