เป็นของผมซิ...แล้วนายจะปลอดภัย

20 ปีผ่านไป
มหาวิทยาลัยมาเรียโรส
"โดมินิค!!" เสียงของหญิงสาวดังขึ้นไล่หลัง
ชายหนุ่มเจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนจะหันไปตามเสียงเรียก
"ไง! ซู...เฮ้ย!" พรึบ!! หมัดหนักๆของหญิงสาวลอยผ่านหน้าของผมไปอย่างรวดเร็ว ถ้าผมหลบไม่ทันหน้าคงแหกไปแล้ว ยัยนี่น่ากลัวชะมัด
"ทำไมนายไม่ปลุกฉันตอนหมดคาบล่ะ ปล่อยให้ฉันนอนเลยคาบจนโดนอาจารย์หักคะแนนเลย"ซูซานโวยวายพร้อมกับระดมหมัดทุบผม จนคนบริเวณโถงทางเดินนี้มองผมเหมือนไอ้บ้าที่ทำผู้หญิงร้องไห้เลย ถ้าผมทิ้งเธอไว้ตรงนี้จะมีใครประนามผมไหมเนี่ย
"ฉันปลุกเธอตั้งหลายรอบแล้ว แต่เธอไม่ตื่นเองช่วยไม่ได้" ผมพยายามลากเธอออกไปจากบริเวณนี้โดยเร็ว ขืนอยู่ตรงนี้ต่อไปคงเป็นขึ้ปากชาวบ้านเค้า แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
ซูซานเธอเป็นผู้หญิงและเพื่อนคนแรกที่กล้าเข้าหาและมาคุยกับผมก็เธอก็เป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่เหมือนผม ในวิทลัยไม่ค่อยมีคนสนใจเด็กกำพร้าที่มาจากโบสถ์มาเรียโรสซักเท่าไร แต่ก็ไม่ได้มีแค่ผมกับซูซานสองคน ก็ยังมีโนอาที่เรียนอยู่อีกห้องเหมือนกัน เพราะมหาลัยนี้มีแต่พวกผู้ดีมีอันจะกินเท่านั้นที่มาเรียน ส่วนพวกผมก็เป็นกรณีพิเศษที่ผู้อำนวยการของโรงเรียนเป็นหลานของซิสเตอร์มาเรีย หรือที่พวกเราเรียก คุณแม่มาเรีย เลยได้เข้าเรียนแต่มีข้อแม้ตรงที่ต้องช่วยงานโบสถ์ซึ่งพวกเราก็ทำกันเป็นประจำอยู่แล้ว...
"ใจร้ายที่สุด ฉันอุตสาห์ทำจดงานให้เมื่อวานที่นายขาดไปนะ"
"ต้องขอบคุณว่างั้น...เฮ้อ"
"ก็ใช่นะซิ"
"แล้วจะเอาไร" ผมว่าพลางหยุดเดินก่อนจะเปิดกระเป๋าตังค์ 
"วันนี้นายต้องไปทำงานพิเศษหรือป่าว"
"ไปซิ"
"งั้นฝากซื้อผ้าอนามัยหน่อนซิ"
"ห๊ะ!! นั้นมันของๆที่เธอต้องซื้อเองไม่ใช่หรือไง" ให้ตายเหอะ ยัยบ้านี่เห็นผมเป็นพวกโรคจิตหรือไงฟะ ผมไม่ใช่ไอ้โนอานะที่ใช่ให้ไปซื้ออะไรก็ไปหมดนะ
"ฉันล้อเล่น ฝากซื้อดอกทิวลิปสีขาวมาต้นนึง คุณแม่เอามาปลูกที่หน้าโบสถ์นะ" กรรมของเวรจริงๆแล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกฟะ
"โดมินิค นายไม่ไปทำงานพิเศษเหรอ" เสียงบุคคลที่สามดังขึ้น
โนอานั้นเองที่กำลังเดินมาสมทบ
"ไงซูซานท่าทางจะอารมณ์ดีจังนะ" โนอามองหน้าซูซานพลางดึงจมูก
"เจ็บนะ! เดี๋ยวต่อยซะหรอก"
"น่ากลัว หืมขึ้ตาติดเต็มเลย แอบนอนในคาบเรียนเดี๋ยวคุณแม่ก็โกรธเอาหรอก"
"ฉันป่าวซะหน่อย ไหนไม่เห็นจะมีเลย" ซูซานขยี้ตาหลายรอบก่อนจะควานหากระจกในกระเป้า
"งั้นฉันกับโดมินิคไปทำงานพิเศษก่อนนะ"