Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

               "ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย"ฟางที่ตกอยู่ในภวังค์เริ่มสับสนกับสถานที่ที่ยืนอยู่ซึ่งเต็มไปด้วย

ดอกไม้ใบหญ้า ปลิวไสวอยู่แต่แปลกเพราะไม่มีลม

               "คุณคะ คุณ ที่นี่มันที่ไหนกัน"ฟางจับบ่าผู้หญิงข้างหน้าเพื่อถามทาง "พี่โฟร์!!!!!!!"

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากันหน้ามาเป็นใบหน้าของโฟร์ทำเอาฟางสะดุ้งโหยง แล้วรีบสวมกอดพี่สาว

"ฟาง พี่ไม่มีเวลามากนะ พี่ว่าเราคุยกันเลยนะ"โฟร์ปล่อยกอดออกจากฟางทำเอาฟางแปลกใจ

                "อีกไม่นานฟางกับคนอื่นๆจะมีเคราะห์ใหญ่ ภัยอันตรายกำลังกลับมา เธอต้องไป

เตือนคนอื่นๆรู้มั้ย"โฟร์บอกน้องสาว "ภัย ภัยอะไรอีกล่ะ นี่พวกมันจะกลับมาอีกหรอ"ฟางซบที่หน้า

อกของโฟร์ด้วยความกลัว "ใช่ ตอนนี้พวกมันรู้ที่อยู่ของพวกเธอแล้ว เธอต้องเตือนคนอื่นให้ระวัง

ตัวด้วยรู้มั้ย"โฟร์จับแก้มฟางด้วยความอ่อนโยน

                "ตึ่ง ตึ๊ง ตึ่ง"เสียงระฆังดังเป็นสัญญาณว่าหมดเวลาของโฟร์แล้ว "ฟาง พี่ต้องไป

แล้ว พี่ฝากฟางไปบอกแก้วด้วยว่าห้ามกลับไปคบกับแฟนเก่า ไม่งั้นแก้วต้องโดนมันทำร้ายอีกครั้ง

แน่ๆพี่รักฟางและน้องๆมากนะ ไปบอกเค้าด้วยว่าพี่รักเค้ามาก ลาก่อน"โฟร์ทิ้งประโยคสุดท้ายไว้

ให้ฟางก่อนที่จะเดินถอยหลังและจางหายไปกับแสงสีทอง "พี่โฟร์เดี๋ยว กลับมาก่อน พี่โฟร์"ฟาง

ร้องเรียกพี่สาวแต่ไม่เป็นผล เพราะโฟร์หายไปกับแสงนั่นแล้ว

                "พี่โฟร์ กรี๊ดดดดดดดดดดดด"ฟางตกตื่นจากฝันร้ายที่เป็นลางสังหรณ์ใจ ทั้งที่ร่าง

จริงของเธอกลับดูเหมือนคนเป็นโรคหอบหืด ฟางหายใจฟื้ดฟ้าดและมีเหงื่อเต็มใบหน้าเพราะความ

ตกใจกับสิ่งที่โฟร์มาเตือน เสียงกรี๊ดนั้นทำให้เฟย์แก้วและคนข้างห้องอย่างเขื่อน ป๊อปปี้ โทโมะตื่น

ขึ้นทันที

                "พี่ฟาง พี่ฟางเป็นอะไรน่ะ นี่ยาดม"เฟย์เดินมาโอบหลังฟางแล้วยื่นยาดมให้ฟางส่วน

แก้วผู้ซึ่งได้ยินเสียงเคาะประตูจึงเดินไปเปิดออก ทั้งที่ได้ยินเสียงที่ฟางอุทานอย่างไม่ผิดเพี้ยน 

                "อ้าว! นี่พวกนายมากันทำไมที่ห้องพวกชั้นเนี่ย"แก้วที่เห็น 3 หนุ่มยืนอยู่ก็ถามอย่าง

สงสัย "พวกเราได้ยินเสียงคุณฟากรี๊ดน่ะครับ เลยมาดูอาการหน่อย"เขื่อนตอบแล้วชะโงกหน้าไป

พบฟางกำลังสูดยาดมเข้าปอดด้วยอาการหายใจไม่ออกโดยมีเฟย์ปลอบอยู่ "งั้นก็เข้ามาก่อนสิ"

แก้วเปิดประตูให้ทั้งสามเดินเข้ามา

                 "ฟาง เธอเป็นอะไร ทำไมกรี๊ดเสียงดังขนาดนั้นล่ะฝันร้ายหรอ"ป๊อปปี้ผู้ที่ห่วงฟางที่

สุดเดินเข้าไปหาแล้วใช้สองมือโอบหน้าฟางไว้ "ป๊อปปี้!!!"ฟางโผลเข้ากอดป๊อปปี้แน่นจนนป๊อปปี้

ก็กอดตอบด้วยความห่วงใย

                 "ชั้นฝันถึงพี่โฟร์ พี่โฟร์มาหาชั้น"ฟางน้ำตาไหลร้องไห้ทันทีเมื่อนึกถึงฝัน "คุณโฟร์ 

คุณโฟร์ทำไม คุณโฟร์บอกอะไรรึเปล่าครับ"โทโมะที่ยืนกอดอกมานานก็ถามขึ้นทำให้ฟางปล่อย

กอดออกจากป๊อปปี้

                 "พี่โฟร์ พี่โฟร์บอกว่า เรากำลังจะมีภัย ภัย อันตรายมาก ให้ชั้นมาเตือนทุกคน ให้

เราหนีไป ไม่งั้นไม่งั้นมันต้องฆ่าเรา พี่โฟร์บอกว่ามันรู้ที่ที่เราอยู่แล้วอีกไม่นาน มันต้องตามล่าเรา

ถ้าเราไม่หนี"ฟางอธิบายราวกับคนบ้าคลั่ง ทำให้ป๊อปปี้และคนอื่นๆทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ 

                  "นี่เธอ อย่ามาไร้สาระน่ะ โฟร์เค้าตายไปแล้ว เค้าไม่มีทางมาให้เธอเห็นได้หรอก"

ป๊อปปี้ที่ไม่เชื่อเรื่องผีสางก็ตะคอกว่าฟางไร้สาระ "นี่นายว่าชั้นไร้สาระหรอ ไอบ้า! ชั้นไม่ได้ไร้สาระ

นะ ถ้านายไม่ใช่ชั้น นายคงไม่รู้หรอกว่าชั้นรู้สึกยังไง นายมันคนไร้ความรู้สึกออกไปไกลๆชั้นเลย"

ฟางผลักป๊อปปี้ออกทำให้เขื่อนกับโทโมะต้องห้ามแล้วพาป๊อปปี้กลับห้องทั้งที่ฟางก็ร้องไห้ที่ได้ยิน

คำๆนั้น

                  "นอนเถอะพี่ฟาง นี่มันดึกมากแล้ว เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ"แก้วเห็นเฟย์

หลับแล้วก็มาห่มผ้าให้ฟางที่ยังไม่หลับแล้วกำลังเดินไปนอนแต่ถูกฟางจับข้อมือไว้ก่อน "แก้ว!"

ฟางเรียกแก้วอย่างแผ่วเบาทำให้แก้วหันไปมอง 

                  "ถ้าแก้วยังเห็นพี่เป็นพี่งั้น...พี่ขออะไรอย่างนึงได้มั้ย"ฟางจับข้อมือแก้วไม่ปล่อย

"ได้สิ ขอหลายๆข้อเลยก็ได้ แก้วทำทุกอย่างเลย"แก้วพยักหน้าตอบรับ "ไม่ว่าพี่ป้องเค้าจะคุยกับ

แก้วยังไง เป่าหูแก้วแค่ไหน แก้วอย่ากลับไปคบกับเค้าอีกนะ"ฟางพูดทำเอาแก้วชะงักเพราะตลอด

วันที่เจอป้องแก้วก็โทรคุยกับป้องตลอด "ได้สิพี่ฟาง แก้วยอม"แก้วยอมอย่างไม่พอใจนัก "สัญญา

กับพี่สิ"ฟางชูนิ้วก้อยขึ้นมา "สัญญา"แก้วเกี่ยวก้อยกับฟางทันทีทั้งๆที่ก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน

อัพแล้วนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยง่ะ เดี๋ยวตอนหน้าจะใส่เต็มให้เลยนะ

อย่าลืม! เม้น+โหวต ให้ฟิคเรื่องนี้ด้วยน้าาา