You are mine
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 เวลา 18.24 น.
แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2558 10.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) 4 อาการหัวใจเต้นรัว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“สวัสดีค่ะ พวกเรามากนิตยสารKzมาขอถ่ายภาพคุณภาณุไปลงคอลัมส์ที่สัมภาษณ์เมื่อวันก่อน
ค่ะ”แคทเดินนำแพท ฟางและโทโมะเดินเข้ามาในห้องรับรองที่ทางบริษัทจัดให้ระหว่างรอป๊อปปี้
“ต้องขอบคุณโทโมะมากเลยนะที่มาช่วยถ่ายรูปให้น่ะ”ฟางพูดขอบคุณโทโมะแล้วนึกถึงเมื่อเช้าที่
โทโมะมาส่งเธอที่บริษัทอย่างเช่นทุกวัน แล้วทราบข่าวว่าช่างภาพที่จะไปถ่ายรูปป๊อปปี้วันนี้นั้น
ท้องเสีย ชายหนุ่มเลยอาสามาช่วย
“ก็อะไรที่โทโมะช่วยฟางได้ โทโมะเต็มใจนะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มให้กับฟาง ฟางชะงักก็จะเบือน
หน้าไปทางอื่น
“เอาล่ะค่ะ เดี๋ยวอีก5นาทีคุณภาณุจะมาให้พวกคุณภ่ายภาพนะคะ ดิชั้นขอให้พวกคุณช่วยรักษา
เวลาและก็อย่าชักช้านะคะเพราะคุณภาณุต้องออกไปข้างยอกอีก”พิมพูดก่อนจะเดินเชิดไปออกไป
“เชอะ นี่คิดว่าเป็นเมียคุณภาณุรึไง ทำเป็นเบ่ง ก็แค่เลขา”แคทบ่นอุบ แล้วสักพักป๊อปปี้ก็เดินเข้า
มาพร้อมปลื้มและเขื่อน
“ขอโทษนะครับที่ทำให้ทุกคนต้องรอ พอดีว่าเพิ่งจะประชุมตอนเช้าเสร็จ เริ่มกันเลยมั้ยครับ”ป๊อปปี้
พูดอย่างสุภาพก่อนจะเดินไปนั่งเพื่อให้แพทแต่งหน้าและจัดแจงเสื้อผ้าให้
“ฟาง มาเอาน้ำให้คุณภาณุ’แพทรีบสั่งฟางให้เดินเข้ามา
“ขอบคุณครับ”ป๊อปปี้รับน้ำจากฟางแล้วเอามือแตะไปที่มือฟางที่จับแก้ว ทั้งคู่สบตากันนิ่งก่อนฟาง
จะหลบสายตาไป
“ฟางมาช่วยเราหน่อยสิ”โทโมะร้องเรียกฟางให้ไปช่วยเช้คมุมกล้อง ป๊อปปี้หันขวับไปมองจนหน้า
ตึง
“คุณภาณุคะเดี๋ยวเฟย์ช่วยนะคะ”เฟย์รีบเดินปรี่เข้ามาช่วยจัดเนคไทให้ป๊อปปี้
“เฟย์ นั่นใช่หน้าที่เธอหรอจ้ะ ทำไมไม่ไปทำงานล่ะ”พิมเดินปรี่เข้ามาว่าแล้วก็เบียดตัวเองจัด
เนคไทให้แทน
“โอ้โห เสน่ห์แรงจนสาวๆในบริษัทแทบจะตบกันเลยนะเนี่ย”แคทที่คุมงานอยู่หันไปเห็นก็พูด
“เค้าดูเพอเฟ้คมากเลยเนาะฟางว่ามั้ย”โทโมะมองป๊อปปี้ที่ถูกพิมจัดชุดให้ก็พูด
“มีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้ แต่ละคนสวยๆทั้งนั้น”ฟางพึมพำแล้วมองไปทางป๊อปปี้ตาละห้อย
