เจ้าสาวซานตาน

   "ฉันจะพาฟางไปเที่ยวแกมีไรมั้ย?" ป๊อปปี้ตอบแล้วยักคิ้วให้

 

  "ฟางไม่มีทางไปกลับคนแปลกหน้าแบบแก" พิชชี่ตอบอย่างมีชัย 'หึ ฉันไม่ยอมแกหรอกไอ้หน้าอ่อน' พิชชี่คิดในใจ

 

 "แต่ฉันจะไปหลีกไปซะพิชชี่"  ฟางผลักพิชชี่แล้วลากป๊อปปี้เดินไปทันที

 

  "นี่ๆๆฟางลากเบาๆหน่อย" ป๊อปปี้พูดเดินไม่ทันเด็กน้อย 'เห็นตัวเล็กๆแบบนี้เดินเร็วซะมั้ยเลยแฮะ' 

 

   "ขอโทษ... ก็ฉันอยากไปไกลๆนายพิชชี่นั้นนี้" 

 

  "คราบๆ งั้นไปกัน" พูดจบก็ลากฟางเดินต่อทันที 

 

  "นี้ๆๆๆ หมี..." อ๊ายยยย>< ฉันเรียกนายนี้ว่าหมีไปแล้วฉันจะโดนฆ่าหมกป่ามั้ยเนี่ย

 

  "หื้ม..? ว่าไง" อะ.! ไม่โกรธด้วย จะว่าไปก็น่ารักดีนะ นายหมี เวลายิ้มน่ะ

 

 "พาไปร้านแหวนตรงนั้นหน่อยน๊าๆๆๆ"  ฟางบอกพรางชี้ร้านที่อยู่ตรงข้ามของถนน

 

หลังจากที่ฟางพูดเสร็จ ป๊อปปี้ก็ลาก เน้นๆนะลากข้ามถนนจนร้านและเดินเข้าร้านทันที

 

  "สวัสดีจ้ะเด็กน้อย" หญิงวัยกลางคนเจ้าของร้านเอ่ยทักเด็กทั้ง2

 

  "คุณป้าขาาา มีแหวนสวยให้ฟางซื้อมั้ยค่ะ" ป๊อปปี้เห็นก็แอบยิ้มในความน่ารักของฟาง  'ขี้อ้อนแบบนี้รักตายเลย ตัวเล็กของผม เอ่ย! นี้เราคิดอะไรของเราเนี่ย' 

 

 "มีสิจ้า นี้จ้ะ " เจ้าของร้านเอาแหวนออกมาให้เด็กทั้ง2 เลือก 

 

 ฟางลากป๊อปปี้มาเลือกแหวน เมื่อคุณป้าเจ้าของร้านบอก

 "นี้หมี ฟางอยากได้วฟางบอกแล้วชี้ไปที่แหวงสีขาวรูปำระอาทิตย์ที่มีพลอยสีแดงอยู่ตรงกลาง แล้วบอกป๊อปปี้ 

 

 "หื้ม เลือกลายเหมือนกัน แต่ที่ฉันอยากได้เป็นวงสีดำอันนั้น "  ป๊อปปี้ชี้ให้ฟางดูว่าเลือกลายเหมือนกัน

 

  "แต่เราคงซื้อไม่ได้หรอกฟาง มีแพงมากเลยนะ " ฟางได้ยิ้นแบบนั้นก็หน้างอไปทันที

 

  "ป้าถามอะไรหนู2คนหน่อสิจ้ะ"  

 

  "ได้สิค่ะ/ครับ" ป๊อปฟางตอบคุณป้าเจ้าของร้าน

 

  "หนู2คนรักกันหรือเปล่าจ้ะ " คุณป้าเจ้าของร้านถาม เพราะแหวนที่2คนเลือกคือ แหวนแห่งรักที่พลัดพลาก 

 

 "ครับ ผมรักฟาง "  เห้ย!! นี้ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย  แล้วฟางจะมองผมหรือเปล่าเนี่ยยังไม่ได้จีบเลย เฮ้อ...ไหนๆก็พูดไปแล้วเอาไงเอากันว่ะ สู้เว้ยไอ้ป๊อป

 

 "ต่อให้ตายจากกันก็จะรักใช่มั้ยจ้ะ " ฟางฟังแล้วมันแปลกๆ เหมือนมันมีอะไรแต่ก็..

