MASK

เสียงร้องที่โคตรหวาดกลัวของคนรักไม่ได้ทำให้ชานยอลมีท่าทีที่อ่อนลง ร่างสูงยังคงพยายามกระชากเสื้อผ้าของคนรักอย่างต่อเนื่องแม้ว่าแบคฮยอนจะพยายามดิ้นมากแค่ไหนก็ตาม
“ปล่อยฉัน!!” ร่างบางทุบลงไปที่อกอีกคนอย่างรุนแรง สาบานได้ว่าถ้าเขามีมีดอยู่ในมือ เจ้ามีดนั่นคงเสียบอยู่ที่อกไอ้เลวนี่แล้ว!
“ไม่เอาน่าแบค...ของมันเคยๆ กันอยู่” ชานยอลพูดอย่างได้ใจเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรมาปกปิดร่างกายที่น่ามองของคนรักอีกแล้ว “นายง่ายจะตายอ้าขาให้ฉันเร็วๆ สิ”
คำพูดที่สิ้นคิดของชานยอลทำเอาคนได้ยินหน้าชา
‘ง่าย’
หึ! ร่างบางอยากหัวเราะออกมาดังๆ
ง่าย......เขาง่ายจริงๆ นั่นล่ะ
ไม่ได้ง่ายอย่างเดียวนะ โง่ด้วย!
ชานยอลก้มลงไปสูดดมความหอมจากตัวคนรักด้วยความสุขสม แบคฮยอนใส่อะไรก็น่ารัก แต่เขารู้ดีที่สุดว่าตอนที่หมอนี่ไม่ใส่อะไรเลยมันตอนที่ตัวเล็กของเขาน่ามองที่สุด
น่ากินด้วย...
ชานยอลทำรอยรักไว้ตามตัวของแบคฮยอนแม้ว่าคนตัวเล็กจะดิ้นไม่ยอมคล้อยตามเขาแค่ไหนก็ตาม
“ปล่อยฉัน!!!!”
แบคฮยอนทั้งร้องทั้งดิ้นไม่หยุดแม้ว่าตอนนี้ริมฝีปากของชานยอลจะลากมาถึงหน้าท้องเขาแล้ว...และดูเหมือนริมฝีปากซนๆ ของร่างสูงมันจะไม่หยุดอยู่ที่หน้าท้อง มันยิ่งทำให้แบคฮยอนร้องอ้อนวอน และดิ้นมากขึ้น
มือเล็กๆ ที่ทุบไหล่เขาไม่หยุดประกอบกับขาเล็กที่ขยับไปมาไม่อยู่สุขมันทำให้ชานยอลหงุดหงิด
“ปล่อยฉัน!!” มือเล็กจิกเข้าไปที่ผมของอีกคนที่ละเลงร่างกายเขาอยู่ “ปล่อยฉัน!! ไม่เข้าใจรึไงไอ้เลว!!!”
“รำคาญ!!!” ชานยอลตะคอกด้วยความโมโห เขาไม่ชอบคำหยาบที่แบคฮยอนขยันพ่นใส่เขา
ตุ้บ!
