the killer sweet [hunhan ft.exo]

 
            เช้าแล้วสินะ แสงอาทิตย์จ้าในเวลาเช้าแบบนี้ปลุกผมให้ลืมตาตื่นขึ้นมา ผมพลิกตัวไปมาหลบแสงแดดในยามเช้าสมองเริ่มสั่งการ วันนี้ศุกร์ ตอนเช้าเรียนภาษาต่างประเทศ บ่ายเรียนการตลาด ทำไมวันนี้มันน่าเบื่อแบบนี้นะมีเรียนแต่วิชาไม่น่าสนใจสักนิด เซฮุนที่ยังไม่ลุกจากที่นอนกำลังนอนกลิ้งไปมาบนเตียงนุ่มนั้นพร้อมกับคิดไปว่าวันนี้เรียนอะไรบ้าง เขาหลับตานอนหงายมือก่ายหน้าผากได้สักพักก็ต้องลุกขึ้นออกจากเตียงถึงจะไม่อยากไปเรียนแค่ไหนก็ต้องไป ถึงจะต้องเรียนในสาขาวิชาที่ตัวเองไม่ชอบก็ต้องเรียน ทุกอย่างที่ทำล้วนแล้วแต่มีเหตุผลอยู่ในตัวของมันและเขาเท่านั้นที่รู้ดีว่ามันคืออะไร หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็มายืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก มองตัวเองผ่านบานกระจกที่ใสวิ้งแทบไม่มีฝุ่นเกาะเลย เขายืนมองตัวเองผ่านกระจกนั้นอยู่นานจนได้ยินเสียงแม่นมมาเรียก
            “คุณหนูค่ะ ตื่นได้แล้วนะคะ” เธอยืนเรียกเซฮุนอยู่หน้าประตูห้อง
            “ครับ ตื่นแล้วครับ เข้ามาได้ครับประตูไม่ได้ล็อก” เขาบอกกับหญิงมีอายุที่เลี้ยงดูเขามาตลอดตั้งแต่เล็กๆ
            “ป้าเข้าไปนะคะ” เธอเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปยังห้องนอนของคุณหนูขี้อ้อนจอมเจ้าเล่ห์
            “วันนี้มีอะไรหรือป่าวครับ ถึงได้มาปลุกผมแต่เช้า” เขาถามพร้อมกับส่องกระจกหันหน้าซ้ายทีขวาที
            “เช้านี้คุณท่านเธออยากคุยกับคุณหนูนะคะ เลยให้ป้ามาปลุก”
            “คุยกับผม เรื่องอะไรหรอครับ”
            “ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกันคะ เสร็จแล้วรีบลงไปนะคะ คุณท่านมีประชุมเช้าด้วยวันนี้ เดี๋ยวไปสาย” เธอหันกลับมาย้ำกับเซฮุน
            “ได้ครับ เสร็จแล้วเดี๋ยวผมลงไปนะฮ่ะ” พูดจบขายาวๆก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าจากตู้และไม่ลืมที่จะขโมยหอมแก้มแม่นมไปซะฟอดใหญ่
            “อุ้ย...คุณหนู เอาอีกแล้วนะคะ โตแล้วยังทำเป็นเด็กๆไปได้” พูดไปอมยิ้มไปให้กับความน่ารักขี้เล่นของเซฮุน
            “อ่า...ชื่นใจจัง แบบนี้ค่อยมีกำลังใจไปเรียนหน่อย” เซฮุนเดินอมยิ้มไปแต่งตัวอย่างอารมณ์ดี
 