 

 "ค่ะ ต่อให้ตายจากกันก็จะรักแค่เขาคนนี้ค่ะ"  เอ๋....เราพูดอะไรไปนะ ทำไมถึงพูดออกไปละ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ 

 

 "ผมก็เหมือนกันครับจะรักเพียงเธอคนนี้เพียงคนเดียว แน่นอนครับ" ป๊อปปี้ตอบเจ้าของร้านแล้วหันไปมองฟางที่หน้าแดงหลบตาเขา

 

  "งั้นป้าให้แหวนทั้ง2วงนี้จ้ะ"  

 

  "ห๊ะ !  ให้จริงหรอค่ะ/ครับ" ฟางพลางลืมตัวโดดกอดป๊อปปีทันที

 

  "จ้ะ ป้าให้"  แล้วคุณป้าเจ้าของร้านยื่นกล่องแหวนให้ทั้ง2คน 

 

 "เย้ๆๆ ขอบคุณค่ะ" ฟางที่ยังกอดป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อยป๊อปปี้เลยรับกล่องแหวนจากคุณป้า แล้วพาฟางออกจากร้าน 

 

 "ฟาง ปล่อยป๊อปได้ยังเนี่ย.."  เอ๊ะ! ทำไมเงียบจังว่ะ พูดแล้วก็มองฟางทีเกาะเหมือนลูกลิง

 

'อ้าว..หลับซะแหละ พาไปนอนที่บ้านเราก่อนแล้วกกัน '

แล้วป๊อปก็พาฟางไปที่บ้านของตัวเอง 

 

  "อื้อ.." ฟางลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสีดำแทบทุกชิ้น ยกเว้นแต่ 'หมีพูร์'  

 

  "ตื่นแล้วหรอฟาง " เมื่อป๊อปเดินกลับมาในห้องก็เห็นฟางนั่งมองน้องหมีพูร์ของเขาอยู่

 

" หมีก็เห็นนิ ว่าฟางตื่นแล้ว "  ฟางตอบแล้วแลบลิ้นให้ 

 

 " แล้วจะกลับบ้างยังฟาง เด่วป๊อปไปส่ง " ป๊อปเห็นว่าจะมืดแล้วเลยถามฟา

 

 "หื้ม? ป๊อปหรอ  อะ! ไม่เอาๆๆๆ ฟางยังไม่อยากกลับเลย" 

 

 "งั้น อ่ะนี้กุญแจบ้านป๊อปอยากมาเมื่อไรก็มาได้เลยนะ " ป๊อปปี้ยื่นกุญแจให้ฟาง 

 

"ให้แล้วห้ามเอาคืนนะ "ฟางรีบหยิบแล้วยัดใส่กระเป๋าสะพายตัวเองทันที 

 

  "555  ป๊อปไม่เอาคืนหรอก"  แล้วยิ้มให้กับท่าทีของฟาง  เออ! แหวน ว่าแล้วป๊อปปี้ก็วิ่งลงไปข้างล่าง

 

 ฟางได้แต่สงสัย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

 

"ว๊ายย!!! "  ป๊อปที่ได้แหวนแล้วก็รีบวิ่งกลับไปบนห้องเมื่อได้ยินเสียงฟาง

 

 "ฟางๆๆ เป็นอะไร " ป๊อปที่วิ่งกลับมาก็ตกใจ เมื่อเจอโทโมะ 

 

 "ไอ้ป๊อปปี้ นี้แฟนแกหรอ?" โทโมะถามป๊อปปี้ที่มีศักดิ์เป็นน้องชายของเขา

 

