เจ้าสาวซานตาน

-

เขียนโดย takeshilove_kz

วันที่ 27 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.29 น.

  12 ตอน
  21 วิจารณ์
  17.70K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 กันยายน พ.ศ. 2559 16.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

5) การจากไปของเธอ 100%

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

   "ฉันจะพาฟางไปเที่ยวแกมีไรมั้ย?" ป๊อปปี้ตอบแล้วยักคิ้วให้

 

  "ฟางไม่มีทางไปกลับคนแปลกหน้าแบบแก" พิชชี่ตอบอย่างมีชัย 'หึ ฉันไม่ยอมแกหรอกไอ้หน้าอ่อน' พิชชี่คิดในใจ

 

 "แต่ฉันจะไปหลีกไปซะพิชชี่"  ฟางผลักพิชชี่แล้วลากป๊อปปี้เดินไปทันที

 

  "นี่ๆๆฟางลากเบาๆหน่อย" ป๊อปปี้พูดเดินไม่ทันเด็กน้อย 'เห็นตัวเล็กๆแบบนี้เดินเร็วซะมั้ยเลยแฮะ' 

 

   "ขอโทษ... ก็ฉันอยากไปไกลๆนายพิชชี่นั้นนี้" 

 

  "คราบๆ งั้นไปกัน" พูดจบก็ลากฟางเดินต่อทันที 

 

  "นี้ๆๆๆ หมี..." อ๊ายยยย>< ฉันเรียกนายนี้ว่าหมีไปแล้วฉันจะโดนฆ่าหมกป่ามั้ยเนี่ย

 

  "หื้ม..? ว่าไง" อะ.! ไม่โกรธด้วย จะว่าไปก็น่ารักดีนะ นายหมี เวลายิ้มน่ะ

 

 "พาไปร้านแหวนตรงนั้นหน่อยน๊าๆๆๆ"  ฟางบอกพรางชี้ร้านที่อยู่ตรงข้ามของถนน

 

หลังจากที่ฟางพูดเสร็จ ป๊อปปี้ก็ลาก เน้นๆนะลากข้ามถนนจนร้านและเดินเข้าร้านทันที

 

  "สวัสดีจ้ะเด็กน้อย" หญิงวัยกลางคนเจ้าของร้านเอ่ยทักเด็กทั้ง2

 

  "คุณป้าขาาา มีแหวนสวยให้ฟางซื้อมั้ยค่ะ" ป๊อปปี้เห็นก็แอบยิ้มในความน่ารักของฟาง  'ขี้อ้อนแบบนี้รักตายเลย ตัวเล็กของผม เอ่ย! นี้เราคิดอะไรของเราเนี่ย' 

 

 "มีสิจ้า นี้จ้ะ " เจ้าของร้านเอาแหวนออกมาให้เด็กทั้ง2 เลือก 

 

 ฟางลากป๊อปปี้มาเลือกแหวน เมื่อคุณป้าเจ้าของร้านบอก

 "นี้หมี ฟางอยากได้วฟางบอกแล้วชี้ไปที่แหวงสีขาวรูปำระอาทิตย์ที่มีพลอยสีแดงอยู่ตรงกลาง แล้วบอกป๊อปปี้ 

 

 "หื้ม เลือกลายเหมือนกัน แต่ที่ฉันอยากได้เป็นวงสีดำอันนั้น "  ป๊อปปี้ชี้ให้ฟางดูว่าเลือกลายเหมือนกัน

 

  "แต่เราคงซื้อไม่ได้หรอกฟาง มีแพงมากเลยนะ " ฟางได้ยิ้นแบบนั้นก็หน้างอไปทันที

 

  "ป้าถามอะไรหนู2คนหน่อสิจ้ะ"  

 

  "ได้สิค่ะ/ครับ" ป๊อปฟางตอบคุณป้าเจ้าของร้าน

 

  "หนู2คนรักกันหรือเปล่าจ้ะ " คุณป้าเจ้าของร้านถาม เพราะแหวนที่2คนเลือกคือ แหวนแห่งรักที่พลัดพลาก 

