You are mine

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ออ ที่นี่ที่ไหนกัน”แก้วลืมตามองไปรอบๆพบว่าเธออยู่ในห้องนอนห้องหนึ่ง จึงค่อยๆลุกขึ้น พบ
ว่าเสื้อผ้าของเธอถูกเปลี่ยนมาเป็นชุดนอนสบายๆและแผลที่หัวเธอก็ถูกทำแผลเรียบร้อยแล้ว ใคร
กันนะที่ช่วยเธอ
 
 
 
 
 
 
“นี่มัน”แก้วเดินลงไปชั้นล่างเพื่อสำรวจรอบๆแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นตุ๊กตามิ้กกี้เม้าส์ที่เธอเคยซื้อให้
โทโมะไว้เพื่อเป็นของตกแต่งบ้าน ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยช่วยโทโมะซื้อของมาแต่งแต่โทโมะไม่เคย
บอกว่าบ้านหลังนั้นคือที่ไหน
 
 
 
 
 
“นี่มันของที่ชั้นซื้อกับโทโมะนี่ นี่ก็ใช่”แก้วมองนาฬิกาแขวนและโคมไพก็ตกใจ ของพวกนี้มาอยู่ที่
นี่ได้ยังไงกัน
 
 
 
 
 
 
 
ครืด
 
 
 
 
ปัง
 
 
 
 
 
เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างที่หลังบ้านแก้วจึงรีบวิ่งไปดู
 
 
 
 
 
 
 
“นาฬิกานี่”แก้ววิ่งตามมาตรงสวนริมน้ำแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นนาฬิกาข้อมือของโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“หรือว่าจะเป็นโทโมะ โทโมะออกมาเถอะนะ อย่าหลบหน้าแก้วแบบนี้”แก้วรีบร้องตะโกนเรียกโท
โมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะอยู่ที่ไหนน่ะ อย่าเล่นแบบนี้เลย อย่าทำให้แก้วบ้าตายแบบนี้สิ ฮึก รู้มั้ยแก้วเหมือนตายทั้ง
เป็นเมื่ออยู่โดยไม่มีโทโมะ ออกมาเถอะนะ อย่าหลบหน้ากันแบบนี้”แก้วกลับเข้ามาในบ้านแล้วร้อง
เรียกก่อนะเดินไปไม่ทันระวัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย”แก้วที่มัวแต่ร้องเรียกโทโมะทำให้ตัวเองเดินชนกับตู้โชว์แล้วล้มลงไปกองกับพื้น
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”แก้วที่เมื่อชนกับตู้แล้วล้มก็เอามือกุมท้องน้อยตัวเองก่อนจะร้องแล้วบิดไปมา ทำไมจู่ๆถึง
เจ็บแบบนี้นะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชะ ช่วยด้วย ทะ โทโมะ”แก้วเริ่มปวดท้องจนตัวงอก็ร้องขอให้คนช่วยก่นน้ำตาจะไหลออกมา โท
โมะอยู่ที่หนกันนะ
 
 
 
 
 
 
“แก้ว”แต่แล้วก็มีใครคนนึงวิ่งเข้ามาอุ้มเธอขึ้นมา แก้วเงยหน้าสบตาใครคนนั้นถึงกับร้องไห้ออกมา
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกันคะคุณเข้ามาในห้องฟางทำไม”ฟางออกมาจากห้องน้ำก็ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้มานอน
กับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็มานอนกับเธอไงล่ะฟาง ไม่เห็นจะแปลกที่เราจะมานอนด้วยกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ฟางยังไม่ไว้ใจคุณให้คุณนอนร่วมเตียงกันได้เหมือนเดิมหรอกนะคะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเป็นเรื่องของคุณต่ายผมบอกแล้วไงว่าผมจะไม่ทำมันอีกแล้วเชื่อใจผมหน่อยสิ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“เรื่องคุณต่ายฟางจะลองเชื่อคุณอีกครั้งนะคะ แต่เรื่องลูกฟางไม่ไว้ใจคุณ ถ้าฟางเผลอแล้วคุณมา
ทำร้ายฟางให้แท้งลูกจะว่ายังไงคะ ดังนั้นถ้ายังอยากให้ฟางอยู่กับคุณ คุณห้ามนอนเตียงเดียวกับ
ฟาง”ฟางรีบสั่งป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
 
