[AKB48 Fiction] My things [mariharu]

                มาริโกะคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่สิ่งที่ยากที่สุดในการทบวนครั้งนี้คือ เธอมาที่นี่ได้อย่างไร ถึงแม้จะมีคำตอบว่าปลายทางคือห้องแห่งนี้ แต่เธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่านี่ที่คือที่ไหน เพราะทั้งห้องถูกปิดตายมีเพียงแค่ประตูเข้าออกระหว่างห้องนี้กันที่มืดที่เธอคนนั้นหายไป กับประตูห้องน้ำที่พอเปิดออกไปหาทางหนีกลับเจอแค่อ่างอาบน้ำ ฝักบัว สุขภัณฑ์เท่านั้น

                ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นประตูที่เชื่อมต่อกับความมืดก็เปิดออกพร้อมกับใครอีกคนที่เธอไม่รู้จัก

                “ผมชื่อทาคายามะ เท็ตสึจิ เป็นพ่อบ้าน ผมเอาเครื่องให้ส่วนตัวมาให้คุณตามคำสั่งของคุณหนู ผมจะเก็บมันไว้ในตู้ลิ้นชักนี้นะครับ ถ้าอยากใช้เมื่อไหร่ก็เดินมาหยิบนะครับ ส่วนเสื้อผ้าผมจะซักแล้วเอามาวางไว้ให้วันละชุดนะครับ” เขาจัดวางเครื่องใช้ในห้องน้ำแปรงสีฟันยาสีฟัน ครีมอาบน้ำ ยาสระผม ผ้าขนหนู ชุดยูกาตะ ไว้ตามตู้ลิ้นชักต่างๆอย่างรู้งาน ก่อนจะเดินเอากระดาษเปล่ามาให้มาริโกะ พร้อมกับปากกาเมจิ

“ก่อนอื่นผมอยากจะขอไซส์เสื้อผ้าของคุณ ช่วยเขียนทั้งหมดลงในกระดาษนี้ด้วยครับ” มาริโกะรับมาแล้วเขียนให้อย่างว่าง่าย ก่อนจะส่งคืน

“ขอความกรุณาด้วยค่ะ” มาริโกะพูด เท็ตสึจิมองในกระดาษนอกจากจะมีไซส์เสื้อผ้าแล้วยังมีข้อความให้เขาประหลาดใจเสียด้วย

            “รับทราบครับ” ว่าแล้วเขาก็เดินออกจากห้องนี้ไป

มาริโกะยังคงจ้องมองประตูนั้นรู้สึกว่าการเข้าออกจะต้องใช้ฝ่ามือของสองคนนั้นเป็นกุญแจเปิดประตู ถึงแม้จะมีไอเดียดีๆเพื่อหนีไปจากตรงนี้ แต่ก็เป็นอะไรที่ทำไม่ได้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน สองคนนั้นเกี่ยวข้องกับเธอยังไง รู้เพียงแต่การมาที่นี่คือการมาใช้หนี้กว่า 200 ล้านที่เธอไม่รู้เรื่องเลย ที่แน่ๆก็คือคนบงการเรื่องนี้คือยัยผู้หญิงหน้าตาดูใจดีแต่ท่าทางร้ายคนนั้นนั่นแหละ

            ขณะที่นั่งคิดอยู่นั้นประตูที่เชื่อต่อกับความมืดก็เปิดขึ้นพร้อมกับปรากฏร่างของฮารุนะที่มาพร้อมกับถาดอาหาร

                ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วหรอเนี่ย ! มาริโกะคิด

                “ชั้นว่าก่อนที่จะถึงมื้อเย็น เธอต้องโดนบทลงโทษบทแรกซะแล้วล่ะ” เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับชูกระดาษขาว “ช่วยโทรไปที่เบอร์นี้ บอกเค้าว่าชั้นอยู่ที่นี่” ฮารุนะอ่านข้อความในกระดาษ ทำให้มาริโกะตาเบิกกว้างสั่นระริก ฮารุนะยิ้มมุมปากอย่างรู้ดีเธอวางถาดอาหารลงบนโต๊ะก่อนจะหันแล้วเดินมาค่อมร่างบาง

                “เธอคิดว่าคนของชั้นจะทำอย่างนั้นจริงๆหรือไง” เอ่ยเสียงกระซิบพร้อมเอื้อมมือบางสัมผัสแก้มใส