“อึก!!!” แบคฮยอนรู้สึกจุก เขาเจ็บท้องจนตัวงอ คอแห้งผาก ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้อีกแล้ว
ตัวชาไปหมดขยับตัวไม่ได้
ชานยอลยิ้มอย่างพอใจเมื่อคนรักไม่แผลงฤทธิ์อะไรแล้ว
“อืม...” ร่างสูงครางในลำคออย่างสุขสมเมื่อส่วนที่คับแน่นของเขาแทรกเข้าไปในที่คับแคบของแบคฮยอน
นี่ขนาดมันเข้าไปได้แค่ส่วนหัว แบคฮยอนยังต้อนรบเขาดีขนาดนี้
“อ่า....กี่ทีๆ นายก็ยังแน่นเหมือนเดิมเลยนะคนดี”
ร่างเล็ก เจ็บจนน้ำตาไหลแต่ก็ไม่สามารถร้องออกมาได้ว่าตอนนี้เขาเจ็บแค่ไหน แบคฮยอนกัดริมฝีปากจนมันห้อเลือด แม้ว่าเขาจะรู้สึกได้ว่าช่องทางด้านหลังของเขาฉีกขาด จากการรุกล้ำเข้าไปโดยไม่ได้เปิดทางของชานยอล
“อาาาา......” เสียงทุ้มครางออกมาอย่างไม่อาย เมื่อเจ้าหนูของเขาเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายของคนรักเรียบร้อยแล้ว
“อือ...อ๊ะ....” เสียงเล็กๆ ที่หลุดออกมาจากปากของแบคฮยอนเมื่อชานยอลเริ่มขยับร่างการเขาออกอย่างช้าๆ แต่หนักแน่น เขาอยากให้แบคฮยอนได้รู้ว่าเขารักตัวเล็กของเขาขนาดไหน
“อ๊ะ!” แบคฮยอนร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อชานยอลยกร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาขึ้นมาโดยที่ร่างกายของเขายังเชื่อมต่อกันอยู่
“เปลี่ยนท่าหน่อยนะที่รัก” กระซิบข้างหูอีกคนที่ตอนนี้นั่งอยู่บนตักเขาเรียบร้อยแล้ว ชานยอลจับไปที่เอวบางของอีกคนแล้วยกขึ้นจนเจ้าหนูของเขาแทบหลุดออกแล้วปล่อยตัวคนรักให้กระแทกลงไปแรงๆ ทำให้แก่นกายของชานยอลมันเข้าไปลึกสุดๆ
“อา....อ๊าาาา....ชาน....” ร่างบางปล่อยให้น้ำตาร่วงลงมาท่ามกลางเสียงครางของตนเอง ร่างบางรู้สึกจุก มันแน่นไปทั้งท้องน้อย หวิวๆ
ชานยอลทำแบบเดิมซ้ำๆ หลายครั้ง เพราะเขารู้ว่ายังไงแบคฮยอนก็ไม่ให้ความร่วมมือกับเขาแน่
“อ่ะ....อ๊าาาา”
ชานยอลเริ่มรู้สึกเจ็บที่ไหล่จากการที่คนรักฝังเขี้ยวลงไปอย่างแรง ส่วนที่หลังก็เริ่มแสบนิดๆ จากการถูกมือเล็กๆ ข่วน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชานยอลรู้สึกอะไร ตรงกันข้ามเขากลับชอบซะอีกที่อย่างน้อยเขาก็ทำให้แบคฮยอนรู้สึกดีได้
“อ๊ะ!” หลังของแบคฮยอนลงไปแตะที่พื้นนุ่มๆ ของเตียงอีกครั้ง ชานยอลก้มลงไปกระซิบข้างหูบางอีกครั้ง
“ฉันรักนายนะตัวเล็ก” จูบเข้าไปที่ขมับบางก่อนที่จะซอยร่างกายเสียถี่ยิบ
ความรู้สึกที่เสียงซ่านมันทำให้หัวของแบคฮยอนขาวโพลน ตอนนี้ร่างบางคิดอะไรไม่ออก เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นไปชั่วขณะ สิ่งที่เขารับรู้ตอนนี้มีเพียงแค่ความสุขสมที่ซาตานที่เขาแสนจะเกลียดมอบให้เท่านั้น
“อ๊าาา.....อาา....” ร่างบางร้องไม่หยุดกับความรู้สึกดีที่ได้รับ
ชานยอลก็ไม่ยอมปล่อยให้เกมรักนี้หยุดลงอย่างง่ายดายแน่นอน เขายังขยับเข้าออกไม่หยุด เสียงครางระงมดังไปทั่วห้อง ทั้งคู่ไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีใครได้ยินหรือเปล่า สิ่งที่พวกเขาสนใจตอนนี้คือความหอมหวานของคนตรงหน้า คนที่รักจนแทบจะขาดใจ