วิวาห์รักลวง

2ชั่วโมงผ่านไป

คุณหมอเปิดประตูออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทำใหัทุกคนรีบเข้าไปถามอาการของฟางจากคุณหมอทันที

"คุณหมอค่ะลูกสาวดิฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ?"คุณหญิงธัญญาธรญ์รีบถามทันที

"ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ แต่ที่น่าเป็นห่วงคือศรีษะของคนไข้ที่โดนกระแทกจากของแข็งอย่างแรง อาจจะทำให้คนไข้มีอาการจำอะไรไม่ค่อยได้หรือจะเรียกว่าความจำเสื่อมชั่วคราวน่ะครับ ยังไงเราก็ต้องรอให้คนไข้ฟื้นก่อน ทางเราถึงจะบอกได้ว่าคนไข้ยังจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า"คุณหมอร่ายยาวถึงอาการของฟางในตอนนี้

"แล้วลูกฉันจะกลับมาจำได้เหมือนเดิมไหมค่ะ?"

"แน่นอนครับ แต่ต้องใช้เวลาสักพักหนึ่ง เพื่อฟื้นความจำของคนไข้ ซึ่งญาติๆ จะต้องใส่ใจเธอและดูแลเธอไม่ให้ใช้สมองคิดหนัก เพราะอาจจะทำให้คนไข้ปวดหัวอย่างแรงและเธอจะจำอะไรได้ช้าลงน่ะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ อย่างไงหมอก็ขอตัวก่อนนะครับ ส่วนคนไข้เราจะย้ายให้เธอพักฟื้นที่ห้อง1073นะครับ"คุณหมอพูดจบก็เดินออกไปทันที

หลังจากที่คุณหมอเดินออกไปแล้วคุณหญิงจารุวรรณก็หันมามองหน้าลูกชายของนางทันที ป๊อปปี้ที่รู้ตัวว่าถูกมารดาจ้องมองอยู่นั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาจะต้องถูกมารดาสอบสวนอย่างแน่นอน จึงเดินออกมารอด้านนอก

"เมื่อคืนแกอยู่ที่ไหน? ทำไมทิ้งให้น้องอยู่บ้านคนเดียว?"คุณหญิงจารุวรรณถามทันที มองหน้าลูกชายของนางนิ่ง เพราะนางรู้ว่าป๊อปปี้อยู่ที่ไหนกับใคร แต่ที่นางถามเพราะต้องการคำตอบจากปากของลูกชายนางเองซะมากกว่า

"ที่แกเงียบก็เพราะว่าแกอยู่กับแม่พิมนั่นสินะ"คุณหญิงจารุวรรณพูดขึ้น ทำให้ป๊อปปี้หันมามองหน้ามารดาทันที เพราะคิดไม่ถึงว่าท่านจะรู้เรื่องของเขากับพิม

"งั้นฉันมีข้อเสนอให้แกเลือก ถ้าภายใน1ปีนี้แกสามารถทำให้หนูฟางท้องลูกของแกได้ ฉันจะให้แกหย่ากับหนูฟาง แล้วจะยอมให้แกกับแม่พิมนั่นแต่งงานกัน แต่ลูกของแก แกจะไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของเขาแม้แต่นิดเดียว และฉันจะส่งแกกับเมียแกไปอยู่ที่ลำปาง ตกลงไหม?"คุณหญิงจารุวรรณยื่นข้อเสนอให้ป๊อปปี้ ทำให้ป๊อปปี้นิ่งไปทันที

"แล้วใครจะดูแลคุณแม่ล่ะครับ?"ป๊อปปี้เอ่ยถามมารดาทันที

"เรื่องนั้นแกไม่ต้องเป็นห่วง แม่มีหลานและหนูฟางอยู่ทั้งคน พวกเขาไม่ทิ้งแม่หรอก และอีกอย่างแม่คุยกับหนูฟางแล้ว ถ้าแกตกลงฉันจะให้เวลาแกแค่1ปีเท่านั้น แต่ถ้าหนูฟางท้องก่อนเวลาที่เราตกลงกันไว้ แม่ก็จะให้หย่าทันที"

