เหมือนจะรัก

ฝากฟิค ววกต ด้วนนะค่ะ เกิดจากการมโนของผู้เขียนเอง น้อง ๆ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ ทั้งสิ้น ค่ะ

"ไวท์วันนี้มีเรียนไหมลูก"

เสียงม๊าถามเมื่อผมลงมาข้างล่าง

"แค่ก ๆๆๆ มีครับ มีเรียนตอน 10.30 "

"ไวท์ไม่สบายเหรอลูก....โห ตัวร้อนด้วยนิ"

"ไม่เป็นไรหรอกม๊าเดี๋ยวกินยา ก็หาย แค่ก ๆๆๆ"

" งั้นม๊าไปส่งที่โรงเรียนดีไหม...."

"ไม่เป็นไรครับ เดี่ยวช่วงเย็นไวท์ต้องไปประชุมอีก พี่ธิตเรียกประชุมหลังเลิกเรียนครับ"

" ไวท์ช่วงนี้ลูกเรียนหนัก งานก็เยอะ ยังไงดูแลตัวเองด้วยนะลูก"

"ครับม๊า ไวท์ไปเรียนก่อนนะครับ แค่ก ๆๆๆ"

ช่วงเย็น

เหนื่อยมากครับวันนี้ เรียนแบบมึน ๆ แต่ไม่เป็นไรครับถึงจะเรียนหนัก งานเยอะยังไง เพื่ออนาคต เพื่อแฟนคลับ ไม่ไหวก็ต้องไหว ขอแค่มีคนอยู่เคียงข้างมีกำลังใจจากเหม่งน้อยของผม แค่เนี่ยก็คุ้ม ....เสียงโทรศัพท์...

" แค่ก ๆๆๆ ฮัลโหลครับ"

" พี่ไวท์ อยู่ไหน พี่ธิตรออยู่นะ... พี่ไม่สบายเหรอ... ไหวป่าว แล้วอยู่กับใคร กินข้าว กินย....."

โห.. กับเล่นยกขบวนมาถามแบบนี่ จะตอบยังไง " พี่มึน ๆ หัว นิดหน่อยนะ ไม่เป็นไรมากหรอก"

"แล้วขับรถไหวไหม ให้ไปรับป่าว "

"แค่ก ๆๆๆๆ ไม่ต้องหรอกพี่ใกล้ถึงแล้ววว"

"งั้น....กัปรอที่ลานจอดรถนะ"

"ครับ"

ช่วงนี้ผมกับพี่ไวท์ไม่ค่อยได้เจอกัน ต่างคนต่างเรียน มีโทรคุย ส่งไลน์ คุยเฟส กันบ้าง ซึ่งมันไม่เหมือนกับเจอตัวจริง แต่วันนี้ผมรู้ว่าพี่ไวท์ไม่สบายแบบนี้ เป็นห่วงมาก ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมากไหม...ยิ่งพรุ่งนี้ เรามีงาน 2 งาน งานใหญ่ชะด้วย คนต้องเยอะ ต้องเบียดกันแน่นอน แล้วพี่ไวท์จะรอดไหม.... โน้นมาแล้ว...โห... มาหน้าป่วยขนาดนี้ ยังบอกว่าไม่เป็นอะไร มาเฟียปากแข็งจริง ๆ

"ไงเรา รอพี่นานไหม"

" ไหวไหมพี่ ตัวร้อนขนาดนี้ " ผมเอื้อมมือไปประคอง โห ตัวร้อนยังกะไฟ

" แค่ก ๆๆ ไหวสิ..... ไม่ต้องห่วงหรอก กินยาแล้ว ไปเข้าประชุมกันดีกว่า พี่ธิตรออยู่นานละ "

"พี่ไวท์เดี๋ยววันนี้ผมนอนค้างบ้านพี่นะ กว่าจะประชุมเสร็จ คง มืดไม่มีรถกลับแล้ว" ความจริงผมอยากไปดูแลคนตรงหน้ามากว่า แต่จะให้บอกไปตรง ๆ มันเขิลนี่ครับ

"เอาดิ ดีเหมือนกัน ไม่ได้นอนกอดกัป นาน 5555"

ภายในห้องประชุมผมลอบมองคนป่วยเป็นระยะ ด้วยความเป็นห่วง ก็จะไม่ให้ห่วงได้ไงครับ ห้องประชุมเปิดแอร์ชะช่ำปอดขนาดนี้ ขนาดผมสบายดียังหนาวจับใจ แล้วคนป่วยไม่สบายอย่างพี่ไวท์จะไหวไหม....และแล้วการประชุมก็เสร็จสิ้นเร็วกว่าที่ผมคิดแบบนี้ผมได้พาพี่ไวท์กลับบ้าน ไป นอนกอด เฮ้ย!!!ไปพักผ่อนสักที.... เสียงโทรศัพท์ผมดัง ใครโทรมานะ เบอร์ตู้ชะด้วย รับดีกว่า เผื่อมีเรื่องด่วน ๆๆๆ

"ฮัลโหลกัป ฟาง เพิ่งเลิกเรียนอะ กัปมารับฟางหน่อยนะ ....ฟางรออยู่ร้านเดิม นะ ค่ะ บ๊าย ๆๆๆๆ"

"เฮ้ย !!!! เดี๋ยว !!! ฟาง ฟาง ตู๊ด ๆๆๆๆ" ฉิบหายแล้ววววว เองไงดี นัดกับพี่ไวท์แล้วด้วย แต่ฟางแฟนผมก็รออยู่ ทำไงดี คิดดิว่ะไอ้เหม่ง

"แค่ก ๆๆๆ ไปกัป กลับบ้านกันดีกว่า อยากนอนกอดกัปจะแย่แล้วววว " พั่ไวท์จับมือผมพร้อมรอยยิ้ม ที่ผมอยากเก็บมันไว้ อยากรักษาไว้ให้นานที่สุดแต่....