สาวๆทุกคนมีความมั่นใจในตัวเองทั้งนั้น ผิดกับเธอ
ขวับ
ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมาจ้องตาฟางทำให้ฟางหน้าแดงก่อนจะรีบเดินไปทำงานต่อ
“เอ้า จ๋อยไปเลยล่ะสิ โทษทีนะ พอดีว่าพี่ป๊อปเค้าไม่มองเด็กอย่างเธอ”เขื่อนเดินเข้ามาใกล้เฟย์
แล้วพูด
“และคุณภาณุก็ไม่ได้มองผู้ชายอย่างคุณเช่นกันค่ะ”เฟย์หันขวับไปมองเขื่อนแล้วว่าก่อนจะเดินเชิด
ไป
”ยัยนี่ท่าจะเพี้ยน”เขื่อนเหวอ หรือเพราะเป็นทายาทแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดัง และชอบตามติดป๊อปปี้
ตลอดเวลาจนมีข่าวลือว่าเขื่นเป็นเกย์
“เดี๋ยวช่วยยิ้มหน่อยสัก2-3รูปนะครับ”โทโมะถ่ายรูปให้ป๊อปปี้แล้วสั่ง ป๊อปปี้ยืนนิ่งเพราะนึกถึงตอน
ที่โทโมะและฟางสนิทสนมกัน จึงไม่ยิ้มทำหน้าเคร่งขรึมเหมือนเดิมทำให้โทโมะหน้าเสีย
“เอ่อ ไม่ยิ้มก็ไม่ยิ้มค่ะ แบบนี้ก็ดีนะคะ ดูลึกลับน่าค้นหาดี”แคทรีบพูดก่อนที่ป๊อปปี้จะถูกถ่ายรูป
อีก2-3รูปแล้วเสร็จก่อนที่ ฟางและโทโมะจะถูกแพทสั่งให้ไปเก็บข้าวของเพราะแคทต้องออกไป
คุยกับป๊อปปี้
“เดี๋ยวโทโมะลงไปหาอะไรอุ่นๆดื่มที่ร้านกาแฟก่อนนะฟาง แล้วตามมาล่ะ”โทโมะพูดเมื่อขนกล้อง
และสปอร์ตไลท์ลงไปก่อน เหลือฟางเพียงคนเดียว
“ทำไมถึงมาอยู่คนเดียวแฟนเธอไปไหนล่ะ ธนันต์ธรญ์”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาแล้วพูด
“แฟน? อ๋อ โทโมะไม่ใช่แฟนชั้นหรอกค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกันชั้นยังไม่มีแฟนค่ะ”ฟางรีบพูดแล้ว
หลบตาป๊อปปี้
“แล้วทำไมถึงมาเก็บของคนเดียวแบบนี้ล่ะ คนอื่นไม่มาช่วยเธอหรอ”ป๊อปปี้ถามต่อ
“เพราะแพทบอกเธอว่ามาใหม่ควรทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง แต่ช่างเถอะค่ะ ชั้นโดนแบบนี้ประจำอยู่
แล้วตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนมหาลัย ทำจนชินแล้วล่ะค่ะ”ฟางยิ้มและหัวเราะเจื่อนๆให้ตัวเอง จน
ป๊อปปี้จ้องมองเธอด้วยความประหลาดใจ
“เอ่อ คุณภาณุมีอะไรรึเปล่าคะ”ฟางหยุดหัวเราะเพราะนึกได้ว่าป๊อปปี้บอกให้เธอห่างกับเข้าก็พูด
ก่อนจะเผลอกัดปากตัวเองเมื่อให้ความคิด
“อยู่คนเดียวมาตลอดแบบนี้มันเหงาและทรมานนะ”ป๊อปปี้ขยับตัวเข้าใกล้แล้วพูด