 "ใช่ ตอนนี้แฟน โตขึ้นอาจอนาคตเมียด้วยจะบอกให้ "  ป๊อปปี้ตอบพลางดึงฟางมากอด

 

 "เหอะไอ้ขี้หวง " โทโมะเบ้ปากกับความขี้หวงของป๊อปปี้

 

 "โอ๋ๆๆ ไม่ต้องตกใจนะฟางนี้พี่ชายป๊อปเอง"  โอ้โห ตัวสั่นเชี่ยว

 

"อื้อกลัววว..อะ! แหวนนี้" 555 แค่เห็นแหวนนี้หายเลยนะยัยตัวเล็กเอ่ย..

 

 "งั้นเอามือมาเด่วป๊อปใส่ให้นะ "ทีกำลังใส่แหวนใส่ฟาง โทโมะก็.....

 

 "อะแฮม! ไม่แลกแหวนแทนใจกันหรอ แล้วแหวนน่ะเขาใส่กันนิ้วนางข้างซ้ายโว้ยไอ้ป๊อป " 

 

"ใส่เร็วสิป๊อปฟางอยากกลับบ้านแล้วนะ " 

 

"คราบบบบ" ป๊อปพูดเสร็จก็เอาแหวนของตัวเองใส่ให้ฟางทันที

 

"ทีนี้ก็ตาฟางใส่ให้ป๊อปบ้างแล้วละไม่งั้นป๊อปไม่ไปส่งบ้านนะ" ชิ เจ้าเล่ห์จริงๆหมีตัวอ่ะ แล้วฟางก็ใส่แหวนให้ป๊อปเสร็จ 

 

 ฟอด!!!!

"เกรงใจฉันบ้างก็ดีนะ ไปส่งฟางที่บ้านได้แล้ว" โทโมะขัดทันทีเมื่อน้องชายสวีตหวานต่อหน้าเขา

 

 "ป่ะ ฟางกลับบ้าน"  ป๊อปพาฟางเดินลัดทางลับๆไปหมู่บ้านของฟาง 

 

"ฟางไปไหนมาลูกทำไมกลับบ้าดึกแบบนี้ห๊ะ!"กวินผู้เป็นพ่อถาม

 

"ไปเที่ยวมาค่ะ บายน๊าป๊อป" ฟางตอบพ่อแล้วหันไปโบกมือให้ป๊อปปี้

 

พิชชี่ที่แอบอยู่หน้าบ้านฟาง ก็เดินตามป๊อปปี้ไป

 

"นายจะตามฉันอีกนานมั้ย?" ป๊อปปี้ที่เบื่อพิชชี่ที่ตามเขามาตลอดตั้งแต่บ้านฟางก็พูดขึ้น 

 

"รู้ได้ไง ว่าฉันตาม " พิชชี่ตกใจแล้วออกจากที่ซ่อน

 

"ฟางบอก ตอนโบกมือลาฉันไงฟางชี้มาทางนายที่ซ่อนอยู่ ที่หลังก็ซ่อนให้มันเนียนๆหน่อยละ" 

 

"แกแย่งฟางไปจากฉัน "  พิชชี่พูดขึ้นแล้วเดินไล่ต้อนให้ป๊อปปี้ถอยไปทางถนน 

 

"นายจะทำอะไร ? " ป๊อปปี้ที่เห็นเดินเข้ามาก็ถอยหนี้เพราะไม่อยากสู้ด้วย 

 

"อย่าอยู่เลยแก!!!"  พิชชี่ผลักป๊อปปี้ไปกลางถนนเพื่อจะต่อยแต่ถว่า 

   ปี๊ด!!!!!!!ปี๊ด!!!!

  โครมมมมมมม!

