เหมือนจะรัก

ผมลุกขึ้นตื่นมาด้วยความตกใจที่ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินเข้ามาในห้อง...และมั่นใจว่าต้องเป็นคนร้ายแน่นอนเพราะนอกจากผมกับกัสแล้ว...ไม่มีใคร... วินาที่ความกลัวกำลังเล่นงานผมนั้น...เสียงโทรศัพท์ผมดังลั่นขึ้น...ทำให้โจรมันรู้ตัวและกำลังพุ่งมา...ซึ่งตอนนี้ผมกำมันแน่..ยิ่งรู้ว่าปลายสายที่โทรเข้ามาคือใคร...ผมยิ่งไม่อยากรับ..

"ถ้ามึงไม่อยากตายส่งโทรศัพท์มาให้กู...เดี๋ยวนี้!!!" เสียงโจรมันตะโกนขู่และเข้ามาแย่งโทรศัพท์จากมือผม..แต่ผมพยามไม่ให้มันแย่งไปได้จึงเกิดการฉุดเยื้อกัน....จนมันล้มลงไปกระแทกกับตู้หนังสืออย่างแรง...ผมจึงอาศัยจังหวะนั้น...วิ่งหนีลงมาทางด่านล่าง...

"ฮั่งเปา...มานี่เร็ว...ผมเรียกหาฮั่งเปาที่มักจะหลบอยู่ทางด้านระเบียงด้านล่าง...แต่ไม่มีวี่แวว... ความเป็นห่วงมันทำให้ผมกลัว...

"มึงหานี่อยู่เหรอ...กูว่า...จะเอามันไปถ่วงน้้ำ...ชะหน่อย.." อาการที่ฮั่งเปาพยายามตะกายมาหาผมนั้นทำให้...ผมตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง...เพื่อปกป้องมัน...

"มึงต้องการอะไร...บอกมา..ต้องการเงิน...หรืออะไร...กูให้มึงได้ทุกอย่าง...ขออย่างเดียว..อย่าทำอะไรหมาตัวนี้เลยนะ.." ผมพยายามพูดหว่านล้อมมันเพื่อหาจังหวะในการชิงตัวฮั่งเปา...

"มึงแน่ใจนะว่าจะยอมทุกอย่าง..." มันพูดพร้อมกับปล่อยฮั่งเปาลง...แล้วเดินมุ่งหน้ามาหาผม.....

...ณ.คอนโดออกัส..

หลังจากที่ผมเจอพี่ไวท์ที่ร้านอ้อมวันนั้ทำให้ผมรู้ว่า.... ความรักของผมมันยังคงอยู่และไม่เคยที่จะจางหายไปเลย..ผมจึงตัดสินใจโทรหาเพื่อบอกความรู้สึกที่ผมมีอยู่ให้พี่ไวท์ได้รับรู้...แต่พี่ไวท์กลับไม่รับโทรศัพท์ผม...ผมคงต้องปล่อยมือแล้วสินะ...

"ฮัลโหล...ว่าไง เงิน"

"กัป...มึงฟังกูดี ๆ นะ..ตอนนี้โจรกำลังปล้นร้านพี่ไวท์...กัปต้องไปช่ว..." ผมไม่รอให้เงินพูดจบ เพียงแค่ได้ยินคำว่าโจรปล้นเท่านั้น...หัวใจของผมก็สั่นรัวด้วยความกลัว...สิ่งหนึ่งที่ผมต้องทำตอนนี้คือ...ทำยังไงให้พี่ไวท์ปลอดภัย...

"มึงผู้ชายจริงรึเปล่า...แม่งหน้าโครตหวานว่ะ....ถ้ากูจะลองของแปลกเนี่ย...คงจะสนุกน่าดู..."  โจรมันพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับหน้าผม...ใบหน้าที่กระหายเรื่องอย่างว่า...มำให้ผมถึงกลับขนลุก...แต่ตอนนี้ผมคงต้องปล่อยตามน้ำไปก่อน เพื่อความปลอดภัย...

"โอ๊ย!!!..ไอ้หมาบ้าเอ้ย!!!"

"ฮั่งเปา!!!!" ผมตะโกนร้องด้วยความตกใจที่ฮั่งเปาโดยโจรบ้านั้นสะบัดอย่างแรง...ผมจึงอาศัยช่วงนั้นอุ้มฮั่งเปา...ออกไปแล้วมุ่งหน้าไปทางประตูด้านหลังแต่ดันเสียหลักสะดุดขาโต๊ะจนล้มลง...ฮั่งเปาจึงวิ่งหายไปในห้องนอน..ซึ่งทำให้ผมโล่งใจที่อย่างน้อยมันปลอดภัย

"ไหนมึงบอกจะยอมกูทุกอย่างไง...หึ หึ..ครั้งนี้มึงไม่รอดแน่ไอ้หน้าหวาน" ใบหน้ามันที่ยื่นออกมาสัมผัสแกมผมอย่างแผ่วเบานั้น..ทำให้ผมขยะเขยง...จึงพยายามหลบหน้าไปทางอื่น...แต่โจรบ้านั้นกลับใช้แขนมันจับต้นคอผมเพื่อไม่ให้ผมหลบ...เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้ง..กัส..โทรมาผมจึงกดรับ..พร้อมกับโยนมันไว้ในกระเป๋า...

"ฮัลโหลพี่ไวท์...พี่เป็นไงบ้าง..โอเคไหม..."

"สิ่งที่กูต้องการ..ไม่มีไรมาก...แค่มึงยอมให้กูลอง...ของแปลกหน่อย..." เสียงโจรดังเข้ามาในสาย...ทำให้ผมกับเงินถึงกับหันไปมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ...

"งั้น...มึงลองไอนี้ก่อนไหม.." 

"เพล้ง!!!..." เสียงเจกันกระทบกับหัวของโจรบ้านั้น...ทำให้มันถึงหับเช...
"โอ๊ย!!!.." หลังจากทีมันล้มลงไปพร้อมกับเลือด..ผมก็พบสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผม...ทำให้ผมอึ้งมาก...แต่ก็ดีใจที่สุด...

"กัปตัน!!!...." ผมโผล่เข้ากอดกัปด้วยแรงทั้งหมดที่มี...

"พี่เป็นไงบ้าง!!..เจ็บตรงไหนไหม...ไม่ต้องกลัว...ผมอยู้นี้แล้ว..." พี่ไวท์สวมกอดผมด้วยความดีใจ...ผมจึงกอดตอบ..

" มึง!!!!..." เสียงที่เปล่งไปด้วยอารมณ์โกรธทำให้ผมต้องดันพี่ไวท์ไปอยู่ข้างหลัง...แต่เหมือนพี่ไวท์จะเจ็บขา..ผมจึงต้องพยุงไว้...แล้วใช้มืออีกข้างหนึ้งคว้ามีดที่ตั้งอยู้บนโต๊ะ...

"พี่หลบไปในห้องครัวก่อน...เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง...และจำไว้...อย่าออกมาเด็ดขาด..."

"ตะ..แต่.." ผมพยายามจะขัดแต่กัปดันพลักร่างผมให้เข้าไปในห้องครัวชะงั้น...

"มึงใจเย็น ๆ มึงต้องการไรบอกกู..." ผมตะโกนตามโจรนั้น...พร้อมกับกระชับมีดในมือเพื่อป้องกันตัวหากฉุดเฉิน...แต่ทันใดนั้น ....มันกลับวิ่งเข้าไปในห้องครัว ..เพื่อคว้าร่างของพี่ไวท์และใช้มีดจ่อคอ...เพื่อขู่

"กู...ต้องการอีนี่...ต้องการให้มันเป็นผัวกู..." มันพูดพร้อมกับลากพี่ไวท์ออกไปยังลานจอดรถด้านอกร้าน...มันคงคิดจะหนี...

" มึงคิดดีๆ นะ...ถ้ามึงปล่อยพี่ไวท์ตอนนี้...กูสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่อง...แต่ถ้ามึงหนีไป...ตำรวจก็ต้องตามมึง...แล้วมึงก็จะติดคุก...กูให้โอกาสมึงตอนนี้...ก่อนที่ตำรวจจะแห่กันมา..." ผมพยายามพูดหว่านล้อมมัน...แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล....

"มะ...มึงแจ้งตำรวจเหรอ...งั้นมึง....ก็เตรียมตัวรับศพไอนี่ไปก่อนที่ตำรวจจะมาละกัน" ผมตกใจที่มันจ่อมีดเข้าไปใกล้คอพี่ไวท์จนผมกลัว...แต่เหมือนสรรค์มาโปรด .....เสียงพี่กัสตะโกนเรียกตำรวจ...ทำให้พี่ไวท์อาศัยจังหวะที่โจรมันตกใจ ....กระทุ้งเข้าที่ท้องมันจนมักจุก...แต่ความที่พี่ไวทืเจ็บขาวิ่งไปถนัดทำให้มันกลับมาคว้าขาแล้งดึงให้พี่ไวท์ล้มลง...แล้วใช้มีดจ่อกลับมาที่เดิม

"เอา...สิ... ถ้าตำรวจจับกูได้เมื่อไหร่..อีนี่ตายคามือกูแน่...5555" เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของโจรนั้นทำให้ทุกคนตกอยู่ในอาการกลัว...จนกระทั่ง...

"โอ๊ย!!!" ภาพที่โจรนั้นล้มลงพร้อมกับเอามือคลุมท้อง...เนื่องจากโดนแทงทางด้านหลัง...ทำให้พี่ไวท์...หลุดออกจากการจับของโจร...

 "โอ๊ต!!!!" คนที่เข้ามาคลี่คลายสถานการณ์ตอนนี้...ได้แต่ยืนสั่นด้วยความกลัวความผิด...จนพี่ไวท์ต้องเข้าไปกอดปลอบโยน...แต่ไม่มีใครคาดคิดเลยว่า...โจรบ้านั้นมันจะมีแรงลุกขึ้นมา...และที่น่ากลัวไปกว่านั้น..คือมันกำลังมุ่งหน้าไปหาโอ๊ต...เพื่อชำระความแค้น...

"โอ๊ต!....หลบ...ฉึก....โอ๊ย!!!" พี่ไวท์เบียงตัวโอ๊ตเพื่อรับคมมีดนั้นเอง...ทำให้ร่างบางทรุดลงอย่างอ่อนแรงพร้อมกับเลือดที่ไหลไม่หยุด...

"พี่ไวท์!!!!!!"