เจ้าสาวซานตาน

   "นี่ พี่โมะ  ฟางว่าคุณภาณุเขาหน้าคุ้นๆนะ "ฟางที่คาใจมานานจึงเอ่ยถามโทโมะ 

 "หื้ม ? เคยเจอกันรึไงเรา คิดมากน่า"  

      "แต่ฟางคุ้นๆนะจริงนะพี่โมะ  ไอ้ท่าทางกะล่อนๆแบบนั้นมันเหมือนใครนะ "โทโมะที่ได้ยินฟางพูดแบบนั้นก็หัวเราะ 

      "5555   คิดถึงไอ้ป๊อปจนเพี้ยนหรือเปล่า "  นั้นสิ ฟางก็คิดแบบนั้น 

ด้านโทโมะที่ฟางเงียบไปก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

    "เออ  พี่จำได้ว่ามีนัดประชุม  ไม่ต้องรอละ ถ้ากลัวก็ชวนเพื่อนเราค้างที่บ้านก็ได้" 

   "ได้จริงหรอค่ะ"  ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

    "ได้สิ   พี่ไปล่ะเดี่ยวสาย   "พูดเสร็จโทโมะก้ขึ้นรถขับออกไปทันที

 ~แอบมีเธอแบบนี้ก็ดีแล้ว แอบมีเธอเอาไว้แค่ในใจ~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น 

  'ฮัลโหล แก้วพูดค่ะ'. แก้วที่ทำงานอยู่รับสายทันที

  'ยัยแก้วนี้ฉันฟางเองนะ วันนี้แกว่างมั้ยมาค้างที่บ้านเป็นเพื่อนฉันหน่อย'หลังจากที่แก้วรับสายฟางก็รัวคำถามจนแก้วตอบแทบไม่ทัน

  'โอ้ยๆใจเย็นยัยฟาง แกฉันตอบไม่ทัน ' 

  'แหะๆโทษที  แกจะมาค้างบ้านฉันมั้ย' ฟางถามย้ำอีกครั้ง ถึงบ้านป๊อปปี้จะมีพี่โทโมะอยู่ด้วย แต่พออยู่คนเดียวมันวังเวงชอบกล

   'ไปๆ ฉันอยากเห็นบ้านคนรักแกอยู่พอดี' แก้วที่เคลียงานรีบถามทางไปบ้านทันที

     'โอเค มาตามทางที่บอกนะ'ฟางที่บอกทางมาบ้านเรียบร้อย ก็ไปเตรียมทำขนมรอก่อนแก้วจะมา 

   "เอ๋~ ค้นหาในจีพีเอสทำไมไม่เจอบ้านที่ยัยฟางอยู่ละเนี่ย มันยังไงกันแน่" แก้วที่วางสายจากฟางแล้วค้นหาทางไปบ้านคนรักเพื่อนสนิทไม่เจอ 

    "เอะ!  จับสัญญาญโทรศัพท์ก็ไม่ได้  "จับสัญญาญโทรศัพท์ไม่ได้ยิ่งสร้างความสงสัยให้กับแก้วยิ่งขึ้นไปอีก

     ด้านป๊อปปี้ 

 เห้อได้เจอกันสักที ที่นี้ก็ไม่ต้องหลบๆแอบๆแล้ว  นึกแล้วหมั่นไส้โทโมะนัก อุส่าได้จับมือฟางทั้งที  ดันมาขัด มันน่านัก

   "นี้ถามจริงป๊อปแกจะโกรธ จะไรฉันนักว่ะ" โทโมะที่นั่งเซ็นเอกสาร หันไม่พูดกับป๊อปปี้ที่นั่งจ้องเขาอยู่

  "แกขัดจังหวะ ความสุขฉัน! " โทโมะที่ได้ฟังก็หัวเราะ  ถ้าไม่ใช่พี่น้องกันคงต่อยไปนานแล้ว 

   "เหอะ แทนที่จะเอาเวลาบ่นฉัน ไปหาร่างเนื้อก่อนดีกว่ามั้ง ร่างจิตแบบเนี่ยมันคงอยู่บนโลกมนุษย์ได้นานนักแหละ"  โทโมะที่เริ่มเบื่อไอ้อาการคลั่งแฟนของป๊อปปี้ก็รีบหาเรื่องไล่

   "ช่างเรื่องนั้นก่อน ยังเคลียเรื่องท่านแม่ยังไม่เสร็จไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน"  เขาจนปัญญาจริงๆๆ ท่านหนีไปไหนนะ ตามหาเด็กที่พึ่งเกิดก็ไม่มี

   "แกลืมหรือไง ท่านแม่น่ะถ้าไม่อยากให้ใครเจอก็จะไม่มีใครได้เจอ. อ่อลืมบอกไปอย่างวันนี้ฟางจะชวนเพื่อนมาที่บ้านเรา"

  "ห๊ะ!?   เด่วนะบ้านพวกเรามันอยู่ติดเขตยมโลก สัตว์ปีศาจเยอะจะตาย แกยังจะอนุญาติให้ฟางพาเพื่อนมา?" ป๊อปปี้ที่ไม่เข้าใจว่าโทโมะคิดอะไรอยู่ เมื่อก่อนโทโมะไม่สนใจใยดีต่อมนุษย์อันนี้เขาเข้าใจ เพราะโทโมะนั้นไม่ใช่มนุษย์แต่แรกอยู่แล้ว พอได้อยู่กับฟางโทโมะก็อ่อนโยนมากขึ้น  แต่พอกับเพื่อนของฟางกับเฉย 

    "อย่างที่แกคิดนั้นแหละ ฉันว่ายัยนั้นไม่ตายหรอก ยัยนั้นเป็นคนปราบทายาทซาตานอย่างฉัน เมื่อ 100ปีที่แล้วเชียวนะ"  เหอะ!  ที่แท้ก็อยากแก้แค้นเขา ป๊อปปี้มองอย่างเอือมๆ