 

 "ครับ ผมรักฟาง "  เห้ย!! นี้ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย  แล้วฟางจะมองผมหรือเปล่าเนี่ยยังไม่ได้จีบเลย เฮ้อ...ไหนๆก็พูดไปแล้วเอาไงเอากันว่ะ สู้เว้ยไอ้ป๊อป

 

 "ต่อให้ตายจากกันก็จะรักใช่มั้ยจ้ะ " ฟางฟังแล้วมันแปลกๆ เหมือนมันมีอะไรแต่ก็..

 

 "ค่ะ ต่อให้ตายจากกันก็จะรักแค่เขาคนนี้ค่ะ"  เอ๋....เราพูดอะไรไปนะ ทำไมถึงพูดออกไปละ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ 

 

 "ผมก็เหมือนกันครับจะรักเพียงเธอคนนี้เพียงคนเดียว แน่นอนครับ" ป๊อปปี้ตอบเจ้าของร้านแล้วหันไปมองฟางที่หน้าแดงหลบตาเขา

 

  "งั้นป้าให้แหวนทั้ง2วงนี้จ้ะ"  

 

  "ห๊ะ !  ให้จริงหรอค่ะ/ครับ" ฟางพลางลืมตัวโดดกอดป๊อปปีทันที

 

  "จ้ะ ป้าให้"  แล้วคุณป้าเจ้าของร้านยื่นกล่องแหวนให้ทั้ง2คน 

 

 "เย้ๆๆ ขอบคุณค่ะ" ฟางที่ยังกอดป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อยป๊อปปี้เลยรับกล่องแหวนจากคุณป้า แล้วพาฟางออกจากร้าน 

 

 "ฟาง ปล่อยป๊อปได้ยังเนี่ย.."  เอ๊ะ! ทำไมเงียบจังว่ะ พูดแล้วก็มองฟางทีเกาะเหมือนลูกลิง

 

'อ้าว..หลับซะแหละ พาไปนอนที่บ้านเราก่อนแล้วกกัน '

แล้วป๊อปก็พาฟางไปที่บ้านของตัวเอง 

 

  "อื้อ.." ฟางลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสีดำแทบทุกชิ้น ยกเว้นแต่ 'หมีพูร์'  

 

  "ตื่นแล้วหรอฟาง " เมื่อป๊อปเดินกลับมาในห้องก็เห็นฟางนั่งมองน้องหมีพูร์ของเขาอยู่

 

" หมีก็เห็นนิ ว่าฟางตื่นแล้ว "  ฟางตอบแล้วแลบลิ้นให้ 

 

 " แล้วจะกลับบ้างยังฟาง เด่วป๊อปไปส่ง " ป๊อปเห็นว่าจะมืดแล้วเลยถามฟา

 

 "หื้ม? ป๊อปหรอ  อะ! ไม่เอาๆๆๆ ฟางยังไม่อยากกลับเลย" 

 

 "งั้น อ่ะนี้กุญแจบ้านป๊อปอยากมาเมื่อไรก็มาได้เลยนะ " ป๊อปปี้ยื่นกุญแจให้ฟาง 

 

"ให้แล้วห้ามเอาคืนนะ "ฟางรีบหยิบแล้วยัดใส่กระเป๋าสะพายตัวเองทันที 

 

  "555  ป๊อปไม่เอาคืนหรอก"  แล้วยิ้มให้กับท่าทีของฟาง  เออ! แหวน ว่าแล้วป๊อปปี้ก็วิ่งลงไปข้างล่าง

 

 ฟางได้แต่สงสัย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

 

"ว๊ายย!!! "  ป๊อปที่ได้แหวนแล้วก็รีบวิ่งกลับไปบนห้องเมื่อได้ยินเสียงฟาง

 

 "ฟางๆๆ เป็นอะไร " ป๊อปที่วิ่งกลับมาก็ตกใจ เมื่อเจอโทโมะ 

 

