You are mine

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “ฟาง ทำใจดีๆไว้นะฟาง”ป๊อปปี้วิ่งตามเตียงเข็นของฟางที่ถูกบุรุษพยาบาลพาเข้าห้องฉุกเฉินไป
 
 
 
 
 
 
“ผะ ผีโทโมะ”โบว์ร้องเมื่อหันไปเห็นโทโมะและแก้ววิ่งมา
 
 
 
 
“น้องโบว์ใจเย็นๆโทโมะยังไม่ตาย”แก้วรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นยังไงบ้างคุณป๊อป”โทโมะรีบถามป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ฟางเอาตัวเข้าขวางกระสุนแทนผม”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่ พี่ป๊อป นี่มันเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรของชีวิตคู่พวกพี่นะ”แก้วสงสารป๊อปปี้จับใจ
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ โบว์ ฟางเป็นยังไงบ้าง”แม่ป๊อปปี้ที่มาพร้อมกับจงเบก็รีบถามทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ฟางกับลูกอยู่ข้างใน”ป๊อปปี้พูดก่อนที่ภาพที่ฟางกับเขาทะเลาะกันเรื่องลูกฉายเข้ามาในหัว
 
 
 
 
 
 
 
“ได้โปรด อย่าทิ้งผมไปฟาง คุณกับลูกอย่าทิ้งผมไป”ป๊อปปี้ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวว่าฟางจะ
เป็นอะไรไป
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้เป็นยังไงบ้าง”คุณต่ายรีบวิ่งเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉินแล้วไปประคองกอดป๊อปปี้ที่ร้องไห้เสีย
ขวัฐ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นังหน้าด้าน ออกห่างลูกของชั้นเดี๋ยวนี้นะ”แม่ป๊อปปี้โมโหที่คุณต่ายเข้ามายุ่งกับลูกชายก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะเกรซลูกเธอกำลังเสียขวัญเพราะนังเมียขี้งอนของเค้า ชั้นนี่ล่ะที่อยู่กับป๊อปปี้และเข้าใจ
เค้าได้”คุณต่ายว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อปปี้เหลืออด ตรงไปตบหน้าคุณต่ายจนหน้าหันอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“นังหน้าด้าน รู้เอาไว้ซะที่ลูกสะใภ้ชั้นกับหลานในท้องต้องเป็นแบบนี้เพราะผัวของแก คุณติณณ์ผัว
ของแกเค้าแค้นที่แกกับลูกชายชั้นแอบทำเรื่องเลวๆไงล่ะ เห็นแล้วใช่มั้ยว่าผลพวงมันไม่ได้ตกกับ
พวกแก แต่มันตกกับลูกสาวชั้น ลูกสะใภ้และก็หลานชั้น เธอมันเห็นแก่ตัวต่าย”แม่ป๊อปปี้แผดเสียง
ว่าอย่างเหลืออดกับนิสัยของคุณต่าย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไอ้ผัวชั่ว ตายแล้วป๊อปปี้ที่ต้องเจ็บตัวแบบนี้เพราะมัน”คุณต่ายไม่สนใจรีบไปประคองดูหน้าและ
แผลของชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอเถอะครับคุณต่าย”ป๊อปปี้นิ่งเงียบก่อนจะพูดขึ้นแล้วแกะมือคุณต่ายออกก่อนจะเดินไปที่บันได
หนีไฟ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะป๊อป ชั้นรู้ว่าเธอเครียดมากสินะ มาเดี๋ยวชั้นจะทำให้ผ่อนคลายเองนะ”คุณต่ายพูดแล้ว
เดินไปโอบกอดป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำแบบนี้ ผมว่าเรื่องของเรามันควรจะหยุดได้แล้ว”ป๊อปปี้แกะคุณต่ายออกจากตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะเธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”คุณต่ายชะงักแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าเราควระหยุดเรื่องบ้าๆนี้สักที เราไม่ควรจะทำลายความรักของคนรักของเราอีกแล้ว”ป๊อปปี้
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ชั้นเองก็รักเธอเหมือนกันนะป๊อป เผลอๆรักมากกว่านังเด็กนั่นด้วยซ้ำ”คุณต่ายว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ คุณไม่ได้รักผม ผมบอกแล้วไง ว่ามันเป็นแค่ความผูกพันเท่านั้น เราตกลงกันตอนแรกแล้วนิว่า
เราแค่สนุกไม่ได้มีความรักมาเกี่ยวเลยและนี่มันก็ถึงเวลาแล้วที่เราะต้องหยุดเรื่องพวกนี้ คุณก็เห็น
แล้วไม่ใช่หรอ ว่าคุณติณณ์สามีคุณน่ะโกรธแค้นมากแค่ไหนกับเรื่องนี้ ผลกรรมทั้งหมดตอนนี้มัน
ตกมาอยู่ที่คนของเราหมดแล้วทั้งฟาง ทั้งลูกผม”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเธอโกรธติณณ์ชั้นจะหย่ากับติณณ์ก็ได้ ขอร้องล่ะป๊อปปี้อย่าพูดแบบนี้”คุณต่ายรีบสวมกอด
ป๊อปปี้แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ผมขอล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ ถ้าคุณจะเอาเรื่องหนี้ที่ผมเคยยืมคุณมาสมัยก่อน35ล้านล่ะก็ ผม
ยินดีจะคืนพร้อมกับค่าเสียเวลาทั้งหมด50ล้าน และหลังจากนี้เราต่างคนต่างอยู่ มันถึงเวลาที่ผมะ
ต้องทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดีแล้วล่ะครับ ผมขอตัว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินทิ้งให้คุณต่ายทรุดร้องไห้
และกรีดร้องออกมาโดยไม่หันหลังกลับไปอีกเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้นนะโว้ย ปล่อย”พิชชี่ร้องโวยวายเมื่ออยู่ในห้องขังกับนายติณณ์ระหว่างรอดำเนินคดีที่โรง
พัก
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้านาย ฟางเป็นยังไงบ้างครับ”ปลื้มที่เฝ้าอยู่ที่โรงพักรีวิ่งไปถามป๊อปปี้ที่เดินเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้ฟางถึงมือหมอแล้ว อาการเป็นตายร้ายดียังไงยังไม่รู้เลย”ป๊อปปี้พูดแล้วถอนหายใจออกมา
 
 
 
 
 
 
“555สมควรแล้ว ไอ้การกระทำชั่วๆของแกสุดท้ายคนที่รับกรรมก็คือเมียแก”ติณณ์ที่อยู่ในห้องขัง
ได้ยินก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณติณณ์ อยู่ในคุกแล้วยังจะปากดีอีกนะ อยากโดนขังลืมรึไง”ปลื้มรีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ช่างเถอะปลื้ม จะว่าไปต้นเหตุที่ทำให้คุณติณณ์แค้นจัดแบบนี้ก็เกิดจากความสนุกชั่ววูบของชั้นกับ
คุณต่ายเองเหมือนกัน ผมมาที่นี่เพียงแค่ผมอยากจะมาขอโทษและขอขมาในสิ่งที่ผมเคยทำกับ
เมียคุณ แต่คุณวางใจได้ ว่าต่อจากนี้มันจะไม่มีเหตุการณ์เหล่านั้นอีกแล้ว ผมได้ยุติความสัมพันธ์
ทั้งหมดกับคุณต่ายแล้ว”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“เหอะ ทำเป็นมาพูดดี เดี๋ยวสักพักก็เอาเงินปิดปากตามประสาคนรวยเหมือนเดิม”พิชชี่ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พิชชี่ นายต้องการอะไรจากชั้นอีก เท่านี้ชั้นก็เหมือนตายทั้งเป็นไปแล้วกับเรื่องของฟาง”ป๊อปปี้
ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ชั้นอยากให้แกตายไงล่ะ ตายๆไปซะ เพราะถ้าไม่มีแก ฟางคงไม่ต้องเจอกับเรื่องร้ายๆแบบนี้
ถ้าไม่มีแกฟางก็ต้องเลือกชั้น ถ้าไม่มีแกครอบครัวจิระคุณก็ต้องเลือกชั้นในวันนั้น เพราะแก แกแย่ง
ทุกอย่างไปจากชั้น”พิชชี่ว่าด้วยความเจ็บแค้นแล้วหวนย้อนคิดถึงสมัยเด็กที่เขาอยู่บ้านเด็กกำพร้า
เดียวกับป๊อปปี้ ตอนนั้นป๊อปปี้เข้ามาอยู่ในบ้านใหม่ๆไม่ยอมพูดจากกับใครเลยสักคนเอาแต่นั่งซึม
เศร้า จนมาวันหนึ่งคุณเกรซ จิระคุณมาที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เพื่อที่จะมาเลือกเอาเด็กชาย
เป็นเป็นบุตรบุญธรรมจนมาสะดุดที่ป๊อปปี้และพิชชี่ สุดท้าย พวกเขาก็เลือกป๊อปปี้ไป ทำให้พิชชี่
เจ็บแค้นมาแล้วยิ่งเห็นป๊อปปี้ประสบความสำเร็ในด้านธุรกิจและอสังหาริมทรัพย์ในเครือจิระคุณทุก
อย่างก็ยิ่งทำให้เขาคิดแค้นเมื่อมาเทียบกับเขาที่อยู่บ้านเด็กกำพร้ากระจอกๆนั่นแล้วเป็นแค่คน
ธรรมดา บวกกับการที่จอฟาง เขายอมรักเขาสนฟางตั้งแต่แรกเห็นแต่เมื่อฟางประกาศว่าเธอคบกับ
ป๊อปปี้ก็เหมือนฝันสลาย เพราะป๊อปปี้ แย่งทุกอย่างไปจากเขา
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้านายะแค้นชั้นจากตอนเด็กๆของเรา ชั้นขอโทษด้วยแต่ว่านายจะโทษชั้นเองก็ไม่ได้เพราะชั้นก็
ไม่ได้บอกแม่ว่าต้องเลือกชั้น ถ้าเค้าเลือกนายตอนนั้นชั้นก็ยินดีด้วย แต่สำหรับเรื่องฟางชั้นไม่ยอม
ถ้านายจะมาเอาเธอไป เอาล่ะชั้นมาเพื่อจะขอโทษนายในอดีตที่เป็นสาเหตุให้นายต้องแค้นแต่ต่อ
จากนี้มันจะเป็นผลกรรมของนายแล้วที่นายทำไว้ ต่อไปนี้ชั้นก็ขอให้เราต่างคนต่างอยู่ ถ้านายออก
จากคุกมาได้และคิดจะทำร้ายชั้นกับครอบครัวชั้นอีกล่ะก็ คราวนี้ชั้นจะไม่เอานายไว้แน่ พิช
ชี่”ป๊อปปี้พูดเสียงเข้มแล้วมองที่พิชชี่ก่อนจะเดินออกมาจากโรงพักหลังจากจัดการเรื่องทุกอย่าง
แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมาที่โรงพยาบาลหลังจากที่จงเบโทรไปแจ้งว่าฟางพ้น
ขีดอันตรายแล้ว และโขคดีที่กระสุนปืนไม่ได้เจาะโดนท้องฟาง ทำให้ลูกของเขาและเธอไม่เป็น
อะไร
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปไปพักก่อนก็ได้เดี๋ยวแก้วกับโทโมะเฝ้าฟางเองค่ะ”แก้วพูดเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรแก้ว พี่อยู่ได้ ให้พี่ได้ดูแลลูกเมียพี่บ้างเถอะเป็นพ่อเลวๆมานานแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วเดิน
ไปนั่งข้างๆฟางก่อนจะกุมมือฟางไว้แล้วมองร่างบางที่นอนสลบยังไม่ได้สติ โทโมะและแก้วมอง
ภาพนั้นด้วยความสงสารคู่นี้เป็นอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
“เห็นคู่คุณป๊อปกับฟางแล้วก็อดสงสารไม่ได้เนาะแก้วกว่าจะฝ่าฟันความรักมาได้นี้อยากลำบาก
เหลือเกิน แม้ว่าจะภายนอกจะดูสมบูรณ์เพียบพร้อมขนาดนั้น”โทโมะพูดเมื่อเดินออกมาด้านนอก
กับแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
“นั่นสิคะ เหมือนกับเรื่องของเราไง ที่ต่อจากนี้จะไม่มีอะไรมากพรากความรักของเราอีกแล้ว เราจะ
อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าเป็นพ่อ แม่ ลูกแล้วนะโทโมะ”แก้วพูดแล้วเอามือโทโมะมาจับที่ท้องของตัว
เองแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อ จ่อไปนี้เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว โทโมะรักแก้วกับลูกมากนะครับ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วก็รักโทโมะมากเหมือนกันค่ะ ไปเถอะหิวแล้วลูกก็หิวด้วย”แก้วพูดก่อนจะจูงมือโทโมะลงไป
หาอะไรกินด้านล่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืม”ฟางค่อยๆขยับตัวและลืมตาตื่นในวันต่อมา พบว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
“คะ คุณป๊อป โอ๊ย”ฟางที่ขยับตัวหมายจะลุกขึ้นจะไปหาป๊อปปี้ที่นอนที่โซฟาก็ต้องร้องเพราะเจ็บ
แผล
 
 
 
 
 
 
“ฟะ ฟาง”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาเพราะเสียงของฟางก็ตกใจเมื่อฟางจะตกเตียง
 
 
 
 
 
 
 
“ฮิฮิ ดีจังที่ไม่ตกเตียงขอบคุณนะคะ”ฟางที่ถูกป๊อปปี้อุ้มแล้วกลับมาอยู่บนเตียงตามเดิมก็ยิ้มให้
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ต่อไปนี้จะไม่มีเรื่องบ้าๆพวกนี้มาทำลายความรักของเราแล้วนะ เราจะอยู่กับเป็นครอบครัวที่
สมบูรณ์ มีพ่อ แม่และก็ลูก ผมรักคุณกับลูกนะฟาง”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางซึ้งใจโผเข้ากอดป๊อปปี้
แน่นด้วยความตื้นตัน
 
 
 
 
 
 
 
 
ต่อไปนี้ไม่มีพวกัวร้ายมาวุ่นวายกับพระนางแล้ว
 
 
เดี๋ยวตอนหน้ามาดูบทส่งท้ายกันนะ ว่าจะเป็นยังไง ก่อนจะไปเรื่องใหม่555555