Group Love The series ก๊วนใส วัยเลิฟ

ดีใจ
 

 
 
“.........”
 
“เห็นไหม ป๊อบเงียบ ป๊อบบอกเราไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นนะพอเหอะ”ฟางว่าและกำลังดันแขนป๊อบลงและจะเดินไป ป๊อบจับไหล่ของฟางและดึงหันหน้ามาหาตน ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไป
 
“OxO”
 
พลัก
 
“ป๊อบ ป๊อบทำแบบนี้ทำไม!!!”ฟางผลักป๊อบออกไปก่อนจะพูดขึ้นด้วยความตกใจ
 
“เพื่อพิสูทธิ์ให้ตัวเองรู้ไงล่ะ ว่าเค้ารักตัวเองแค่ไหน!!”ป๊อบว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“.............”
 
“เค้ารู้สึกดีกับตัวเองมากนะ คนอื่นๆเค้าก็คุยเล่นไปงั้นๆ”ป๊อบพูดต่อ
 
“แล้วทำไมป๊อบถึงรู้สึกดีกับเราล่ะ ทั้งๆที่เราไม่สวย เราเปิ่น เรายังไม่มีเพื่อนเลยด้วย”ฟางถามต่อด้วยความสงสัย
 
“ก็เพราะเค้าชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ยังไง เค้ารู้ ว่าตัวเองก็รู้สึกกับเค้าไม่น้อยเลยทีเดียว”ป๊อบว่า
 
“ป๊อบดีกับทุกคน”ฟางพูดพร้อมกับก้มหน้า
 
“เค้าสัญญานะ เค้าจะรักแค่ตัวเอง”ป๊อบว่า ซึ่งฟางก็เปิดใจให้ป๊อบทั้งหมด
 
“สัญญานะ”ฟางร้องไห้พร้อมกับกอดป๊อบ
 
“อื้ม”ชายหนุ่มว่าพร้อมกับครุ่นคิด ‘คนอื่นๆเค้าไม่รักใครทั้งนั้น’
 
                “ขอบคุณครับ/ค่ะ อาจารย์” นักเรียนห้อง 5/2 บอกชั้นหลังจากหมดคาบคณิต
“ป่ะ ไปทานข้าวกัน”โทโมะชวนแก้วที่กำลังนั่งเขียนบางอย่างอยู่
 
“เดี๋ยว แป๊บนึง”แก้วว่าโดยไม่หันมามองด้วยซ้ำ
 
“เขียนไรอยู่อ่ะ”โทโมะสงสัย
 
“เขียนบันทึกส่วนตัว ตัวไม่ต้องมายุ่งเลย”แก้วว่า
 
“อะไรนะ!!!” โทโมะย้ำ
 
“บอกว่าเขียนบันทึกส่วนตัว”แก้วว่าอีกครั้ง
 
“ไม่ใช่ เมื่อกี้แกเรียกเราว่าไรนะ?”
 
“ตัว ทำไมอ่ะ เค้าจะเรียกโมะว่าตัวไม่ได้หรือไง หรือว่ามีแฟนแล้ว กลัวแฟนว่าเหรอ”แก้วแซว
 
“เฮ้ยไม่มี งั้นเค้าขอเรียกแก้วว่าตัวด้วยนะ ว่าไรป่ะ”โทโมะถามแก้ว พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไป
ใกล้ๆ
 
“ไม่หนิ โอเคดีออก”แก้วหันมาตอบ ทั้งที่หน้าของทั้งสองห่างกันเพียงคืบ แก้วก็ยังธรรมดา แต่
โทโมะใจเต้นผิดปกติ
 
“มัน.......ไม่แปลกๆเหรอ?”โทโมะว่า
 
“ทำไม ตัวเขินเหรอ ตัวเอง ตัวเอง ตัวเอง แนนแน่ เขินจริงๆด้วยดูดิหน้าแดงเลย”แก้วแซว
พร้อมกับหัวเราะ
 
“หนอย มาให้หยิกแก้มเดี๋ยวนี้เลย”โทโมะว่าพร้อมกับเอื้อมมือจะไปหยิกแก้มของแก้ว แต่
แก้วหลบทันแล้ววิ่งหนี
 
“แบร่ๆๆ ฝันไปเถอะ”แก้วแลบลิ้นใส่โทโมะ โทโมะเลยลุกขึ้นและวิ่งไล่ตาม
 
 
“หยุดเลย!!”โทโมะเข้ามาเกือบใกล้ตัวของแก้ว จู่ๆแก้วก็หยุดแล้วหันไปหาโทโมะ โทโมะวิ่ง
มาถึงก็ยื่นมือจะหยิกแก้มแก้วใช้มือข้างเดียวข้อมือทั้งสองข้างของโทโมะก่อนจะฟาดมืออีก
ข้างลงไปบนแก้ม
 
เพี๊ยะ!!!
 
“โอ๊ยยยยยยย ตัวตบเค้าทำไมอ่ะ”โทโมะว่าพร้อมกับเอามือปิดแก้ม พร้อมกับทำหน้าเจ็บๆ
 
“ง่า ขอโทษน้าเค้าไม่ได้ตั้งใจอ่ะ”แก้วว่าพร้อมกับทำหน้ารู้สึกผิด
 
“นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะเนี๊ย เต็มๆเลย”โทโมะว่า
 
“ก็เค้าแค่คิดว่า อยากลองตบหน้าตัวอ่ะ จู่ๆมันก็เป็นไปตามอัตโนมัติ”แก้วอธิบาย
 
“โอเคๆ ไม่เป็นไร แต่รู้ป่ะ ว่าตั้งแต่เค้าเกิดมานะ ตัวป็นคนแรกเลยที่ตบหน้าเค้าเนี๊ย”โทโมะ
บอก
 
“ขอโทษจริงๆนะ”แก้วว่าพร้อมกับเข้าไปกอดคอและตบไหล่
 
“อื้ม ไปกินข้าวกัน”โทโมะว่า แล้วทั้งสองก็ตรงไปยังโรงอาหาร ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ใน
สายตาของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปในห้องเรียน ก่อนจะไปยังโต๊ะของแก้ว
 
                “พะ.....พี่ เขื่อนคะ”นักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินเข้าไปหาเขื่อนอย่างกล้าๆกลัวๆที่
ห้องเรียน ซึ่งเขื่อนกำลังจะลงไปทานข้าวพอดี
 
“มีไร?”ชายหนุ่มถามอย่างไร้อารมณ์
 
“นี่ค่ะ”นักเรียนหญิงคนนั้นยื่นกล่องข้าวลายการ์ตูนน่ารักไปให้
 
“อะไร?”
 
“ข้าวกล่องค่ะ คือ......พอดี มีคนฝากมาให้พี่อ่ะค่ะ”นักเรียนหญิงคนนั้นพูดต่อ
 
“ใคร?”ยังเย็นชา
 
“หนูบอกไม่ได้จริงๆค่ะ”นักเรียนหญิงว่า
 
“ฉันถามว่าใคร?”เขื่อนยังถามย้ำอีก
 
“หนูบอกไม่ได้จริงๆค่ะ”หญิงสาวก้มหน้า
 
“ใคร!!!!!”คราวนี้เขื่อนตะคอกใส่อย่างสุดเสียง
 
“เฟย์ ห้อง 5/3 ค่ะ เขาฝากหนูมาให้พี่!!!”หญิงสาวตอบอย่างรวดเร็วและตัวสั่น ทันใดนั้น
เขื่อนก็ลุกขึ้นพร้อมกับถือกล่องข้าวแล้วเดินออกไป
 
                “สา............ธุ ขอให้เขากินนะ”เฟย์นั่งอยู่ในห้องคนเดียวหลังจากทานอาหารเสร็จ
แล้ว
 
ปัง!!!
 
เสียงตบประตูก่อนจะปรากฏร่างของเขื่อนเดินเข้ามาพร้อมกับถือกล่องข้าว
 
“เธอใช่ไหม เฟย์ ยัยคนที่ฉันเจอที่ห้องดนตรีหนิ”เขื่อนว่า
 
“ชะ...ใช่” เฟย์ตอบพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
 
“แล้วข้าวนี่ ของเธอใช่ไหม?”เขื่อนถามต่อ
 
“ชะ....ใช่”เฟย์ตอบก่อนที่จะรู้สึกกลัวๆ
 
ตุบ!!
 
เขื่อนโยนข้าวกล่องลงบนพื้นตรงข้างๆโต๊ะของเฟย์ เฟย์นั่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
 
“ฉันไม่ต้องการ!!”เขื่อนตะคอกใส่ เฟย์เริ่มจะร้องไห้ออกมา เขื่อนเดินเข้ามาใกล้ๆเฟย์
 
“เธอทำแบบนี้เพื่ออะไรห๊ะ!”เขื่อนถามเฟย์อย่างตรงๆ
 
“เพราะ.......ฉันชอบพี่”เฟย์ว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้า ซึ่งน้ำตาก็ไม่หยุดไหล
 
 
“ชอบฉันอย่างงั้นเหรอ.............เธอมันน่าเกลียด!!!”เขื่อนตะคอกก่อนจะพลักเฟย์ล้มลงไป
บนพื้นเฟย์ยิ่งเสียใจหนัก
 
“คนอย่างเธอ ไม่มาคิดชอบคนอย่างฉัน”เขื่อนกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป
 
“นี่ ฉันถามว่าข้าวกล่องนี่ของเธอใช่ไหม?”ชายตรงหน้าถามย้ำ ทำให้เฟย์ตื่นจากความคิด
ของตน
 
“เออ........ใช่ค่ะ”สุดท้ายเธอเลือกจะบอกความจริง เขื่อนเดินเข้ามาใกล้ๆเฟย์เฟย์หลับตาปี๋
ด้วยความกลัว
 
“เธอ......รู้ได้ไงว่าฉันชอบ กระเพราไก่”เขื่อนว่า
 
 
“ห๊ะ! O.O ออ พอดีหนูก็ลองๆถามคนในห้องพี่ดูน่ะค่ะ”เฟย์อึ้งในเมื่อผลลัพธ์ไม่เหมือน
กับที่คิดไว้
 
“ขอบใจนะ เธอไม่จำเป็นต้องลำบากอย่างงี้ก็ได้”เขื่อนว่าก่อนจะถือข้าวกล่องเดินกลับห้อง
ไป
 
‘นี่เขา......ชอบสิ่งที่ฉันทำเหรอไง’เฟย์คิด
 
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เฟย์กริ๊ดออกมาลั่นห้องด้วย
ความดีใจ ‘ยัยแจม ยัยแจมมีไหน ฉันจะต้องบอกเรื่องนี้กับเพื่อน’ เฟย์คิดได้ดังนั้น เลยออก
ตามหาเพื่อนสาว
 
                “พี่ธามไทคะ ของขวัญค่ะ”โฟร์มาดักให้ของขวัญธามไท หนุ่มหล่ออันดับ
1 ของโรงเรียน
 
“ออ ผมว่าไปให้ที่บูธจะดีกว่านะครับ”ธามไทว่า
 
“แต่โฟร์อยากให้พี่กับมือตัวเองนะคะ”โฟร์ว่า
 
“งั้น.........ก็ได้ครับ”ธามไทว่าก่อนจะรับของขวัญ
 
“ขอบคุณนะครับ”ธามไทว่า โฟร์ดีใจมากพยักหน้าและรีบหันหน้าจะเดินออกไปแต่กลับ
สะดุดล้มลง ธามไทรีบวิ่งเข้าไปรับ หน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
 
“โอ้ พระ เจ้า”โฟร์ว่าก่อนจะหมดสติไป
 
 
“น้องๆๆ”ธามไทพยายามปลุก แต่ก็ไม่สำเร็จจึงอุ้มโฟร์ไปยังห้องพยาบาล
 
 

ฝากด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา