รักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

"ฟาง"...
 
 
"อ้าวพิช มีอะไรหรอ"ฟางถาม
 
 
"เอ่อ คือว่า เรา"พิชชี่พูดไม่ทันจบ เสีบงโทรศัพท์ฟางก็ดังขึ้น
 
 
"ขอโทดนะ"ฟางกล่าวขอโทดพิชชี่ ก่อนจะรับโทรศัพท์
 
 
"ฮัลโหล"
 
 
(ฟาง ช่วยพ่อด้วยลูก)
 
 
"พ่อ พ่อเป็นอะไรคะพ่อ"ฟางถามผู้เป็นพ่ออย่างร้อนรน
 
 
(มาหาพ่อที่...หน่อยนะลูก)วางสาย
 
 
"ฟางเป็นอะไรรึเปล่า"พิชชี่ถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
"ไม่มีไรหรอ เอ่อ เราขอตัวก่อนนะ"ฟางเดินออกไป และไปที่...เพื่อไปหาพ่อของเธอ
 
 
     โกดังร้าง
 
 
"พ่อ ฟางมาหาแล้ว"ฟางตะโกน
 
 
"ฟะ ฟาง พ่ออยู่นี่ลูก"
 
 
"พ่อ ใครทำพ่อคะ"ฟางถามพ่อ
 
"ชั้นเองแหละ มีปัญหาอะไรมั๊ยสาวน้อย"ชายคนหนึ่งพูดออกมา
 
"แกเป็นใคร"ฟางถามชายคนนั้น
 
 
"ชั้นชื่อป็อปปี้ เป็นเจ้าหนี้ของพ่อเธอไงล่ะ"ป็อปปี้ตอบ เจ้าหนี้งั้นหรอ
 
 
"พะ  พ่อชั้นไปเป็นหนี้ให้แกตั้งแต่เมื่อไหร่"ฟางยังถามป็อปปี้ต่อ
 
 
"หึ นานมากกกก"ป็อปปี้ลากเสียงยาว ทำให้ฟางสงสัย
 
 
"เท่าไหร่"
 
 
"20ล้าน"ป็อปปี้ตอบ คำตอบนั้นสร้างความตกใจให้ฟางเป็นอย่างมาก
 
 
"จริงหรอคะพ่อ"ฟางถามพ่อ
 
 
"จะ จริงลูก"พ่อตอบตะกุกตะกัก
 
 
"พ่อของเธอบอกชั้นว่าจะยกลูกสาวก็คือเธอ ให้ชั้น หึ"ป็อปปี้ตอบและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
 
 
"พ่อ"ฟางเอ่ยอย่างแผ่วเบา
 
 
"พ่อขอโทดนะลูก"พ่อของฟางพูดอย่างรู้สึกผิด
 
 
"ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อพ่อฟางทำให้ได้ นี่นายปล่อยชั้นสิ"ป็อปปี้ลากฟางออกมาข้างนอก
 
 
"ได้ไงเล่า พ่อของเธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอ"ป็อปปี้พูด ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟาง
 
 
"เธอนี่ก็น่ารักเหมือนกันนี่นา น่าค้นหาชะมัดเลย"ป็อปปี้ยิ้มก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ฟาง
 
 
"อย่าเข้ามานะ"ฟางพูดอย่างกลัวๆ ก่อนเธอจะถอยหลังเพื่อหนีป็อปปี้ แต่นี่เธอชิดกับฝาผนังแล้ว
 
 
"เธอหนีชั้นไม่รอดหรอกสาวน้อย หึ"ป็อปปี้กระตุกยิ้ม ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอามือลากสายบราเซียลงมา เนื่องจากเสื้อที่เธอใส่เป็นเสื้อแขนกุดและกางเกงขาสั้น
 
 
---------------------------------------------------------------------------------
 
ฝากด้วยน้าาาาา เม้นด้วย ติดตามด้วยยยย เดี๋ยวเค้ามาอัพ