อุบัติเหตุรัก

 
 
 
 
    "เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ...คนที่ฉันรักคือใครใช่เธอ เธอรู้บ้างไหมใช่เธอทั้งนั้น....ก็ไม่รู้ในใจเธอนั้นใช่ฉันบ้างหรือเปล่า"  ฟางร้องเพลงจบก็ตามมาด้วยเสียงปรบทมือที่ดังสนั่น รวมถึงป็อปปี้เองก็เผลอตบมือด้วยเช่นกัน
 
 
 
     "สุดยอดเลยครับ คุณฟางโย้ววววๆ" เขื่อนตะโกนชมเสียงดัง ป็อปปี้เองก็ยังคงเคลื้มอยู่
 
 
 
     "เห้ย ไหนบอกไม่น่าสนใจไง จ้องตาไม่กระพริบเลยเลยเว้ยเห้ยยยย"  โทโมะตะโกนแซวป็อปปี้สะดุ้ง ทำหน้าไม่ถูก
 
 
 
     "เออวะ แหม่ไอป็อป จะกลืนน้ำลายตัวเองหรอค้าบคุณเพื่อน"  เขื่อนแซวด้วย ป็ฮปปี้อึกอัก
 
 
 
     "เห้ย อะไรวะ เปล่าเว้ย หยุดเลยๆพวกแก"  ป็อปปี้พูดหลบตาแกล้งโมโหใส่
 
 
 
    "โถ่ไรแว้"  เขื่อนแซว
 
 
 
    "เห้ยๆๆไอเขื่อน นักร้องแกโดนไอเสี่ยเพทายดึงตัวไปแล้ววะ"  โทโมะที่เห็นมีเสี่ยพยายามดึงฟางไปนั่งด้วยบอกกับเขื่อน
 
 
 
     "หึ ไม่ใช่หรอก อาชีพเสริมของเธอน่ะ"  ป็อปปี้พูดด้วยสีหน้าเย็นชา
 
 
 
    "คุณฟางเธออาจจะแค่ไปนักคุยด้วยเฉยๆก็ได้นะเว้ย"   เขื่อนพูด
 
 
 
   
 
 
 
 
    "อาคุงงงฟางสวยมั่กเลยฮะ เอิ้ก"  เสี่ยเพทายพูดทั้งๆที่เมา และพยายามโอบเธอ
 
 
 
     "เอ่อ ขะขอบคุณคะ ปล่อยฟางเถอะคะ"  ฟางพยายามดิ้น
 
 
 
     
 
 
    "ไอเขื่อนแกแน่ใจหรอวะว่าเธอเต็มใจดูดิ"  ทุกคนหันไปมองฟางที่กำลังดิ้น
 
 
 
    "เห้ย รึว่า..."  เขื่อนจะพูดแต่ยังไม่ทันจบ
 
 
 
    "นั่นเธอแค่แสดงละคร เดี๋ยวก็หยุดดิ้น"   ป็อปปี้พูดหน้าตาเฉย
 
 
 
     "ไอป็อป แกพูดอย่างกับเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่า"  โทโมะพูดอย่างสงสัย
 
 
 
     "หึ"  ป็อปปี้พูดในลำคอ
 
 
 
 
 
 
   
 
 
    "อย่าดิ้นสิคุงฟาง เอิ้ก เดะเสี่ยให้ค่าขนมสัก 5 หมื่นแค่คุงฟางอยู่เฉยๆ เอิ้ก"  เสี่ยพูดทำให้ฟางยอมอยู่นิ่งๆ เพราะเธอต้องการเอาเงินไปรักษาแม่กับแค่นั่งเฉยๆได้ตั้ง 5 หมื่น เธอเลยยอม
 
 
 
     "อย่างนี้สิ ฮ่าฮ่า"  เสี่ยหัวเราะชอบใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
    "หึ ฉันบอกแล้วเห็นมะ"  ป็อปปี้พูดไม่พอใจ
 
 
 
     "แต่ฉันว่ามันแปลกๆอยู่นะ"  เขื่อนพูดอีกที
 
 
 
     "ไม่มีอะไรหรอกหน่า แกอย่าไปสนใจเลย"  ป็อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
      "คุงน้องฟาง เสี่ยอดใจไม่ไหวแล้ว เป็รชนเมียเสี่ยเลยละกัน ฮ่าฮ่า เอิ้ก"  เสี่ยพยายามปลุกปล้ำเธอ ฟางดิ้นสุดชีวิต
 
 
 
     "อย่าค่ะเสี่ย ไม่นะ อย่า"  ฟางพยายามดิ้น แต่ไม่เป็นผลเอาซะเลย
 
 
 
     "หน่าเสี่นสัญญาจะเลี้ยงดุเป็นอย่างดี เอิ้ก"  เสี่ยพยายามปลุกปล้ำเธอต่อไป
 
 
 
     "อย่าค่ะ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"  ฟางพยายามร้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     "เห้ย ดูนั่นดิ ไม่ได้การละฉันว่า"  โทโมะพูดอย่างตกใจ ทุกคนหันไป แต่มีหนึ่งคนที่เห็นแล้วรีบลุกไปด้วยความรีบร้อน
 
 
 
 
 
 
 
     ผลัวะ!!!
 
 
 
 
     "ปล่อยเว้ย !"  เสียงใครคนนั้นชกเสี่ยลงไปกองอยู่กับพื้น
 
 
 
     "คุณ..."   ฟางที่เห็นว่าใครเป็นคนมาช่วยเธอไว้ก็อึ้งไปสักพัก
 
 
 
    
 
 
 
     ผลัวะ! 
 
 
 
     เสี่ยเพทายลุกขึ้นมาชกป็อปปี้ลงไปกองกับพื้นเช่นกัน เขื่อนโทโมะรีบเข้ามาช่วย
 
 
 
     "ไอ้ป้อปแกพาคุณฟางหนีไปก่อน ทางนี้ฉันจัดการเอง"   โทโมะหันไปบอก
 
 
  
     "เออฝากด้ยนะเว้ย!! เอ้าคุณไปเร็วสิ จะให้มันมาปล้ำอีกหรือไง"   ป็อปปี้พูดแล้วดึงมือฟางวิ่งไป
 
 
 
     "เห้ย แกสามคนตามมันไป อย่าให้มันหนีไปได้! ส่วนแกอยู่ช่วยฉันจัดการไอสองคนนี้!"   เสี่ยเพทายสั่งลูกน้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     "คุณเร็วสิ เดี๋ยวมันตามมาทัน"   ป็อปปี้พูดขณะที่กำลังวิ่งออกจากโรงแรมแต่ดันเจอใคตรบางคนก่อน
 
 
 
     "ป็อปปี้! กรี๊ดดด  คุณไม่ยอมหลับมาหาโฟร์เพราะนังนี่หรอคะ!"   โฟร์ที่ตั้งใจจะมาหาป็อปปี้ดันเจอเข้าสะก่อน
 
 
 
     "นี่เลิกยุ่งกับผปมสักที!!"  ป็อปปี้พูดจบแล้ววิ่งออกไปทันที
 
 
 
     "กรีี๊ดดดดดดด ป็อปปี้ !  นังหน้าจืด!!"  โฟร์พูดด้วยความโมโห
 
 
 
 
 
 
 
 
      "ขึ้นรถ" ป็อปปี้พูดอย่างรีบร้อน
 
 
 
     "ไปไหน"  ฟางถามอย่างงุน งง
 
 
 
     "ก็หนีไง จะให้มันตามมาทันหรอ เร็ว!"  ป็อปปี้ขึ้นเสียงเล็กน้่อย ฟางตกใจ
 
 
 
 
 
      ปัง!! 
 
 
 
 
     "กรี๊ดดดด !"   ฟางกรี๊ดด้วยความตกใจง
 
 
 
     "ขึ้นรถเร็วคุณ!!"  ป็อปปี้จับฟางยัดใส่รถแล้วรีบไปเบาะคนขับแล่วขับออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
      ผลัวะ ผลัว ผลัว 
 
 
 
    ข้างในยังชุลมุนอยู่
 
 
 
 
     "หยุดนะนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ หยุด!!"  ใครบางคนโทรตามตำรวจมา หลังจากนั้นไม่นานทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ  โฟร์เองก็กลับไปหลังจากที่ป็อปปี้ออกไปได้สักพัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     คอนโดป็อปปี้
 
 
 
     ป็อปปี้เลี้ยวรถเข้ามายังคอนโดของตน
 
 
 
     "นี่คุณพาฉันมาคอนโดทำไม หรือว่าคุณ..."   ฟางทำหน้าตาแตกตื่น
 
 
 
