วิวาห์รักลวง

หลายชั่วโมงผ่านไป
ป๊อปปี้หาของที่เขาได้ให้ไว้กับเธอจนทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบอะไรเลย ทำให้เขาต้องออกมาหาข้างนอกแทน
"หาอะไรว่ะไอ้ป๊อป?"พิชชี่ถาม เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้เดินหาอะไรบางอย่างหลายชั่วโมงแล้ว
"ของที่เคยให้กับฟางว่ะ มึงพอจะเห็นบ้างไหม?"ป๊อปปี้ตอบพร้อมกลับถามกลับไป
พิชชี่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะเขาไม่รู้ว่าป๊อปปี้เคยให้อะไรไว้กับฟางบ้าง นอกจากกล่องของขวัญกล่องเล็กๆ ที่ฟางมักเก็บไว้ในตะกร้าสานใส่ไหมพรมของเธอเสมอ
"ของอะไรว่ะ?"
"กล่องของขวัญเล็กๆ อ่ะ เคยเห็นไหม?"
"อ๋อ ก็อยู่ที่ฟางไง เธอชอบเก็บไว้ที่ตัวเสมอนี่"
"เหรอ... ขอบใจว่ะ"ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกมาหาฟางที่ยังหลับอยู่ทันที
"ฟาง..."ป๊อปปี้เรียกเธอเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ตื่นง่ายๆ อย่างที่คิดไว้สักเท่าไหร่
เกลที่เดินออกมาดูฟางก็เห็นว่าป๊อปปี้กำลังพยายามที่จะปลุกฟาง ก็เข้าไปดูทันที
"ฟาง ตื่นได้แล้ว"
"ฟางก็เป็นแบบนี้แหละค่ะคุณป๊อป ถ้าเธอนอนไม่อิ่มจริงๆ เธอไม่ตื่นง่ายๆ หรอกค่ะ"เกลพูดขึ้น ทำให้ป๊อปปี้หันไปมองเธอทันที
"แต่ฟางนอนนานแล้วนะ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วด้วย"
"งั้นคุณก็ไปทำอาหารไว้ให้เธอสิค่ะ รับรองว่าเธอตื่นขึ้นมาแน่ๆ"เกลพูดจบก็เดินออกจากศาลาไปทันที
ป๊อปปี้จึงเข้าครัวไปทำอาหารไว้รอเธอ ตามที่เกลได้บอกเขาเอาไว้
30นาทีต่อมา
ฟางลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะบิดตัวเบาๆ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ป๊อปปี้ที่เห็นว่าฟางตื่นแล้ว เขาจึงรีบเข้ามาประคองตัวเธอไว้ทันที
"ตื่นแล้วเหรอยัยขี้เซา"ป๊อปปี้แซวฟาง แล้วประคองเธอให้เดินเข้าบ้านไป
"ฟางไม่ได้ขี้เซานะพี่ป๊อป"
"เหรอ... แต่พี่ปลุกกี่ทีก็ไม่ตื่นสักที อย่างงี้เขาเรียกว่าอะไรน่า..."
"เชอะ ฟางงอนพี่ป๊อปแล้ว กินข้าวดีกว่า หิวมาก"ฟางเอ่ย พร้อมกับหันมาสนใจอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ หลังจากที่ป๊อปปี้พาเธอมานั่งที่โต๊ะอาหาร
ป๊อปปี้ยิ้มให้กับความขี้งอนของเธอ ก่อนจะตักข้าวให้ฟางแล้วทานไปพร้อมๆ กับเธอ
 
"นี่ฟาง พี่ถามอะไรหน่อยสิ"ป๊อปปี้พูดขึ้น เมื่อเขาพาเธอออกมาเดินแถวชายหาด
"อะไรเหรอค่ะ?"ฟางถามอย่างสงสัย ว่าเขาจะถามอะไรกับเธอ
"กล่องนั้นอยู่กับฟางใช่ไหม?"
"ใครบอก?"
"ก็พี่หาไม่เจอนี่ แสดงว่ากล่องนั้นต้องอยู่กับฟาง ใช่ไหมครับ?"
"ใช่ค่ะ... ว้า... งี้ก็ไม่สนุกสิ พี่ป๊อปเล่นจับได้ขนาดนี้แล้วอ่ะ"
"นี่แกล้งพี่เหรอฟาง?"ป๊อปปี้แกล้งถามเสียงเข้มทันที
ฟางที่เห็นว่าป๊อปปี้ทำเสียงเข้ม หน้าตาเรียบเฉย มองมาที่เธอ เธอก็หน้าเจื่อนลงไปทันที เพราะคิดว่าป๊อปปี้โกรธเธอจริงๆ
น้ำตาหยดใสไหลลงมาอาบแก้มนวลทันที เพราะอารมณ์ของคนตั้งครรภ์นั้นอ่อนไหวมาก
ป๊อปปี้ที่แกล้งทำหน้าขรึม เสียงเข้ม ใจกระตุกทันที ที่เห็นฟางร้องไห้ออกมาต่อหน้าต่อตาเขา
"ฟางร้องไห้ทำไมครับ?"ป๊อปปี้รีบถามทันที ก่อนจะเดินเข้ามาเช็ดน้ำตาให้กับฟาง แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้นกว่าเดิม
"อึก... พี่ป๊อป... โกรธฟางเหรอ... ฮือ... ฟาง... ขอโทษ อึก"ฟางพูดออกมาติดๆ ขัดๆ แต่ยังไม่หยุดร้องไห้จนป๊อปปี้ต้องดึงเธอเข้าไปกอดทันที
"พี่ไม่ได้โกรธฟางนะครับ หยุดร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวลูกก็ขี้แงตามแม่หรอกครับ"ป๊อปปี้เอ่ยปลอบฟางแล้วค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้กับฟาง
"อึก พี่ป๊อปไม่โกรธฟางจริงๆ นะ..."
"ครับ ไม่โกรธจริงๆ หยุดร้องได้แล้ว"
"ค่ะ อึก..."ฟางเช็ดน้ำตา ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าป๊อปปี้อีกครั้ง
"โอ๊ย!!!"จู่ๆ ฟางก็ร้องเสียงหลง ใบหน้าหวานเหยเก มือเรียวกุมท้องเอาไว้เบาๆ
ป๊อปปี้ที่เห็นฟางร้องออกมาก็รีบประคองร่างบางไว้ทันที ก่อนจะรีบถามเธอด้วยความเป็นห่วง
"ฟางเป็นอะไร?"
"พะ พี่ป๊อป... ฟะ ฟางเจ็บท้อง โอ๊ย!!!"ฟางตอบป๊อปปี้อย่างติดๆ ขัดๆ ก่อนจะร้องออกมาอีกครั้ง ทำให้ป๊อปปี้รีบอุ้มเธอขึ้น แล้วรีบวิ่งกลับไปที่บ้านทันที
 
บ้านพักตากอากาศ
"ไอ้พิช! อยู่ไหนว่ะ!?"เมื่อกลับมาถึงที่บ้านป๊อปปี้ก็ตะโกนหาพิชชี่ทันที ก่อนที่พิชชี่กับเกลจะรีบวิ่งออกมาหาป๊อปปี้
"ฟาง! ไอ้ป๊อป ฟางเป็นอะไรว่ะ?"พิชชี่รีบถามทันที ที่ออกมาแล้วเห็นป๊อปปี้อุ้มฟางที่ทำหน้าเหยเก มือเรียวกุมท้องไว้ด้วยความเป็นห่วง
"ฟางเจ็บท้องว่ะ มึงรีบไปเอารถออกเลย กูจะพาฟางไปโรงพยาบาล"
พิชชี่พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปที่โรงรถแล้วถอยรถออกมาทันที ป๊อปปี้อุ้มฟางขึ้นรถแล้วกุมมือบางเอาไว้แน่น ก่อนทีพิชชี่จะรีบขับรถไปโรงพยาบาลทันที
"พะ พี่ป๊อป ฟางกลัว..."ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา เพราะความเจ็บที่ยิ่งทวีคูณขึ้นมาเรื่อยๆ จนเธอรับไม่ไหว
"ไม่ต้องกลัวนะฟาง พี่อยู่นี่แล้ว ฟางกับลูกจะต้องปลอดภัย เชื่อพี่นะ"ป๊อปปี้ปลอบใจเธอ ก่อนจะจูบเบาๆ ที่ขมับของเธอ
--------------------------------------------
 
 
 
มาแล้วๆๆๆๆๆ
ขอโทษที่อัพช้านะค่ะรีดเดอร์
อย่าทิ้งกันน๊า เม้นและติดตามกันได้แล้วจร้าาาาาาา