รักอันตรายของยัยตัวร้าย

ตอนที่ 34

      ขณะที่แก้วกำลังจะถึงที่หมายนั้นเอง...แก้วถึงกับต้องเบรครถกระทันหัน

      เอี๊ยดดดด "แมร่งเกือบซวยแล้วกู เฮ้ยนายเดินภาษาห่าไรว่ะไม่ดูตาม้าตาเรือ"

    "เดินภาษาผมแหละครับ คุณนั้นล่ะจะขับมาทำไมเร็วขนาดนี้ นี่เข้ามาในบ้านตัวเองแท้ๆ แล้วนั่นคุณคริสทำไมถึง....."

    "พอดีรถผมเสียน่ะครับ หัวหน้าเลยให้ผมกลับมาด้วย ขอบคุณหัวหน้าอีกครั้งน่ะครับ แล้วคุณโทโมะมาได้ยังครับนี่" คริสที่รีบเอ่ยคำตอบทันทีหลังจากเกิดเหตุการณ์ขึ้น

    " มาบ้านคนอื่นได้เกือบทุกวันนี่ ไม่มีอะไรทำรึไง อ่ะพี่คริสกุญแจรถเอาคันนี้ไปแทนคนนั้นก่อนแล้วกัน" แก้วเอ่ยถามโทโมะพร้อมโยนกุญแจรถให้คริสเพื่อให้เขาได้กลับไปพักผ่อนยังที่พักของเขาเอง หลังจากทั้งสองมองรถที่คริสขับออกไปแล้วนั้น

    "นี่คุณทำไมกลับบ้านดึกๆดื่นๆแบบนี้เป็นผู้หญิงมันอันตรายน่ะ"

   "ไปทำงานมีพี่คริสไปด้วยจะกลัวทำไม แล้วที่สำคัญงานมันไม่ได้น่ากลัวสักอย่าง แล้วนี่คุณมาำอะไรบ้านชั้นดึกขนาดนี้"

    "ผมเอาเอกสารมาให้คุณแดนเขาเซ็น......"

   ขณะที่โทโมะกำลังเอ่ยเสร็จนั้นก็มีรถมาที่บ้านของแก้วแล้วจอดข้างๆพวกเขาทันทีที่จอดสนิทก็มีบุคคลลงจากรถทันที

   "ทาด้าาาา เจ๊ผมมาหาเจ๊แล้ว ไม่เจอเจ๊เกือบเดือนคิดถึงเจ๊เป็นบ้าเลย"

   ".....คิดถึงตีนฉันเหรอห๊ะ"แก้วที่เห็นบุคคลดังกล่าวก็ตกใจทันทีที่เจอเขา

  "โหย ใจร้ายว่ะไม่รักผมแล้วเหรอ"

  "กวน..... แล้วไหนมาถึงวันพรุ่งนี้ไง เสือกมาไรตอนนี้ แล้วรู้ได้ไงว่าแก้วมาอยู่บ้านนี้"

   "ผมมาเครื่องบินส่วนตัวของนายท่านแล้วลงปั๊บผมก็วนไปวนมาไม่เจอเลยมาที่นี่ที่สุดท้ายครับ"

    "แล้วยากับของที่สั่งโอเครไหม แล้วคุณป๊าล่ะเป็น......."ก่อนที่แก้วจะเอ่ยจบก็มีเสียงท้วงจากโทโมะ

    "เฮ้¡¡ ผมอยู่นี่น่ะครับ ทุกคน"

    ทั้งแก้วและคารอลมองมายังโทโมะต่างพากันมองแล้วถอนหายใจและก็เกิดการแนะนำตัวกันและกัน เมื่อทราบว่าโทโมะสนใจแก้ว คารอลก็รีบออกตัวสนับสนุนทันที 

     "แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ดึกๆดื่นๆ มาว่าแต่ฉันเถอะคุณเองก็มาสะดึกแถมบ้านคนอื่นอีก หึ"แก้วถามโทโมะด้วยความสงสัยทันทีเธอกลัวเขามาเรื่องรถเหลือเกินเพราะเธอเกรงว่าไม่สะดวกที่จะเขาในเวลานี้

      "อ้อ ผมเอาเอกสารมาให้คุณแดนเขาน่ะ แล้วผมก็คิดถึงคุณด้วย คุณล่ะคิดถึงผมไหมครับ"โทโมะพูดแล้วยิ้มด้วยความทะลึ่งทันที

     "เหอะ กลับบ้านไปนอนได้แล้วไป"แก้วเอ่ยไล่ด้วยความหมั่นไส้ ส่วนคารอลมองทั้งคู่ด้วยความสนุกสนาน เพราะมีเพียงคารอลกับโจแอนเท่านั้นที่คล่องแคลวภาษาไทยมากว่าลูกน้องคนอื่นเพราะแก้วได้ส่งพวกเขาให้เรียนภาษาไทยเพิ่มพวกเขาจึงสามารถสื่อสารภาษาไทยได้

    "ครับๆ ผมกลับแล้วก็ได้ครับที่รัก แล้วผมจะฝันถึงคุณน่ะครับที่รัก 5555" 

    "ไอ่บ้าเอ่ยกว่าจะกลับไปได้พี่คารอลพี่เหนื่อยป่ะมาถึงไทย แก้วจะคุยงานด้วยไหวไหม ถ้าไม่ไหวค่อยคุยพรุ่งนี้เช้า"

     "ไหวครับหัวหน้า" คารอลตอบคำถามเธอด้วยความจริงจังทันทีที่น้ำเสียงของนายสาวไม่มีทีท่าจะเล่นๆแล้ว จากนั้นทั้งคู่เดินไปยังห้องสมุดเพื่อหารือกันเรื่องงานทันที แก้วก็เล่ารายละเอียดทั้งหมดทั้งท่าเรือและบ้านร้างให้คารอลฟังจนครบ

    "โห้ยยย เจ๊จะใช้ยาสลบให้ยุ่งยากทำไม ระเบิดแม่มทิ้งทั้งบ้านทั้งของหลังจากลากคนเฝ้ามาหมักรวมกันดีกว่าสนุกกว่าเยอะ"

     "กุว่าล่ะก็บอกล่ะไงว่าจะให้ตำรวจที่นี้จัดการต่อ เดาคำพูดได้ไม่ผิดจริงๆ ซื้อหวยทำไมไม่ถูกบ้างว่ะ"

แก้วทันทีที่ได้ยินคำตอบจากคารอลถึงกับตบหน้าผากตัวเองทันที

     "แล้วนายจะเอาไงต่อล่ะ ตำรวจที่นี่ทำงานช้ากว่าบ้านเราอีกน่ะครับ แล้วนายะจะไว้ใจตำรวจที่นี่ได้มากน้อยแค่ไหนกันเชียว"

    "พี่จำไอ่กรวิชญได้ไหม แก้วติดต่อประสานกับมันไว้รับรองไม่มีปัญหาแน่นอน มันดูแลเรื่องคดีพวกนี้อยู่(แค่รถหนีภาษีอ่าน่ะ)แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว อ่อที่สำคัญพี่ปีแอร์กับอัลเบริ์ด โรเบริ์ดไอ่สามตัวนี่เราต้องระวังตัวเพิ่มเป็นสองเท่าแล้วตอนนี้เพราะความแก้วเริ่มลดลง"

    "ลดลงทำไมยังงั้นล่ะครับ ผมเพิ่มมาทั้งคนรับรองเจ๊ปลอดภัยแน่ๆนอน"

    "หาพ่องพี่ดิ พี่มาอีพวกนั้นมันเจอพี่ประจำ บร๊ะมันเจอพี่มันต้องรู้แน่ๆว่าแก้วอยู่กับพี่ เฮ่ออออพวกกะบาล พรุ่งนี้ค่อยว่ากันพี่ ไปพักผ่อนเถอะ แก้วเหนื่อยมากแล้วขอตัวน่ะพี่ พรุ่งนี้ค่อยทักทายพี่แดนกัน อ่อพี่นอนห้องข้างๆแก้วน่ะเตรียมห้องไว้ให้ล่ะ"

.......... ตะเอ๋บุ้ยบุย พนุ่งนี้เจอกันใหม่คร้าบบ.....