เหมือนจะรัก

หลังจากที่เราออกรถมาได้สักพัก... บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ...จนกระทั่ง...
"แล้วนี่พี่กินไรยัง..."
"กัปหิวเหรอ...จะแวะทานก่อนก็ได้นะ.."
"ผมถามพี่"
"ไม่หิวอะ..รีบกลับกันเถอะ...ดะ..เดี๋ยวแฟนกัปจะร...."
"ผม...ว่าเราลงไปกินข้าวก่อนดีกว่า...พี่จะได้กินยาด้วย..." เสียงกัปตันพูดขัดผมอีกแล้ว...ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ..ท้ง ๆ ที่ผมคิดว่ากัปแค่มาส่งแล้วก็กลับไปรับแฟน...แต่
จากนั้นกัปก็พาผมไปกินข้าวที่...ร้าน ๆ หนึ่ง...ท่าทางกัปจะมาบ่อย...เพราะรู้จักกับคนที่ร้านแทบทุกคน...
" พี่กินไรสั่งเลยนะ...ผมสั่งให้ดีกว่า...เอาสปาเก็ตตี้ไม่เผ็ด 1 แล้วก็ขอน้ำชาเย็น ใส่นมน้อย ๆ นะครับ..." คนตรงหน้าผมตอนนี้เอาแต่สั่ง ๆ อย่างเดียว ซึ่งไม่รู้ว่าสั่งมาให้ผมกินหรือตัวเองกินกันแน่ เพราะของที่สั่งมามีแต่ของโปรด กัปทั้งนั้...ซึ่งมันก็คือของโปรดผมเช่นกัน...
" กัป..อ่่อ...เสียงโทรศัพย์ดังอ่ะ..รับสิ" ผมเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่ามีสายเข้า พร้อมกับเสียงข้อความทางไลน์เด้งออกมาหลายครั้ง..
" ช่างมันเถอะ...เดี๋ยวค่อยโทรกลับไปก็ได้"
"ตะ...แต่.."
"ถ้าเรื่องมากไม่กิน ผมจะเทให้สุนัขแถวนี้กินละกัน..."
"เฮ้ย!!!!.. กิน ๆๆๆ " ผมพูดพลางแย่งจานสปาเก็ตตี้ที่กัปกำลังจะเท...วินาทีที่มือของเราสัมผัสกัน...มันเหมือนกระแสความรัก...ความคิดถึง...กลับมาอีกครั้ง..แต่มันคงเป็นแค่ฝัน...
"อ่อ...ขอโทษนะค่ะพี่กัป...พี่อ้อมขอเรียนสายด้วยค่ะ" เสียงหนึ่งที่ดังจากในร้านทำให้ผมกัปกัป กลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง...
"คะ...ครับ.."
ร้านนี้คงเป็นร้านพิเศษสำหรับกัปกับแฟนสินะ...ถึงขนาดโทรตามกันได้แบบนี้...ผมไม่ควรปล่อยให้ความรู้สึกโง่ ๆ ของผมทำร้ายความรักของเค้า...ผมควรถอยกลับไปที่เดิม...
"พี่เดี๋ยวกัปจะลงไปซื้อยาไว้ให้นะ...รอแป๊บ" เสียงกัปตันบอกผมเมื่อเราทานอาหารเสร็จแล้ว....
อาการปวดหัวตอนนี้มันยังคงอยู่แต่ทุเลาลงมากแล้ว...แต่ยังคงมีอาการมึน ๆ อยู่บ้าง..
"ไม่ต้องหรอก...ดะ..เดี๋ยวก็จะถึงร้านแล้ว" ประโยคคำพูดของผมเหมือนกับปลิวหายเข้าไปในอากาศ เพราะกัปไม่สนใจที่ผมพูดเลย...เห็นได้จากการลงรถไปซื้อยามาให้ผม...
"อะ...กินชะ...แล้วคราวหลังอย่าปล่อยให้ป่วยแบบนี้อีก..."
ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร กัปก็เอายาในมือป้อนเข้าปากผมในจังหวะที่ผมอ้าปากจะเถียง ซึ่งมันทำให้ผมถึงกับหน้าเสีย เนื่องจากยาขมมาก...ผมจึงคายทิ้ง...
"อ้าว!!!.. พี่คายทิ้งทำไม...ไม่กินยาแบบนี้แล้วจะหายเหรอ..ดื้ออีกล่ะ" เสียงกัปโวยวายพร้อมกับหยิบยามาใหม่แต่ผมไม่อยากกินยานี้ เพราะยาขมมาก..ผมจึง
"กัป..เอามานี่เดี๋ยวพี่กินเอง...เอามาสิ.." ผมเอื้อมมือไปหมายจะเอายาที่กัปถืออยู่...แต่กัปไม่ยอมให้สักที...ผมจึงต้องต้องก้าวข้ามไปในฝั่งคนขับ...ซึ่งถ้าหากมอง จะดูเหมือนว่าผมค่อมร่างกัปอยู่...แต่ไม่ว่าผมจะทำยังไงกัปก็ไม่ยอมให้ยาผมสักที....ด้วยความรำคาญกัปจึงโยนถุงยาทั้งหมดไปทางด้านหลังจนมันหล่นไปจากเบาะที่นั่ง...และกัปก็..
" กะ...กัป..ปล่อยพี่..." ผมพยายามพลักอ้อมกอดของกัปออก เนื่องจากกัปกอดผมแน่นจนผมอึดอัด...
"ก็พี่ยั่วผมก่อน..." กัปพูดพลางกระชับอ้อมกอด...และเหมือนอารมณ์ของผมตอนนี้ที่มันอยากจะให้อ้อมกอดนี้กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง..เรามองหน้ากันสักพัก...จนกระทั่ง...เสียงไลนน์ของกัปดัง...
"ปะ..ปล่อยได้แล้ว...มีข้อความเข้า...อ้อมคงรอกัปอยู่...อย่าให้เค้ารอเลยนะ...กลับไปหาเค้าเถอะ..." ผมพูดพลางแกะมือกัปที่กอดอยู่...แต่กัปยิ่งกอดผมแน่น...ผมไม่ควรจะทำแบบนี้...กัปมีคนที่รักอยู่แล้ว...ผมควรตัดใจ...
"ผม...ไม่อยากปล่่อยมือเลย..เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ...กับอ้อม...ผมรู้ว่าอ้อมคิดยังไงแต่ผมไม่ได้รักเค้านะ...เราแค่คุย ๆ กัน...
" อ้อมเค้าไม่ได้ผิดอะไร...กัปอย่าทำให้เค้าเสียใจเลยนะ...พี่ต่างหากที่ผิดและควรจะถอยออกมา...." คำพูดที่กัปบอกผม...ทำให้ผมรู้ว่ากัปกำลังสับสนกับความรู้สึก...ผมไม่อยากให้คนที่ไม่ผิดอย่างอ้อมต้องมาเสียใจกับการกระทำที่โง่ ๆ ของผม...หลังจากกัปส่งผมที่ร้าน กัปก็ขึ้นรถกลับไป...ซึ่งผมไม่รู้ว่ากัปกลับไปที่คอนโดหรือไปหาอ้อม...ผมรู้แต่ว่า..มันจบแล้ว...