เหมือนจะรัก

"เงิน...ขอโทษนะเพราะพี่.....เงินถึงได้ทะเลาะกับกัส...หรือเราควรจะล้มเลิกแผนการดี?" เสียงความกังวล และรู้สึกผิดของพี่ไวท์ ทำให้ผมตัดสินใจบอกไปว่า...

"พี่ไม่ต่้องกังวลหรือรู้สึกผิดเลยนะ ผมมั่นใจว่า ไอ้กัส..ยังไม่รู้เรื่องพี่หรอก...มันคงรุ้เรื่องอื่นมากกว่า"

"เรื่องอื่น...เรื่องอะไรหรอ?"

"พี่อย่าคิดมากเลย...ปล่อยให้กัสมันอยู่คนเดียวสักพัก...และมันก็เป็นโอกาสดีไม่ใช่เหรอ...ที่พี่กับกัปตันจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ ไง"

"แต่.."

"ไป...ไปหากัปตันกันดีกว่า...รอแย่ล่ะ" 

คำพุดของเงินไม่อาจทำให้ผมสบายใจเลย...หากต้นสายปลายเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นเกิดจากผม...และคงไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้ความรู้สึกแย่ ๆ แบบนี้ทำลายมิตรภาพที่ดีระหว่างเราสามคน...ผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง...

...บ้านเงิน....

"พี่ไวท์!!!!!" เสียงแห่งความคิดถึงของกัปตันเล่นเข้าในหัวใจผม...จนอดไม่ได้ที่เราจะกอดกันด้วยความห่วงหา...

"กัป...เป็นไงบ้างเรา.." ผมถามคนตรงหน้าเมื่อเห็นว่าสายตาที่มองมา.... มีร่องรอยความเครียดอยู่ในนั้น...

"พี่...กัป....ขอโทษนะ..... ขอโทษที่ไม่เชื่อใจพี่.... ขอโทษที่พูดจาไม่ดี ...กัปแค่เสียใจ..และทนไม่ได้ถ้าพี่จะจากผมไปแบบนั้น...ต่อไปนี้พี่สัญญาได้ไหม...ไม่ว่ามีเรื่องอะไรขอให้พี่บอก...ให้เราแก้ปัญหาไปด้วยกัน...อยู่ข้าง ๆ กัน แบบนี้..."

"สัญญา..." ความรักและหัวใจของผมไดมันกลับแล้ว...สิ่งที่มีค่าที่สุด...อยู่ตรงหน้าผมแล้ว..จะไม่มีวันที่จะเราจะปล่อยมือกันอีก...

"ฮั่งเปา" เสียงกัปตันเรียกพยานรักของเรา...พร้อมกับพยายามใส่เสื้อที่สลักคำว่า Love W&C ไว้

แต่ฮั่งเปามันยังไม่คุ้นเคยกับกัปตันเท่าไหร่ มันจึงวิ่งวุ่น...ซุกซนไปตามห้องต่าง ๆ  ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน...ภาพความสุขเหล่านั้นถูกบันทึกไว้ในความทรงจำ...หลังจากที่มันห่างหายไปนาน...นานจนไม่คิดว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีก...

"อ่อ...เงิน...พี่ว่าจะไปซื้อของที่ห้างหน่อย...เงินพาพี่ไปได้ไหม..."

"ได้สิ...ไปกันทั้งหมดเนี่ย...ไปกันเลยไหม?"

"ไปสิ..."

สว่นเรื่องของเงินกับกัส  ผมไม่ต้องการให้...มันจบลงแบบนี้...ในเมื่อเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมีสาเหตุมาจากผม...ผมต้องเป็นคนแก้ปัญหานั้นเอง...ใช่ไหม...

"กัป...เดี๋ยวพอเราซื้อของเสร็จ...กัปอุ้มฮั่งเปาไปรอพี่ที่หน้าห้องน้ำละกัน...เราจะหนีไปด้วยกัน"

"ห๊ะ!!!!...หนี...ทำไมต้องหนีล่ะ.."

"เอาไว้มีเวลาพี่จะเล่าให้ฟังนะ...ตอนนี้กัปทำตามที่พี่บอก...โอเคไหม?....."

"ครับ..."  ไม่ว่าตอนนี้...พี่ไวท์จะทำอะไร...ผมเชื่อว่าในการกระทำนั้น...มีผมเป็นเหตุผลเสมอ...

ซึ่งมันตือเหตุผลเดียวกันกับผม...

