Don't worry ฉันจะดูแลเธอเอง

 
 
 
  
       "พวกแกปล่อยชั้นนะ"ฟางที่พยายามคุมสติตัวเองอยู่ก็บอกกับแบมและชัชชญา "ปล่อยหรอ
ปล่อยแกไปให้โง่สิ"ชัชชญาหันมาว่า
 
       "ชั้นไปทำอะไรให้พวกแก พวกแกจับชั้นมาทำไม"ฟางที่ถูกมัดก็ดิ้นแล้วพูดไม่หยุด "เพราะว่า
อะไรงั้นหรอ ก็แล้วแกทำอะไรไว้ให้พวกชั้นบ้างล่ะ"ชัชชญาพูดอีกครั้งทำให้ฟางขบคิด
 
       "แกทำอะไรไว้ให้พี่ชายชั้นบ้างล่ะ ก็ช่วยไม่ได้นะเพราะแกดันอยากไปรู้ความลับของพี่ชายชั้น
เอง แกกับน้องๆแกก็ต้องเจอแบบนี้แหละ"แบมว่า "มัดปากมันไว้ด้วยรำคาญ!"แบมสั่ง
 
           เพี๊ยะ
        ชัชชญาหันกลับมาตบหน้าฟางทันที
 
         "ถ้าไม่มีแก ป๊อปก็ต้องรักชั้นไปแล้ว แกมันมารผจญความรักชั้นจริงๆ"ชัชชญาตบหน้าฟาง
แล้วสั่งให้ลูกน้องวางยาสลบฟางทันที
 
 
 
 
 
        "นั่งลงไป"ชายคนหนึ่งผลักแก้วที่ถูกมัดมือให้นั่งลงก่อนจะยืนคุย "แกจับชั้นมาทำไม 
ไอเลว"แก้วด่าไม่หยุด
 
     
           เพี๊ยะ!
        ลูกน้องคนหนึ่งตบเข้าที่ใบหน้าแก้ว
 
        "ปากดี! พูดเอาไว้ให้มากๆเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสพูดอีก"ชายหนุ่มว่าแก้วที่เงยหน้าขึ้น
ก็พบว่ามีเลือดไหลที่มุมปาก
 
        
 
       "ปล่อยนะ ปล่อยชั้น ไอพวกบ้าแกจับชั้นมาทำไม!!!"เฟย์ที่ถูกรุมจับตัวมาก็ถูกโยนลงใน
สภาพเดียวกับแก้ว
 
       "เฟย์ เฟย์เป็นอะไรรึป่าว"แก้วพยายามพาตัวเองไปนั่งใกล้ๆเฟย์แม้จะมีอุปสรรคคือเชือกที่
ถูกมัดไว้ "แก้ว เฟย์กลัว ช่วยเฟย์ด้วย"เฟย์น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเมื่อพบแก้วที่ถูกทารุณเหมือน
เธอ
 
       "เฟย์ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงเราต้องรอดไปได้ ถ้าเรายังเป็นคนดีอยู่ยังไงเราต้องชนะควาชั่วไป
ได้"แก้วพยายามปลอบทั้งๆที่อยากกอดแต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เธอนึกถึงแต่ถ้าของโทโมะ ฮีโร่ที่ช่วย
เธอมาตลอด
 
 
 
       "เก่งดีนิ่"ธามเดินเข้ามาแล้วตบมือให้กับความกล้าของแก้ว "แก! แกมันไอฆหาตรกรฆ่าพี่
โฟร์"แก้วมองหน้าแล้วทำตาเขม้น
 
       "สุดยอด! เก่งจริงๆ แต่มันก็สายเกินไปแล้วนะที่จะมาจับชั้น"ธามเชิดหน้าแก้วขึ้น "นี่! นี่มัน
น้องสาวแกใช่มั้ย หึ!ไม่บอกก็รู้ว่าแกเป็นเจ้าของรองเท้าที่อีนี่เอามาฟาดหน้าชั้น"ธามว่าเฟย์แล้ว
โชว์รอยแผลที่แก้วทำไว้กับเค้า
 
       "เอายามา!!!"ธามตะโกนขึ้นจากนั้นลูกน้องก็โผล่เอาน้ำสีขุ่นแก้วหนึ่งมาให้ "นี่มันอะไร แก
แกจะทำอะไรพวกชั้นออกไปนะไอบ้า"แก้วพยายามใช้เท้าที่ถูกมัดถีบธามร่วมกับเฟย์
 
       "ช้าไปแล้วล่ะ"ธามบีบปากแก้วแล้วเทยาปริศนาลงในปากเช่นเดียวกับเฟย์ ทำให้แก้วและ
เฟย์ตาพร่ามัวก่อนจะหลับและสลบไปเพราะฤทธิ์ของยา
 
       "เมื่อแกสองคนตื่นขึ้นมาก็จะเป็นหนึ่งในเกมส์แก้แค้นของชั้น ไม่แน่ตื่นขึ้นมาพวกแกอาจจะ
ไปตากลมอยู่ริมทะเลก็ได้ ฮ่าๆๆๆ"ธามหัวเราะก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
        "เฟย์! ไม่! ไม่นะ!!"เขื่อนสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเพื่อนสองที่นั่งหน้าบวมจากการถูกซ้อม
เฝ้าตัวเองอยู่ "อ้าว! เขื่อน ฟื้นแล้วหรอ"ป๊อปปี้ทักอย่างเย็นชาพร้อมน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไม่ให้
ไหลออกมา
 
        "เฟย์ เฟย์ล่ะป๊อป เขื่อนทำให้เฟย์โดนทำร้าย"เขื่อนที่เห็นสภาพเพื่อนก็บ่นออกมาทั้งน้ำตา
"เงียบได้แล้วน่า!!!"โทโมะตวาดขึ้นแล้วปล่อยน้ำตาออกมาตามความรู้สึก
 
        "ฟางกับแก้วก็ถูกจับไปใช่มั้ย แล้วแกนั่งทำอะไรกันอยู่เล่า"เขื่อนว่ากลับ "เราไม่ได้อยากนั่ง
เฉยๆหรอกนะ แต่เราทำอะไรไม่ได้"ป๊อปปี้ตอบกลับอย่างรุนแรงพร้อมผลักเขื่อนให้นั่งลง
 
 
        "ทำอะไรไม่ได้งั้นหรอแล้วที่แกเข้าไปเอากล่องสำคัญของฟางจนมีแผลนั่นคืออะไรล่ะ"
เขื่อนพูดทำให้ป๊อปปี้ฉุดคิด
 
        "แกด้วยโทโมะ ที่แกไปช่วยแก้วเค้าจากน้ำมือของโรคจิตนั่นก็คือแกทำอะไรไม่ได้งั้นหรอ
พวกแกก็ผ่านอะไรมาเยอะแยะ ผ่านลูกปืน ผ่านมรสุม ผ่านอะไรที่แสนจะเจ็บปวดมามากมายแต่
พวกแกกลับบอกว่าแกช่วยอะไรพวกเธอไม่ได้ มันหมายความว่ายังไง"เขื่อนพูดยาวเหยียด
 
 
       "ชั้นก็อยากจะช่วย! แต่เรารู้หรอว่าพวกมันจะจับสาวๆไปไว้ที่ไหน"ป๊อปปี้พูดออกมา 
"ก็ไอธามกับไอกวินมันอยากจะแก้แค้นเราไม่ใช่หรอ เราต้องช่วยกันนึกสิว่าเหตุการณ์ไหนที่มัน
แค้นเราที่สุดแล้วเหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นที่ไหน"เขื่อนบอกแต่ก็ไม่มีใครนึกออก
 
 
       "โถ่เว้ย!"โทโมะปัดของที่อยู่บนโต๊ะหล่นด้วยความอัดอั้น "พี่โฟร์! นี่มันน้องพี่นะครับ เรา
อยจะช่วยนะ แต่ช่วยแนะทางให้เราได้มั้ย"โทโมะตะโกนลั่นจนมีลมรุนแรงพัดกระเป๋าเงินป๊อปปี้
ตกลงมาจากโต๊ะจนมีรูปใบหนึ่งในกระเป๋าหล่นมาด้วย
 
       "มันคืออะไรน่ะป๊อปปี้"เขื่อนถามพลางเดินไปดูพร้อมกับเพื่อนที่ภายในรูปเป็นโกดังที่เขาทั้ง
สามรวมถึงธามชอบไปเล่นกันบ่อยๆในสมัยมัธยมต้น
 
 
 
