Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

 
 
 
 
  
 
        "โทโมะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ!!"เขื่อนและแบมวิ่งตามรถเข็นพยาบาลที่กำลังจะเข้าไปที่
ห้องฉุกเฉินทั้งในส่วนของป๊อปปี้ก็ห่วงแต่เขื่อนให้ไปทางฟางก่อน
 
        
 
        "ฟาง!! เธอต้องรอดนะ ชั้นอยู่ตรงนี้แล้ว ชั้นจะคอยให้กำลังใจเธอนะ ฟื้นขึ้นมานะฟาง"
ป๊อปปี้จับมือฟางแน่นขณะที่รถเข็นกำลังเลื่อนไปสู่ห้องผ่าตัด
 
        "พี่ฟาง กลับมาหาเฟย์ก่อนนะ เฟย์ไม่อยากเสียพี่ไปอีกคนแล้วนะ พี่ฟาง ตื่นขึ้นมาเถอะ"
เฟย์ตามฟางและป๊อปปี้แบบติดๆพร้อมทั้งร้องไห้น้ำตาใกล้จะเป็นสายเลือด
 
 
 
 
 
        "ฮือๆ....."หญิงสาวยืนกอดตัวเองร้องไห้ท่ามกลาไอหมอกและแสงสีทองอ่อนๆ ซึ่งเธอเอง
ก็รู้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ใจเธอกลับคิดเพียงเรื่องของป๊อปปี้ที่ต้องเลือกระหว่างความฝันกับเธอเอง
 
       "ฟาง..."มือเล็กเรียวเอื้มมาแตะที่บ่าฟางช้าๆ "พี่โฟร์!"ฟางหันหน้ามาแล้วปาดน้ำตาออก
โดยที่ครั้งนี้เธอไม่รู้สึกตกใจเหมือนครั้งอื่นๆเลย
 
       "ฟาง...ฟางเป็นอะไรน่ะคนดีของพี่"โฟร์เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้น้องก่อนที่ฟางจะมองหน้า
สบตาของพี่สาว 
 
       "พี่โฟร์ ฮือๆ"หญิงสาวร้องไห้ออกมาอีกครั้งก่อนจะโผเข้ากอดผู้เป็นพี่ "ฟางไม่อยากกลับไป
แล้ว ฟางรู้นะว่าอาการฟางครั้งนี้เข้าขั้นโคม่า ฟางไม่อยากให้ป๊อปต้องทิ้งฝันมาหาฟางอีก ฟางขอ
ตายไปเลยไม่ได้หรอ"ฟางพูดออกมาทำให้โฟร์ต้องกอดตอบทันที
 
       "ไม่ได้นะฟาง!! ทำไมเธอคิดแบบนี้ล่ะ เธอก็น่าจะรู้ว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปคนที่รักเธอที่สุดเค้า
จะเป็นยังไง"โฟร์ปล่อยกอด "พี่โฟร์หมายความว่าไงคะ"ฟางสบตาพี่สาวก่อนจะหันไปตามนิ้วของ
โฟร์
 
       
 
       "พี่ฟาง! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ กลับมาหาเฟย์ก่อน"ร่างของเฟย์ที่ทรุดนั่งลงกับพื้นหน้าห้อง
ผ่าตัดโดยที่เขื่อนต้องมาพยุงตัวขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้รับลองถูกฉายขึ้นบนฟ้าเหนือฟางและโฟร์
 
 
       "ตอนนี้คนไข้ก็ปลอดภัยแล้วนะพยาบาล ช่วยพาเค้าไปที่ห้องพักตามคำบอกของญาติด้วย
ล่ะ เดี๋ยวผมไปดูแลอาการคนไข้คนอื่นก่อน"หมอชายวัยกลางคนพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่ร่างของ
แก้วที่นอนไร้สติหลังจากการผ่าตัดนำกระสุนที่เข่าออกแล้ว
 
 
 
      "โถ่! ยัยแก้ว ยัยเฟย์"ฟางเห็นภาพทั้งหมดก็น้ำตาเอ่อเพราะสงสารน้องๆที่ต้องมาพบเจอ
อะไรร้ายๆแบบนี้
 