"พี่ไวท์ คือ...กัป...คือ..." เสียงโทรศัพท์ผมดังเดือนบอกว่ามีสายเข้าแล้ววว

"ฮัลโหลกัป ฟางรอกัปอยู่นะ ทำไมมาช้าจัง หรือว่ากัปไม่ว่าง อยู่กับคนอื่น บอกฟางมานะ"

"ฟาง....คือ.... ได้ ๆๆ เดี๋ยวกัปไปรับฟางรออยู่ที่เดิมนะ..."ผมหันหน้าไปมองพี่ไวท์ พี่ไวท์ ปล่อยมือผมอย่างเร็ว พร้อมกับเดินหนีออกไปที่ลานจอดรถ...ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้ จึงเดินตามและรีบคว้าปลายเสื้อแล้วดึงให้พี่ไวท์หันหน้ากลับมามองผม แต่พี่ไวท์กลับเสียหลักทำให้เสียการทรงตัวพี่ไวท์จึงล้มลง

"เฮ้ย!!! ปึก...โอ๊ย!!!!" เสียงพี่ไวท์ร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้ผมตกใจ และยิ่งใจเสียเมื่อเห็นข้อมือพี่ไวท์เต็มไปเศษแก้วและเลือดเต็มไปหมด

" พะ พี่ไวท์ !!!! เจ็บมากไหม"

" พะ พี่ ไม่เป็นไรหรอก กัปไปหาฟางเถอะเค้ารออยู่" พี่ไวท์พยายามยืนขึ้น สีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด

" ไม่เป็นไรได้ไงเลือดออกเยอะขนาดนี้ ไปทำแผลข้างในก่อน"

" เฮ้ย!!! พี่ไวท์ เป็นไรอะ ทำไมเลือดออกด้วย" เสียงพี่กัสโวยวายเมื่อเห็นเลือดจากข้อมือพี่ไวท์ พร้อมกับมองมาที่ผมอย่างเอาเรื่อง เป็นเหตุให้ทุกคนวิ่งกรูมาที่ผมกับพี่ไวท์อย่างรวดเร็ว พี่กัสเข้ามาประคองตัวพี่ไวท์ พร้อมเอาผ้าผูกที่ข้อมือเพื่อห้ามเลือด...

" ปะ ป่าว ไม่มีหรอกพอดีพี่ไม่ระวังสะดุดขาตัวเองล้ม มือเผลอไปโดนเศษแก้ว กัปก็เลยเข้ามาช่วยใช่ไหมกัป"

" ชะ ... ใช่ ครับ"พี่ไวท์ ทำไมพี่ต้องปกป้องผม ทำไมต้องดีกับผม ทั้ง ๆ ที่ผมทำให้พี่เจ็บปวด เสียใจ ขนาดนี้ ยิ่งพี่ดีกับผมมากเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพศ จริง ๆ

" กัปรีบกลับบ้านเถอะ มีการบ้านไม่ใช่เหรอ พรุ่งนี้มีงาน 2 งาน เดี๋ยวไม่มีเวลาทำนะ" พี่ไวท์พูดพร้อมเอามือลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน เหมือนต้องการปลอบโยน ความรู้สึกผม พร้อมกับกระชิปข้างหูว่า

"พี่เข้าใจกัปนะ ไม่โกรธเลย ไม่ต้องกังวลเลยนะครับคนดี"

"'งะ... งั้นผมกลับก่อนนะครับ ฝากดูแลพี่ไวท์ด้วยนะครับทุกคน"

"หึ หึ ฝากดูแลงั้นเหรอ...แล้วทำไมไม่ดูแลเองละ พี่ไวท์เจ็บ แถมป่วยขนาดนี้ยังมีเวลาไปบ้านอีกเหรอว่ะ กูละนับถือจริง ๆ ..."

"พี่กัส!!!!"

"ไอ้กัส พอเถอะ... พอ.... พาไวท์ไปทำแผลก่อนดีกว่า กัปกลับบ้านดี ๆ นะ ทางนี้พี่จัดการเอง... ไปสิ"

" คะ ครับ ขอบคุณมากนะพี่เงิน..."

เหตุกาณ์ในวันนี้ทำให้ผมรู้ว่าสุดท้ายแล้วคนที่กัปตันเลือก ไม่ใช่ผม แต่ถึงยังไงความรักครั้งนี้จะยังคงอยู่กับผม อยู่ในหัวใจดวงนี้ของผมตลอดไป ...ไวท์...

^^ จบตอน แล้วเป็นยังไงกันบ้างค่ะ ชอบ ไม่ชอบ คอมเม้นได้เต็มที่เลยค่ะ เพื่อจะได้นำไปปรับปรุงพัฒนาต่อไป (ถ้า ผลตอบรับดี จะเขียนตอนต่อไปนะค่ะ^^

ปล.ความจริงเพิ่งแต่งลงในพันทิปนะค่ะ ก็เลยอยากแต่งลงในนี้ด้วย ยังไงฝากด้วยนะค่ะ....