 "ไอ้ป๊อปปี้ นี้แฟนแกหรอ?" โทโมะถามป๊อปปี้ที่มีศักดิ์เป็นน้องชายของเขา

 

 "ใช่ ตอนนี้แฟน โตขึ้นอาจอนาคตเมียด้วยจะบอกให้ "  ป๊อปปี้ตอบพลางดึงฟางมากอด

 

 "เหอะไอ้ขี้หวง " โทโมะเบ้ปากกับความขี้หวงของป๊อปปี้

 

 "โอ๋ๆๆ ไม่ต้องตกใจนะฟางนี้พี่ชายป๊อปเอง"  โอ้โห ตัวสั่นเชี่ยว

 

"อื้อกลัววว..อะ! แหวนนี้" 555 แค่เห็นแหวนนี้หายเลยนะยัยตัวเล็กเอ่ย..

 

 "งั้นเอามือมาเด่วป๊อปใส่ให้นะ "ทีกำลังใส่แหวนใส่ฟาง โทโมะก็.....

 

 "อะแฮม! ไม่แลกแหวนแทนใจกันหรอ แล้วแหวนน่ะเขาใส่กันนิ้วนางข้างซ้ายโว้ยไอ้ป๊อป " 

 

"ใส่เร็วสิป๊อปฟางอยากกลับบ้านแล้วนะ " 

 

"คราบบบบ" ป๊อปพูดเสร็จก็เอาแหวนของตัวเองใส่ให้ฟางทันที

 

"ทีนี้ก็ตาฟางใส่ให้ป๊อปบ้างแล้วละไม่งั้นป๊อปไม่ไปส่งบ้านนะ" ชิ เจ้าเล่ห์จริงๆหมีตัวอ่ะ แล้วฟางก็ใส่แหวนให้ป๊อปเสร็จ 

 

 ฟอด!!!!

"เกรงใจฉันบ้างก็ดีนะ ไปส่งฟางที่บ้านได้แล้ว" โทโมะขัดทันทีเมื่อน้องชายสวีตหวานต่อหน้าเขา

 

 "ป่ะ ฟางกลับบ้าน"  ป๊อปพาฟางเดินลัดทางลับๆไปหมู่บ้านของฟาง 

 

"ฟางไปไหนมาลูกทำไมกลับบ้าดึกแบบนี้ห๊ะ!"กวินผู้เป็นพ่อถาม

 

"ไปเที่ยวมาค่ะ บายน๊าป๊อป" ฟางตอบพ่อแล้วหันไปโบกมือให้ป๊อปปี้

 

พิชชี่ที่แอบอยู่หน้าบ้านฟาง ก็เดินตามป๊อปปี้ไป

 

"นายจะตามฉันอีกนานมั้ย?" ป๊อปปี้ที่เบื่อพิชชี่ที่ตามเขามาตลอดตั้งแต่บ้านฟางก็พูดขึ้น 

 

"รู้ได้ไง ว่าฉันตาม " พิชชี่ตกใจแล้วออกจากที่ซ่อน

 

"ฟางบอก ตอนโบกมือลาฉันไงฟางชี้มาทางนายที่ซ่อนอยู่ ที่หลังก็ซ่อนให้มันเนียนๆหน่อยละ" 

 

"แกแย่งฟางไปจากฉัน "  พิชชี่พูดขึ้นแล้วเดินไล่ต้อนให้ป๊อปปี้ถอยไปทางถนน 

 

"นายจะทำอะไร ? " ป๊อปปี้ที่เห็นเดินเข้ามาก็ถอยหนี้เพราะไม่อยากสู้ด้วย 

 

"อย่าอยู่เลยแก!!!"  พิชชี่ผลักป๊อปปี้ไปกลางถนนเพื่อจะต่อยแต่ถว่า 

   ปี๊ด!!!!!!!ปี๊ด!!!!

  โครมมมมมมม!