หมอนและผ้าห่มถูกโยนลงมาจากเตียงก่อนที่ป๊อปปี้จะปูมันตรงพื้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อป นี่คุณป๊อปทำอะไรคะ มานอนทำไมที่พื้นมันแข็งนะ”ฟางรีบพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้จะนอนข้าง
ล่าง
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ไม่ให้นอนเตียงเดียวกันแต่ไม่ได้ห้ามนอนห้องเดียวกันนิ ไม่รู้ล่ะฟางผมจะนอนกับคุณในห้องนี้
แม้ผมะต้องนอนพื้นแข็งๆแบบนี้ก็ก็ยอม แค่ได้รู้ว่าคุณจะไม่หนีผมไปไหน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะล้มตัว
นอนแล้วยิ้มกวนๆใส่ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณนี่มันเอาแต่ใจที่สุด คุณน่ะไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ ดึกแล้ว”ฟางพูดแล้วไล่ป๊อปปี้ไปอาบน้ำ ชาย
หนุ่มยิ้มก่อนจะยอมไปอาบน้ำทันที สักพักเขาก็อาบน้ำเสร็ก่อนจะเดินออกมาแล้วชะงักเมื่อเห็นฟาง
นอนแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางผมรู้นะว่าคุณยังไม่หลับน่ะ อย่าแกล้งหลับแบบนี้สิ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางที่หลับนิ่งไม่ไหว
ติง
 
 
 
 
 
 
 
“หรือคุณจะหลับแล้วจริงๆ เห้อ คุณน่ะใจร้ายจริงๆที่ทิ้งผมในนอนกับพื้นแบบนี้ ฟางผมรักคุณนะ
ผมรักแค่คุณคนเดียว ที่ผมยังไม่พร้อมที่จะมีลูกของเราตอนนี้ ผมแค่กลัว กลัวว่าคุณจะรักเค้า
มากกว่าผมแล้วทิ้งผมไป ผมขอโทษนะที่พูดไปแบบนั้นทำให้คุณต้องเสียใจแล้วทำให้คุณจำมัน
จนฝังใจแบบนี้ ผมขอโทษ”ป๊อปปี้สารภาพออกมาก่อนที่จะก้มลงจูบที่หน้าผากฟางอย่างแผ่วเบา
แล้วกลับลงไปนอนที่พื้นตามเดิมโดยไม่รู้เลยว่าฟางแอบลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มขำกับสิ่งที่ได้ยิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาในตอนเช้าพบว่าฟางที่นอนบนเตียงหายไปก็ตกใจรีบวิ่งออกมาตามหา
ภรรยา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง คุณอยู่ไหนน่ะฟาง”ป๊อปปี้เริ่มตกใจเมื่อเห็นว่าในห้องน้ำ ห้องนอนห้องอื่นแม้แต่ครัวก็ไม่มี
ฟาง ก็เริ่มวิ่งมาตรงลิฟท์
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าว ตื่นแล้วหรอ”ฟางที่ออกจากลิฟท์มาเจอสามีก็ยิ้มให้ชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่เมื่อเห็นฟางก็รีบดึงเธอไปกอดแน่นทำให้ฟางตกใจก่อนจะกอดปลอบชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
“เธอหายไปไหนมาฟาง เธอไม่ได้หนีชั้นไปใช่มั้ย”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ฟางบอกแล้วไงคะว่าฟางจะไม่หนีถ้าคุณไม่ทำร้ายฟาง คุณไม่ได้ทำอะไรฟาง ฟางจะหนี
ทำไม”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ทีหลังไปไหนก็บอกผมก่อนได้มั้ย ผมเป็นห่วงแทบแย่ ผมกลัว กลัวว่าคุณจะทิ้งผมไป”ป๊อปปี้เดิน
ตามฟางเข้าห้องแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ คุณป๊อป นี่เราแต่งงานกันแล้วนะคะ ฟางจะทิ้งคุณไปเพื่ออะไร”ฟางหันกลับมาเท้าสะเอวว่า
สามี
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ ผมกลัวนี่ ผมกลัวว่าถ้าคุณเจอใครใหม่แล้วคุณรักเค้ามากกว่าผมคุณจะทิ้งผมไป”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นบอกมาสิคะว่าฟางจะเจอใคร แล้วจำเป็นอะไรที่ฟางจะต้องทิ้งคุณ”ฟางเริ่มกอดอกแล้วถาม
สามีหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ ถ้าคุณมีลูก คุณก็จะทิ้งผมไป รักผมน้อยลง คุณจะรักลูกมากกว่าผม”ป๊อปปี้เริ่มพูดเสียงอ่อย
 
 
 
 
 
 
 
