love love

          ป็อปปี้ลืมตาขึ้นมา ก็สดุ้งเบาๆ เมื่อเห็นว่าเด็กสาวตัวเล็กนอนขดอยู่ข้างๆ ประมวผลแป๊ป
หนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่า ตัวเองมีลูกแล้ว 
 
 
 
"พี่่ป็อปตื่นหรือยัง จะแปดโมงแล้วน้ะ" ฟินเอมป์ น้องสาวที่ไม่สาวเดินเข้ามาปลุก
 
 
 
"ตื่นแล้ว" พูดแล้วก็ลงจากเตียง หยิบผ้าขนหนูเตรียมเข้าห้องน้ำ แต่ก็หันไปมองแก้วที่นอนขดอยู่
โดยไม่ได้ห่มผ้า ก็เดินไปห่มผ้าแล้วปับอุณหภูมิให้สูงขึ้น
 
 
 
"แกจะชื่นชมลูกแกอีกนานไหม" คราวนี้เ็นพี่สาวที่เปิดเข้ามา
 
 
 
"จะไปอาบน้ำแล้วคร๊าบบ" ป็อปปี้ลากเสียงยาวก่อนจะเข้าห้องน้ำไป
 
 
 
"แก้วจ๋า ตื่นมากินข้าวมาลูกมา" ปุ๊กกี้เปลี่ยนเสียงที่ใช้กับน้องชาย มาเป็นเสียงที่หวาน
 
 
 
"ใช่จ้า กินข้าวพี่ทำข้าวต้ม เดี๋ยวเย็นหมด" ปุ๊กกี้เรียกแทนตัวเองว่าพี่ 
 
 
 
"เดี๋ยวๆ เรียกแทนตัวเองว่าพี่หรอ"
 
 
 
"เอ่อซิ ฉันพ่งจะยี่สิบสี่ ไม่ยอมเป็นป้าหรอก" 
 
 
 
"แกเลิกพูดมากซะที่เถอะ"ปุ๊กกี้พูดแล้วอุ้มแก้วแล้วเดินลงไปข้างล่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ปากเลอะแล้วแก้ว"ฟินเอมป์บอกแแก้วที่กินข้าวติดปาก
 
 
 
"แล้วแกจะไม่ถามพี่หน่อยหรอ" ป็อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
"ถามว่า"
 
 
 
"ว่า แก้วเป็นลูกของพี่จริงหรือเปล่า ทำนองนี้"
 
 
 
"จะถามไปทำไม แก้วก็น่ารักดี อีกอย่างฉันก็คิดไว้แล้วว่าพี่ต้องมีหลานให้ฉันแน่ ถ้าพี่ยังมั่วอยู่อย่างนี้"  คนเป็นน้องตอบพี่ชายอย่างสบายๆ ไม่คิดอะไรมาก
 
 
 
"เป็นไง อยู่ดีไม่ว่าดีให้น้องด่าเฉย" ปุีกกี้พูด
 
 
 
"เอาเหอะ ผมชินแล้ว" ป้อปปี้ยักไหล่
 
 
 
"ว่าแต่ พี่กี้ ไม่มีใครอยู่บ้านเลย หนูแก้วจะอยู่กับใครอ้ะ"ฟินเอมป์ถาม
 
 
 
"วันี้พี่ลางานจ้ะ ก็เลยจะพาหนูแก้วไปสมัครเรียนที่โรงเรียนใกล้ๆเนี่ยแหละ เดี๋ยวจะไปซื้อของด้วย"
 
 
"อ๋อ"
 
 
 
"อีกอย่าง พี่ต้องหาคนมาดูแลหนูแก้วเป็นเรื่องเป็นราวก่อนที่แม่จะมาเมืองไทย" 
 
 
 
"แม่จะมาหรอ" ป็อปปี้เบิกตากว้าง
 
 
 
"งั้นสิ แกิดว่าปัญญาอย่างพวกเราจะเลี้ยงหนูแก้วได้หรอ" 
 
 
 
"อย่าบอกนะว่าแม่รู้แล้วว่า..."
 
 
 
"หนูแก้วเป็นลูกแก"
 
 
 
"อืมถ้าแม่มาก็ดีน้ะ"ฟินเอมป์ออกความคิดเห็น
 
 
 
"ผมตายแน่"ป็อปปี้อวดครวญ
 
 
 
"แล้วใครจะรับหน้าที่ดูแลเด็กล่ะ"
 
 
 
"จะใครล่ะ ก็พ่อเด็กไง" 
 
 
 
 
 
 
 
"นายถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วน้ะ"เจนเงยหน้าจากนิตยสารในมือ หันมามองเพื่อนสนิทที่วันนี้ดูเพลียไปหน่อย 
 
 
 
"อายุเท่านี้ถอนหายใจ ชีวิตจะสั้นลงไปหนึ่งนาทีนะ" เขื่อนพูด
 
 
 