ร่างของป๊อปปี้ก็กระเดนออกไปตามแรงรถที่ชนพิชชี่ได้แต่อึ้ง เมื่อเห็นป๊อปปี้นอนจมกลองเลือดไปแล้ว   

 

"กริ๊ดดดดดด! ไม่นะ"  อยู่ๆก็มีเสียงกริ๊ดขึ้นทำให้พิชชี่ได้สติหันไปมองหาเจ้าของเสียง หัวใจพิชชี่กระตุกวูบ เพราะเจ้าของเสียง คือ 'ฟาง' 

 

"ฮื้อๆๆๆ ป๊อปตื่นมานะ ตื่นมา" ฟางได้แต่ร้องไห้เพราะป๊อปปี้ไม่ยอมตื่น 

 

"ยัยฟาง หนูวิ่งออกมาทำไม.." กวินมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นเด็กชายไม่สิ เด็กหนุ่มนอนจมกลองเลือด 

 

"พ่อช่วยป๊อปด้วยค่ะพ่อ " ฟางที่ร้องไห้บอกผู้เป็นพ่อแล้วหันไปดึงร่างป๊อปปี้มากอด  'ฮื้อๆๆ นายทิ้งฉันทำไมป๊อป ไอ้หมีบ้า ฮื้อๆๆๆ '

 

    กลับมาปัจจุบัน 

 

 กริ๊ดดดดดดดดดดด!!! 

 

ฟางที่กลับอยู่ในห้องก็กริ๊ดขึ้นเมื่อเธอฝันถึงป๊อปปี้ 

  " ฮื้อๆๆๆ ป๊อปฉันคิดถึงนาย " เมื่อฟางตื่นขึ้นก็ร้องไห้ทันที 

 

"พรุ่งนี้แล้วสินะ วันที่นายจากฉันไป"  ฟางพูดพลางลูบแหวนแล้วร้องไห้

 

  ติ๊ด!ติ๊ด!!..

 

 "สวัสดีค่ะ ฟางพูดค่ะ" เมื่อโทรศัพท์เข้าฟางก็รับสายทันที

 

'ยัยฟางแก อยู่ไหนเนี่ยพ่อแกบอกฉันว่าแกไปห้องน้ำไหนหายไปจากงานแต่งตัวเองได้ย่ะ 'แก้วบ่นขึ้นทันทีเมื่อฟางรับสาย

 

"ฉันอยู่บ้านคนรักฉันน่ะแก้ว ฉันไม่ได้อยากแต่งกับพิชชี่"

 หลังจากที่ฉันหนีนายพิชชี่ขึ้นห้องที่ฉันอ้างว่าเข้าห้องน้ำแต่จริงๆแล้วฉันขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วใส่แหวนป๊อปปี้เหมือนเดิม และเก็บเสื้อผ้าของใช้ส่วนหนึ่งมาอยู่บ้านป๊อปปี้

 

'ห๊ะ ! คนรักแก  แกมีคนรักตั้งเมื่อไรกัน ' แก้วตกใจบ่นสงสัยเมื่อตั้งแต่เป็นเพื่อนฟางไม่เคยบอกว่าเธอมีคนรัก เธอเห็นแค่นายพิชชี่ที่คอยตามฟางตลอดมหาลัยจนเรียนจบ

 

"มีตั้งนานแล้วแค่นี้นะแก้ว ฉันจะนอน" พูดจบฟางก็วางสายแก้วทันที 

 

จะว่าไปเธอก็ไม่ค่อยมาบ้านป๊อปปี้เท่าไรนัก ตั้งแต่เขาจากไป  แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนตอนที่เธอมาครั้งแรกแถมยังสะอาดอีกตั้งหาก สงสัยพี่โทโมะเป็นคนทำความสะอาดละมั้ง

 

 "เฮ้อ...ไปนอนดีกว่า ป๊อปฉันคิดถึงนายนะ ไอ้หมีบ้า.. " แล้วฟางก็นอนกอดตุ๊กตาหมีพูร์ป๊อปปี้หลับไป 

 

 'ฉันก็คิดถึงเธอ ที่รักของผม~~~~'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา