ขอเพียงมีเธอ♥

‘นายทำเกินไปแล้วนะนายโค ฉันไปทำอะไรให้ทำไมต้องมาชนฉันด้วยฉันก็เจ็บเป็นโว๊ย ผีเข้ารึไงห้ะ ไอ้บ้าเอย ฉันเกลียดนาย ไอ้โคกระบือ ซื่อบื้อ’ ฉันพูดพร้อมน้ำตา แล้วฉันก็หลับไป

*(KZ Talk)*

ผมเดินมาเข้าแถวตามห้อง แต่ทำไมเพื่อนๆผมกับพวกแฟนมันมองผมด้วยสายตาอย่างนั้น ด้วยเหมือนผมทำอะไรผิดอย่างนั้นแหละ แต่เอ๊ะ! แล้วยัยทอมไปไหนเนี่ย!

“พียัยทอมอ่ะ”ผมถามพีเพราะพีมันไม่ค่อยคุย ถ้าผมไปถามไอ้เขื่อนมันต้องหาว่า ผมชอบยัยทอม แน่นอนเลย‘ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ท่านเรียก ซอรี่ไม่อยากคุย’ ผมไม่น่าถามไอ้พีเลยรู้ทั้งรู้ว่ามันชอบเป็นใบ้ชั่วคราวประจำ มันไม่ตอบแถมยังเดินไปโอบไหล่จอมแฟนมันทันที แล้วเดินไปคุยกันเป็นกลุ่ม ผมเลยเนียนแอบฟัง ได้ยินมาคราวๆว่า ’ยัยทอมเท้าแพลง’ เอ๊ะ! แล้วไปซุ่มซ่าม ชนใครอีกล่ะ ถึงได้เท้าแพลง

“อ้าว นายคนที่ใจดีที่ช่วยอุ้มยัยแก้วไปห้องพยาบาลนี่ ขอบคุณนะที่ช่วยเพื่อนฉัน ดีกว่าคนบางคนทำอะไรไว้ไม่เคยรู้ตัวเองว่าผิด เออนายอยู่ห้องนี่หรอ? ฉันชื่อมัทนะ”มัทพูดพร้อมมองเหล่มาทางผม แล้วหันไปยิ้มให้นายนั่น นี่ผมทำหรอ! ผมงง

“ครับผมอยู่ห้องนี้ ผมชื่อมินครับ เออแล้วเมื่อเช้าทำแก้วทำอีท่าไหนถึงล้มหรอครับ”

“อย่าไปสนใจเลย คนอะไรทำอะไรไม่เคยรู้ตัวว่าผิด”ทำไมทุกคนต้องมองเหล่มาทางผม

“อ้าว ไอ้มินอยู่ห้องนี่หรอว่ะ ห้องเดียวกันเลย อ้าวอยู่กับพวกนางฟ้านี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”คนมาใหม่มันพูดพร้อมส่งสายตาหื่นใส่เฟย์ มีหรอที่ไอ้เขื่อนจะไม่หึงแฟนมัน

“นี่แฟนผมครับคุณ อย่ามายุ่งกับแฟนชาวบ้านเค้าสิครับ หรือว่าไม่มีปัญญาหาแฟนหรอครับ”มันไม่พูดเปล่า มันเดินไปโอบเอวเฟย์ แล้วก็หอมแก้มแสดงความเป็นเจ้าของทันที

“ทำอะไรนี่ อายคนอื่นบ้างสิเค้า เขินนะ >////<” เฟย์หน้าแดงใหญ่เลย 555

“ไอ้มาร์ช แกไปแซวอะไรแฟนคนอื่นเค้า ตรงนี้เค้ามีแฟนกันหมดแล้วโว๊ย! เออ! ผมไปก่อนนะครับ เจอกันบนห้องนะ”

“เออ นี่บูมเดี๋ยวนายกับฮั่นไปช่วยกันพยุงแก้วขึ้นไปห้องเรียนด้วยห้อง 135 นะ”อ้นส่งสองคนนั้น

“ไม่ต้องฉันพายัยนั้นขึ้นห้องเรียนเอง” ทุกคนอึ้งกับคำพูดผม เออที่ผมพูดออกไปผมไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั้นนะผมแค่ไม่อยากเห็นแววตาทุกคนที่มองผมแปลกๆ แล้วก็คำพูดที่พูดกระทบผมตลอดเวลา พูดเสร็จผมเดินไปห้องพยาบาล เปิดไปเห็นยัยทอมนอนหลับอยู่ ผมเลยเข้าไปหาผมเห็นคราบน้ำตาที่ตาของเธอ คงเจ็บมากสินะ เฮ้ย!แล้วผมไปห่วงอะไรยัยทอมนี่ เวลานอนหลับนี่ก็น่ารักดีนะ ผมปลุกเธอหลังจากที่ผมแอบมองเธออยู่นาน

“ไปซุ่มซ่ามชนใครเข้ามาล่ะ? ถึงได้เท้าแพลงอย่างนี้”ผมถามเธอทันทีที่เธอตื่น เธอมองผมด้วยสายตาจงเกลียดจงชังผม

“นายนั่นแหละที่วิ่งชนฉัน ฉันถึงต้องเจ็บแบบนี้ไง”ผมวิ่งชนเธอหรอ? เออจริงด้วย ตอนที่ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งคล้ายๆกับหวาย เฮ้ย! ผมผิดจริงๆด้วยสิ อยากขอโทษจัง เอ๊ะ! แล้วยัยนั้นหายไปไหนแล้วเนี่ย เร็วจริง นั่นไง!เดินกะเผลกๆอยู่ทางนู้น เฮ้ย! จะล้มแล้ว ผมคงไม่ต้องไปช่วย เพราะมีคนช่วยแล้ว แถวส่งสายตาหวานใส่กันอีกเห็นแล้ว มันหน้าโมโหจริงๆ เอ๊ะ! แล้วผมโมโหยัยนั้นทำไมนะ! ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

(The end tomo talk)

ฉันเดินมาโดยไม่สนใจคนใจร้ายหรอก เชอะ! ทำฉันเจ็บแล้วยังว่าฉันซุ่มซ่ามไปชนคนอื่นอีก ฉันเดินมาเรื่อยๆ แต่มันก็เจ็บเหมือน เหอะ!แต่ฉันไม่ง้อคนอย่างนายหรอก

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ฉันล้มลง แต่ดีนะที่มีคนมารับได้ทันจึงไม่เจ็บ

“เป็นอะไรมากไหมครับนางฟ้าของผม”ใครนะเสียงคุ้นๆนี่มัน

“อ้าว นายอีกแล้วหรอ ขอบใจนะมิน”ฉันยิ้มหวานให้ไป 1 ที มินก็ยิ้มกลับแล้วอุ้มพาฉันขึ้นห้องงงงงงงงง...เรียน

“สวัสดีค่ะนักเรียนครูชื่อชิมิยะ เป็นครูที่ปรึกษาของพวกเรา มีอะไรปรึกษาครูได้เลย วันนี้ครูจะจัดที่นั่งให้นะค่ะนักเรียน แก้วเธอไม่ต้องลุก เท้าแพลงอยู่นินั่งที่เดิมนั่นแหละ” ขอบคุณคุณครูอย่างมาก เพราะตรงที่ฉันนั่งเป็นด้านหลังสุดของห้องอีกอย่างเป็นทางด้านข้างเกือบสุดซะด้วยดีจังเลย

“เอานักเรียนคนนี้นั่งที่...บลาๆ”

“หาววววววววววว!” ง่วงแล้วอาจารย์จัดที่นั่งนานจัง ฉันเริ่มเบื่อ

“เอาคนสุดท้ายนายโทโมะเธอไปนั่งกับแก้วนะ ส่วนเธอแก้วดูแลเด็กใหม่ด้วย”ห่ะ! ให้นายโทโมะนั่งคู่กับฉัน

“ครูค่ะ คือหนูขอเปลี่ยนคู่ได้ไหมค่ะ”ฉันพูดพร้อมส่งสายตาปิ๊งๆ ใส่ครู

“เรื่องมาก”เสียงของนายโคแทรกขึ้นมานายนี่ชอบยุ่งว่ะ

“ไม่ได้จ๊ะ เอาเป็นว่านักเรียนทุกคนนั่งที่ ที่ครูจัดไว้ให้นะจ๊ะ แล้วครูก็หวังว่าจะไม่มีใครแอบย้ายที่นะ เพราะครูจำได้จ๊ะ”ครูพร้อมพร้อมส่งสายตามาทางฉัน เฮ้ย! ทนไปก่อนก็ได้ ต่างคนต่างอยู่ล่ะกัน