รอ...วันที่เธอจะรักกัน

         ตอนนี้ที่กรุงเทพ ทางผู้ใหญ่ทุกฝ่ายตกลงกันว่าจะมาเป็นตัวช่วยให้ฟางยอมใจอ่อนกับป็อบปี้เพราะไม่ว่า ยังไง ป็อบปี้กับฟางและ หลานของพวกเขาก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน 

            สนามบินเชียงใหม่  

แม่ป็อบ: ป็อบเป็นไงบ้างลูก หนูฟางว่ายังไง 

แม่ฟาง: นั้นสิป็อบ ยัยฟาง ว่าไงบ้าง 

ป็อบ: ฟาง ไม่ยอมให้อภัยผมเลย ไม่ว่าจะทำยังไง ฟางก็ ไม่ยอม ฟางใจแข็งเหลือเกินครับ

พ่อป็อบ: ก็เราเล่นไปทำให้น้องเสียใจก่อน ไง เขาเลยเอาคืนบ้าง

แม่ป็อบ: คุณก็ ดูพูดสิ 

ป็อบ: มันจริงอย่างที่พ่อพูดครับแม่ ผมผิดเอง 

พ่อฟาง: ผมว่า ไป ที่ไร่ดีกว่า ไปเถอะป็อบ รถอยู่ไหนละ 

ป็อบ: ครับ 

แม่ฟาง: ป็อบ ไปเอาเสื้อผ้าที่โรงแรมเถอะ ไปนอนที่บ้านด้วยกัน จะได้พิสูจน์ ให้ยัยฟางเห็นว่าเราจะไม่ยอมแพ้

ป็อบ: แต่ว่า ผมว่า มันจะ 

พ่อฟาง: เดี๋ยวพ่อจัดการยัยฟางเอง เชื่อสิว่า ยัยฟาง ยังรักเราอยู่

แม่ฟาง: ใช่ อารมณ์ คนท้องก็แบบนี้แหละ เชื่อ แม่นะ

ป็อบ: ครับ คุณอา 

พ่อฟาง: ไม่ต้องเรียกอา หรอก เรียก พ่อกับแม่เถอะ พ่ออยากให้ป็อบ มาเป็นลูกเขย อีกสักครั้งได้มั้ย 

ป็อบ: (ยิ้มรับ) ครับ คุณพ่อ คุณแม่ ผมจะไม่ทำให้ลูกสาวของคุณพ่อกับคุณแม่เสียใจอีกแล้ว ผมสัญญาครับ 

พ่อป็อบ แม่ป็อบ: (ยิ้มดีใจจนน้ำตาของคนเป็นแม่ไหลรินออกมา) 

พ่อป็อบ: งั้นเราไปกันเถอะ 

             ไร่ธารรัก

ป้าขวัญ: คุณท่านมาแล้วคะ คุณฟาง 

ฟาง: คะ ไปคะ 

         ป็อบปี้อยู่หลังรถกำลังขนของอยู่ลุงมิ่งกำลังช่วย เลยทำให้ฟางไม่ทันเห็นป็อบปี้ 

ลุงมิ่ง: มาครับลุงช่วย 

ป็อบ: อ่อ ครับๆ 

ฟาง: แม่คะ พ่อคะ (ฟางรีบวิ่งไปกอด) ฟางคิดถึงพ่อกับแม่มากที่สุดเลยคะ 

พ่อฟาง: พ่อก็คิดถึงลูก 

ฟาง: คุณลุงกับคุณป้า สบายดีนะคะ ไม่เจอกันตั้งนาน 

แม่ป็อบ: ป้าก็คิดถึงหนูมากที่สุดเลยลูก

ฟาง: มีของเยอะรึเปล่าคะแม่ ฟางเรียกคนให้มาช่วยดีกว่า ลุงมิ่งคนเดียวน่าจะไม่ไหว 

ป็อบ: ไม่ต้องหรอกฟาง พี่ยกเอง สบายมาก

ฟาง: คุณ ทำไม 

แม่ฟาง: พี่เขาเป็นคนไปรับ ทุกคนมาที่นี้ลูก 

ฟาง: แม่คะ ทำไม ถึง 

พ่อฟาง: ฟางลูก ไปข้างในดีกว่าลูกไป เข้าไปในบ้านกันครับ ทุกคน

พ่อป็อบ: ทำใจหน่อยนะ ไอลูกชาย 

ฟาง: ทำไม เขาถึง มาที่นี้อีกละคะ 

แม่ฟาง: ฟาง แม่ว่า พี่เขาก็สำนึกผิดแล้วนะ

ฟาง: แม่คะ แต่ฟาง 

พ่อฟาง: ฟาง พ่อว่านะ ลูกลองเปิดใจนะ ลองเปิดใจดู 

แม่ป็อบ: หนูฟางลูก พี่เขาสำนึกผิดจริงๆแล้วนะจ้ะ

พ่อป็อบ: หนูฟาง ลุงขอร้องนะ นึกว่าเห็นแก่ลูกของหนูก็ได้ 

ฟาง: แล้วจะให้ฟาง ทำยังไงคะ ทุกอย่าง มันเหมือนว่า ฟางกำลังหลับอยู่ดีๆมาตั้งนาน แล้วอยู่ๆ ฟางก็มีฝันร้าย ขึ้นมาอีก ฟางไม่อยากเจ็บอีกแล้ว ฟางเหนื่อยมามากพอแล้วนะคะ ถ้าเขาอยู่ที่นี้ ฟางจะไปที่อื่นเอง

ป็อบ: ฟางไม่ต้องไปหรอก พี่ไปเอง 

พ่อฟาง: (พูดเสียงเข้มมาก) จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น ทั้งฟาง และ ป็อบปี้ ต้องอยู่ที่นี้ แล้ว พ่อก็อนุญาติให้ป็อบปี้ อยู่ที่นี้ และขอสั่งห้าม ฟาง ไปนอนที่อื่น นี่คือคำสั่ง 

ฟาง: ขอตัวนะคะ 

พ่อป็อบ: อย่าท้อนะ ต้องสู้นะ พวกเราจะช่วยป็อบเอง 

ป็อบ: ครับ ผมจะไม่ท้อ