                “เอาชั้นออกไปจากที่นี่” มาริโกะบอกเสียงเรียบแล้วผลักตัวฮารุนะออกห่าง เธอพยายามจะวิ่งหนีแต่เพราะแรงที่หายไปเกือบหมดทำให้ร่างบางทรุดก่อนที่จะไปถึงประตู

                “เธอคิดว่าเธอจะออกจากที่นี่ได้ง่ายๆงั้นหรอ” ฮารุนะพูดขึ้นก่อนจะค่อมร่างบางของมาริโกะอีกครั้ง คราวนี้เธอจับข้อมือทั้งสองข้างของมาริโกะตรึงไว้กับพื้นที่เย็นเฉียบ แม้ว่าคนที่อยู่เบื้องใต้จะดิ้นและโวยวายก็ตามที

                “ปล่อยชั้น ปล่อย !!” มาริโกะดิ้นพยายามปัดป้อง แต่แล้วความพยายามก็เป็นศูนย์เมื่อริมฝีปากอิ่มของคนเบื้องบนประทับลงมาปดปากของเธอ เรียวลิ้นช่วงชิงจังหวะเข้าไปพันเกี่ยวโพรงปากของอีกคนอย่างเอาแต่ใจ ลำตัวที่ทาบทับลงมาทำให้มาริโกะดิ้นหนีอย่างไรก็ไม่พ้นคนโรคจิตที่กำลังล่วงล้ำเธออยู่

                “ฤทธิ์เยอะนักนะ !” เสียงฮารุนะแหบพร่า มือบางข้างซ้ายปล่อยแขนคนเบื้องล่างเป็นอิสระก่อนจะล้วงเข้าใต้เสื้ออย่างรวดเร็ว มาริโกะพยายามจะขัดขืนแต่เพราะฮารุนะไวกว่าทำให้เธอไปถึงจุดมุ่งหมายได้ก่อนนั่นคือหน้าอกของมาริโกะที่ตอนนี้กำลังถูกมือบางขยำเล่นอย่างสนุกสนาน

                “ปล่อยชั้น !!” มาริโกะตะโกนพร้อมกับดันตัวของอีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่เป็นผล เสี้ยววินาทีก็ถูกริมฝีปากเดิมเข้ามาปิดคราวนี้ฮารุนะทั้งขยี้ทั้งกัดริมฝีปากเรียวที่กล้าถือดีนั้นอย่างหนักหน่วงจนเมื่อปล่อยออกมาริมฝีปากของทั้งคู่ก็แรงระเรื่อด้วยรสจูบ

                “ถ้าไม่เงียบชั้นจะจูบเธอซ้ำๆแบบนี้” ฮารุนะออกคำขู่      

                “เธอก็ปล่อยชั้นสิ”

                “ไม่มีทาง” ว่าแล้วก็จูบต่ออย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนริมฝีปากมาที่ต้นคอของมาริโกะพร้อมกับฝากรอยแดงไว้เป็นสัญลักษณ์ว่าตอนนี้ฮารุนะเป็นเจ้าของร่างกายนี้เธอมีสิทธิ์ทุกอย่างกับร่างนี้แต่เพียงผู้เดียว

                ช่วงชิงกันได้อยู่ไม่นานเสื้อของมาริโกะก็ถูกฉีกขาดออกจากกันมือบางของฮารุนะก็กำลังไล้วนบนผิวกายอย่างหลงใหล แม้จะพร่ำบอกว่าอย่าแต่แรงที่เหลืออยู่ก็เหลือน้อยเต็มทีเธอพยายามจะดันคนด้านบนออกแต่เหมือนจะไม่เป็นผลเอาเสียเลย มันกลับยิ่งทำให้ฮารุนะได้แนบชิดมากกับร่างของเธอมากขึ้นเท่านั้น ในขณะที่ริมฝีปากอิ่มกำลังซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอและคอยทำจ้ำแดงไว้ แล้วน้ำตาหยดแรกของมาริโกะก็ไหลออกมา จู่ๆก็ร้องไห้ให้กับชะตากรรมของตัวเอง เธอกำลังไปได้ดีแล้วทำไมตอนนี้เหมือนอยู่ในฝันร้าย เมื่อคนรุกพอใจฮารุนะหยุดมองร่างบางกึ่งเปลือยท่อนบนเธอเม้มริมฝีปากอย่างช่างใจก่อนจะหันมามันใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของคนเบื้องล่าง มาริโกะเองก็หยุดเพื่อดูท่าทีว่าจะถูกทำอะไรอีก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อฝ่ามือของฮารุนะข้างหนึ่งขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ ก่อนที่หล่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ

                “ก็สวยนี่ แล้วจะอายทำไม” แล้วจูบที่คล้ายกับจูบแรกก็ประทับลงบนตำแหน่งเดียวกัน “ชั้นเป็นเจ้านายเธอนะ”

                “แล้วไง ออกไปนะ” มาริโกะยังไม่ละความพยายามแต่แล้วก็ถูกปิดปากด้วยจูบจากอีกคนอย่างช่วยไม่ได้

                “ก็ทำให้ชั้นรู้สึกดีสิ ชั้นอาจจะเร่งเวลาในการปล่อยตัวเธอก็ได้” พูดพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มให้อีกคนได้เห็นก่อนจะจูบเข้าที่ริมฝีปากเรียวอีกครั้ง พูดอะไรไม่ได้ตั้งแต่เห็นร่างงดงามของคนตรงหน้า ความตั้งใจที่จะแกล้งไมมีเหลือ มีเพียงแต่จะอ้อนเพื่อให้ได้สิ่งที่ตนต้องการเท่านั้น มาริโกะนิ่งงันปล่อยให้ฮารุนะได้ทำตามความต้องการต่อไปไม่ได้ตอบโต้ อะไรทั้งสิ้นเพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีประโยชน์ จนเมื่อฮารุนะเริ่มปลดบราของเธอออกแล้วเริ่มละเลียดหน้าอกข้างหนึ่งสติของมาริโกะเริ่มไม่เหลือเพราะเหตุผลบางอย่างทำให้เธอแอ่นหน้าอกรับอีกคนอย่างเต็มใจมือที่เคยปัดป้องกลับกลายเป็นกอดรัดอีกฝ่ายอย่างหยุดไม่ได้ ฮารุนะไม่ได้หยุดแค่นั้นเธอค่อยๆจูบต่ำลงไปเรื่อยๆมือซนข้างหนึ่งไล้อยู่บนต้นขาใต้กระโปรงของมาริโกะเธอกำลังจะได้สัมผัสชั้นในอย่างแท้จริง

            “พอ พอแล้วไม่ไหวแล้ว” มาริโกะห้ามเสียงสั่นขณะที่มือบางล้วงไปดึงประการสีดำด้านในออกมาไม่พอยังดึงกระโปรงที่ปกปิดไว้ออกแล้วริมฝีปากอิ่มก็กดชิมความหวานฉ่ำที่ตรงนั้นของคนเบื้องล่าง “พอ พอได้แล้ว” เสียงสั่นเครือยังคงห้ามไว้ในขณะที่ลิ้นเรียวตวัดชิมรสหวานนั้นอย่างหลงใหล ก่อนที่ลิ้นเรียวนั้นจะสอดเข้าไปในช่องทางรักเข้าออกอย่างเบาๆ สาวน้อยรู้สึกได้ถึงผนังด้านในกำลังตอดรัดลิ้นของเธอเบาๆ “อ๊า ไม่ไหวแล้ว”

ธารน้ำอุ่นก็ไหลออกมาเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าของฮารุนะ แล้วคนเป็นนายก็ถอนริมฝีปากออกมามองทาสของเธอ

                “ทีนี้ก็รู้สักทีนะว่าใครเป็นเจ้านาย” ว่าแล้วก็จูบที่ซอกคอของทาสอีกครั้งก่อนจะดึงอีกคนขึ้นนั่งโดยมีเธอคร่อมอยู่ “อย่าดื้ออีกนะ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าที่เธอโยนทิ้งไปเมื่อครู่โยนใส่คนเป็นทาส

                “ใส่เสื้อผ้าซะจะได้กินข้าว คืนนี้มีอะไรให้เธอทำอีกเยอะ” พูดจบฮารุนะก็เดินเข้าไปในห้องน้ำจัดเสื้อผ้าตัวเองแล้วเดินออกมาหามาริโกะอีกครั้ง “อีกครึ่งชั่วโมงชั้นจะให้พ่อบ้านมาเก็บอาหารหวังว่าเธอคงกินนะ”

สั่งเสร็จเธอก็ออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมนี้

-To be continue-

ปล.NC พยายามจะให้มันแซ่บ แต่มันก็แซ่บได้แค่เนี้ย ไม่รู้จะสนุกรึป่าวนะ = =

เริ่มตันแล้วง่าาาาาาา *-*