เจ้าสาวซานตาน

  "เฮ้อ มันตั้ง100กว่าปีมาแล้วยังแค้นอยู่อีกหรือไง" ป๊อปปี้หันไปถามคนที่นั่งทำหน้าตายอย่างน่าหมั่นไส้

  "ไม่มีทาง !  ว่าแต่เเกเถอะ แกแอบมีอะไรกับฟางแล้วใช่มั้ย?  " ถึงจะยังแค้นกับคำถามป๊อปปี้ที่รู้ทัน แต่ก็ถามเรื่องที่อยากรู้มากกว่า อาการของฟางเริ่มชัดขึ้นจนอดสงสัยไม่ได้

    "รู้ได้ยังไง!?  " ป๊อปปี้ที่กำลังแหย่โทโมะเล่นถึงกับหุบยิ้มเลยทันที 

    "อาการฟางไง นี้ฉันเป็นพี่แกนะแล้วอีกอย่างแกทำแบบนี้มันยิ่งทำให้พลังชีวิตของฟางน้อยลง"  เขาคิดไม่ผิดจริงๆการที่ฟางนอนบ่อยขึ้นอายุไขของฟางลดลงเป็นเพราะป๊อปปี้ 

   "ถ้างั้นถ้าฟางตายฉันก็รักกับฟางได้ตลอดไปน่ะสิ" 

      ป๊าบบ!!!    

เสียงจากที่โทโมะใช้แฟ้มฟาดศรีษะป๊อปปี้ดังไปทั่วห้องทำงาน

    "แกจะบ้าหรอว่ะ อยากอยู่ด้วยกันจนไม่สนอะไรแล้วหรือไง" เขาตกใจที่ป๊อปปี้พูดอะไรบ้าๆออกมา แรงฟาดเมื่อกี้น่าจะทำให้ได้สติ 

    "แค่คิดเล่นๆเอง ฉันไม่คิดจะทำแบบนั้นกับฟางหรอก" จริงๆก็แอบคิด 

   "แล้วถ้าฟางท้องขึ้นมาจะทำอย่างไง"โอ้ย! มีแต่ปัญหา คิดแล้วเคลียด 

    "ไม่เห็นจะอยากฉันก็รับผิดชอบไง "

   ป๊าบบบบบบบบบบ.  

ครั้งนี้เขาฟาดสุดแรง มันคิดได้ยังไงปัญหาเก่ายังแก้ไม่จบมันเพิ่มปัญหาให้เขาอีกแล้ว   

    "เห้อ ฉันปวดหัวกับแกจริงๆป๊อปปี้ แกน้องฉันแน่หรอว่ะ " สร้างแต่ปัญหาโว้ย!!  โทโมะได้แต่สถบในใจ

   "เหอะๆ เรื่องฉันน่ะไม่เท่าเรื่องนายหรอกมั้งพี่ชาย"หลังจากที่โดนโทโมะฟาดไป2ที เขาก็สวนกลับทันทีว่าแต่เขาตัวเองก็สร้างปัญหามาให้เหมือนกันแหละ เเล้วที่นี้จะทำอย่างไงถ้าเพิ่อนฟางเป็นอะไรไป อ๊ากกก!  ฟางต้องเกียดเขามากแน่ๆ ไม่มีทางเขาไม่ยอมเด็ดจาด