 
       "ห๊า! นี่นายฆ่าแม่เลี้ยงของตัวเองเลยหรอ แล้วแบมเค้าว่าไงล่ะ"ป๊อปปี้ซักขึ้นมาเมื่อธามบอก
ควาลับ "ชู๊วว นายอย่าเสียงดังไปสิ ชั้นแค่เกลียดมันที่ทำให้แม่ชั้นตรอมใจตาย แล้วชั้นก็เอาศพไป
เก็บไว้ที่ชั้นใต้ดินของบ้านแล้วนะ อีกไม่นานถ้าชั้นโตขึ้น ชั้นก็จะฆ่ายัยแบมตามแม่มันไป แต่มัน
ต้องมีแผนหน่อยล่ะ"ธามหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
 
 
       "ชั้นว่ามันมากเกินไปแล้วนะธาม"เขื่อนแทรก "ไม่มากไปหรอกน่ะ ชั้นน่ะเกลียดผู้หญิงจะ
ตายไป ถ้าชั้นโตกว่านี้ชั้นจะตามล่าฆ่าผู้หญิงทุกคนเลย"ธามพูดออกมาแล้วเริ่มทำหน้าเครียด
 
       "ชั้นคนนึงที่ไม่สนับสนุน"โทโมะขัด "นายจะสนับสนุนไม่สนับสนุนก็แล้วแต่ แต่พวกนายต้อง
เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่งั้นชั้นไม่เอาพวกนายไว้แน่"ธามดันตัวโทโมะจนป๊อปต้องผลักออก
 
       "ชั้นไม่บอกใครแน่ แต่ถ้าพวกชั้นเป็นตำรวจตามความฝันได้เมื่อไหร่ ชั้นจะทำคดีแกคดีแรก
เลยคอยดู!"ป๊อปปี้พูดเสียงหนักแน่น
 
       "ได้! งั้นเราเลิกคบกันตั้งแต่วันนี้"ธามเดินถอยหลังก็ปรากฎลูกน้องจำนวนมากที่ซ่อนอยู่ 
"พวกแกจำคำชั้นไว้นะ ว่าวันไหนที่พวกแกประสบควาสำเร็จชั้นจะกำจัดพวกแกเอง แล้วพวก
ผู้หญิง ก็ต้องตายเพราะชั้นเกลียดพวกมัน"ธามเดินออกไปแล้วทิ้งลูกกระสุนที่ยิงใส่ทั้งสามโดย
เจาะจงที่ข้างแขนขวาให้เป็นแผลเป็น
 
 
 
 
 
        "ชั้นรู้แล้วแหละ"ป๊อปปี้ถกแขนเสสื้อขึ้นแสดงรอยแผลเป็นที่ถูกยิงเมื่อครั้งมัธยมต้นซึ่งทำให้
เขื่อนและโทโมะมองตามจึงรู้พร้อมกันได้ทันที
 
        "พวกแกพร้อมรึยังล่ะ"โทโมะเอ่ยขึ้นพลางเช็ดน้ำตา "เราจะช่วยคนที่เรารักให้ปลอดภัยจาก
ไอบ้าที่ชอบแกแค้น"เขื่อนพุดพร้อมยื่นมือไปข้างหน้าจนมีมือเพื่อนๆมาแตะข้างบน "สู้!"ทั้งสาม
ตะโกนพร้อมกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
        "ฟาง"มือเย็นมาแตะที่หลังฟางในภวังค์ "พี่โฟร์"ฟางหันไปก็พบหน้าพี่สาวที่ใส่ชุดดำไม่
เหมือนกับครั้งก่อนที่เจอกัน ทั้งภายรอบตัวก็เป็นเมฆที่คล้ายกับฝนที่ใกล้จะตกที่มีสีดำทะมึน
 
       
        "นี่ฟางฝันไปอีกแล้วใช่มั้ย"ฟางรีบวิ่งปรี่เข้ามากอดพี่สาว "ใช่ฟางฝัน แต่มันคือฝันที่ไม่
เพ้อเจ้อ"โฟร์กอดตอบ
 
        "พี่โฟร์ ฟางกลัวเหลือเกินตอนนี้พวกมันจะพาฟางไปไหนกัน แล้วฟางจะรอดมั้ย ป๊อปเค้า
จะตามมาช่วยฟางมั้ยพี่โฟร์"ฟางซัดคำถามรัว
 
