You are mine

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง อย่าเป็นอะไรนะฟาง”ป๊อปปี้แทบคลั่ง เมื่อเห็นสภาพฟางไม่ได้สติถูกเข็นเข้าไปในห้อง
ฉุกเฉิน
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ หยุด ใจเย็นๆก่อน ตอนนี้ฟางถึงมือหมอแล้ว ฟางจะต้องปลอดภัยนายต้องตั้งสติดีๆนะ”จง
เบรีบมารั้งน้องชาย
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมฟางถึงถูกรถชนแบบนั้นล่ะพี่ป๊อป”เขื่อนวิ่งมากับเฟย์แล้วรีบถามป๊อปปี้หลัง
จากทาราบข่าว
 
 
 
 
 
 
 
“เราทะเลาะกันที่งานเลี้ยงเมื่อคืน แล้ววันนี้พี่จะมาง้อฟางแต่แล้วจู่ๆมีรถที่ไหนไม่รู้มาขับชนฟาง พี่
มันบ้าเองเขื่อน ที่ไม่ยอมรั้งฟางไว้ตั้งแต่แรก จนฟางเตลิดไปจนถูกรถชนแบบนั้น”ป๊อปปี้พูดออก
มาอย่างเสียขวัญ
 
 
 
 
 
 
 
“รถชนงั้นหรอ เอาอย่างงี้พี่ป๊อปตั้งสตินะ ตอนนี้ฟางปลอดภัยแล้วเมื่ออยู่กับพี่จงเบ พี่ป๊อปต้องใจ
เย็นๆนะตั้งสติให้ดีๆ”เขื่อนพูดและปลอบใจรุ่นพี่อยู่ตรงนั้น
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้ที่กลัวว่าฟางจะเป็นอะไรไปก็น้ำตาซึมก่อนจะไหลออกมาอย่างไม่อายว่าตอนนี้เขาจะ
อยู่กับใครที่ไหน เฟย์อึ้งก่อนจะค่อยๆปลีกตัวออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นอะไรของเธอน่ะทำไมถึงหลบมานั่งตรงนี้คนเดียว”เขื่อนพูดเมื่อเห็นเฟย์ออกมานั่งคนเดียวไม่
ไกลจากห้องฉุกเฉิน
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเชื่อแล้วล่ะว่าคนทั้งคู่เค้ารักกันที่ใจไม่ใช่เพราะเงินทองจริงๆ คุณภาณุที่เนี้ยบ ทั้งดุ ดูสุขุมแบบ
นั้นไม้คิดเลยว่าจะต้องมาเสียน้ำตาให้กับผู้หญิงธรรมดาๆอย่างฟาง”เฟย์พูดออกมาหลังจากที่เห็น
เหตุการณ์ทั้งหมด
 
 
 
 
 
 
 
“ความรักน่ะมันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ ไม่จำเป็นว่าเค้าจะเป็นใคร ฐานะแตกต่างกันมากแค่
ไหน แต่ถ้าหัวใจของทั้งคู่เต้นตรงกันเท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับความรัก”เขื่อนพูดแล้วยิ้มก่อนจะ
เดินไปกดน้ำที่ตู้กดน้ำให้เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วหัวใจของชั้นกับนายเต้นตรงกันรึเปล่า”เฟย์มองเขื่อนที่ชอบพาเธอไปไหนมาไหนด้วยกันก็
สงสัยกับความสัมพันธ์ว่าระหว่างเธอกับเขาคือยังไงกันแน่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โชคดีที่ฟางโดนรถชนแล้วไม่มีส่วนไหนในร่างกายหัก มีแต่รอบฟกช้ำ แผลก็เย็บไม่เยอะ ตอนนี้ก็
ให้ฟางนอนพักก่อนแล้วค่อยดูอาการที่โรงพยาบาลนี้นะครับ”จงเบพูดกับครอบครัวของตัวเองที่รีบ
มาดูอาการฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“โชคดีจังที่ไม่เป็นอะไรมาก”แม่ป๊อปปี้พูดอย่างโล่งอกแล้วยิ้มกับสามีและโบว์
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ ตอนนี้ฟางเองก็ไม่เป็นอะไรแล้ว เธอน่ะไปพักผ่อนเถอะนะ”คุณต่ายที่ตามติดแม่ป๊อปปี้มา
โรงพยาบาลพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ป็นไรครับ ผมอยู่ได้”ป๊อปปี้พูดยนิ่งๆแล้วไม่ยอมปล่อยมือที่กุมมือร่างบางที่นอนไม่ได้สติบน
เตียงไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ยังไง นี่ปลื้มบอกชั้นนี่ว่าเธอไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่กลางวันแล้ว ไปทานซะเถอะนะ”คุณต่ายพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมดูแลตัวเองได้ ผมอยากอยู่กับฟางเพียงลำพัง ขอล่ะ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นหันกลับไป
พูดกับคุณต่าย ทั้งคู่จ้องตากันสักพักก่อนที่คุณต่ายจะเดินออกไปจากห้องแล้วชายหนุ่มหันกลับไป
นั่งกุมมือฟางไว้ไม่ไปไหน
 
 
 
 
 
 
 
“คุณอย่าทิ้งผมไปไหนนะฟาง ได้โปรด”ป๊อปปี้กุมมือฟางไม่ปล่อยแล้วเอามือมาแนบที่แก้มของ
เขา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้ออกไปไหนรึเปล่าแก้ว”ทีเจทักเมื่อเห็นแก้วกำลังเช็คเอกสารอยู่กับคนสนิทในบ้าน
 
 
 
 
 
“ว่าบ่ายๆจะไปเยี่ยมฟางน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าฟื้นรึยัง”แก้วพูดแล้วหันเอาเอกสารไปให้คนสนิท
 
 
 
 
 
 
“ฟางที่เป็นหนูตกถังข้าวสารของจิระคุณน่ะหรอ เห้อ รายนั้นก็อีกคน ไม่รู้ว่าป๊อปปี้คิดอะไรอยู่ถึงได้
รู้จักกับคนชั้นนั้น มาหลอกเอาผลประโยชน์รึเปล่าก็ไม่รู้ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นแฟนกันเฮียเชียร์เราให้คบ
กับป๊อปปี้นะ”ทีเจพูด
 
 
 
 
 
 
 
“เฮีย เลิกไร้สาระล่ะน่า นี่พวกเค้าคบกันรักกันแล้วมันผิดตรงไหน มันคือสิทธิ์ของเค้านะเฮีย คนรัก
กันมันรักกันที่ใจใช่ฐานะ ทำเป็นพูดดี ระวังสุดท้ายตัวเองจะหาคู่ไม่ได้”แก้วพูดก่อนจะเดินหนีไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าแก้ว”โทโมะถามเมื่อแก้วขับรถมาหาเขาหลังเลิกงาน
 
 
 
 
 
 
 
“เบื่อเฮียน่ะสีโทโมะ ชอบมองคนแต่ภายนอกไร้สาระ”แก้วบ่น
 
 
 
 
 
“บางทีพี่ของแก้วเค้าอาจจะห่วงแก้วจริงๆก็ได้นะ’โทโมะพูดในแง่ดี
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีทางล่ะโทโมะ รายนั้นนะคงกลัวว่าชื่อเสียงของพวกเราจะเสื่อมเสียอะไรไร้สาระมากอ่ะ อย่า
ไปสนใจเลยเดี๋ยวเราไปเยี่ยมฟางกันดีกว่าเนาะ”แก้วเปลี่ยนเรื่องแล้วพาโทโมะขึ้นรถตัวเองไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืม”ฟางค่อยๆขยับตัวในวันต่อแล้วลืมตามองไปรอบๆก่อนที่จะชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองถูกกุมมือ
ไว้ก็ค่อยๆหันไปก็พว่าป๊อปปี้ที่ยังอยู่ในชุดเมื่อวานกุมมือเธอฟุบหลับอยู่
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อปคะ”ฟางค่อยๆเรียกชื่อแฟนหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ฟางฟื้นแล้วเดี๋ยวชั้นไปตามพี่จงเบก่อนนะ”ป๊อปปี้ลืมตามาแล้วร้องอย่างดีใก่อนจะให้จงเบมา
ตรวจร่างกายเธอ
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ฟางทานเองก็ได้ค่ะคุณป๊อป แขนไม่ได้หักสักหน่อย”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้จะป้อนข้าวเธอ
 
 
 
 
 
 
“ได้ไงล่ะฟาง เธอกำลังป่วยชั้นก็ต้องดูแลสิ มาม้ะเดี๋ยวชั้นป้อนนะ”ป๊อปปี้นั่งข้างๆเตียงฟางแล้ว
ป้อนข้าว
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ค่ะ คุณป๊อป นี่ชุดเมื่อวานนี่นา แล้วนี่เลือดฟางใช่มั้ยคะ อยู่ดูแลฟางทั้งคืนทำไมไม่ดูแลตัว
เองคะ แล้วนี่ทานอะไรบ้างรึยัง”ฟางพูดแล้วสังเกตป๊อปปี้พบว่า เขายังอยู่ในสภาพเดิมเมื่อวาน นี่
น่ะหรอนักธุรกิจสุดฮอตของเมืองไทยต้องมามีสภาพแบบนี้เนี่ยนะ
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ฟางดุพี่ป๊อปเลยนะคะคนบ้าไม่ยอมทานข้าวไม่ยอมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เฝ้าพี่ฟางทั้งคืนแบบ
นี้”โบว์เดินเข้ามาพร้อมแก้ว โทโมะ เขื่อนและเฟย์ก็บ่นทำให้ฟางหน้าแดงใจสั่นรัวไม่คิดว่าป๊อปปี้
จะทำแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะค่ะพี่ป๊อป ไปพักผ่อนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวทางนี้พวกเราดูแลฟางเอง”แก้วพูด
แล้วหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวจากปลื้มที่ได้รับคำสั่งจากแม่ป๊อปปี้ให้เอาของทั้งหมดมา ให้
ชายหนุ่มไปจัดการตัวเอง โดยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้ว ก็นั่งพูดคุยกับทุกคนอย่างสนุกสนาน
ป๊อปปี้เห็นฟางยิ้มและหัวเราะก็อดยิ้มตามไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวชั้นช่วยนะฟาง”ป๊อปปี้พูดเมื่อถึงกำหนดออกจากโรงพยาบาลแล้วเขากลับเข้ามาในห้องหลัง
จากจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลแล้วเห็นฟางจะลงจากเตียงก็มาประคองกอดไว้
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกอย่าง”ฟางพูดแล้วยิ้มเมื่อเห็นป๊อปปี้จัดการทุกอย่างให้เธอ
 