            หลังจากแต่งตัวเสร็จเซฮุนเดินลงมาชั้นล่างมายังโต๊ะอาหารที่จัดเตรียมอาหารเช้าไว้มากมาย พร้อมกับบุคคลซึ่งได้ชื่อว่าเป็นพ่อนั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับในมือ เพื่อรอทานอาหารเช้าพร้อมเขาในวันนี้
            “เสร็จแล้วเหรอ นั่งลงสิ” คุณชายแห่งตระกูลโอบอกกับลูกชายเพียงคนเดียวของเขา
            “ครับ มีอะไรจะคุยผมหรอครับ” เซฮุนเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง คนเป็นพ่อวางหนังสือพิมพ์ลงมองหน้าลูกชาย
            “แกรู้ใช่ไหมเรื่องที่ฉันให้แกกลับมาเรียนที่เกาหลีเพราะอะไร” คุณชายของบ้านตระกูลโอกำลังเตรียมจัดการกับอาหารเช้าบนโต๊ะพร้อมกับบทสนทนาในระหว่างนั้น
            “ครับ ผมทราบดี” ลูกชายคนเดียวของบ้านตอบออกไปพร้อมกับอาหารที่เอาเข้าปาก
            “งั้น เย็นนี้ไปประชุมที่บริษัทด้วย สี่โมงเย็น อย่าสายล่ะ ฉันจะให้คนไปรับ”
            “ทำไมผมต้องเข้าประชุมด้วย ตามที่เราตกลงกันคือหลังจากที่ผมเรียนจบไม่ใช่เหรอครับ” เซฮุนเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารทันที
            “ตอนนี้แกก็ใกล้จะจบแล้ว ไปเรียนรู้งานและทำความรู้จักกับคนที่บริษัทบ้างมันจะเป็นอะไรไป”
            “แต่ผมยังไม่...” ยังไม่ทันได้เอ่ยคำสุดท้ายก็ถูกคนเป็นพ่อขัดขึ้นมาซะก่อน
            “แกจะบอกว่ายังไม่พร้อมไม่ได้ เพราะไม่ว่ายังไงแกก็ต้องบริหารงานต่อจากฉัน เข้าใจไหม” ทันทีที่จบประโยคเซฮุนก็ลุกจากโต๊ะ
            “ผมขอตัวก่อนนะครับ วันนี้มีเรียนแต่เช้า” ว่าเพียงเท่านั้นแล้วเดินจากไป        
            “ไอ้ลูกคนนี้....” คนเป็นพ่อถอนหายใจและส่ายหน้าเบาๆให้กับความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของลูกชายตัวดี
 
            เซฮุนคิดเรื่องนี้ตลอดทางที่เขาเดินมาร้านแอล ไม่รู้อะไรดลใจให้เขามาที่นี่เขาก็แค่รู้สึกว่าที่นี่เป็นที่เดียวที่เขารู้จักและอยากมาพักผ่อน บางครั้งการได้นั่งมองดูผู้คนผ่านไปมาและมองสิ่งต่างๆรอบตัวบ้าง มันก็ทำให้เราได้ปลดปล่อยความคิด อารมณ์และความรู้สึกที่ไม่ดีออกไปได้
เซฮุนเดินเข้ามาในร้านมองดูผู้คนในร้านที่วันนี้ไม่ค่อยมีคนมากนัก เรียวขายาวเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์สายตาพลางสอดส่องบุคคลผู้ซึ่งน่าจะอยู่ในร้านแต่กลับไม่พบ
            “ผมขอโกโก้ร้อนที่นึงครับ” หันไปสั่งกับพนักงานในร้าน
            “ได้ครับ เชิญนั่งรอทางด้านโน้นก่อนนะครับ” พนักงานน่าตาดี เสียงใสตอบกลับอย่างสุภาพอ่อนน้อม
            “เอ่อ...ขอโทษนะฮ่ะ พี่เจ้าของร้านไม่อยู่เหรอครับ”
            “พี่เลย์เหรอครับ วันนี้เห็นบอกว่าจะมาช้าหน่อยคงติดธุระน่ะครับ” พนักงานมองเซฮุนอย่างสงสัย เพราะไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มหล่อๆมาถามหาเจ้าของร้านแบบนี้
            “อ่อ ครับ” ตอบไปเพียงเท่านั้น
            “คุณมีอะไรหรือป่าวครับ ฝากข้อความไว้ได้นะครับ” หยิบกระดาษ ปากกายื่นให้เซฮุน
            “ไม่เป็นไรครับ พอดีพี่เขาเคยบอกว่าจะเลี้ยงกาแฟผมน่ะ” คำพูดติดตลกกับรอยยิ้มจางๆถูกส่งไป เซฮุนเดินมานั่งที่โต๊ะเล็กๆในมุมหนึ่งของร้าน พลางนึกบ่นกับตัวเองในใจ
            ...ในเวลาที่ผมต้องการพี่แบบนี้พี่ไปอยู่ไหนนะ พี่รู้ไหมตอนนี้ผมกลับมาอยู่ใกล้ๆพี่แล้วนะ ผมไม่รู้ว่าพี่กำลังทำอะไรอยู่ แต่ตอนนี้ผมคิดถึงพี่ คิดถึงพี่มาตลอด คิดถึงมากๆ ผมทะเลาะกับพ่ออีกแล้วพ่ออยากให้ผมรับงานต่อจากท่าน แต่ผมยังไม่พร้อมผมยังไม่ได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำเลย เมื่อไรพี่จะมาอยู่ข้างๆผมเหมือนเดิม กลับมาเป็นคนรักของผมเหมือนเดิมสักทีเถอะนะ...ลู่หานฮยอง...
 
-----------     KILLER     -----------
 
            ลู่หานในชุดดำ สวมแว่นตาดำ สายตาของเขากำลังจับจ้องไปยังเป้าหมายผู้ซึ่งเป็นเจ้าของผับนี้จากดาดฟ้าของผับ ปืน Sniper Rifle ถูกเล็งไปยังศีรษะของเป้าหมายทันทีที่รถเคลื่อนที่เข้ามาจอดหน้าผับ เมื่อเป้าหมายลงจากรถลู่หานที่รออยู่แล้วก็เล็งปากกระบอกปืนตามเป้าหมายไป เมื่อได้จังหวะนิ้วมือเรียวสวยนั้นกดเหนี่ยวไกปืนออกไปในทันที กระสุนพุ่งตรงไปยังเป้าหมายทะลุเข้ากะโหลกศีรษะอย่างแม่นยำ ร่างนั้นล้มหงายลงไปกองกับพื้นทันที ทันทีที่เห็นร่างของเป้าหมายล้มลงไม่มีการเคลื่อนไหวลู่หานก็รีบเก็บของออกไป  แต่ไม่ทันจะได้ออกจากดาดฟ้าของผับกลับมีข้อความเข้าใหม่
            You have a new message
          ฝีมือไม่เลวหนิ พัฒนาขึ้นเยอะ แบบนี้ค่อยคุมค่าจ้างหน่อย
                                                          คริส
 
            เป็นข้อความจากนายจ้างคนใหม่ของเขานั้นเองรู้ทุกการกระทำและความเคลื่อนไหวของเขาตลอด แบบนี้จะทำอะไรก็ลำบาก ลู่หานลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เสียงผู้คนจากด้านล่างฉุดให้เขามีสติตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือต้องรีบออกไปจากที่นี้ก่อนที่ตำรวจจะมา แต่คงจะไม่ทันเพราะเหมือนตำรวจจะมาไวกว่าที่เขาคิดเพราะไอ้นายจ้างหน้าหล่อนั้นคนเดียวแท้ๆ ไม่งั้นเขาคงออกไปจากที่นี้ได้โดยไม่ต้องลำบากเปลี่ยนชุด คิดได้แบบนั้นลู่หานก็รีบวิ่งลงบันไดไปห้องน้ำเมื่อเปลี่ยนชุดแล้วเขาจึงเดินออกมาจากผับ ซึ่งไม่เป็นที่ผิดสังเกตของคนรอบข้าง ยกเว้นเสียแต่ตำรวจหนุ่มหน้าคมที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
            “เอ่อ...คุณครับ ทางเราขอความร่วมมือในการสอบปากคำด้วยนะครับ” ตำรวจหนุ่มหน้าคมเอ่ยขึ้นกับเขา
            “ผมเหรอครับ มีอะไรหรือป่าวครับ” ลู่หานทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยเพื่อเป็นกลอุบาย
            “พอดีข้างนอกมีเหตุการณ์ฆ่าคนตาย ซึ่งทางเราจึงขอความร่วมมือกับผู้ที่อยู่ที่เกิดเหตุและบริเวณในผับไปให้ปากคำด้วยนะครับ”
           
            หลังจากให้ปากคำแล้วลู่หานก็เดินออกมาตามทางเรื่อยๆ เขาเดินไม่รีบไม่ร้อนอะไรในใจพลางนึกถึงการสอบปากคำที่ผ่านมา มันทำให้เขาเกิดความกลัวขึ้นมาในจิตใจเมื่อได้ฟังคำพูดที่หลุดออกมาจากปากผู้กองคนนั้น
            “มันจะเป็นใคร มาจากไหน เก่งกาจแค่ไหน ผมไม่สน ไม่ว่ายังไงผมจะต้องจับมันมาลงโทษให้ได้”
เป็นคำพูดที่เขาบังเอิญได้ยินก่อนออกมาพอดี ลู่หานเดินเหม่อลอยจนมาถึงหน้าร้านแอลซึ่งเขาเองก็ไม่ได้สังเกตคนในร้าน ว่ามีใครคนนึงที่มุมร้านกำลังนั่งเหม่อลอยมาเป็นเวลาสองสามชั่วโมงโดยไม่พูดจาอะไร ลู่หานเดินมาสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์แต่ยังไม่ทันได้สั่งพนักงานหน้าใสคนสนิทก็ทักขึ้นมาซะก่อน
            “ของพี่ต้องเป็นชานมแหง่เลย” เขาส่งยิ้มมาให้ลู่หาน
            “อ่า...เดาผิดแล้วล่ะวันนี้ขอเป็นโกโก้ร้อนดีกว่า อากาศเย็นๆ” พนักงานทำหน้าผิดหวัง ลู่หานเดินมานั่งที่เดิมที่เขาเคยนั่งมันเป็นประจำในเวลาแบบนี้ แน่นอนว่าตอนนี้เขานั่งอยู่คนเดียวเนื่องจากเพื่อนคนสนิทคนเดียวของเขายังไม่มาเข้าร้าน 
            Rrr  Rrr  Rrr    เสียงโทรศัพท์ดังเรียวมือสวยนั้นกดรับสายในทันที พร้อมคำทักทายที่แสนจะเรียบง่าย
            “ฮัลโลครับม๊า”   
            “อาลู่...อาทิตย์หน้าน้องจะย้ายไปอยู่ด้วยนะ อย่าลืมไปรับน้อง แล้วก็ดูแลกันดีดีนะ ม๊าเป็นห่วง” ประโยคมากมายถูกเอ่ยออกมาจากคนเป็นแม่ที่เขาเรียกว่าม๊า
            “เดี๋ยวนะม๊า อะไรนะ คยองจะมาอยู่ด้วย แล้วมาทำไม” ลู่หานตกใจมากที่จู่ๆน้องชายของเขาจะมาอยู่ด้วย
            “เอาไว้ค่อยไปคุยกันเองแล้วกันนะ ตอนนี้ม๊ากำลังยุ่ง โอเคนะ อย่าลืมไปรับน้องด้วยล่ะ ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย”
            “เดี๋ยวสิม๊า ม๊า ม๊า” สายถูกตัดไปแล้ว ลู่หานกำมือถือแน่น คยองจอมแสบจะมาอยู่ด้วย จะให้รู้เรื่องนั้นไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
            ขณะที่ลู่หานนั่งคิดเรื่องคยองซูน้องตัวแสบนั้น เขาไม่ได้สังเกตหรือเอะใจเลยแม้แต่นิดเดียวว่ามีใครบางคนเดินเลยผ่านโต๊ะเขาไป ซึ่งเป็นคนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีและเป็นคนคนเดียวกับที่เขารอมาตลอด เพราะมั่วแต่เหม่อลอยเป็นนานสองนานไม่ทันได้ระวังว่าจะมีคนเข้ามาทางด้านหลังเขา เลย์ที่พึ่งเดินเข้ามาในร้านเห็นลู่หานกำลังเหม่อคิดอะไรอยู่ ตั้งใจจะแกล้งคนชอบเหม่อให้ตกใจเล่น เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้แล้วก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูลู่หานเบาเบาว่า
            “เหม่อลอยคิดถึงฉันเหรอ” เพียงเท่านั้นลู่หานสะดุ้งสุดตัวหันหน้าไปทางต้นเสียง แต่จมูกโด้งนั้นกลับไปโดนเข้าข้างแก้มของคนเล่นไม่รู้เรื่องอย่างจัง ลู่หานรีบหันหน้ากลับทันที เลย์เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับลู่หาน
            “ฉัน...ขอโทษ” ลู่หานรู้สึกไม่ดี มันรู้สึกแปลกๆ จนทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง เพราะเลย์ที่เล่นอะไรแบบนี้มันเลยทำให้เขาคิดถึงคนคนนั้นมากขึ้น และมากขึ้นทุกครั้งที่เลย์แกล้งเขา
            “ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษที่เล่นอะไรแบบนี้ ขอโทษนะ แล้วทีหลังก็อย่านั่งเหม่ออีกล่ะ” แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มให้กัน หัวเราะออกมาพร้อมกัน
            “พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”
            “บอกฉันได้ไหม ถ้ามีอะไรบอกฉันได้ตลอดเลยนะ”
            “อาทิตย์หน้าน้องฉันจะมาอยู่ด้วยน่ะสิ”
            “ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ นายจะได้มีเพื่อนเวลาอยู่หอไง”
            “เป็นแบบนั้นก็ดีน่ะสิ” เอ่ยออกมาเบาๆ พร้อมถอนหายใจ
            “ฉันไปดูข้างในร้านก่อนนะ เดี๋ยวมา อย่าคิดมากล่ะ” เลย์ตบไหล่ลู่หานสองทีแล้วเดินไป
 
“ขอบใจนะที่อยู่ข้างฉัน......แล้วนายล่ะไปอยู่ที่ไหน ฉันรอนายอยู่นะ เซฮุน”
 
-----------     KILLER     -----------