วิวาห์รักลวง

ตอนเย็น

ป๊อปปี้ขับรถกลับมาที่บ้าน เพื่อรับฟางไปทานอาหารเย็นกับคุณหญิงจารุวรรณตามที่เขาได้บอกกับเธอไว้เมื่อเช้านี้

"ฟาง..."ป๊อปปี้เรียกหาฟางทันที ที่เข้ามาในบ้าน แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า

"ฟาง ฟางอยู่ไหน? พี่มารับแล้วนะ"ป๊อปปี้เรียกหาร่างบางอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาของร่างบาง จนป๊อปปี้ขมวดคิ้วแล้วเดินขึ้นมาชั้นบนเพื่อตามหาเธอ

"ฟาง ฟางอยู่ไหน!?"ป๊อปปี้ตะโกนหาฟางอีกครั้ง เมื่อเข้ามาในห้องแล้วไม่เจอเธอ หัวใจแกร่งกระตุกเมื่อตามหาร่างบางรอบบ้านแล้วยังไม่เจอตัวเธอ

ครืด... ครืด...

เสียงโทรศัพท์ของป๊อปปี้ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มรีบหยิบขึ้นมาดูเบอร์ทันที แต่แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเบอร์ที่โทรเข้ามาป็นเบอร์แปลกที่เขาไม่รู้จัก

"ฮัลโหล..."ป๊อปปี้ตัดสินใจกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป

[สวัสดีครับคุณภานุ ไม่ทราบว่าตามหาภรรยาเจอหรือยังครับ?]เสียงทุ้มปลายสายเอ่ยถามทันที ทำให้ป๊อปปี้นิ่งไปกับคำถามของปลายสาย

"แกเป็นใคร?"ป๊อปปี้ถามเสียงเข้มทันที

[เป็นใครไม่สำคัญหรอกครับ สำคัญที่ว่าคุณต้องทำตามที่ผมบอกเท่านั้น ไม่งั้นภรรยาสาวแสนสวยแถมความจำเสื่อมของคุณได้ตายก่อนแน่]ปลายสายเอ่ยออกมาเสียงเย็น

"แกต้องการอะไรว่ามาเลย แต่อย่าทำอะไรเธอ"

[พูดง่ายๆ แบบนั้นก็ดี ถ้าอยากได้ตัวเธอคืนแบบไม่ให้มีรอยขีดข่วนคุณต้องเอาเงินมาแลกตัวเธอ10ล้าน และคุณต้องหย่ากับเธอภายในเวลา3เดือน]

"แล้วถ้าฉันไม่ทำตามที่แกบอกล่ะ..."ป๊อปปี้พูดยังไม่ทันจบปลายสายก็แทรกขึ้นทันที

[ผมจับตามองคุณอยู่ ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอก...คนที่จะตายคือเธอ!]

"ได้ แล้วฉันจะได้ตัวเธอคืนเมื่อไหร่?"

[พรุ่งนี้10โมง คุณเอาเงิน10ล้านไปไว้ที่โกดังร้าง... ถ้าผมได้เงินครบตามที่ต้องการ คุณก็จะได้ตัวภรรยาของคุณคืน และเรื่องนี้ต้องไม่ถึงหูตำรวจ จำไว้! เพราะคนที่ไม่ปลอดภัยคือภรรยาของคุณอง!]เมื่อปลายสายพูดจบก็วางสายไปทันที

มือหนายกขึ้นปิดหน้าของตัวเองอย่างใช้ความคิด ก่อนที่เขาจะกดโทรออกหามารดาทันที

[ว่าไงตาป๊อป พาน้องมาหรือยัง?]คุณหญิงจารุวรรณถามลูกชายทันที ที่รับสายแล้ว

"คุณแม่ครับ ผมคงไปไม่ได้แล้ว..."ป๊อปปี้พูดยังไม่ทันจบ ผู้เป็นแม่ก็แทรกขึ้นมาทันที

[แกว่าอะไรนะตาป๊อป? ไหนแกบอกว่าจะพาหนูฟางมาทานข้าวกับแม่ไง แล้วนี่มันอะไรกัน?]

"คุณแม่ฟังผมก่อนสิครับ ตอนนี้ฟางถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ครับ"

[อะไรนะ!? น้องถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่เหรอ?]

"ครับ แต่คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ พรุ่งนี้ผมจะพาฟางกลับมาอย่างปลอดภัยครับ"

[ดูแลน้องดีๆ นะป๊อป แกต้องพาน้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะป๊อป]คุณหญิงจารุวรรรเอ่ยกับป๊อปปี้เสียงอ่อนลงทันที

"ครับ ผมสัญญาว่าฟางจะต้องไม่เป็นอะไร"เมื่อป๊อปปี้พูดจบก็วางสายจากมารดาทันที เห็นทีงานนี้เขาคงต้องยืมมือเพื่อนของขาเข้ามาช่วยเสียแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นก็กดโทรออกหาเพื่อนเขาทันที

อีกด้านหนึ่ง

"เรียบร้อยใช่ไหมพิชชี่?"พิมเอ่ยถามน้องชายตัวเองทันที เมื่อเห็นว่าพิชชี่วางสายจากป๊อปปี้แล้ว

"หึ! ระดับนี้แล้ว ไม่มีพลาดแน่นอน ว่าแต่พี่พิมเถอะ ทำแบบนี้ไม่กลัวไอ้ป๊อปมันจะจับได้เหรอ?"พิชชี่ถามกลับทันที

"ฉันไม่กลัวหรอก ป๊อปเขารักฉันจะตาย อีกอย่างถ้าแกไม่พูดป๊อปก็ไม่มีวันรู้เรื่องนี้หรอก ยังไงแกก็ต้องช่วยฉันรู้ไหม?"

"รู้แล้วน่า ถ้าไม่ช่วยพี่สาวตัวเองแล้วจะให้ช่วยใครล่ะ"

"ดี! งั้นแกก็ช่วยเฝ้านังนี่ไปก่อนนะ หรือถ้าแกอยากจะทำแบบนั้นกับนังนี่ก็ได้นะ พี่อนุญาตให้แกเชยชมได้ตามสบาย"พิมพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที

พิชชี่หันกลับมามองฟางที่ยังหลับเพราะฤทธิ์ยาสลบนิ่งแล้วเดินตามพิมออกจากห้องไป โดยไม่ลืมที่จะล็อกห้องให้เรียบร้อย

"เสียใจด้วยนะ เธอดันมาเป็นศัตรูหัวใจพี่สาวฉันเอง..."พิชชี่พึมพร่ำออกมาเบาๆ แล้วดินออกไปจากหน้าห้อง

------------------------------------------

มาแล้วๆ

ยังไงก็ฝากติดตาม เม้นให้กำลังใจกันด้วยนะค่ะรีดเดอร์