 
 
 
 
 
“คุณหายงอนผมเถอะนะฟาง ผมแทบบ้าตายรู้มั้ยตอนที่คุณถูกรถชน”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางรู้ค่ะ ฟางขอโทษนะคะที่ฟางงี่เง่าไม่ยอมฟังเหตุผลคุณ”ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้อย่างอ่อนโยน
โดยที่ชายหนุ่มกอดตอบกลับอยู่เนิ่นนาน
 
 
 
 
 
 
“กลับกันเถอะนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินจูงมือกับฟางไปขึ้นรถ
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวค่ะ นี่มันไม่ใช่ทางกลับที่พักของฟางนี่คะคุณป๊อป”ฟางเหวอเมื่อปลื้มขับรถเลี้ยวไปทางคอน
โดป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ผมไม่ได้พาคุณกลับที่พักคุณสักหน่อย”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มนิดนึง เมื่อรถมาจอดที่ลานขอดรถ
ส่วนตัว ป๊อปปี้ก็พาฟางขึ้นลิฟท์มาถึงชั้นที่พัก เมื่อประตูลิฟท์เปิดเข้าไปในห้องฟางต้องอึ้งเมื่อข้าว
ของของเธอจากที่พักอยู่ที่นี่หมดแล้ว
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะคุณป๊อป ทำไมคุณถึงบ้ายข้าวของของฟางมาที่นี่หมดเลย”ฟางอึ้ง
 
 
 
 
 
 
“คือต้องขอโทษด้วยนะครับคุณฟางที่พวกเราถือวิสาสะทำแบบนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยเราต้องทำ
ครับ”ปลื้มพูด
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันคะปลื้ม ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย อย่าลืมสิคะ ลำพังมีบอดี้การ์ดเฝ้าตรงที่พักกับที่บริษัท
คนอื่นก็มองฟางจะแย่อยู่แล้ว แล้วนี่ถึงกับให้ฟางย้ายมาอยู่ที่นี่เลยหรอคะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะว่าวันที่ฟางถูกรถชน คนที่ชนเค้าไม่ลงมารับผิดชอบแถมขับรถหนี ตอนนี้ทางเราได้ประสาน
งานกับตำรวจในท้องที่นั้น ตามหารถยนต์คันนั้นให้เจอเพื่อมาดำเนินคดี”ป๊อปปี้อธิบายเหตุผล
 
 
 
 
 
 
“และอาจจะเป็นได้ว่าคือคุณโฟร์”ปลื้มพูดต่อ
 
 
 
 
 
 
“คงไม่ใช่หรอกค่ะเพราะฟางเจอโฟร์ในตรอกข้างทางก่อนจะออกมาแล้วโดนรถชน”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“อะไร ฟางเจอโฟร์แล้วฟางก็อยู่ตามลำพังอีก ถ้าฟางเป็นอะไรขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง ไม่ได้การล่ะ อยู่
ที่นี่ล่ะถูกต้องที่สุด อยู่กับผม คุณปลอดภัย โอเคนะ ปลื้มเอาของไปเก็บที่ห้องคุณฟางกัน”ป๊อปปี้
พูดอย่างร้อนรนหลังจากทราบเรื่องของโฟร์ก็รีบตัดสินใจทุกอย่างก่อนที่จะอุ้มเอาของทุกอย่างของ
ฟางจัดเข้าที่เข้าทางในห้องพักของคอนโดเขาเองกับมือ ส่วนฟางก็ได้แต่ยืนเหวอที่ทุกอย่างผ่าน
ไปรวดเร็วแบบนี้ก่อนจะหันไปมองปลื้ม ซึ่งปลื้มก็ได้แต่พยักหน้าและทำท่าทางว่า ยอมๆป๊อปปี้
เรื่องนี้ไปเถอะ
 
 
 
 
 
 
เพื่อความปลอดภัยของฟาง ก็จับมาอยู่ด้วยกันซะเลย ให้มันได้อย่างงี้สิ55555555