     "จะบ้าหรือไง ผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร"  ป็อปปี้พูดไม่มองหน้าฟาง
 
 
 
     "นี่คุณ! เอาล่ะฉันขี้เกียจจะมาเถียงด้วย"  ฟางนั่งเงียบๆต่อไป
 
 
 
     "อะเข้ามาสิ"  ป็อปปี้เปิดประตูห้องแล้วให้ฟางเข้าไป
 
 
 
     "(โอ้โห สวยมากกกกก)   "   ฟางคิดในใจ
 
 
 
     "อ้อ ไม่ต้องคิดนนะว่าฉันพิสวาทเธอ เพราาะฉันไม่มีวันหลงกลผู้เหญิงอย่างเธอ"  ป็อปปี้พูดจริงจัง
 
 
 
     "หึ อะไรขงองคุณหลงกลบ้าบอ อะไร"  ฟางถามอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
     "ชั่งเหอะ แต่ตอนนี้ช่วยไรหน่อยสิ"  ป็อปปี้้พูดใจเย็นลง
 
 
 
     "อะไรอ่ะ"  ฟางถาม งงๆ
 
 
 
     "ทำแผลให้หน่อยดิ เจ็บอ่ะ"  ป็อปปี้พูดเสียงอ่อน เหมือนเด็ก ทำเอาฟางอบขำ
 
 
 
    "ขำอะไร คนอุตสาช่วย"  ป็อปปี้ทำท่างอแง
 
 
 
     "คนอะไรเหมือนเด็ก มาค่ะเดี๋ยวทำให้"   ฟางจับป็อปปี้มานั่งแล้วเดินไปหยิบกล่องยา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
      โรงแรมเขื่อน
 
 
 
 
     "กลับก่อนนะเว้ยไอเขื่อน"  โทโมะบอกแล้วเดินออกไปทันี
 
 
 
 
 
 
 
     "คุณเขื่อน! "  เฟย์ที่ทราบเรื่องรีบวิ่งลงมา
 
 
 
     "มันเกิดอะไรขึ้นคะ พี่ฟางล่ะค่ะ"  เฟย์ถามด้วยความป็นห่วงฟาง
 
 
 
     "พี่สาวคุณปลอดภัยล่ะ แต่ตอนนี้คุณช่วยทำแผลให้ผมหน่อยสิ อู๊ยยย"  เขื่อนพูดทำฟอร์มเจ็บ
 
 
 
     "มาค่ะเฟย์ช่วย ที่ห้องเฟย์มีกล่องยา ไปค่ะ"   เฟย์เข้าไปพยุงช่วยเขื่อน เขื่อนเองก็แอบอมยิ้มเค้าชอบและต้องการให้เธอดูแลเค้าแค่คนเดียวเท่านั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     บ้านแก้ว
 
 
 
 
     "โอ๊ยย เจ็บจังเลย โอ๊ยยยยยย"   โทโมะเดินเข้ามาในบ้านแก้วแล้วส่งเสียงโวยวาย จนแก้วต้องลงมาดู  ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพโทโมะ
 
 
 
     "โทโมะ คุณไปทำอะไรมาคะ เจ็บมากไหมที่รักของแก้ว ฮือ"  แก้วร้องไห้ทันทีที่เห็นสภาพโทโมะ ด้วยความเป็นห่วงเธอจึงลืมเรื่องราวตอนเช้าไปสนิท
 
 
 
     "เจ็บมากเลยแก้ว โอ๊ย  ทำแผลให้ผมหน่อยสิ"  โทโมะอ้อนและดีใจที่แก้วเป็นห่วงเค้ามากขนาดนี้
 
 
 
     "มาค่ะ แก้วทำแผลให้น่ะคะ ขอโทานะคะที่ดูแลคุณไม่ดีเลย ฮือ"   แก้วพูดด้วยความเปป็นห่วงคนรักมาาเหลือเกิน แล้วพาโทโมะมานั่งที่ห้องรับแขกเดินไปร้องไห้ไปโทโมะเองก็ดีใจที่เธอเป็นเค้าขนาดนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
        โว้วๆ อยากอ่านตอนทำแผลอะเปล๊าา>< อยากอ่าเม้นจิๆๆ อิ้อิ้ เดะมี NC ให้นิดๆๆ อิ้อิ้ แต่แค่คู่เดียวนะ แต่จะพยายามทำให้ฟินทุกคู่อิ้อิ้>,<