ห้อง1073

ป๊อปปี้นั่งเฝ้าฟางหลังจากที่คุยกับมารดาของเขาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงยอมตกลงกับมารดาของเขาในเรื่องนั้น ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วะธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ

"อืม..."เสียงครางเบาๆ ก่อนที่เปลือกตาบางจะขยับลืมตาขึ้น ฟางมองรอบๆ ตัว ก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่ร่างสูงที่นั่งมองเธออยู่

"ตื่นแล้วเหรอ ปวดหัวไหม? หรือจะให้พี่เรียกหมอให้มาตรวจก่อน"ป๊อปปี้ถาม แล้วช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง

"เอ่อ...คุณเป็นใครเหรอค่ะ?"ฟางถาม ขณะที่มองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างสงสัยว่าเขาเป็นใคร

ส่วนป๊อปปี้ที่เจอคำถามของเข้าไปถึงกับนิ่งเงียบไปทันที

คุณหมอเดินออกมาจากห้องพักฟื้นของฟาง หลังจากที่ป๊อปปี้ได้ตามให้มาดูอาการของฟางที่เพิ่งฟื้นเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

"เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ?"ป๊อปปี้ถามทันที เมื่อเห็นคุณหมอเดินออกมาจากห้องแล้ว

"ครับ อย่างที่ผมได้บอกไปว่าศรีษะของคนไข้ได้ถูกของแข็งกระแทกอย่างแรง จึงทำให้เธอความจำเสื่อมแต่แค่ชั่วคราวเท่านั้น อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วงครับ"คุณหมอบอกอาการของฟาง ก่อนจะขอตัวทันที

แอ๊ด...

ป๊อปปี้เปิดประตูเข้าในห้องอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้แล้วมองฟางนิ่ง

"นี่ คุณเป็นใครเหรอ?"ฟางถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมองหน้าเธอนิ่ง ไม่ยอมพูดหรือบอกอะไรเธอเลย

"ก็เป็นสามีฟางไงครับ จำไม่ได้เหรอ?"ป๊อปปี้ตอบ แล้วถามกลับ

ฟางหน้าแดงทันที เมื่อได้ยินคำตอบของชายหนุ่ม แล้วยกมือข้างซ้ายขึ้นดูอะไรบ้างอย่างให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้โกหกเธอ

"นี่เราแต่งงานแล้วเหรอ? ทำไมจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ?"ฟางถามตัวเองเบาๆ

"เอ่อ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ? ทำไมฉันจำอะไรได้เลยล่ะ?"ฟางหันมาถามป๊อปปี้ที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้ว

"ฟางถูกทำร้ายน่ะครับ พี่ขอโทษนะที่ทิ้งให้ฟางอยู่คนเดียวจนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"ป๊อปปี้เอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดที่เธอให้อยู่คนเดียว

ฟางมองชายหนุ่มนิ่ง ก่อนจะยื่นมือมาจับมือหนาของป๊อปปี้เบาๆ ป๊อปปี้มองมือบางนิ่งแล้วเงยหน้ามองฟางที่ยิ้มให้เขา

"ถึงฉันจะจำไม่ได้ว่าคุณทิ้งให้อยู่คนเดียวเพราะอะไร แต่เราสามารถเริ่มต้นกันใหม่ได้นะค่ะ ฉันเชื่อว่าสักวันฉันจะต้องหายและกลับมาจำคุณได้อีกครั้งแน่ๆ"ฟางพูดออกมาทั้งรอยยิ้ม ก่อนจะจูบหน้าผากของป๊อปปี้เบาๆ

--------------------------------------------

มาแล้วๆ เอามาฝากกันอีกตอน ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะ