ร้ายแต่ก็รัก

"พี่ฟาง อีตาป๊อปนั่นจะมารึเปล่า" แต๊งกิวที่นั่งรอตั้งนานก็รีบถามขึ้น

"ไม่มาก็ลองดูสิ โอ๊ะ! คิดออกแล้วแต๊งกิ้ว แกล้งซะเลยไง" ฟางคิดก่อนจะหันไปบอกแต๊งกิ้ว แล้วสองคนก็ตกลงกัน

"ยัยนั่นจะกลับรึยัง แต่เพิ่งกลับจากเยอรมันไม่น่าจะรู้จักกรุงเทพ เฮ้ย!" ป๊อปปี้ที่เดินพึมพามองหาฟาง แล้วก็มีคนมาชน

"ขอโทษนะคะ เอ๊ะ พี่ป๊อปปี้รึปล่าวค่ะ" แต๊งกิ้วที่แกล้งเดินชนป๊อปปี้ ก็รีบลุกแล้วขอโทษ

"ใช่ น้องรู้จักพี่หรอ" ป๊อปปี้ถาม

"คะ อ๊ะนั่นไงพี่ฟาง" แต๊งกิ้วรีบชี้ไปทางฟาง ป๊อปปี้อึ้งไปสักนิดก็ผ่านไปสิบปีไม่น่าเชื่อว่าฟางจะสวยขึ้นขนาดนี้

"เรากลับกันเถอะเย็นแล้ว คิคิ" ฟางบอกป๊อปปี้ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเพราะเธอใช้ให้แต๊งกิ้วฉกกุญแจรถมาจากป๊อปปี้

ลานจอดรถ

"แป๊ปนะ" ป๊อปปี้หยุดอยู่หน้ารถแล้วหากุญแจ

"อะไรคะ" ฟางถาม

"สงสัยกุญแจจะหล่นตอนชนน้องคนนี้น่ะ" ป๊อปปี้ตอบ

"หนูชื่อแต๊งกิ้วพี่ พี่รีบไปหาสิ" แต๊งกิ้วพูดขึ้น แล้วป๊อปปี้ก็รีบเดินย้อนกลับไปหา

"5555" สองสาวรีบหลุดขำขึ้นมาทันที 

30 นาทีที่ป๊อปปี้ไปหาแล้วเดินกลับมาที่รถ โดยเหงื่อท่วมตัว

"555 อะนี่น้ำ" ฟางยื่นน้ำที่มันมีกุญแจรถคล้องอยู่กลับฝาขวด

"นี่เธอ..." ป๊อปปี้ตะลึงไปเล็กน้อยก่อนจะเรียบเรียงเหตุการณ์ได้ "ยัยตัวแสบ" ป๊อปปี้ทำเสียงไม่พอใจออกมา

"ก็อยากมาช้าเองทำไมอ่ะ แบร่" ฟางพูดแล้วรีบลากแต๊งกิ้วขึ้นรถ ส่วนป๊อปปี้ก็ส่ายหัวให้กับฟาง ถึงจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปแต่นิสัยขี้แกล้งนี่ก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

สวัสดีคร้า ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคร้  ยังไงก็จะพยายามแต่งออกมาให้สนุกล่ะกันฝากด้วยนะคร้