การหนี...อาจจะเป็นการกระทำที่งี่เง่าแต่ผมเชื่อว่า การหายตัวไปของผม จะทำให้ กัสกับเงินหันมาคุย...แน่นอน...คนเคยรักกันต่อให้จากกันไปนานแค่ไหน...เมื่อกลับมาเจอกัน...ความคิดถึง...ห่วงหา..จะทำหน้าที่ของมันเสมอ...

"เงิน...เดี๋ยวเงินไปรอพี่ที่รถเลยนะ...พี่ขอไปตามกัปตันหน่อย...ไปห้องน้ำนานล่ะ..."

"เงินไปเป็นเพื่อนไหม?"

"ไม่เป็นไรหรอก...เงิน...พี่ขอบใจมากนะ...สำหรับทุกอย่าง...เงินทำอะไรเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้ว

อย่าลืมทำเพื่อตัวเองบ้าง...พี่อยากเห็นเงินมีความสุข"

"พี่ไวท์..." ผมรู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดของพี่ไวท์...แต่มันคงจะเป็นคำขอบคุณที่มาจากใจสินะ...ทั้งกัปตัน..ทั้งพี่ไวท์...พูดอยู่ สองคำ คือ คำขอโทษ และขอบคุณ ซึ่งผมได้ยินมันบ่อยจนชินแล้ว...

.......ครึ่งช่วโมงผ่านไป....

ตู๊ดๆๆๆๆ...หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...กรุณา..." ผมกดเบอร์โทรหาพี่ไวท์ด้วยความกระวนกระวาย...หลังจากพี่ๆไวท์หายไปประมาณครึ่งชั่วโมง...เมื่อผมกลับมาทบืทวนคพะูดแปลก ๆ ของพี่ไวท์...พบว่ามันเป็นประโยคบอกลา...ชัดเจน...หรือว่า...

"ไอกัส!!!! มึงบอกกูมาว่ามึงเอาพี่ไวท์ไปไหน...พี่ไวท์อยู่กับมึงใช่ไหม.."  เสียงโทรศัพท์  เบอร์ที่คุ้นเคย  มันทำให้ผมดีใจ...ดีใจที่เงินยอมติดต่อกลับมาสักที...แต่ประโยคถัดไปของมันทำให้ผมแทบคลั่ง..

"มึงพูดเหี๊ยไรว่ะ...ก็วันนั้นพี่ไวท์ไปกับมึง.."

"ไอ้กัส...กูเครียดนะเว้ย...มึงบอกกูมา...ว่าพี่ไวท์อยู่กับมึงรึเปล่า"

"เปล่า...พี่ไวท์ไม่ได้อยู่กับกู...เพราะกูคิดว่าอยู่กับมึงไง...มึงอย่าบอกนะว่าพี่ไวท์หายตัวไปนะ"

"เออ...พี่ไวท์ขอกูไปห้องน้ำแล้วก็...หายไปเลย...กูขอโทษว่ะ" เสียงตัวต้นเรื่องสำนึกผิดแบบนี้ ทำเอาผมใจอ่อนเลย... แต่จะมัวทะเลาะกันไปคงไม่มีอะไรดีขึ้น...อย่างน้อยตอนนี้สิ่งที่ควรทำคือ...ตามหาตัวพี่ไวท์...ผมจึง...

"แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน...เดี๋ยวกูไปรับ...เราจะไปตามพี่ไวท์ด้วยกัน .."

"มะ..มึง...ไม่โกรธกูเหรอว่ะ..."

"โกรธ...โกรธมาก...แต่กูมีเหตุผลพอ แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องหัวใจออก"

"งั้นเราเอาไงก่อนดี..."

"มึงรอกูที่บ้านมึงเลย...เดี๋ยวกูไปรับ"

"ไม่ต้องหรอก...กูอยู่หน้าบ้านมึง...ออกมาเลย..."

"อ้าว...ไอ้สัสเงินมึงทำไมไม่บอกกู ตั้งแต่แรกว่ะ...ปล่อยให้พุดตั้งนาน  เปลืองค่าโทรศัพท์"

"มึงก็ออกมาดิว่ะ...แล้วก็วางสายได้แล้ว.."

"เออ...กูก็ลืม...555"

ความจริงผมเห็นรถมันจอดอยุ่ตั้งนานแล้วครับ เพียงแต่จะให้ออกไปเจอ...ก็กลัวมันจะหาว่าไปง้อ...ยอมรับว่าดีใจมากที่เห็นมัน...อย่างน้อยการที่มันติดต่อกลับมา...ในสถานการณ์คับขันแบบนี้แสดงว่า...ผมยังสำคัญอยู่บ้าง...

............จบตอนแล้ว.........เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป...มาลุ้นกันต่กเร็ว ๆ นี่นะค่ะ.......