ร่างของป๊อปปี้ก็กระเดนออกไปตามแรงรถที่ชนพิชชี่ได้แต่อึ้ง เมื่อเห็นป๊อปปี้นอนจมกลองเลือดไปแล้ว   

 

"กริ๊ดดดดดด! ไม่นะ"  อยู่ๆก็มีเสียงกริ๊ดขึ้นทำให้พิชชี่ได้สติหันไปมองหาเจ้าของเสียง หัวใจพิชชี่กระตุกวูบ เพราะเจ้าของเสียง คือ 'ฟาง' 

 

"ฮื้อๆๆๆ ป๊อปตื่นมานะ ตื่นมา" ฟางได้แต่ร้องไห้เพราะป๊อปปี้ไม่ยอมตื่น 

 

"ยัยฟาง หนูวิ่งออกมาทำไม.." กวินมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นเด็กชายไม่สิ เด็กหนุ่มนอนจมกลองเลือด 

 

"พ่อช่วยป๊อปด้วยค่ะพ่อ " ฟางที่ร้องไห้บอกผู้เป็นพ่อแล้วหันไปดึงร่างป๊อปปี้มากอด  'ฮื้อๆๆ นายทิ้งฉันทำไมป๊อป ไอ้หมีบ้า ฮื้อๆๆๆ '

 

    กลับมาปัจจุบัน 

 

 กริ๊ดดดดดดดดดดด!!! 

 

ฟางที่กลับอยู่ในห้องก็กริ๊ดขึ้นเมื่อเธอฝันถึงป๊อปปี้ 

  " ฮื้อๆๆๆ ป๊อปฉันคิดถึงนาย " เมื่อฟางตื่นขึ้นก็ร้องไห้ทันที 

 

"พรุ่งนี้แล้วสินะ วันที่นายจากฉันไป"  ฟางพูดพลางลูบแหวนแล้วร้องไห้

 

  ติ๊ด!ติ๊ด!!..

 

 "สวัสดีค่ะ ฟางพูดค่ะ" เมื่อโทรศัพท์เข้าฟางก็รับสายทันที

 

'ยัยฟางแก อยู่ไหนเนี่ยพ่อแกบอกฉันว่าแกไปห้องน้ำไหนหายไปจากงานแต่งตัวเองได้ย่ะ 'แก้วบ่นขึ้นทันทีเมื่อฟางรับสาย

 

"ฉันอยู่บ้านคนรักฉันน่ะแก้ว ฉันไม่ได้อยากแต่งกับพิชชี่"

 หลังจากที่ฉันหนีนายพิชชี่ขึ้นห้องที่ฉันอ้างว่าเข้าห้องน้ำแต่จริงๆแล้วฉันขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วใส่แหวนป๊อปปี้เหมือนเดิม และเก็บเสื้อผ้าของใช้ส่วนหนึ่งมาอยู่บ้านป๊อปปี้

 

'ห๊ะ ! คนรักแก  แกมีคนรักตั้งเมื่อไรกัน ' แก้วตกใจบ่นสงสัยเมื่อตั้งแต่เป็นเพื่อนฟางไม่เคยบอกว่าเธอมีคนรัก เธอเห็นแค่นายพิชชี่ที่คอยตามฟางตลอดมหาลัยจนเรียนจบ

 

"มีตั้งนานแล้วแค่นี้นะแก้ว ฉันจะนอน" พูดจบฟางก็วางสายแก้วทันที 

 

จะว่าไปเธอก็ไม่ค่อยมาบ้านป๊อปปี้เท่าไรนัก ตั้งแต่เขาจากไป  แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนตอนที่เธอมาครั้งแรกแถมยังสะอาดอีกตั้งหาก สงสัยพี่โทโมะเป็นคนทำความสะอาดละมั้ง

 

 "เฮ้อ...ไปนอนดีกว่า ป๊อปฉันคิดถึงนายนะ ไอ้หมีบ้า.. " แล้วฟางก็นอนกอดตุ๊กตาหมีพูร์ป๊อปปี้หลับไป 

 

 'ฉันก็คิดถึงเธอ ที่รักของผม~~~~'