รอ...วันที่เธอจะรักกัน

        วันนี้พิมออกจากโรงพยาบาลและวันนี้ฟางหมอนัดเหมือนกัน

ป็อบ: ฮโหลพิมเก็บของเส็จรึยัง

(พิม: เส็จแล้ว) 

ป็อบ: โอเคอีก 20 นาทีเจอกัน 

     ฟางอยู่ในห้องน้ำได้ยินทุกคำพูดของป็อบปี้ที่พูดกับพิม ก็แอบร้องไห้ออกมา 

ฟาง: เราจะร้องทำไม ในเมื่อเขารักกัน แม่จะร้องไห้ทำไมละนะ แม่ก็มีลูกอยู่แล้วทั้งคน 

แม่ป็อบ: จะรีบไปไหนละลูก 

ป็อบ: พอดีว่า พิมออกจากโรงพยาบาลครับ ผมจะไปรับพิม

แม่ป็อบ: แล้วหนูฟาง

ป็อบ: ผมไม่ได้บอกฟางครับ เอ่อผมกลัวฟางโกรธ

แม่ฟาง: ไปเถอะป็อบ รีบไปเดี๋ยวหนูคนนั้นจะรอเอา

พ่อป็อบ: ยังไงฟางก็เข้าใจแหละ หนูคนนั้นเขาไม่มีใครจริงๆนิ ลูกตั้ง 2 คน

ป็อบ: ครับถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนะครับ

ฟาง: คงจะเป็นห่วงเขามากสินะ

แม่ฟาง: ฟางลูก มากินข้าวมา 

ฟาง: เอ่อ แม่คะ เขารีบออกไปไหนแต่เช้าคะ (แกล้งถามเพราะอยากรู้ว่าทุกคนจะตอบยังไง)

แม่ป็อบ: อ่อ คือพี่เขาออกไปทำธุระในเมืองนะลูก 

ฟาง: อ่อ คะ 

พ่อฟาง: ฟางจะไปไหนลูก 

ฟาง: อ่อ ฟาง หมอนัดนะคะ 

พ่อป็อบ: น่าเสียดายจัง พี่เขาไปโรงพยาบาลพอดี น่าจะไปพร้อมกัน 

ฟาง: คะ ถ้านั้นฟางไปนะคะ 

พ่อฟาง: ลุงมิ่ง ฝากด้วยนะ 

ลุงมิ่ง: ครับคุณท่าน

             โรงพยาบาลเชียงใหม่ 

พิม: ป็อบ เรื่องคุณฟางโอเครึยัง 

ป็อบ: ยังเลย ฟางยังไม่ใจอ่อนง่ายเลย 

พิม: พิมว่านะ มันเป็น อาการปกติ ของคนท้อง อารมณ์ ก็น้อยใจง่าย แล้วก็ ปากไม่ตรงกับใจ 55

แพท: มามี้ ปากกับหัวใจ ก็ไม่เห็นจะตรงกันนิคะ อยู่ คนละที่กันด้วย 

ป็อบ: 5555 ไม่ใช่แบบนั้นครับ เอาล้ะ เก็บของเส็จแล้ว ไปเอายาของน้องกัน แล้วก็จัดการค่าห้องกัน ป่ะ จะได้กลับบ้านละนะ 

        ระหว่างทางไปจ่ายค่ายาเส็จก็มารอรับยา ฟางเองก็นั่งรอรับสมุดตรวจครรภ์ แล้วฟางก็เห็น ป็อบปี้จูงน้องแพทแล้วก็มีพิมอุ้มลูกอยู่ข้างๆเดินหัวเราะมาด้วยกันเหมือน ครอบครัว สุขสันต์ ที่มีความสุขมากที่สุดในโลก ที่มีพร้อมหน้า พร้อมตากัน ทั้ง พ่อ แม่ แล้วก็ลูกอีก2คน 

แพท: นั้นอาฟางนิคะ มามี้ ลุงป็อบ

ป็อบ: ฟางจริงๆด้วย 

พิม: คุณฟางคะ 

ฟาง: อ้าวคุณพิม น้องแพท 

พิม: คุณฟางมารอรับยาเหรอคะ 

ฟาง: คะรอสมุดตรวจนะคะ แล้วคุณพิมกับลูกเป็นยังไงบ้างคะ 

พิม: อ่อพิมกับลูกโอเคคะ 

ฟาง: น้องน่ารักดีนะคะ 

พิม: พิมก็ว่าถ้าลูกคุณฟางออกมาก็ต้องน่ารักเหมือนกันคะ จริงมั้ยป็อบ

ป็อบ: จริง ถ้าลูกของเราออกมาเขาก็ต้องเหมือนฟางแน่เลย

พิม: ว่าแต่น้องเป็นผู้หญิงผู้ชายคะ

ฟาง: ผู้หญิงคะ เอ่อ คุณพิมคะ ฟางขอตัวก่อนนะคะ

แพท: อ้าวว อาฟางจะไปไหนคะ

ฟาง: อาฟาง มีธุระนะคะ อาฟางไปก่อนนะ ขอตัวนะคะ 

ป็อบ: เดี๋ยวป็อบมานะพิม 

ป็อบ: ฟางเดี๋ยวก่อน ฟางจะไปไหน 

ฟาง: ฉันจะกลับบ้าน 

ป็อบ: ฟางคือ กลับบ้านกับพี่นะ 

ฟาง: ไม่ต้องหรอกคะ กลับกับผู้หญิงของคุณเถอะ ดูท่าทางคุณจะมีความสุขมากนิ 

ป็อบ: ทำไมละ ก็พี่ก็ดีใจที่พิมออกจากโรงพยาบาล น้องแพทก็ดีใจที่จะได้กลับบ้าน 

ฟาง: ฉันขอตัวก่อนนะคะ ฉันรีบ 

ป็อบ: ฟาง ฟาง 

      ฟางกลับมาที่บ้านก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องจนถึงตอนค่ำ ป็อบปี้ก็กลับมาพอดี 

ฟาง: กลับมาป่านี้ไม่นอน ที่นั้นไปเลยละ จะมาที่นี้ทำไม (รู้สึกโมโหมาก) 

ป็อบ: ฟางยังไม่นอนอีกเหรอ

ฟาง: ..........(เงียบไม่ตอบ อ่านหนังสือต่อ) 

ป็อบ: ฟาง วันนี้ฟางไปหาหมอ หมอว่าไงบ้าง 

ฟาง: .........(เงียบเหมือนเดิม) 

ป็อบ: ฟาง พี่เอ่อ พี่ดีใจจังที่รู้ว่าลูกเป็นผู้หญิง 

ฟาง: .......(ล้มตัวลงนอน ไม่อยากได้ยินเสียง)

ป็อบ: พี่ไม่กวนละ ถ้างั้นนอนเถอะนะ 

       ตกดึก ฟางนอนไม่หลับคงเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กในท้องเกิดหิวขึ้นมา ฟางหันไปมองตรงที่นอนป็อบปี้ แต่ไม่เห็นเขา เธอก็สงสัยแต่ทำอะไรไม่ได้ เธอรู้สึกหิวมาก เลยเดินไปในครัวเพื่อไปหา นมสักแก้วดื่ม 

ป็อบ: อ้าวฟาง มีอะไรรึเปล่า 

ฟาง: มาในครัว มาอาบน้ำมั้งคะ 

ป็อบ: หิวเหรอ 

ฟาง: เปล่า หลีก 

ป็อบ: เดี๋ยวพี่เอานมให้รอ แปบนึงนะ (รีบแย่งเปิดตู้เย็นก่อนฟาง) ฟาง นมได้แล้ว (ยืนให้แต่ฟางไม่รับ) 

ฟาง: (เดินไปหยิบแก้วแล้ว หยิบนมขึ้นมารินใหม่เอง) 

ป็อบ: (ป็อบปี้หน้าเศร้ามาก แต่ก็ทำเป็นร่าเริงต่อไป) ถ้างั้น พ่อกินเป็นเพื่อนนะ (ก้มลงพูดกับหน้าท้องฟาง แล้วมองขึ้นไปหาฟาง ฟางรีบหลีกออกทันที) 

ฟาง: (ฟางดื่มนมเส็จก็รีบออกมาจากครัวทันที) 

ป็อบ: ช่วยพ่อหน่อยนะลูก ช่วยให้แม่ให้อภัยพ่อเร็วๆนะ 

          พี่ป็อบน่าสงสารรร ฟางงงใจแข็งงงจังงง