        "ใจเย็นๆนะคนดีของพี่ ตอนนี้พี่ก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะพาไปไหนแล้วทำอะไรกับฟางแล้วก็น้องๆ
พี่รู้แต่ว่าหนุ่มๆเค้าต้องมาช่วยพวกเธอแน่ พวกเค้ารักพวกเธอนะ"โฟร์ปลอบน้องสาวที่ร้องไห้โฮ
 
        "ตอนนี้มันใกล้ถึงเวลาที่พี่ต้องไปอีกแลว"โฟร์บอกฟางก่อนจะเปลี่ยนจากการกอดเป็นการ
จับมือ "ไม่นะพี่โฟร์ไม่ ฟางไม่ให้พี่ไปไหนนะ พี่ต้องอยู่กับฟางสิ"ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิม
 
        "ฟาง หนูต้องเข้มแข็งเหมือนที่จองเบบอกนะ ยังไงๆหนูก็ต้องรอด ความรักของหนูต้องมี
สองคน ไม่ใช่ใครแค่คนเดียว ป๊อปเค้ารักเธอมากนะ เค้าต้องมาช่วยเธออยู่แล้ว"โฟร์ลูบหน้าฟาง
เบาๆก่อนจะจางหายไปทิ้งไว้เพียงรอยน้ำตาที่มือของฟาง
 
 
 
 
 
 
         "ตื่นสิยัยฟาง!!! ตื่นขึ้นมา!!"ชัชชญาตบหน้าฟางแล้วเขย่าตัวให้ฟางตื่นจากภวังค์
"พี่...โฟร์"ฟางพูดออกมาเบาๆแล้วค่อยๆลืมตา
 
         "พี่โฟร์ พี่โฟร์อะไรของแก แกบ้าไปแล้วหรอ"แบมรุกรี้รุกรนพร้อมมองรอบข้างด้วยความ
กลัว "นี่! เธอนั่นแหละบ้า ผีมีจริงที่ไหน"ชัชชญว่าเข้าให้ทำให้ฟางมออย่างระอา
 
         "ชั้นไม่เชื่อเลยนะ ว่าคนที่ชั้นปกป้องมากกว่าป๊อปแท้จริงแล้วมันก็คือคนที่หักหลังชั้น
อย่างใจดำ"ฟางว่าชัชชญทำให้ชัชชญวิ่งรี่เข้ามาตบทันที
 
         "ใช่! ชั้นมันใจดำ แล้วชั้นก็ใจดำได้มากกว่านี้ด้วย แต่รอให้ป๊อปมาอยู่ในเกมส์นี้ก่อนเถอะ"
ชัชชญาพูดแล้วพลางจะเดินออกไป
 
         "เธอจะทำอะไรป๊อปชัชชญา"ฟางท้วงขึ้นทันที "ชั้นไม่ทำอะไรคนที่ชั้นรักหรอก แต่อีกไม่
กี่ชั่วโมง ป๊อปเค้าก็จะรู้เองว่าการเสียของรักไป มันเป็นยังไง"ชัชชญาเบิกตาโตใส่ฟางก่อนจะเดิน
ออกไปพร้อมกับทุกคน
 
         "นี่! ชัชชญา เธอกลับมานะ ปล่อยชั้น"างตะโกนออกมาเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อถูกชายคนหนึ่ง
ใช้้าสีดำปิดปากและตาของเธอ พร้อมทั้งทิ้งให้เธออยู่โดยลำพัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
         "อื้ม! ที่นี่มัน..."แก้วฟื้นจากฤทธิ์ยาาก่อนจะมองไปรอบตัวก็พบว่าตัวเองถูกมัดอยู่กับเฟย์ที่
ริมหาดแห่งหนึ่งซึ่งไร้ผู้คน "เฟย์ตื่นเร็ว"แก้วพยายามใช้ร่างกายกระตุ้นให้เฟย์ตื่นขึ้นมา
 
         "โอ๊ย!"เฟย์ร้องด้วยความปวดหัวแล้วฟื้นขึ้น "แก้ว..."เฟย์พูดเสียงแผ่วเบา "สามหนุ่มเค้า
จะมาช่วยเรามั้ยอ่ะ"เฟย์ถามด้วยความหวาดระแวง
 
         "มาสิ ต้องมาแน่นอนแหละ พวกมันต้องมาชดใช้กรรมที่ทำกับพวกชั้นไง"กวินเดินมาพูด
กับแก้วและเฟย์ "แกเป็นใคร"แก้วซักขึ้น
 
         "อ่อ...ลืมแนะนำตัวไปเลยสิ ชั้นกวิน น้องชายของคนที่ฆ่าพี่เธอไง เป็นไงหน้าเหมือนกัน
มั้ย"กวินหัวเราะเหมือนคนบ้า
 
         "พวกแกไม่ต้องห่วงนะ พวกมันต้องมาแน่ๆ แต่มาได้ยังไงก็แล้วแต่ควารู้สึกของพวกมันว่า
ทำพวกชั้นโกรธที่ไหนบ้าง"กวินหัวเราะอีกครั้ง
 
         "พวกแกมันบ้า! แกมันเห็นชีวิตคนเป็นเกมส์ ระวังเถอะกรรมจะตามทัน"เฟย์พูดออกมา
พร้อมทั้งน้ำตา 
 
             เพี๊ยะ!!!
         กวินตบเข้าที่หน้าเฟย์อย่างแรง
 
         "ไอหน้าตัวเมีย!!! แกทำร้ายผู้หญิง"แก้วพูดทำให้กวินง้างมือจะตบ "อยากจะโดนอีก
คนใช้มั้ย"กวินปล่อยแรงมือไปพร้อมกับความรู้สึกโกรธเพื่อลงที่หน้าแก้ว "นายครับ"ลูกน้อง
คนหนึ่งเดนเข้ามาเรียกก่อนทำให้กวินชะงักมือไว้ทัน
 
         "ของที่มาส่งเพื่อการแก้แค้นได้แล้วครับ"ลูกน้องพูดขึ้น "พวกแกทั้งหมดอ่ะ ไปขนมา"
กวินสั่งลูกน้องที่คุ้มกันตัวเองไปรับของแต่ไม่ทันระวังแก้วที่แกะเชือกในมือตัวเองได้แล้ว
 
 
   
         "ไอ้หน้าตัวเมีย!!!"แก้วคว้าท่อนไม้ได้ก็ฟาดเข้าที่คอของกวินจนล้มไปทั้งตัว แล้วจึงมา
เร่งมือแกะเชือกในมือเฟย์
 
         "เฟย์ เราต้องรอด ท่องไว้เราต้องรอด"แก้วแกะเชือกเส้นสุดท้ยก่อนจะพาเฟย์วิ่งหนี "เฮ้ย!
ไปจับมันมา"กวินสั่งลูกน้องพร้อมชี้ไปทางแก้วและเฟย์ที่วิ่งหนีไปโดยคาดว่าตัวเองคงไม่มีแรงตาม
เองแน่ๆ
 
 
 
 
 
             ผลั้ก!
          แก้วชนกับร่างของชายหนุ่มจนล้มพร้อมเฟย์โดยที่หลับตาปรี๋เพราะนึกว่าคือพวกของกวิน
 
 
          "ยอมแล้ว พวกชั้นยอมแล้ว"แก้วน้ำตาไหลเอ่อพร้อมยกมือไว้ทันที "แก้ว เฟย์"เขื่อนและ
โทโมะอุทานพร้อมกันเมื่อเห็นแก้วและเฟย์นั่งร้องไห้พร้อมกอดด้วยความห่วงใย
 
          "แก้ว ทำไมเธอถึงร้องไห้อย่างนี้ คนดีของชั้นต้องไม่เป็นไรนะ"โทโมะปาดน้ำตาให้อย่าง
สงสารพร้อมคุกเข่ากอดแก้วไว้ "เฟย์ เราต้องไม่เป็นอะไร เราต้องหนีไปด้วยกัน"เขื่อนพูดแล้วกอด
รัดเฟย์พลางเหล่ตาไปมองลูกน้องของกวินที่วิ่งตามมา
 
          "นั่นไง มันอยู่นั่น"ลูกนน้องคนหนึ่งชี้ปืนมาทางทั้งสี่
 
              ปัง!!!
          เขื่อนที่ไวกว่าก็ยิงสวนไปก่อนแล้วพาเฟย์และแก้วไปหลบหลังเรือร้างลำหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โปรดติดตามน้าา ใกล้จบแล้วน้าา
 
อย่าลืมเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้กันน้าา