ร้ายแต่ก็รัก

"พี่ฟาง อีตาป๊อปนั่นจะมารึเปล่า" แต๊งกิวที่นั่งรอตั้งนานก็รีบถามขึ้น
 
 
 
"ไม่มาก็ลองดูสิ โอ๊ะ! คิดออกแล้วแต๊งกิ้ว แกล้งซะเลยไง" ฟางคิดก่อนจะหันไปบอกแต๊งกิ้ว แล้วสองคนก็ตกลงกัน
 
 
 
"ยัยนั่นจะกลับรึยัง แต่เพิ่งกลับจากเยอรมันไม่น่าจะรู้จักกรุงเทพ เฮ้ย!" ป๊อปปี้ที่เดินพึมพามองหาฟาง แล้วก็มีคนมาชน
 
 
 
"ขอโทษนะคะ เอ๊ะ พี่ป๊อปปี้รึปล่าวค่ะ" แต๊งกิ้วที่แกล้งเดินชนป๊อปปี้ ก็รีบลุกแล้วขอโทษ
 
 
 
"ใช่ น้องรู้จักพี่หรอ" ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
"คะ อ๊ะนั่นไงพี่ฟาง" แต๊งกิ้วรีบชี้ไปทางฟาง ป๊อปปี้อึ้งไปสักนิดก็ผ่านไปสิบปีไม่น่าเชื่อว่าฟางจะสวยขึ้นขนาดนี้
 
 
 
"เรากลับกันเถอะเย็นแล้ว คิคิ" ฟางบอกป๊อปปี้ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเพราะเธอใช้ให้แต๊งกิ้วฉกกุญแจรถมาจากป๊อปปี้
 
 
 
ลานจอดรถ
 
 
"แป๊ปนะ" ป๊อปปี้หยุดอยู่หน้ารถแล้วหากุญแจ
 
 
"อะไรคะ" ฟางถาม
 
 
 
"สงสัยกุญแจจะหล่นตอนชนน้องคนนี้น่ะ" ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
"หนูชื่อแต๊งกิ้วพี่ พี่รีบไปหาสิ" แต๊งกิ้วพูดขึ้น แล้วป๊อปปี้ก็รีบเดินย้อนกลับไปหา
 
 
 
"5555" สองสาวรีบหลุดขำขึ้นมาทันที 
 
 
30 นาทีที่ป๊อปปี้ไปหาแล้วเดินกลับมาที่รถ โดยเหงื่อท่วมตัว
 
 
"555 อะนี่น้ำ" ฟางยื่นน้ำที่มันมีกุญแจรถคล้องอยู่กลับฝาขวด
 
 
 
"นี่เธอ..." ป๊อปปี้ตะลึงไปเล็กน้อยก่อนจะเรียบเรียงเหตุการณ์ได้ "ยัยตัวแสบ" ป๊อปปี้ทำเสียงไม่พอใจออกมา
 
 
 
"ก็อยากมาช้าเองทำไมอ่ะ แบร่" ฟางพูดแล้วรีบลากแต๊งกิ้วขึ้นรถ ส่วนป๊อปปี้ก็ส่ายหัวให้กับฟาง ถึงจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปแต่นิสัยขี้แกล้งนี่ก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
 
 
 
 
 
 
 
สวัสดีคร้า ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคร้  ยังไงก็จะพยายามแต่งออกมาให้สนุกล่ะกันฝากด้วยนะคร้