“หา อะไรนะ เรื่องแค่นี้เนี่ยนะคุณถึงจะให้ฟางทำแท้งน่ะ”ฟางอึ้งกับคำตอบชัดๆของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะ ผมไม่อยากถูกใครทิ้งอีกแล้ว ผมถูกแม่ทิ้งตอนเด็กๆ ผมก็เจ็บปวดพอแล้ว
แม่ทิ้งให้ผมถูกพวกแมงดานั่นทรมานอย่างไม่สนใจไยดี ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดเค้าทิ้งผม ผมกลัว
ว่าคุณะทิ้งผมไปบ้าง”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“อย่าคิดแบบนั้นสิคะ อย่าคิดแบบนั้น”ฟางที่เริ่มเห็นป๊อปปี้เครียดก็ดึงป๊อปปี้ไปกอดแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางจะทิ้งคุณไปเพื่ออะไรล่ะคะ อย่าคิดมากแบบนี้สิ”ฟางพูดแล้วเขย่งตัวจุมพิศที่หน้าผากสามี
หนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทิ้งผมไปไหนอีกนะฟาง เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปนะ”ป๊อปปี้เริ่มงอแงแล้วอ้อนภรรยาสาว
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ เราจะอยู่ด้วยกัน3คนพ่อแม่ลูก เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์”ฟางพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาอ่ะ อย่าพึ่งมีลูกได้มั้ยผมยังไม่พร้อม”ป๊อปปี้ชะงักแล้วพูดอย่างเอาแต่ใจ
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อป ลูกในท้องก็ลูกของเรานะ ยังจะงอแงเป็นเด็กๆไปได้ เช้านี้คุณก็หาข้าวเช้าทานเองเถอะ
ค่ะ ฟางไม่ทำเผื่คุณแล้ว”ฟางหน้าหงิกลงทันทีแล้วดุสามีก่อนจะเดินงอนหายเข้าไปในครัว
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง อย่างอนสิ แล้ววันนี้ผมะกินข้าวเช้ายังไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินตามฟางไปต้อยๆ แต่สุดท้าย
ก็โดนฟางงอนไม่ยอมทำอาหารเช้าให้จนชายหนุ่มต้องโทรให้ปลื้มสั่งอาหารมาให้ตัวเองแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ให้ผมไปด้วยเถอะนะฟาง เดินเล่นแค่นี้ผมช่วยถือของก็ได้”ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินตามโบว์และฟางใน
ห้าง
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ค่ะ คุณต้องเข้าบริษัทบ้างแม้จะเป็นประธานก็เถอะ ฮันนีมูนก็ไปแล้วห้ามบ่น”ฟางดุ
 
 
 
 
 
“แต่ฟางกับโบว์เป็นผู้หญิงอยู่กันแค่2คนจะไม่ปลอดภัยนะ”ป๊อปปี้พยายามหาเหตุผล
 
 
 
 
 
 
“แล้วไงคะ นี่คุณป๊อป นี่มันห้างในเครือบริษัทคุณนะคะจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าไปแล้วล่ะถ้ามี”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“ใช่ค่ะพี่ป๊อป ในนี้มีคนของเราตั้งมากมาย เอาเป็นว่าพี่ป๊อปกับปลื้มไปทำงานของตัวเองให้
สบายใจเถอะนะคะ วันนี้พี่ฟางจะอยู่กับโบว์ไม่ไปไหนกันไกลหรอกค่ะ แค่ช้อปปิ้งกับทำสปาเล็บแค่
นี้เอง”โบวืพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ว่าต้องมีผู้ชายอยู่ด้วยสิ ถึงจะปลอดภัย”ป๊อปปี้พยายามแย้งไม่ยอมโบวืและฟาง
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อป เลิกงอแงเป็นเด็กๆได้แล้วค่ะ ปลื้มเค้ารอคุณอยู่ถ้าคุณไม่ไปทำงาน ฟางจะหนีคุณ
แน่”ฟางยื่นคำขาด
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ได้ๆ แต่เย็นนี้ผมจะมารับคุณกับน้องโบวืที่นี่แล้วเราไปดินเนอร์กันนะ เดี๋ยวผมจะให้ปลื้มจองโต๊ะ
ร้านประจำที่ดาดฟ้าไว้ให้ ปิดร้านด้วยเนาะจะได้เป็นการส่วนตัว ว่าแล้วปลื้มจองโต๊ะเลย”ป๊อปปี้พูด
รัวก่อนจะเดินไปทำงานกับปลื้มแล้วสั่งคนสนิททันที จนทำให้ฟางกับโบว์แอบส่ายหน้าขำกับความ
งอแงเอาแต่ใจของป๊อปปี้ก่อนจะเดินช้อปปิ้งด้วยกันโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมาที่ฟางและ
โบว์อย่างมุ่งร้าย
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้วเจอใครน้อออ ที่บ้านหลังนั้นถึงได้ร้องไห้ออกมา
 
 
แล้วป๊อปปี้เมื่อไหร่จะเปิดใจเรื่องลูกน้ออ
 
 
ภายนอกดูเป็นคนเพอเฟ้กแต่ริงๆแล้วกลับเอาแต่ใจตัเองที่สุดต้องให้ฟางดุตลอด
 
 
แล้วนี่ใครจ้องจะทำร้ายฟางกับโบว์นะๆๆ