เป็นของผมซิ...แล้วนายจะปลอดภัย

ทามกลางความมืดของเมืองที่หลับใหล ตึกที่เคยมีแสงระยิบระยับตอนนี้กลับมีเพียงแสงจากเสาไฟระยะตามทางเดินที่ทอดยาวไป
ตึก ตึก ตึก
"แฮ่ก! แฮ่ก!" เสียงหอบหายใจโรยรินของหญิงสาวที่ผ่านการวิ่งมาเป็นระยะเวลานานดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย พร้อมกับเด็กทารกในอ้อมแขน
"หยุดนะ!!" เสียงของชายฉกรรจ์นับสิบตะโกนไล่ตามหลังมา พร้อมกับคว้าปืนเล่งไปที่หญิงสาว
ปัง!
กระสุนเฉียดผ่านผิวหนังตรงแขนเธอไปอย่างหวุดหวิด พร้อมกับร่างของเธอที่หายเข้าไปยังซอกตึกร้างข้างหน้า
"หายไปไหนแล้ว" เสียงชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งพูดขึ้น
"คงอยู่แถวๆนี้แหล่ะ โดนยิงขนาดนั้นคงไปได้ไม่ไกล หาให้ทั่ว!"
หญิงสาวหลบอยู่หลังกำแพงตรงรอยร้าวของซอกตึกลอบมองชายฉกรรจ์ 
"คนพวกนั้น...ไปหรือยัง" เธอเอ่ยขึ้น
"ไปหมดแล้วแต่ยังวางใจไม่ได้หรอก พวกเราต้องไปจากที่นี่ก่อนที่พวกนั้นจะมาเจอ ผมจอดรถอีกฝั่งหนึ่งไปกันเถอะ" ชายหนุ่มว่าพลางมองเด็กทารกในอ้อมแขนหญิงสาว 
"ไรอันฉันมีที่หนึ่งต้องไปนะ"
 
ที่โบสถ์มาเรียโรส
ตึง ตึง
"มีใครอยู่ไหมค่ะ เปิดประตูด้วยค่ะ" หญิงสาวยืนเคาะประตูอยู่นานก่อนจะมีซิสเตอร์เปิดประตูออกมา
"มีอะไรหรือค่ะคุณ มาซะดึกเชียว"
"คืออยากจะฝากเด็กคนนี้ไว้ที่นี่จะได้ไหมค่ะ"
ซิสเตอร์มองเด็กทารกในอ้อมแขนของหญิงสาวสลับกับบาดแผลที่แขน
"มินอต้า! พวกนั้นตามมาทันแล้วเร็วเข้า!" ไรอันตะโกนเร่ง
"ได้ไหมค่ะ" หญิงสาวส่งทารกให้ ซิสเตอร์รับทารกไว้
"คุณคงผ่านอะไรมาเยอะ พระเจ้าจะคุมครองเด็กคนนี่เอง" 
"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวถอดสร้อยคอล็อคเก็ตให้เด็กทารกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง "ชื่อของเด็กคนนี้คือ โดมินิค"
หญิงสาวขึ้นรถไปพร้อมกับชายหนุ่มก่อนจะเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว....
"ขอให้พระเจ้าคุมครองพวกคุณ..."