Sorry love game

 
          "เฮ้ ! เดี๋ยวสิคุณ เดี๋ยวก่อน รอด้วยๆ" 
          เสียงตะโกนเรียกโหวกเหวกดังมาจากทางด้านหลัง หล่อนหันกลับไปมองตามเสียงร้องเรียกนั้นก้พบเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่กำลังวิ่งเหยาะๆ ตามมา หญิงสาวลองหันมองไปรอบกายเพื่อให้แน่ใจว่าชายหนุ่มคนดังกล่าวกำลังพูดอยู่กับตนไม่ผิดแน่
          "คุณเรียกฉันหรือเปล่า ?"
          
          "ใช่ ผมเรียกคุณนั้นแหละ ก็แถวๆ นี้น่ะมีคุณกับผมแค่สองครไม่ให้ผมพูดกับคุณแล้วจะให้ผมพูดกับดวงวิญญาณที่ไหนล่ะครับ" หมากพูดขึ้นขณะที่ก้าวเข้ามาใกล้หญิงสาวมากพอ วาจาที่ใช้โต้ตอบนั้นก่อกวนโทสะได้ไม่น้อย
 
          "อ้อเหรอ งั้นคุณก็ควรรู้เอาไว้ด้วยว่าฉันไม่ชอบเสวนากับพวกชอบกวนประสาทให้เสียอารมณ์ เพราะฉะนั้นก็เชิญคุณคุยกับดวงวิญญาณแถวนี้ไปแล้วกัน" ว่าแล้วหญิงสาวก็หมุนตัวกลับมายังทิศทางเดิม เลิกให้ความสนใจชายหนุ่มโดยสิ้นเชิง
 
          "เฮ้ย ! เดี๋ยวก่อนสิคุณ ผมแค่ล้อเล่นนิดเดียวเท่านั้นเองทำเป็นงอนไปได้" ตะโกนเรียกให้หญิงสาวรั้งรอ พลางช่วงขายาวๆ ก็ก้าวตามไปเดินเคียงข้างกัน
 
          "ถ้าคุณจะกรุณาทำความเข้าใจเสียใหม่นะ 'คุณคนแปลกหน้า' ฉันไม่ได้งอน เพียงแค่ไม่อยากเสวนากับคุณให้เสียเวลาเท่านั้นเอง"
          คิมบอกออกไปอย่างไม่คิดรักษาน้ำใจ หรือจะพูดให้เข้าใจอีกทีคือหล่อนรู้จักชายผู้นี้ดี เขาก็คือ 'หมาก ปริญ สุภารัตน์' หนุ่มกะล่อนจอมเจ้าชู้ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังกระฉ่อนเมือง ว่ากันว่าอีกตานี่ใช้ผู้หญิงเปลืองพอๆ กับกระดาษทิชชู และยังชอบเที่ยวว่อนอวดร่ำอวดรวยไปทั่วเมืองคงคิดว่าตัวเองรวยแล้วจะซื้อผู้หญิงคนไหน เมื่อไหร่ เวลาไหนก็ได้สิท่า ฮึ ! หมอนี่คิดถึงถนัด เพราะมีหล่อนคนหนึ่งล่ะที่จะไม่ยอมสยบให้กับเงินตราและมนตร์เสน่ห์ของเขา
 
          "เฮ้ ! ผมไม่แปลกหน้านะ ออกจะเป็นคนดังของเมือง"
          
          "อ้อใช่ คุณเป็นคนดังของเมืองจริงๆ ด้วย ออกจะกระฉ่อนทั่วเมืองเสียด้วยซ้ำ ข่าวคาวๆ ของคุณลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพพ์ท้องถิ่นไม่เว้นแต่ละวันนี่น่ะไม่เรียกว่าคนดังก้บ้าแล้ว จริงไหม" เท้าที่เคยก้าวฉับๆ ของหญิงสาวพานชะงักกึก เมื่อได้ยินถ้อยคำแถลงไขของอีกฝ่ายที่คล้ายเป็นการโอ้อวดศักดา น้ำเสียงที่โต้ตอบกลับไปจึงเต็มไปด้วยกระแสเสียงกระแนะกระแหน
 
          ฮึ ! ผู้ชายอะไรนอกจากจะนิสัยเจ้าชู้น่ารังเกียจแล้วยังหลงตัวเองได้โล่อีกด้วย
 
          "อ๊ะๆ พูดอย่างนี้แสดงว่าคุณก็รู้จักผมมแล้วสิท่า ?" เขาถามกลับด้วยแววตาพราวระยับ ได้มามองจ้องสาวเจ้าใกล้ๆ อย่างนี้จึงได้รู้ว่าเจ้าหล่อนเป็นสตรีที่งามล้ำไม่แพ้ใคร ติดก็ตรงที่ฝีปากจัดจ้านของหล่อนนี่แหละที่เขายังรู้สึกเกรงๆ อยู่บ้าง เอ...แต่จะว่าไปแล้วผู้หญิงคนนี้ก็หน้าตาคุ้นๆ อยู่นา เหมือนว่าเขาเคยพบหล่อนมาก่อน
 
          "ใช่ ฉันรู้ว่าคุณชือปริญ สุภารัตน์ หนุ่มหล่อคนดังของเมืองเพียงแต่ฉันไม่ต้องการเข้าใกล้หรือพูดคุยกับคนอย่างคุณเท่านั้นเอง รู้อย่างนี้แล้วคุณก็ควรเลิกตอแยฉันสักทีนะ เพราะมันเสียเวลาของฉัน...มากด้วย"
 
          "ใจเย็นน่าคุณ ผมก็แค่อยากถามคุณว่าเพื่อนของผมกับเพื่อนของคุณ พวกเขามีเรื่องอะไรกันก็เท่านั้นเอง"
 
        .......................ฝากติดตามด้วยนะค่ะ.....................