"PASSION HOST" (Chanbaek)

 3

            ดวงตาคู่คมปรือขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อแสงไฟสีส้มนวลส่องเข้ามาเต็มๆ ตา  อาการปวดศีรษะแล่นขึ้นจนเขาต้องหลับตาลงไปใหม่แล้วพยายามเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้น

            อา... ใช่  เขานั่งดื่มกับเซฮุนและแบคฮยอน แต่พอเขากำลังจะลุกไปเข้าห้องน้ำ...

            แก๊ก!

          เสียงสิ่งของกระทบกันทำให้ชานยอลหันไปมองตามที่มาของเสียง  เขาเห็นภาพตรงหน้าเป็นภาพเบลอๆ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงเป็นใครซักคนที่พาเขามาที่นี่  ห้องพักชั่วคราวของโฮสต์คลับ  ชานยอลพยายามเพ่งสายตามองซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีกคนหันมาทางเขาพอดี

            “อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ”

            แม้จะฟังดูเป็นประโยคคำถาม แต่ในน้ำเสียงกับแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน

            แบคฮยอนหันมาทางเขาพร้อมกับกล้องวิดีโอไว้ในมือ เขาเห็นว่ามีขาตั้งกล้องตั้งอยู่ข้างหลังที่คนตัวเล็กยืนอยู่  คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจในสถานการณ์ตอนนี้ แต่เมื่อจะลุกขึ้นจากเตียงเขาก็ทำไม่ได้ เมื่อพบว่ามีผ้าผืนใหญ่มัดข้อมือทั้งสองข้างของเขาเอาไว้กับหัวเตียง  ชานยอลพยายามกระตุกมันออกอย่างหัวเสีย เขานึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าแบคฮยอนจะกล้าทำกับเขาถึงขนาดนี้

            แต่คนที่ยืนมองอยู่กลับไม่รู้สึกผิดอะไร ซ้ำยังรู้สึกสะใจกับท่าทางเอาเป็นเอาตายของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

            “ปล่อย...”

            “หืม... ปล่อยเหรอ ? ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ ?”

            ทำลอยหน้าลอยตาตอบอย่างยียวน ริมฝีปากยิ้มกว้างราวกับรู้สึกดีเหลือเกินที่ได้ทำกับชานยอลแบบนี้  คนตัวเล็กหันหลังไปจัดการตั้งกล้องไว้บนขาตั้งต่อก่อนจะเดินอ้อมไปทางด้านหลังกล้องเพื่อเช็คว่ามุมที่เขาตั้งเอาไว้นั้นจะทำให้สามารถเห็นชานยอลได้ชัดเจนขนาดไหน

            “ในเมื่อนายใช้วิธีสกปรกกับฉันก่อน ฉันก็ต้องใช้วิธีเดียวกันกับนายเพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนเหมือนกัน”

            “อย่าใช้คำว่าสกปรก.. เมื่อคืนนายเองเต็มใจมากับฉันเอง”

            “หุบปากนะ!!”

            เสียงหวานตวาดออกมา แบคฮยอนเดินกระทืบเท้าไปทางโต๊ะที่ตั้งอยู่ปลายเตียงที่ชานยอลนอนอยู่  เขาเห็นว่าบนโต๊ะนั้นมีของเหลวเกือบครึ่งอยู่ในแก้วใบใส ส่วนข้างๆ ก็มีซองบรรจุผงสีขาวเอาไว้เป็นจำนวนมาก ซึ่งถ้าเขาเดาไม่ผิด ในซองพวกนั้นคงเป็นยาอะไรซักอย่างที่อาจจะทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเองไปชั่วขณะ... แน่นอนว่าแบคฮยอนคงต้องวางแผนมาเป็นอย่างดี คงไม่มีวันจะพาตัวเองเข้ามาเสื่อมเสียไปกับเขาด้วยแน่ๆ

            แต่ดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะดูถูกชานยอลคนนี้เกินไปหน่อยนะ...

