Sorry love game

 
          "ฉันก็ไม่รู้พอๆ กับที่คุณไม่รู้นั่นแหละ เพราะงั้นเลิกเดินตามแล้วก็เลิกามเซ้าซี้ได้แล้วถ้าอยากรู้อะไรก็กลับไปถามเพื่อนของคุณโน่น เข้าใจแล้วนะ ? จบแล้วใช่ไหมเรื่องที่คุณจะถาม ? งั้นก็สวัสดีแล้วก็ลาก่อนหวังว่าเราจะไม่ต้องมาเจอกันอีก" จบคำลาที่ไม่เป็นมิตรนั้นหญิงสาวก้ก้าวฉับๆ จากมาด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวเล็กน้อย
 
          ไม่รู้เป็นไรสิน่า หล่อนรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าอีตาบ้าจอมหลงตัวเองคนนี้เลย  ให้ตายเถอะ
          
          "เดี๋ยว !!!" หญิงสาวก้าวห่างออกไปได้เพียงแค่สาวก้าว เสียงร้องทัดทานจากชายหนุ่มก็ดังขึ้นมาอีกครา คราวนี้มันมาพร้อมกับคิ้วเข้มๆ ที่ขมวดเข้าหากัน
 
          "เฮ้อ ! อะไรของคุณอีกละคราวนี้ นี่...กรุณารู้ไว้ด้วยนะว่าฉันกำลังรีบ เพราะฉะนั้นมีอะไรก็พูดมาให้จบๆ ไป แล้วก็เลิกถ่วงเวลาฉันสักที" หญิงสาวถอนหายใจเหนื่อยหน่ายในความมากเรื่องของอีกฝ่าย
 
          "ผมไม่สนหรอกเรื่องนั้น เพราะสำหรับผมแล้วธุระของผมย่อมสำคัญกว่าธุระของใครเสมอ" ว่าพลางยักไหล่อย่างไม่รู้สึกรู้สา ไม่สนใจว่าหญิงสาวจะมองเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวหรือไม่
 
       "เมื่อกี้ผมแค่คิดว่าหน้าตาคุณดูคุ้นๆ มาตอนนี้เหมือนผมจะนึกออกแล้วว่าเคยเจอคุณที่ไหน"
 
          "เหรอ แล้วที่ไหนล่ะ ?" เรียวแขนงามเสลายกขึ้นมากอดอก ขณะที่เอียงคอมองอีกฝ่ายอย่างต้องการประเมิณว่าเขากำลังจะมาไม้ไหน
 
          "ถ้าจำไม่ผิดทุกครั้งคุณมากับ 'พอร์ช ศรัณย์' ควงคู่กันมาอย่างหน้าชื่นตาบานเสียด้วย คุณเป็นอะไรกับหมอนั่น ? " กระแสเสียงคาดคั้นปะปนมาในคำถามท้ายประโยคนั้น
 
          "ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพอร์ชมันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ ฉันว่าฉันไม่จำเป็นต้องบอกอะไรคุณนะ ไม่จำเป็นต้องสละเวลาอันมีค่ามาเสวนากับคุณตั้งแต่แรกด้วยซ้ำไป"
          
          "อื้ม..." เขาครางเออออในลำคอ พลางพยักหน้าคล้ายเห็นด้วยแต่ประโยคที่พ่วงท้ายมาของเขานี่สิ ที่ทำให้หญิงสาวเริ่มระแวดระวังภัยมากขึ้น
 
          "ใช่ คุณไม่จำเป็นต้องบอกผมก็ได้ว่าเกี่ยวข้องกับหมอนั่นยังไงแต่คุณควรรู้เอาไว้ว่าผมกับหมอนั่นไม่ถูกกันมานานแล้ว อะไรที่จะทำให้อีกฝ่ายเป็นเดือดเป็นแค้นได้ผมกับมันไม่เคยลังเลเลยที่จะลงมือทำ และถ้าผมเข้าใจไม่ผิดมันคงกำลังตามจีบคุณอยู่แน่ๆ ใช่ไหม ?"
 
          ขณะที่โสตประสาทส่วนของการรับฟังคอยรองรับข้อมูลที่ชายหนุ่มกำลังถ่ายทอดออกมา เท้าทั้งสองข้างของหญิงสาวก็ไม่เคยรั้งรอที่จะก้าวถอยหลังหนีด้วยความระมัดระวัง น้ำเสียงและการระทำของหมากแสดงออกถึงการคุกคามอย่างโจ้งแจ้ง ช่วงขายาวๆ ของเขาค่อยๆ ย่างสามขุนตามมาไม่ห่าง
 
          "คุณกำลังจะทำบ้าอะไรกัน ? " ใบหน้าสวยหันซ้ายแลขวามองหาทางหนีที่ไล่เพราะรู้แน่ชัดแล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้มีเจตนาดีแน่
 
          "ผมกำลังคิดเล่นๆ อยู่ว่า ถ้าพรุ่งนี้เช้าไอ้พอร์ชมันเป็นรูปผมกับคุณขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ด้วยกัน มันจะเป็นเดือดเป็นแค้นแล้วก็เต้นเป็นเจ้าเข้าสักแค่ไหนกัน" จินตนาการถึงเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นล่วงหน้าแล้วก็ให้นึกสะใจไว้รอท่า ริมฝีปากทรงเสน่ห์นั้นจึงอดไม่ได้ที่จะหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น ไม่ต่างจากนัยน์ตาพราวระยับที่หรี่เล็กลงด้วยเล่ห์กลแพรวพราวไม่แพ้กัน
 
          "ฮึ แค่คิดก็สนุกแล้ว เมื้อกี้ก่อนเดินออกจากงานผมยังทันเห็นว่มีนักข่าวมาร่วมงานด้วย ถ้าผมกลับเข้าไปในงานอีกครั้งพร้อมกับคุณแล้วประกาศออกไปว่าเราเป็นแฟนกัน คุณว่าระหว่างข่าวของเรากับคู่บ่าวสาวอันไหนจะดังกว่ากัน ?...เฮ้ย !!!" พร้อมกับที่ประโยคคำถามของชายหนุ่มจบลง ดวงตาที่เคยหรี่มองมายังใบหน้าสวยกลับต้องเบิกโพลงขึ้น
 
                    .................ติดตามด้วยน่ะ.................