“ค่ะชั้นรู้ดี แต่ทำไงได้ล่ะคะ ชั้นตัวคนเดียวมาตั้งนานแล้วตั้งแต่พ่อแม่เสียไป”ฟางพูดแล้วเศร้าลง
ไป
“พ่อแม่เธอเสียงั้นรึ เสียตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ”ป๊อปปี้ชะงัก แล้วถามฟางต่อ
“เสียตั้งแต่ชั้นเรียนมัธยมค่ะ โชคดีที่ชั้นสอบชิงทุนมหาลัยรัฐได้ ชั้นเลยได้เรียนมหาลัยชื่อดังได้
แต่ก็ต้องทำงานพิเศษทุกอย่างเพื่อหาเงินค่าใช้จ่าย แต่ก็ดีแล้วนะคะ ดีกว่าอยู่เฉยๆไม่งั้นชั้นคง
เครียดแย่เลย”ฟางพูดแล้วยิ้มออกมากับโชคชะตาตัวเอง เพราะเธอเชื่อว่าแม้ชีวิตของเธอจะต้อย
ต่ำแต่ถ้าเธอมีความสุขกับมัน แม้ที่ผ่านจะเลวร้ายเพียงใดมันก็จะผ่านไปด้วยดี
หมับ
ป๊อปปี้ดึงฟางเข้าไปใกล้แล้วกอดเธอ ทำให้ฟางตกใจจนทำตัวไม่ถูก
“เธอมองโลกในแง่ดีเกินไป โลกนี้มันโหดร้ายกว่าที่เธอคิด ธนันต์ธรญ์”ป๊อปปี้พูด ทำให้ฟางใจเต้น
รัวเมื่ถูกกอด
“เอ่อ คุณภาณุคะ ปล่อยฟางเถอะค่ะ คุณบอกฟางให้อยู่ห่างๆนี่คะ”ฟางหน้าแดงแล้วพูด
“ใช่ ชั้นอยากให้เธออยู่ห่างๆชั้นไว้ เพราะชั้นอาจจะไม่ใช่คนดีอย่างที่เธอคิด ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้
เผลอเสียมารยาทล่วงเกินเธอ เป็นเพราะชั้นไม่ชอบให้ใครต้องอยู่โดดเดี่ยวคนเดียว”ป๊อปปี้พูดแล้ว
สบตากับร่างบางที่จ้องมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอตัวก่อนนะคะเพราะต้องรีบกลับบริษัท”ฟางผละออกจากป๊อปปี้แล้วรีบเดิน
ไป
“เอาคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึงครับ/ค่ะ”แก้วและโทโมะเดินมาที่เค้าเตอร์ที่ร้านกาแฟแล้วสั่งกาแฟพร้อม
กัน
“อ้าว คุณโทโมะมาทำอะไรที่นี่คะเนี่ย”แก้วจำหน้าโทโมะได้ก็รีบพูด
“ผมมาช่วยเป็นตากล้องให้เพื่อนถ่ายคุณภาณุน่ะครับ”โทโมะตอบแล้วยิ้มให้แก้ว
“เพื่อน เอ รึว่าแฟนคะ”แก้วถามต่อ
“เพื่อน จริงๆครับ”โทโมะหน้าแดงคิดถึงฟางก็รีบพูด
“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าคนที่นิสัยน่ารักและก็ดูดีอย่างคุณโทโมะจะไม่มีแฟน”แก้วแอบยิ้มนิดนึงก่อนะรีบ
พูด
“แล้วคุณแก้วล่ะครับ ไม่มีแฟนหรอ”โทโมะย้อนถาม
“ไม่ค่ะ แก้วยังโสด”แก้วรีบตอบทันทีแล่วฉีกยิ้มหวานให้โทโมะ
“แล้วคุณแก้วมาทำอะไรที่นี่หรอครับเนี่ย”โทโมะหัวเราะเบาๆก่อนจะถามแก้วต่อ
“แก้วมาหารุ่นพี่ที่นี่น่ะค่ะ เอ จะเที่ยงแล้วยังไม่โทรมา คุณโทโมะช่วยนั่งคุยเป็นเพื่อนแก้วหน่อยได้
