เหมือนจะรัก

"โทษทีว่ะ กัส...กูปวดท้องนิดหน่อย..ก็เลยเปิดประตูช้า.." เสียงคนตรงหน้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความอิดโอย...มือที่กุ้มท้องแน่...ทำให้ผมเป็นห่วง...

"แล้ว...ไอ้กัปตันล่ะ...มันไม่อยู่เหรอ.." พูดไปแล้วอยากจะตีปากตัวเองจริง ๆ แทนที่จะถามอาการว่าเป็นยังไงบ้าง.... กลับถามเรื่องไอ้กัปชะงั้น...เวลาผมตื่นเต้น....ปากไวกว่าความคิดทุกที......

"อ่อ..กัปมันติดธุระที่บ้าน...เดี๋ยวพรุ่งนี้...มันค่อยตามมาอีกที..." ความห่วงหาในแววตา          ของกัส...ผมคงตาฝาดสินะ...มันแค่อยากเจอกัปตันเพราะเรื่องพี่ไวท์...ไม่ได้อยากเจอมึงชะหน่อย...เลิกคิดอะไรบ้า ๆ ได้แล้วไอ้เงิน...โรคกะเพาะของผมที่เคยกำเริบตอนนี้มันกลับมาอีกครั้งพร้อมกับอาการจุกจนผมต้องงอตัวเพื่อหวังให้มันทุเลาลงบ้าง แต่มันก็ไร้ผลสิ้นดี...

"เหรอ...แล้วมึง..ปะ...เป็นไงบ้าง...โรคกะเพาะมาเยือนอีกละสิ"ท่าทางของเงินตอนนี้มันคงพยายามระงับอาการเจ็บปวดสินะ...มือที่คลุมท้องนั้นยังคงบีบแน่แถมดูเหมือนอาการจะหนักขึ้นเมื่อเงินเผลองอตัว...เพื่อระงับอาการ..อาการแบบนี้ผมรุ้ดีว่ามันทรมานแค่ไหน...ผมจึง...

"เงิน..กูวา่มึงไปหาหมอเถอะ...อาการกลับมาแบบนี้...มันอัตราย..." ผมพูดออกไปด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับประคองมันให้ลงไปนอนบนเตียง...แต่เงินกลับกุมมือผมพร้อมกับดึงมือให้ผมนั่งลงข้าง ๆ แล้วพูดว่า...

"กัส...กูไม่รู้ว่ามึง...ยังคิดกับกูเหมือนเดิมไหมแต่....กูอยากบอกมึงว่า..." เสียงโทรศัพท์ของกัสดังทำลายคำพูดผม...

"ฮัลโหลครับ...อ่อ...ใช่ครับ...คือเมื่อวานผมไปส่งเค้กที่ร้าน แต่ไม่มีคนอยู่..ผมก็เลยฝากไว้บ้านตรงกันข้าม...ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ..ที่ผมรีบกลับไม่ได้อยู่รอ..." เสียงกัสคุยโทรศัพท์กับใครบางคน...ผมเองก็เคย....ได้ยินมาจากคิมว่า....กัสกับพี่ไวท์เปิดร้านขนมเค้ก...แต่เสียงพุดคุยที่ไพเราะแปลก ๆ บวกกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั้น...ทำให้ผมหงุดหงิดชะมัด...ผมจึงล้มตัวนอน...ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว...น้ำตาที่ไหลออกมา...ผมเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...รู้แต่ว่ามันเจ็บปวดไปหมด...ความคิดถึง...ความห่วงหา...มันคงเกิดขึ้นกับผมคนเดียวสินะ...

"เงิน...ลุกไปหาหมอดีกว่า...ลุกสิว่ะ" หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จผมลอบมองคนข้าง ๆ กลับพบว่าตอนนี้นอนกุมท้องอยู่...ผมจึงคว้ามือมันมาเพื่อจะดึงให้มันลุกขึ้นแต่...

"มึงกลับไปเถอะ...ไว้ให้กัปตันมาพรุ่งนี้แล้วกูจะโทรนัดอีกที...กูลุกไม่ไหวจริง ๆ...ขอโทษด้วย..." เสียงที่ตอบกลับมาเต็มไปด้วยความเครียด...ทำให้ผมต้องปล่อยให้คนป่วยนอนซมอยู่อย่างนั้น....

เสียงปิดประตูที่บ่งบอกว่ากัสคงกลับไปแล้ว...กัสคงไม่อยากเจอผมจริง ๆ สินะ...หยุดเพ้อเจ้อ...แล้วยอมรับความจริงชะ...ว่าเค้าไม่รักมึงแล้ว... อาการปวดท้องที่ตอนนี้มันยังคงประท้วงอยู่อย่างต่อเนื่อง ......คงเป็นเพราะผมยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้า...ผมจึงปล่อยให้มันประท้วงไปอย่างนั้น...จนเผลอหลับไป.....

"ไอ้เงิน...ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้ว...เร็วดิว่ะ" เสียงคุ้นเคยที่ผมจำได้แม่นว่าเป็นไคร ทำให้ผม...ลืมตาขึ้น..เพราะอยากพิสูจน์ว่าเสียงที่ผมได้ยิน...มันไม่ใช่ความฝัน...

"กะ..กัส.. มึงยังไม่กลับเหรอว่ะ?.."

"อ้าว!!!แล้วที่...ยืนอยู่นี่มึงนึกว่าใครว่ะ..ถามอะไรไร้สาระ....เมื่อกี้....กูลงไปซื้อข้าว...ซื้อยามาให้มึงไง.. ก็แถวนี้ไม่ค่อยมีร้านยา... กูก็เลย..ต้องขับรถไปซื้ออีก...ไกลชะมัด..." เสียงที่พูดออกมาทำให้ผมรู้้ว่าผมไม่ได้ฝันไป...และผมดีใจที่สุดที่รู้ว่า...กัสยังเป็นห่วงผม...

"อ่อ....เงิน..ข้าวร้านนี้เค้าไม่่ได้ใส่่ผงชูรส...กูว่ามึงกินได้ชัว...กูถามมาล่ะ.." ความเอาใจใส่ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของกัส มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะสวมกอดมันด้วยความดีใจ...ดีใจที่ความรักของผมกับมันยังคงอยู่......ดีใจที่มันยังจำเรื่ิองราวระว่างเราได้...และกัสคงรู้สึกอย่างเดียวกับผม...มันจึงกออดผมตอบ...

"กะ..กู..คิดถึงมึง..." คำ ๆ เดียวนี้เท่านั้นที่ผมอยากได้ยิน...เงินทำให้ผมปฎิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้ไ้สักที..ยิ่งเห็นมันป่วยไข้ไม่สบายแบบนี้...หัวใจของผมมันไม่อาจปล่อยผ่านไปได้...เพราะผมรักมัน...ผมจะไม่ทำให้ความรักครั้งนี้ผิดหวังอีกแล้ว...ผมไม่อยากเห็นคนที่ผมรักต้องเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว...

ตอนนี้เป็นตอนของ กัสกับเงินล้วน ๆ เลยนะค่ะ ส่วนตอนของกัปตันยังไงอย่าลืมมาลุ้นกันต่อนะค่ะ...ไม่นานเกินรอแน่นอน