[AKB48 Fiction] My things [mariharu]
เขียนโดย 
Appendix_M
วันที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.04 น.
แก้ไขเมื่อ 28 มกราคม พ.ศ. 2558 22.13 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) คืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยความืดมิด (NC 17+)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากทำตามที่ฮารุนะบอกมาริโกะก็นั่งมองตัวเองในชุดยูกาตะที่พ่อบ้านจัดไว้ให้หลังอาบน้ำดูเหมือนว่าค่ำคืนนี้ต้องนอนอย่างระวังเพราะพ่อบ้านที่ดูท่าทางใจดีคนนั้นไม่ได้เอาชุดชั้นในมาให้เธอแม้แต่ชิ้นเดียว
ถ้าดื้อกับยัยนั่นอีกมีหวังคืนนี้ไม่ได้ใส่อะไรแน่ๆ...
อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ทำให้ผิวเธอรู้สึกเย็นวาบจนถึงข้างใน แล้วฮารุนะก็เดินเข้ามาในห้องด้วยชุดเดียวกัน เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่เดินเข้ามาคว้ามือของมาริโกะแล้วลาก
“นี่จะพาชั้นไปไหนน่ะ” มาริโกะถามลั่นห้อง
“ก็บอกแล้วไงว่าคืนนี้เธอมีงานต้องทำ”
“ชั้นไม่ทำ !” มาริโกะเถียงแล้วสะบัดมือทิ้ง
แต่ไม่ทันไรกถูกดึงกลับมาหลังของเธอถูกดันิดกับกำแพงมือข้างที่เคยเป็นอิสระถูกฮารุนะจับตรึงเอาไว้
“จะดื้อกับชั้นงั้นหรอ” ฮารุนะถามเสียงกระซิบก่อนจะขยับเข้าใกล้มาริโกะช้าๆ
คนที่ติดอยู่กับกำแพงพอรู้ว่าไม่มีทางหนีมากกว่านี้
“อื้ออออ ไปก็ด้าย ไปแล้วๆ” มาริโกะยอมอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างบางจะหยุดการเคลื่อนที่
“ก็แค่เนี้ย” มิวายยังโดนขโมยจุ๊บอีก
เธอหยิบผ้าผืนยาวสีดำออกมาปิดตามาริโกะจนแน่ใจว่าสนิทแล้วฮารุนะก็แตะฝ่ามือบนเครื่องสแกน เมื่อประตูเปิดขึ้นสาวเจ้าก็ลากอีกคนออกจากห้องไป
มาริโกะที่ถูกลากมายังที่แห่งหนึ่ง ที่นี่ลมเย็นกว่าในห้องภายใต้ความมืดนั้นมาริโกะยังรู้สึกถึงมืออุ่นๆของฮารุนะที่ยังคงจับแขนเธออยู่ คนข้างๆนี้ไม่พูดอะไรตลอดทาง มีเพียงเสียงฝีเท้าของเธอกับฮารุนะประสานกันมาจนมาถึงตรงนี้ ที่ๆฮารุนะพามาหยุดยืน สายลมเย็นค่อยๆพัดกระทบผิวของเธอให้เย็นเฉียบมากกว่าเดิมเพิ่มพูนความหนาวเหน็บใต้ชุดยูกาตะที่สวมใส่ไว้
“นั่งลงสิ” เสียงฮารุนะกระซิบ มาริโกะทำตามอย่างว่าง่ายไม่มีขัดขืน
“รอเดี๋ยวนะ อย่าดื้อล่ะ”
มาริโกะได้แค่เพียงพยักหน้าอย่างงงๆ ก่อนจะได้ยินเสียงคุณพ่อบ้านพูดกับฮารุนะ
“ของที่สั่งให้เตรียมเรียบร้อยแล้วครับคุณหนู”
“อื้ม งั้นก็เอามาได้เลย”
“ครับ คุณหนู”
เป็นประโยคที่ฟังดูก็พอจะจับใจความได้ว่ายัยคุณหนูบ้านนี้เป็นใหญ่ที่สุด ไม่นานนักมาริโกะก็รู้สึกว่ามีบางอย่างวางอยู่ตรงหน้า แล้วกำลังมีใครสักคนยืนอยู่ด้านหลังข้างขวา
“เรียบร้อยแล้วครับคุณหนู” เสียงของพ่อบ้านเอ่ยขึ้น
“อืม แค่นี้ก่อน จากนี้ไปชั้นจัดการเองได้ ห้ามใครมารบกวนล่ะ”
“ครับคุณหนู” ว่าแล้วคุณพ่อบ้านก็เดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที
ฮารุนะหันมามองแก้วไวน์ที่ตอนนี้มีไวน์สีแดงสดอยู่ด้านใน มือบางโรยผงสีขาวลงในแก้วใบที่อยู่ตรงหน้าของมาริโกะ ก่อนจะเอาที่เหลือใส่ลงในแก้วของตัวเอง
ผู้เป็นเจ้านายเดินเข้ามาใกล้มาริโกะอีกครั้งแก้ปมผ้าปิดตาออก แล้วมาริโกะก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าตอนนี้เธออยู่บนหน้าผาชัน รายล้อมไปด้วยป่า มีเพียงรั้วไม้กั้น และโต๊ะนั่งเลนที่อยู่ตรงหน้า
“ดื่มสิ” คำสั่งสั้นๆจากฮารุนะทำให้มาริโกะเหลือบมองแก้วไวน์ที่อยู่ตรงหน้า
นี่คงเป็นเพราะที่รู้สึกเมื่อกี้นี้ คนผมสั้นเห็นจึงทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ไวน์นี้รสชาติดีทีเดียว ราคาน่าจะแพงน่าดูจากประสบการณ์การชิมของมาริโกะ ฮารุนะเข้ามานั่งข้างกับทาสของเธอ
“ถ้ารู้สึกแปลกๆเมื่อไหร่ บอกชั้นนะ” เสียงกระซิบของฮารุนะทำเอามาริโกะขนลุกเกรียว
“ทำไมเธอต้องจับชั้นมาด้วย” คำถามแรกของมาริโกะเอ่ยขึ้น
“เพราะเธอคือทาสของชั้นไง” ฮารุนะตอบอย่างใจเย็นแล้วจิบไวน์แก้วที่อยู่ในมือ
“ไม่ใช่ ชั้นไม่ใช่ทาสของใคร” คำพูดขัดใจของมาริโกะทำให้ฮารุนะหันมามองหน้าคนเป็นทาสด้วยสายตาเกรี้ยวกราด
“ชั้นคิดว่าเธอน่าจะจำเรื่องเมื่อตอนเย็นไว้หน่อยก็ดีนะ”
“ชั้นไม่มีวันจำเหตุการณ์ชวนแขยงนั่น”
“เธอบอกว่าเธอจำไม่ได้งั้นหรอ...” ฮารุนะจ้องมองใบหน้าคนตรงหน้า
นัยน์ตาของเธอกำลังลุกโชนด้วยไฟโกรธแค้น มาริโกะเงียบครู่หนึ่ง แล้วฮารุนะก็จับไหล่สองข้างของมาริโกะไว้ “ดีงั้นชั้นจะทำให้เธอจำได้เอง”
แล้วฮารุนะก็ปิดปากของคนถือดีด้วยวิธีเดิมมือบางข้างที่ถนัดเลื่อนสัมผัสใต้เสื้อของอีกคนแผ่วเบา จูบที่เริ่มเร่าร้อนเพราะฤทธิ์ยาที่ฮารุนะผสมลงไป มันทำให้มาริโกะไร้เรี่ยวแรงจะต้านทานคนตรงหน้า หัวใจเธอเต้นระรัวจนจับจังหวะไม่ถูก จู่ๆก็รู้สึกอยากจูบคนตรงหน้าอยากให้ทำมากกว่านี้
“เริ่มแล้วสินะ” เสียงหวานแหบพร่าของฮารุนะกระซิบข้างหูทำเอามาริโกะขนรุกเกรียวชุดยูกะตะกำลังจะหลุดร่วงจากไหล่บางแต่แล้วฮารุนะก็หยุดทุกอย่างลงเพื่อมองปฏิกิริยาคนตรงหน้า
“ดื่มเข้าไปอีกสิ”
“เธอใส่อะไรลงไป” มาริโกะถามเสียงแข็งทั้งที่ตาปรือหวานฉ่ำ
“เดี๋ยวเธอก็รู้”แล้วก็ส่งไวน์ให้มาริโกะดื่มอีกก่อนจะพาร่างบางเข้าไปในบ้าน
ฮารุนะพามาริโกะขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเปิดประตูเข้าไปเป็นห้องนอนกว้างภายในตกแต่งด้วยโทนชมพู – ขาว ฮารุนะไม่รอช้าพาคนสูงกว่ากดลงบนเตียงหลังใหญ่ ริมฝีปากอิ่มบดขยี้คนเบื้องล่างยิ่งจูบก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นทุกทีๆ เรียวขายาวที่เบียดเสียดกันทำให้รู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่าง หัวใจเต้นแรงกว่าเก่า
ชักจะไม่อยากปล่อยคนตรงหน้าแล้วสิ...