มั้ยคะ”แก้วพูดพลางมองโทรศัพท์มือถือที่ทั้งเขื่อนและป๊อปปี้ไม่โทรมา ก่อนจะชวนโทโมะนั่งคุย
เรื่องสัพเพเหระไปกับเธอ
“นี่เดี๋ยวเอาของขึ้นรถเสร็จแล้วเธอก็กลับบริษัทไปกับแพทต่อเลยนะ เพราะเดี๋ยวชั้นไปทำงานต่อ
เออ แล้วนี้ก็บอกทีมกราฟฟิคให้เอาไฟลืงานนี้ไปตัดต่อทีนะแพท โอเค ชั้นไปล่ะ”แคทสั่งลูกน้อง
ก่อนจะรีบขับรถออกไปงานอีเวนท์ต่อ
“อ้าว นี่แพทะไปไหนน่ะ ไม่กลับบริษัทด้วยกันหรอ”ฟางรีบถามเมื่อเห็นแพทโบกแท็กซี่
“ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่ เด็กใหม่อย่างเธอน่ะน่ะนั่งรถตูกลับแล้วเอาของไปเก็บด้วยนะ เออใช่ เอาไฟล์
งานไปให้ฝ่ายกราฟฟิกด้วยล่ะ ห้ามอู้นะยะ ไม่งั้นชั้นจะฟ้องคุณแคท”แพทรีบพูดก่อนจะขึ้นรถ
แท็กซี่ไป
“หนูฟาง ระวัง”คนขับรถของบริษัทร้องเสียงดังทำให้ฟางที่ไม่ทันระวังเกือบโดนรถเฉี่ยวอีกครั้ง
ตุบ
กระเป๋าของเธอกระเด็นหล่นกับพื้นก่อนที่ข้าวของของเธอจะกระจัดกระจายเต็มถนน
แกรบ
แต่แล้วก็มีรถคันหนึ่งขับมาเหยียบมือถือเธอแหลกต่อหน้าต่อตา
“ไม่นะ แล้ววันนี้จะติดต่องานยังไงล่ะเนี่ย”ฟางรีบวิ่งมาดูมือถือตัวเองที่พังไปแล้วแล้วเศร้าสร้อยลง
ไปทันที
“โห หนูฟาง นี่มันคอมหนูนี่นา หักเป็น2ท่อนเลย”คนขับรถชูโน้คบุ้คสีชมพูของฟางที่หลุด
เป็น2ชิ้นจากการล้มเมื่อกี้ยิ่งทำให้ฟางเศร้าลงกว่าเดิม
“ช่างเถอะค่ะลุงมันพังไปแล้ว ก็ปล่อยมันเถอะค่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มเพื่อปลอบใจตัวเอง
“มีอะไรรึเปล่าครับเจ้านาย”ปลื้มรีบวิ่งเข้ามาหาป๊อปปี้ที่ยืนอยู่แล้วโทรไปหาชายหนุ่มจากชั้นบนให้
ลงมาด้านล่าง
“ช่วยไปซื้อมือถือที่ดีที่สุดและก็โน้ตบุ้คที่ดีที่สุดมาให้ชั้นที”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปนอกบริษัทของ
เขาซึ่งข้างนอกนั้นเขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว ก็ยิ้มออกมานิดนึง
“ชีวิตเธอจะไม่มีแค่โชคร้ายอีกต่อไปหรอกนะ ธนันต์ธรณ์”ป๊อปปี้พูดแล้วพลางส่ายหน้าเบาๆเมื่อ
เห็นว่าแม้ฟางจะซวยหรือเจอเรื่องแย่แค่ไหน เธอก็ยังยิ้มได้เสมอ
เค้าแค่ไม่ชอบให้ใครอยู่คนเดียวเท่านั้นนะ พระเอกคนนี้
ว่าแต่ฟางซวยแล้วซวยอีกแบบนี้ จะเป็นยังไงต่อไปน้อออออ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
