คำตอบของหัวใจ..มีแค่เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ อากาศร้อนๆจากวิวข้างหน้าต่าง

 

 

 

"ยัยแก้ว แกไม่ดีใจหน่อยเหรอถึงไทยแล้วเนี้ย" ฟางคึดถึงคุณพ่อ คุณแม่ คิดถึงยัยพี่ชายตัวแสบและยัยน้องสาวสุดน่ารักของฟางจะแย่แล้วเนี้ย

 

 

 

 

"โถ่ฟาง! ก็ไม่ได้มีอะไรน่าดีใจ" แก้วก็คิดถึงที่บ้านเหมือนกันนะคะ แต่มันก็ไม่ได้คิดถึงมากขนาดนั้น ก็ม๊าเล่นบินไปหาแก้วทุกๆ2เดือน เจอคนที่บ้านสลับกันไป กลับไม่กลับก็เหมือนกัน

 

 

 

 

"ไม่มีก็ไม่มี งั้นเดินไปเอากระเป๋ากันดีกว่า" เวลาเนี้ยไม่ถงไม่เถียงกับใครทั้งนั้น เวลานี้ฟางอยากจะไปกินข้าวอร่อยๆที่สุดแล้ว คิดถึงอาหารไทย 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

"ไหวมั้ยเนี้ย บอกแล้วว่าให้แกส่งของกลับมาก่อน" แม่คุณตัวก็เล็กอยู่แล้ว กระเป๋ารวมๆ4-5 ใบ เราก็หวังดีบอกให้ส่งกระเป๋าบางส่วนกลับมาก่อน ยัยแม่เป็ดก็ไม่ฟัง

 

 

 

 

"ไม่ไหวอ่ะสิ แก้วช่วยฟางหน่อยสิ น้าน้าน้า" ก็ตอนเช็คอินขึ้นเครื่องมีคนยกช่วยนิ แต่ดีนะที่ยัยแก้วไม่รีบกลับไปก่อน ไม่งั้น 4-5 ใบนี้ไม่ไหวแน่ๆ

 

 

 

 

"เหมือนเดิมเลยนะแก มาๆช่วย" ก่อนจะยกของขอยีผมยัยแม่เป็ดเบาๆหมั่นเขี้ยวนาง เป็นเหมือนเดิมตลอดไออ้อนเนี้ย ฟางถ้าอ้อนใครน่ารักมากๆจะหลงยัยนี่ไปอย่างไม่รู้ตัว 

 

 

 

 

"ยัยแก้ว ผมชั้นเสียหมด ช่วยยกเร็วเลย" คนมองกันเยอะแยะเลยที่ยัยแก้วมายีผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงโดนแชะๆภาพตามกรี๊ดแก้วกับฟาง จนวิ่งหนีไม่ทันแน่ๆ

 

 

 

 

"ใบสุดท้าย เห้อเสร็จ~~ แล้วใครมารับแก ถ้าไม่มีกลับไปกับชั้นก่อนได้นะเดี่ยวไปส่ง" ม๊าให้คนเอารถคันโปรดของแก้วมาจอดเตรียมรอไว้แล้ว 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรแก เดี่ยวโทโมะมารับ" ว่าแต่โทโมะอยู่ไหน ไม่คิดจะโทรถามน้องสาวอย่างเรารึไงเนี้ยต้องให้ฟางเตือนตลอดเลยรึไง ถ้าเจอนะจะว่าให้หูชา

 

 

 

 

"งั้นไว้เจอกันทั้งแก ผีดิบหน้าตายและเฟย์เย่" ยัยฟางนี่ไม่เคารพผีดิบเลยรึไง เรียกเหมือนกับเป็นเพื่อนกัน (เดี่ยวๆพี่แก้วก็เรียกพี่โทโมะว่าผีดิบเลยน่ะ^^)

 

 

 

"นี่ๆพี่ชั้นเปลี่ยนไปแล้วยะ แกเจอแล้วอาจจะชอบเหมือนเมื่อก่อนก็ได้น้า" มาเรียกโทโมะแบบนี้ไม่ได้ล่ะนะ เพราะเปลี่ยนไปจากผีดิบนิ่งๆมาเป็น ผีดิบเกรียนๆน่ารักกว่าเดิมเยอะเลย 

 

 

 

"ให้ชั้นเจอก่อนม่ะแล้วค่อยพูด ไปล่ะนะ บาย" คิดไปคิดมาก็ไม่ได้เจอผีดิบนานเหมือนกันนะ         ไม่ ไม่ ไม่ ไม่คิดหละ ไปกินข้าวดีกว่า

.

.

.

.

.

.

 

 

                       

 

 

                      ~~ ฝากไปเตือนเขา ฝากไปเตือนเขา~~ ริงโทนเข้า

 

 

`ฮัลโหลว่าไงครับ คุณฟาง` ผมรอเวลาให้ยัยฟางโทรมาก่อน ผมรู้ว่ายัยฟางคงรอผมโทรไปแน่ๆใครจะไปโทรล่ะครับ คนที่สั่งให้มารับต้องโทรสิ ไม่ใช่ให้คนที่โดนสั่งโทรหา

 

 

`นี่ไม่คิดโทรหาหน่อยเหรอว่าถึงไทยรึยัง` การที่มีพี่ชายไม่เป็นผีดิบหน้านิ่งก็ดีนะ แต่ไอความ    เกรียนๆของเฮียที่เข้ามาแทนนะสิ มันน่าหมั่นไส้

 

 

`ก็ถึงแล้วนิ ออกมาได้แล้ว จะอยู่ในเกทอีกนานม่ะครับ` กว่าคุณกระต่ายจะมานั่งว่าผมเนี้ย แม่คุณน้องสาวก็ไม่เดินออกมาซ่ะที

 

 

`รอแปปนึงสิ คุยกับเฮียฟางก็เดินไปอยู่นะ` ที่เดินช้าเพราะรถเข็นนี่หละหนักจะแย่ 

 

 

`งั้นเดี่ยวเจอกันนะ จะเดินไปหาข้างหน้า` นานจะได้ยินคำเรียกผมว่าเฮียจากปากฟาง แถมยังจะเล่นกับผมเหมือนเพื่อนไปอีก เราสามคนพี่น้องสนิทกันถึงขั้นเรียกเป็นเพื่อน

 

.

.

.

.

.

 

                                ตุบ!! เสียงการชนกัน 

 

 

"ขอโทษนะค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะเดินชน"  แก้วรีบไปหน่อยเดินชนใครก็ไม่รู้ 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ" เมื่อกี้โดนชนกะจะไปว่าซ่ะหน่อยหละชนซ่ะผมเช  แต่เป็นผู้หญิงโทโมะไม่ว่าอะไรหรอกครับ^^

 

 

 

 

"จริงๆชั้นต้องถามคุณมากกว่า เจ็บตรงไหนมั้ยค่ะ" สุภาพบุรุษดีนะเนี้ย แก้วเดินชนยังมาถามว่าเราเจ็บตรงไหนอีก

 

 

 

 

"ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ คุณชื่..." ยังไม่ทันจะได้ถามชื่อ คุณคนสวยก็ขัดผมซ่ะก่อน

 

 

 

 

"งั้นไปขอตัวก่อนนะค่ะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ" ที่แก้วรีบขนาดนี้เพราะเดี่ยวม๊าจะรอ แล้วตอนนี้จะ20นาทีแล้วด้วย ไปช้ากว่านี้ม๊าจะได้จัดการแก้วแน่

 

 

 

 

"เสียดายว่ะ งั้นถือว่าเราพลาดกันนะครับ" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ เมื่อกี้เห็นหน้าเธอไม่ค่อยจะชัด แต่รูปร่าง ทั้งผิว ทั้งขา โดนใจผมสิครับ แต่ตอนนี้ต้องรับไปหาฟางแล้วครับ โดนว่าหูชาแน่ๆเลยเนี่ย