มือบางแหวกเสื้อผ้าชุดยูกาตะของมาริโกะออกทั้งที่ฮารุนะยังไม่ละริมฝีปากออกจากซอกคอของอีกคนอย่างหลงไหล เสียงครางของมาริโกะกำลังดังทั่วห้องนอนเพราะฮารุนะกำลังเล่นกับหน้าอกของเธออยู่หากเป็นคราวก่อนเธออาจจะโวยวายลั่นห้องไปแล้ว มาริโกะกัดริมฝีปากด้วยความรู้สึกยากเกินบรรยาย มือเรียวฮารุนะลูกไล้ตามสัดส่วนร่างกายของอีกคนมาริโกะผิวเนียนละเอียดจนทำให้ฮารุนะค่อยๆเลื่อนริมฝีปากทำรอยจ้ำสีแดงไว้ทั่วร่างคนตรงหน้า แล้วก็ถึงตรงจุดสำคัญของร่างกายมาริโกะ
“อย่า...” มาริโกะบอกเสียงสั่นแต่มั่นไรก็ต้องครางเสียงกระเส่า
เพราะลิ้นเรียวตวัดเข้ากับตรงกลางของจุดสำคัญ ทั้งเสียวและรู้สึกดีในคราวเดียวกัน ขาเรียวของมาริโกะตั้งชันพยายามจะบิดเพื่อหนีความเสียวนั้น ลิ้นเรียวกดเข้าไปในช่องทางรัก
“อะ อ๊าาาาา...” โพรงช่องทางนั้นบีบรัดลิ้นของฮารุนะเบาๆ พร้อมกับเสียงครางของมาริโกะร่างกายของมาริโกะบิดไปมาบนที่นอนนุ่มจนยับไปหมด
ฮารุนะยังคงเชยชิมความหวานของตัวมาริโกะไม่หยุดหย่อน เธอกำลังจะถึงจุดนั้น ฮารุนะถอนลิ้นเรียวออกมาจากช่องทางรักก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเรียวเข้าไปทางเดิม
“เจ็บ...” มาริโกะร้องบอก
แต่ใช่ว่าฮารุนะจะหยุดเธอค่อยๆขยับนิ้วเรียวนั้น
“อ๊าาาาาาา....”
“เรียกชื่อชั้นสิมาริโกะ” ฮารุนะพูดอย่างสนุกสนาน เพราะตอนนี้เธอถือไพ่เหนือกว่าทุกอย่าง
“ฮ่ะ ฮารุนะ อื้อออออออออ....”
นิ้วที่สองถูกสอดเข้าไปทันทีหลังจากที่มาริโกะเรียกชื่อฮารุนะ คนถูกเรียกชื่อขยับนิ้วเข้าออกและรู้สึกว่ามันกำลังตอดรัดแน่นจนขยับได้ไม่มาก ไม่นานร่างของมาริโกะก็กระตุกเกร็งแล้วพ่นนำรักออกมาเปื้อนเต็มที่นอนและนิ้วที่ฝังอยู่ในตัวเธอ ฮารุนะจูบคนเบื้องล่างอย่างพอใจถอดนิ้วที่เปียกชื้นออกมาก่อนจะดึงอีกคนลุกขึ้นนั่งโดยมีเธอนั่งตักอยู่
ฮารุนะปลดชุดของตัวเองออกเหลือไว้แค่บราซีทรู
“คราวนี้ตาเธอที่จะต้องทำให้ชั้นบ้าง” เสียงหวานพูดก่อนจะกดใบหน้าของอีกคนเข้ากับหน้าอกตัวเอง
“ทำ อย่างทีชั้นทำให้เธอเร็วๆเข้า”
ฮารุนะออกคำสั่งก่อนจะรู้สึกถึงริมฝีปากที่กำลังไล้วนอยู่เหนือหน้าอก แม้จะเป็นสัมผัสเบาๆแต่ก็รู้สึกเสียวซ่านไม่ใช่น้อย ฮารุนะหายใจเข้าออกรุนแรงเรื่อยๆในขณะที่มาริโกะจูบที่ปลายอก แล้วก็เหมือนถูกกระชากออกจากภวังค์เพราะมาริโกะถอนริมฝีปากออกมาแล้วจ้องมองที่หน้าอกนั้น
“ทำไมไม่ทำต่อ” ฮารุนะถามเสียงแหบพร่า
“บราคุณ...”
พอเห็นว่าบราของเธอเปียกไปด้วยน้ำลายจากอีกคนก็เข้าใจทันทีว่ามาริโกะต้องการอะไรแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเค้าจึงไม่ยอมปลดบรานี้โดยวิสาสะ ฮารุนะกรอกตาขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“ทำเองสิ” พูดแล้วก็รั้งอีกคนเข้าใกล้ “แบบเมื่อกี้เลยนะ”
แล้วบราของฮารุนะก็หลุดออกอย่างง่ายดาย มาริโกะเริ่มจูบอีกครั้งอย่างหลงไหล ฮารุนะมีหน้าอกที่สวยงามจนมาริโกะเองก็ยังอิจฉา เรียวแขนของฮารุนะที่โอบกอดมาริโกะก่อนจะดึงคนตรงหน้าให้มาทาบทับตัวเธอเองมาริโกะเคลื่อนจากจุดเดิมไล่ต่ำลงเรื่อยๆอย่างหลงไหล เพราะฮารุนะไม่ว่าจะจูบตรงไหนก็ราวกับกำลังชิมมาร์ชเมลโลสีขาวผ่องอยู่อย่างพอใจ เธอตรงหน้าเสียงครางกระเส่าของสาวเจ้าของร่างดังไปทั้งห้อง
“อื้มมม มาริโกะ...”
เรียวนิ้วสอดเข้ากับเรือนผมสั้นฮารุนะขยำเส้นผมนั้นเพื่อระบายความเสียวซ่านที่มาริโกะทำให้เกิดขึ้น เรียวลิ้นของมาริโกะวัดกลีบกุหลาบที่อยู่เบื้องหน้าฟันเขี้ยวขาวขบเบาๆที่กลีบกุหลายสร้งความเสียวซ่านและตื่นเต้นให้กับเจ้าของร่างไม่น้อยแล้วมริโกะก็เลื่อนส่วนเดียวกันขึ้นมาประกบกับของฮาระ มันทั้งคู่เปียกและพร้อมที่จะดึงดูดซึ่งกันและกัน แต่แล้วเจ้าของร่างผู้เป็นเจ้านายก็พลิกขึ้นมาด้านบนเสียแทน
“จากนี้ชั้นทำเอง”
ฮารุนะพูดก่อนจะเลื่อนให้มันสัมผัสกันแล้วขยับอย่างเอาแต่ใจตัวพร้อมกับเสียงครางกระเส่าที่คนทั้งคู่พร้อมใจกันปล่อยออกมาเพื่อปลดปล่อยควมรู้สึกที่สะสมอยู่ภายในร่างกายอันร้อนรุ่มนี้ ค่ำคืนนี้ยังไม่จบเพียงแค่นี้ ยังคงมีอีกหลายบทที่มาริโกะต้องเรียนรู้แล้วยอมรับสภาพจนกว่าจะถึงเช้าเลยก็เป็นได้
ผ้าห่มผืนบางที่ปกปิดร่างกายของคนทั้งคู่ที่หลับสนิทอยู่บนเตียงเพราะพึ่งได้นอนกันเมื่อเช้ามืดนี้ มาริโกะอยู่ในอ้อมกอดของฮารุนะขาเรียวพันเกี่ยวกันจนแทบจะไม่สามารถแยกออกมาได้ ฮารุนะลืมตาขึ้นพร้อมมองทาสของตัวเองที่หลับตาพริ้มดูน่าเอ็นดู ทั้งๆที่ตั้งใจจะเกลียดแต่เพราะเรื่องเมื่อคืนทำให้เธอเริ่มเปลี่ยนทัศนคติกับคนตรงหน้ามาริโกะทำให้เธอหลงใหลได้เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ได้พบกันแม้จะไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากมายแต่เพียงแค่มองสายตาคู่นั้นของมาริโกะก็ทำให้หัวใจของฮารุนะสั่นระรัวได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนกับคนอื่นคนใด
เขาหว่านเสน่ห์ได้โดยที่ไม่รู้ตัว....
เพราะอย่างนี้สินะ เธอถึงได้รักเขาจนถึงวันสุดท้าย...
ของการมีชีวิตอยู่...
นัทซึมิ...
-To be continue-
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