      "เห็นมั้ยล่ะฟาง..."โฟร์เดินมาโอบไหล่ฟาง "เธอ...จะไม่สู้กับร่างกาย แล้วทิ้งให้น้องๆที่รัก
เธอมากที่สุดไปง่ายๆอย่างนั้นหรอ"โฟร์ปลอบแล้วจูงมือฟางไปอีกที่หนึ่งซึ่งมีภาพชายหนุ่มฉายอยู่
 
 
 
       
      "ฟาง...ชั้นไม่น่าเลย ชั้นน่าจะทำอะไรให้เร็วกว่านี้ ถ้าชั้นกระโดไปช่วยเธอก่อนที่มันจะยิง 
เธอคงไม่ต้องเจ็บเจียนตาย"ป๊อปปี้ที่ยืนน้ำตาไหลอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำของโรงพยาบาลที่ไร้คน
 
      "คนๆนั้น...มันน่าจะเป็นชั้น...มากกว่า"ป๊อปปี้ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างคนอดอะไรตายอยากทั้ง
ในใจก็ทั้งกลัวและห่วงไปในคราวเดียวกัน
 
 
 
      "ป๊อปปี้...นายไม่น่ามาเสียน้ำตาให้กับคนอย่างชั้นเลยนะ ชะ..ชั้น ขอโทษ"ฟางทรุดนั่งลง
พร้อมทั้งน้ำตา โฟร์จึงรีบปรี่เข้ามากอด
 
      "เห็นมั้ยฟาง...คนที่ห่วงเธอน่ะมีตั้งมากมาย แล้วถ้าเธอเป็นอะไรไป เค้าต้องทุกข์ใจไปตราบ
ชั่วชีวิตแน่ๆ"โฟร์บอกกับน้องสาว
 
      "แต่ป๊อป..."ฟางจะพูดแต่ถูกโฟร์ใช้นิ้วชี้แตะที่ปากเป็นสัญญาณว่าหยุดพูด "เธอยังไม่เห็น
อีกหรอ ว่าป๊อปเค้าห่วงเธอมากขนาดไหนน่ะ ขนาด...ที่ยอมใช้ชีวิตเค้าให้มาโดนอะไรแบบที่เธอ
โดน แต่มันไม่ทัน...เธอก็เห็นนิ่"โฟร์จับมือฟางแต่ก็ไร้คำตอบ
 
      "อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอนะ...ถ้าเธอเลือกจะไปมันก็ไม่ได้เรียกว่าเพื่อคนอื่นหรอก มันเรียกว่า
เพื่อตัวเธอเองต่างหาก แต่ถ้าเธอเลือกที่จะอยู่ นี่แหละที่มันเรียกว่าเธอทำเพื่อคนที่เธอรัก"โฟร์พูด
พร้อมลูบใบหน้าของฟางก่อนที่ร่างของทั้งสองจะจางหายไปช้าๆ
 
 
 
 
 
 
      "ฮืออ พี่โทโมะ แบมขอโทษ แบมไม่น่าให้พี่ไปช่วยคนอย่างพี่ธามเลย ฮืออ"แบมมองไปที่
กระจกเล็กของห้องฉุกเฉินพลางน้ำตาไหลลงช้าๆ
 
      "ไม่เป็นไรหรอกนะแบม ยังไงๆไอโทโมะมันก็ต้องฟื้น"เขื่อนเดินมาข้างหลังแบมพร้อมจับบ่า
เพื่อให้กำลังใจ "เอ๊ะ!"มีอะไรบางอย่างล็อคเข้าที่แขนของแบมทั้งสองข้างในแบบไขว้หลัง
 
      "นี่มันคืออะไรครับ!"เขื่อนถามกลุ่มตำรวจที่มาข้างหลังแบบเงียบๆ "คุณบมต้องไปรับโทษใน
ข้อหาร่วมกันพยายามลักพาตัวและฆ่าคุณฟางตามที่พวกคุณได้โทรไปแจ้งไว้น่ะครับ"ตำรวจนาย
หนึ่งบอก
 
      "พี่เขื่อน..."แบมอาลัย "เราไม่เอาโทษแล้วก็ได้ครับ อย่างน้อยเค้าก็สำนึกผิดแล้วจริงๆ"
เขื่อนพูดทำให้แบมยิ้มเล็กน้อย 
 
      "ไม่ได้หรอกครับ ถึงแม้พวกคุณจะยอมความแต่ก็ไม่สามารถทำให้คุณผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รับ
โทษตามกฏหมายได้ เพราะนี่เป็นคดีทางอาญา"คุณตำรวจอธิบายอีกครั้งทำให้เขื่อนนิ่ง
 
      "เอาแบมไปเถอะค่ะคุณตำรวจ แบมมันโง่เองที่ไปหลงเชื่อแล้วอยากได้ในสิ่งบ้าๆที่พวกมัน
เอามาหลอกล่อ แถมแบมยังทำให้พี่โทโมะต้องเป็นแบบนี้อีก"แบมพูดพร้อมมองเข้าไปในห้อง
ฉุกเฉิน
 
      "แล้วแต่เค้าเลยครับ"เขื่อนตอบเมื่อตำรวจมองหน้า "พี่เขื่อน..."แบมมอหน้าเขื่อน "ถ้าพี่
โทโมะเค้าฟื้นแล้ว ช่วยบอกเค้าทีว่าแบมขอโทษที่ทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้ แบมรักเค้ามากนะ"
แบมพูดทำให้เขื่อนได้แต่น้ำตาคลอก่อนที่ตำรวจะคุมตัวแบมไป
 
 
      "โทโมะ...แกต้องฟื้นมานะ น้องเค้าและคนอื่นๆยังรอแกตื่นขึ้นมาอีกครั้งนะ"เขื่อนมองโทโมะ
ที่อยู่ในห้องฉุกเฉินท่ามกลางหมอและพยาบาลที่วุ่นเพื่อนยั้งชีวิตไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
               ตี๊ด ตี๊ดดด
           เสียงของเครื่องวัดหัวใจดัง และช้าลงเรื่อยๆตามจังหวะหัวใจฟางที่ค่อยๆแผ่วลงไป
 
            "ปั๊มหัวใจคนไข้เถอะค่ะหมอ เราต้องยื้อชีวิตเค้าไว้ก่อน ญาติๆเค้าคงจะเศร้าน่าดูนะคะ"
พยาบาลสาวพูดขึ้นเมื่อมองไปยังเฟย์ที่นั่งร้องไห้อยู่เพียงผู้เดียว
 
            "แต่คุณก็รู้นิ่...ว่ามัน...ไร้ประโยชน์ ยังไงๆคนไข้ก็จะจากไปอยู่ดีนะ"หมอชายพูดออก
มาพลางมองไปยังฟางที่นอนแน่นิ่งไร้การตอบสนองใดๆพร้อมกับเสียงหัวใจที่ถดถอยลง
 
            "เราต้องยื้อเค้าไว้ จนวินาทีสุดท้ายนะคะ"หมอสาวอีกคนที่ร่วมผ่าตัดด้วยแย้งขึ้น "ผม
ว่าเราปล่อยเค้าไปเถอะ ตอนนี้เค้าคงสู้มาถึงที่สุดแล้ว แค่เราปลดเครื่องช่วยหายใจออก เค้าก็จะ
ได้ไปอย่างสงบโดยไม่ต้องทรมานบาดเจ็บอีก"หมอชายพูดขึ้นพร้อมมองไปที่หมอสาว
 
            "แล้วแต่เลยค่ะ ถ้าร่างเค้าสู้ไม่ไหวก็ต้องปล่อยเค้าไป"หมอสาวตอบกลับก่อนที่ยังเดิน
ไปเพื่อถอดเครื่องหายใจออก
 
                  ตี๊ดดดดดดดดดดดด
              ยังไม่ทันที่จะถอดเสียงหัวใจขึ้นฟางก็หยุดเต้นลงทันทีพร้อมกับความอึ้งของหมอและ
พยาบาล ทันใดที่หมอสาวก็ชักมือกลับแล้วน้ำตาคลอเดินไปหาหมอชาย
 
