Sweet Heart หวานใจนายขี้เก๊ก

ตอนที่ 3 ความทรงจำวัยเด็ก

ณ ร้านอาหาร

     ฉันนั่งทานข้าวกลางวันด้วยความหิวโหย อยู่คนเดียว จริงๆแล้วฉันไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกหมั่นไส้ผู้หญิงที่ชื่อ หวาย อะไรนั้นขึ้นมาน่ะสิ แล้วทำไมฉันจะต้องหงุดหงิดด้วยนะ
" พิม "
" อ๊ะ !! แค่กๆๆ !! " อยู่ๆเฟย์ก็เดินมาเรียกฉัน จนฉันสะดุ้งสำลักน้ำเลย
" ว้าย พิม เฟย์ขอโทษ " เฟย์รีบเอากระดาษทิชชู่มาเช็คให้ฉันทันที
" ไม่เป็นไรๆ มีอะไรเฟย์ เรียกซะตกใจหมดเลย " ฉันเอากระดาษทิชชู่จากเฟย์มาเช็ดตัวเอง
" ก็แหม่ มาดูว่าพิมทำงานยังไงแค่นั้นเอง แต่มาเจอโจทย์เก่าซะได้ " เฟย์ทำหน้ายี๋ๆ เหมือนเหม็นอะไรสักอย่าง
" โจทย์เก่า ? ผู้หญิงคนนั้น ? " ฉันทำหน้าสงสัย ทำไมอ่ะ ไม่ถูกกันเหรอ
" ใช่ ยัยนั้นแหละ ชื่อหวาย เป็นแฟนพี่โมะ เฟย์ล่ะไม่ชอบขี้หน้าหวายสุดๆ ตอนพี่โมะไปเมืองนอก นางเล่นควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลย ฉันล่ะสงสารพี่โมะจริงๆเลย " เฟย์บ่น
อย่างอีตานั้นคบไปได้ยังไง ผู้หญิงแรง ดูหวายกับโทโมะไม่เห็นจะเหมาะกันเลย คนหนึ่งเงียบ คนหนึ่งเหวี่ยง แต่งงานกันไป บ้านพังกันพอดี -*-
" ทำไมบอสถึงคบกับ เอ่อ หวายได้ล้ะ ดูไม่เห็นเข้ากันสักนิด " ในที่สุดฉันก็ถามออกไป
" เมื่อก่อนพี่โมะเขาไม่ได้เป็นแบบนี้สักหน่อย เขารักหวายจะตาย อะไรๆก็หวาย แต่เฟย์ก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่โมะถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ตั้งแต่เขากับมาที่ไทย แล้วเขารู้ว่าพ่อและแม่เสีย... เขาก็กลายเป็นคนเก็บตัวไม่พูดไม่จา เฟย์ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้พี่โมะกลับมายิ้มอีกครั้ง " เฟย์อธิบายแล้วทำหน้าเศร้า

     จากที่ฉันฟังเฟย์พูด ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเมื่อก่อนเขาเป็นคนร่าเริง สดใส อัธยาศัยดี ผิดกลับตอนนี้ที่เขาเป็น แต่ทำไมฉันถึงกลับคิดว่าเขาเหมือนกับผู้ชายคนนึงที่ฉันเคยเจอ เมื่อฉันคิดแววตาของเขา

" ฮือๆ " ฉันถูกเด็กผู้ชายตัวใหญ่ 3-4 คน รุมแกล้งฉัน ฉันที่ตัวเล็กกว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้
" ยัยเด็กขี้แง ยัยเด็กขี้แง 55555 " เจ้าพวกนั้นแกล้งฉันจนฉันร้องไห้หนักมาก
" พวกนายทำอะไร " เสียงของเด็กผู้ชายคนนั้นตะโกนถามกลุ่มเด็กที่รุมแกล้งฉันอยู่ จนพวกนั้นเบี่ยงเบนจะไปหาเรื่องเด็กผู้ชายคนนั้นแทน
" แล้วไงว่ะ " เด็กตัวอ้วนหัวหน้าแก้งเด็กเกเรถาม พร้อมกับผลักเด็กคนนั้น แต่เด็กคนผลักคืนจนล้มร้องไห้ วิ่งหนีกลับไป
" อย่ารังแกผู้หญิงอีก !! " เขาตะโกนตามหลังพวกนั้น
" ฮือๆๆ " ฉันเงยมองหน้าเขาด้วยน้ำตา
" เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ " เด็กคนนั้นเอามึงมาลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน
เขาคนนั้นหน้าจะอายุมากกว่าฉัน 5-6 ปีได้ ฉันเช็ดน้ำตาแล้วมองหน้าเขา แววตาและรอยยิ้มของเขาดูอบอุ่นมาก ฉันสัมผัสได้ และไม่เคยลืม..
" อ่ะนี่ เช็ดน้ำตาซะ แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว เข้มแข็งเข้าไว้จะได้ไม่มีใครรังแกอีก " เขายื่นผ้าเช็คหน้าที่สลักตัวอักษร 'T' ให้ฉัน ฉันรับเอามาเช็ดหน้า แล้วเขาคนนั้นก็จากไป...

" พิม พิม พิมมมมม!!! " เฟย์สะกิดฉันทำให้ฉันสะดุ้งอีกครั้ง
" หะ ห๊ะ ? "
" เป็นอะไรหรือเปล่า " เฟย์ถามฉันด้วยความสงสัย
" เปล่า คิดอะไรเรื่อยเปื่อย " ฉันตอบแบบเบี่ยงๆ
" คิดถึงหนุ่มที่ไหนจ๊ะ " เฟย์ถามเล่นเอาฉันหน้าแดงเลย
" ป่าว หนุ่มที่ไหน ไม่มี "

" เหรอจ๊ะ ?..... งั้นพิมช่วยอะไรเฟย์หน่อยสิ " เฟย์ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ เท่าไหร่แต่นางก็พาฉันเปลี่ยนเรื่อง
" อะไรเหรอเฟย์ "
เฟย์ทำหน้าครุ่นคิด แกมเจ้าเล่ห์ ฉันว่าเรื่องที่เฟย์จะให้ฉันทำนี่ ฉันชักจะสยองขึ้นมาซะแล้ว.
" เฟย์อยากให้พิมช่วยทำให้พี่โมะยิ้ม " ฉันอยากจะตายสักสิบรอบ เมื่อได้ยินเรื่องที่เฟย์จะขอให้ฉันช่วย
" เอ่ย.. ให้พิมตายยังจะง่ายกว่ามั้ยเฟย์ "
" นะๆ ถือว่าเฟย์ขอร้อง " เฟย์ทำหน้าอ้อนวอนฉัน มีเหรอที่ฉันจะไม่ยอม ฉันพยักหน้าทั้งที่ใจอยากจะส่ายหน้าเต็มทน ถือว่าตอบแทนที่เฟย์ให้ฉันมีงานทำก็ได้

***** โลกกลมเนอะ 5555 *****