"เป็นอะไรหรือเปล่าป็อป" เจนถาม
 
 
 
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นอนน้อยนะ"
 
 
 
"ไปนอนที่ห้องพยาบาลไหม"
 
 
 
"ก็ดีนะ ไปนอนที่ห้องพยาบาล" ป็อปปี้นึงอะไรบางอย่างก่อนจะยื่นขึ้น
 
 
 
"โรคสำออยกำเริบอีกและ" เขื่อนบอกยิ้มๆ เจนพึ่งนึกออกว่าคาบต่อไปเป็นคาบคณิตศาสตร์ที่ป็อปปี้เกลียดนักเกลียดหนา ป็อปปีหัวเรอะในลำคอก่อนจะเดินไปแต่ไปชนเฟย์ซะก่อน
 
 
 
"อ้าว ขอโทษนะเฟย์"
 
 
 
"ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าจะไหนหรอ"เฟย์ถาม
 
 
 
"อ๋อ พอดีปวดหัวอ้ะ เลยว่าจะไปนอนห้องพยาบาลซะหน่อย" 
 
 
 
"อ๋อ เอ้อ ฟางก็อยู่ห้องพยาบาลเห็นบ่นว่าปวดหัวเหมือนกัน"
 
 
 
"ฟาง" 
 
 
 
"อืม ตอนนี้นอนอยู่ห้องพยาบาลน้ะ"เฟย์บอก ป็อปปี้พยักหน้านิดหนึ่งก่อนจะเดินเงียบๆเข้าห้องพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขออนุญาตครับ"ป็อปปี้พูดเสียงเบา ก่อนจะเห็นว่า โต๊ะครูเขียนว่า พักกลางวัน ก่อนจะมองไปรอบห้องเห็นว่าสุดห้องมีมีเตียงที่ผ้าม่านปิดอยู่ ก่อนจะเดินเข้าไป ยื่นมองฟางอยู่สักพักแล้ว...
 
 
 
"มายื่นยิ้มเป็นโรคจิตอะไรแถวนี้" ฟางลืมตาขึ้นมาแล้วพูด
 
 
 
"ฮะ ฉันหรอ"
 
 
"อืม นายยืนยิ้มอะไร"ฟางถามเหมือนไม่ต้องการคำตอบ แล้วตาสวยก็ปิดลงช้าๆ
"ถ้าไม่มีอะไรก็อย่ามายื่นมองคนอื่น มันเสียมารยาท"
 
 
 
"อ้อ พอดีฉันปวดหัว  เลยมานอน ขอโทษที่รบกวนนะฟาง" ป็อปปี้พูดแล้วขึ้นเตียงข้างๆ
 
 
 
"เมื่อกี๊เธอเห็นฉันยิ้มใช่ไหม   บางทีฉันคงเผลอยิ้มเพราะใบหน้าน่ารักของเธอไงล่ะมั้งป็อปปี้พูดแล้วปิดเปลือกตาลง"
 
 
 
 
 
 
 
 
   ป็อปปี้ตื่นขึ้นมาแลวมองเตียงข้างๆก็เห็นว่า เตียงข้างๆถูกพัดเรียบร้องแล้ว ก็ลุกขึ้นมา 
 
 
"อ้าวตื่นพอดี ฉันกำลังจะมาปลุกพอดี" อาจารย์สมศรีพูด
 
 
"ครับ ผมขอตัวก่อนนะคับ" ป็อปปี้พูดแล้วไหว้อาจารย์ก่อนออกจากห้อง เจอพวกเพื่อนก็พากันไปกินกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"กลับมาแล้วคร๊าบบ" ป็อปปี้เอ่ยเสียง
 
 
 
"มาแล้วหรอ ไปไหนมาล่ะ" ปุ๊กกี้ถามขึ้น
 
 
 
"ไปกินข้าวมา"
 
 
 
"กับใคร"
 
 
"เจน"
 
"เดี๋ยวนี้จะกินเพื่อนหรอ"
 
 
"ปล่าว เขื่อนก็ไป" ปุ๊กกี้พูดแค่นั้นก็หันไปดูละครต่อแล้วก็มองหนูแก้วที่นั่งอยู่บนพรมกำลังวาดรูปอะไรอยู่
 
 
 
"หนูวาดสวยมั้ยค่ะ" อยู่ดีๆ ก็เงยหน้าชูรูปให้ป็อปปี้ดู
 
 
"อันนี้รูป พ่อค่ะ" ป็อปปี้แปลกใจที่เด็กน้อยเรียกตนว่า พ่อ
 
 
 
"พ่อหรอ"
 
 
"ใช่ค่ะ พ่อ"
 
 
"ชอบไหมค่ะ" หนูแก้วถามขึ้นอีกครั้ง
 
 
 
"ชอบสิ ลูกพ่อวาดทั้งคน"