              "เราทำดีที่สุดแล้วครับ"หมอชายโอบกอดหมอสาวทันทีที่เะอร้องไห้ออกมา "คุณไม่
ต้องเสียใจหรอกครับ การเป็นหมอ คือต้องยื้อชีวิตคนไข้ไว้น่ะถูกแล้ว แล้วที่สำคัญคุณต้องยอมรับ
กับสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นได้"หมอชายปลอบหมอสาวอย่างอ่อนโยน
 
              "ชั้นรู้ค่ะ แต่ชั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม...ชั้นถึงรู้สึกเสียใจขนาดนี้กับคนไข้คนนี้
ทั้งที่คนอื่นชั้นเพียงแค่เสียใจกับญาติเค้าเท่านั้น"หมอสาวกล่าวออกมาพร้อมมองร่างฟางที่ไร้
วิญญาณ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
           "พี่ฟาง! พี่ฟางเป็นยังไงบ้างคะหมอ"เฟย์ถามทันทีทีี่หมอสาวและหมอชายเดินออกมา
พร้อมกับเขื่อนที่เดินมาข้างหลังเฟย์พอดี
 
           "เอ่อ...คือ..."หมอหญิงชะงัก "ทำไมคะ พี่ฟางเป็นอะไรคะหมอ พี่ฟางไม่เป็นอะไรใช่
มั้ย หมอบอกเฟย์ก่อนสิ"เฟย์วิ่งปรี่เข้าไปเขย่าหมอผู้หญิงทันที ทำให้เขื่อนต้องรีบมาห้าม
 
           "เอ่อ...คือ...ตอนนี้คนไข้...ไร้ลมหายใจแล้วนะครับ หมอถอดเคื่องช่วยหายใจออกให้
แล้ว..."หมอชายพูดแทน
 
            "มะ...ไม่ ไม่! ไม่จริง! หมอโกหก!! พี่ฟางต้องไม่เป็นอะไรสิ ไม่! กรี๊ดดดด ฮือๆ"เฟย์
ตะโกนออกมาราวกับคนไร้สติ ก่อนที่จะทรุดนั่งลงร้องไห้โดยมีเขื่อนปลอบประโลมอยู่
 
            "ขอบคุณมากครับหมอ หมอทำดีแล้วครับ เราไม่อยากให้ฟางเค้าต้องเจ็บ"เขื่อนบอก
หมอทำให้หมอทั้งสองรีบเดินออกไปเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลอีก
 
 
 
            "ไม่จริง! ไม่จริงใช่มั้ยเขื่อน ไม่จริงอ่ะ พี่ฟางไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"เฟย์หันมากอดเขื่อน
ทันที ทำให้เขื่อนที่ทุกข์ก็คิดถึงป๊อปปี้ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาพลางมองดูเฟย์ที่พยายามเดิน
เข้าไปหาร่างของฟางที่นอนแน่นิ่งอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
            "ฮัลโล"ป๊อปปี้รับโทรศัพท์ช้าพลางลุกขึ้นมาปาดน้ำตาเพื่อคุยกับเขื่อน "แกต้องใจเย็น
นะเว่ย!"เขื่อนพูดทำให้ป๊อปปี้หน้าเสียก่อนจะมองไปที่พยาบาลสองคนที่พูดบางสิ่งที่เค้าคุ้นหูอยู่
พลางเอาโทรศัพท์กดปิดแล้วเดินออกมาแอบฟัง
 
 
            "นี่เธอ บอกบุรุษพยาบาลไปเข็นรถของคนไข้ที่อยู่ในห้องผ่าตัดด้วยนะ"พยาบาล 1 พูด
"แล้วญาติบอกว่าจะนอนห้องแบบไหนล่ะคะ"พยาบาล 2 ตอบกลับ 
 
            "นอนบ้าอะไรล่ะ! ถ้านอนก็คงให้นอนในห้องดับจิตมั้ง"พยาบาล 1 หยิกแขนเบาๆ 
"โอ๊ย! พี่คะ บอกดีๆก็ได้นิ่ อ่อ อย่าลืมพาญาเค้ามาเซ้นรับศพด้วยล่ะ"พยาบาล 2 บอกทำให้
ป๊อปปี้น้ำตาไหล
 
            "นี่! คุณพยาบาลครับ!! มันเรื่องอะไรกันน่ะ ใคร! ใครเสีย บอกผมมานะ!!"ป๊อปปี้เดิน
ไปกระชากข้อมือพยาบาล 1 ขึ้นท่ามกลางผู้ป่วยมามายที่นั่งรอคิวอยู่
 
            "คะ...คน คนไข้ห้องผ่าตัดค่ะ เอ่อ...คนที่โดนยิงเข้าที่หน้าอกน่ะ"พยาบาลเอิกอัก
"ฟาง!"ป๊อปปี้พูดแผ่วเบาแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดทันที
 
 
 
 
 
 
    
 
            "ไอป๊อป! ชั้นโทรไปทำไมไม่พูด รู้มั้ยมันเรื่องย่ะ..."เขื่อนพยายามเดินมาพูดกับป๊อปปี้
แต่ถูกป๊อปปี้ผลักออกจนล้มลงก่อนที่เค้าจะเข้าไปในห้องที่มีเฟย์ยืนอยู่กับบุรุษพยาบาล
 
 
 
            "ฮือๆ พี่ฟาง พี่ฟางจะไปจากเฟย์อีกคนหรอ ไม่เอานะ พี่ฟางอย่าทิ้งเฟย์กับแก้วไปนะ"
เฟย์กอดร่างของฟางพลางร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีวันหยุด
 
            "ฟาง..."ป๊อปปี้พูดออกมาทำให้เฟย์เงยหน้าขึ้นแล้วพุ่งมาหา "ป๊อป...พี่ฟางเสียแล้ว
ได้ยินมั้ย พี่ฟางเสียแล้ว ฮือๆ พี่ฟางเสียละ..."เฟย์เขย่าตัวป๊อปที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาจนเป็นลมไป
 
            "เฟย์!!"เขื่อนเข้ามาพยุงตัวเฟย์ไปพักก่อนจะมองมาที่ป๊อปปี้ที่ค่อยๆเดินไปใกล้ร่างฟาง
เรื่อยๆทั้งน้ำตา
 
            
 
 
            "ฟาง..."ป๊อปปี้เอ่ยออกมาในสถานที่ ที่เค้าและฟางที่ไร้วิญญาณอยู่กันเพียงสองคน
"ฟาง เธอต้องไม่เป็นอะไรสิ ใช่มั้ย! คนที่ควรจะมานอนตรงนี้น่าจะเป็นชั้นมากว่า มันไม่น่าเป็นเธอ
เลย ชั้นขอโทษนะฟาง ชั้นขอโทษ"ป๊อปปี้กุมมือน้อยๆไว้ก่อนจะปล่อยน้ำตาหยดลงที่ใบหน้าของ
ฟาง
 
            "มันไม่ควรเป็นเธอ ไม่ควรเป็นเธอจริงๆ"ป๊อปปี้มองหน้าฟางอีกครั้งก่อนน้ำตาจะเริ่มไหล
ลงบนหน้าฟางมากขึ้นเรื่อยๆ
 
            "ไหนเธอบอกว่ารักชั้นไง เธอต้องกลับมา เราต้องได้รักกันอย่างมีความสุขสิ"ป๊อปปี้พูด
ประโยคสุดท้ายก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาแล้วฟุบลงไปพร้อมเอามือของฟางแนบหน้าไว้
 
 
 
 
 
                      ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
                เสียงเครื่องวัดจังหวะหัวใจฟางดังขึ้นอีกครั้งเป็นสัญญาณว่าหัวใจฟางกลับมาเต้นอีก
 
             "ห๊ะ!"ป๊อปปี้สะดุ้งและมองไปที่เครื่องวัดจังหวะหัวใจของฟาง "ฟาง!! หมอครับ หมอ!
"ป๊อปปี้ตะโกนเรียกบุรุษพยาบาลข้างนอกให้ตามหมอมาและหมอก้มาเร็วกว่าที่เค้าคิดไว้
 
           
                       ..................................................................
 
 
 
 
 
 
ติดตามค่าา ฟางจะรอดมั้ยน้ออ
 
อย่าลืม! เม้น+โหวตให้เค้ากันด้วยนะคะ