            ชานยอลออกแรงสุดแรงเกิดเพื่อกระตุกข้อมือทั้งสองข้างของ เขาทำมันซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นทั้งที่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปทางคนตัวเล็กที่ยังคงยืนหันหลังคนผงยาที่เทลงในแก้วน้ำให้เข้ากันจนเกิดเสียงดังแก๊งๆ ตลอดเวลา 

            “ไม่ต้องพยายามไปหรอกน่าชานยอลอ่า... ถ้านายยอมส่งไฟล์รูปพวกนั้นมาให้ฉัน บางทีฉันอาจจะใจดีปล่อยนายไปก็ได้นะ”

            “...”

            “แต่ถ้าไม่... อ๊ะ!”

          “ถ้าไม่... แล้วจะทำไมเหรอแบคฮยอน”

            เสียงแหบทุ้มกระซิบข้างหู พร้อมกับแขนแกร่งทั้งสองข้างที่สอดเข้ามาโอบรอบเอวเอาไว้อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แบคฮยอนก้มลงมองที่ข้อมือถึงได้เห็นว่าผ้าที่เขาคิดว่ามัดเอาไว้อย่างแน่นหนานั้นมันได้ขาดวิ่นติดข้อมือของอีกคนมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว... ชานยอลกระชับอ้อมแขนจนอีกคนเซถอยหลังเข้าไปประชิดตัว คนตัวสูงจงใจพ่นลมหายใจร้อนๆ ใส่หูอีกคนเพื่อให้เกิดอาการขนลุกกันเล่นๆ

            ก็บอกแล้วว่าแบคฮยอนน่ะประเมินชานยอลต่ำเกินไปจริงๆ

            “นี่อะไร? ยาปลุกเซ็กส์?”

            “ปะ... เปล่านะ ไม่ใช่... นี่!”

            “คิดว่าฉันโง่หรือไงแบคฮยอน”

            มือหนาข้างนึงเอื้อมไปหยิบแก้วขึ้นมาแล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด  แก้วใบใสถูกทิ้งลงบนพื้นกระเบื้องจนมันแตกกระจาย เศษแก้วบางชิ้นกระเด็นไปโดนขาเรียวเข้าจนได้ถึงแม้ว่าจะมีกางเกงรัดรูปสีดำปกปิดอยู่ก็ตาม  ของเหลวสีแดงเข้มไหลซึมออกมาเล็กน้อย ความรู้สึกแสบที่บาดแผลทำให้แบคฮยอนถึงกับหน้าเสีย แต่ไม่ใช่เพราะแค่บาดแผลอย่างเดียวที่ทำให้รู้สึกหวาดกลัว เพราะสิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งคือเขาต้องหาทางหนีออกไปจากห้องนี้ให้ได้!

            แบคฮยอนรีบดึงแขนแกร่งนั่นออกจากเอวตัวเองแล้วพุ่งตัวไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยในตอนนี้เซฮุนก็น่าจะยังอยู่ในโฮสต์คลับ ดังนั้นเขาก็น่าจะมีทางเอาตัวรอดอยู่

            “หึ!”

            ปึง!

          ร่างเล็กกระแทกเข้ากับประตูเต็มแรงเมื่อลูกบิดประตูที่ถูกหมุนไม่ได้ทำให้ประตูเปิดออกไว้อย่างที่ควรจะเป็น  มือเล็กพยายามบิดลูกบิดอยู่อย่างนั้นแต่มันก็ไม่เป็นผล... นี่มันเหมือนกับมีคนล็อกแม่กุญแจเอาไว้จากข้างนอก

            “เปิดซิโว้ย!!!”

            ปึงๆๆๆ!!

          ทุบก็แล้วกระชากก็แล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  แบคฮยอนหันกลับมาทางชานยอลที่ยังคงยืนตีหน้าตายอยู่ทางด้านหลัง เขาแอบเห็นว่ามือคู่นั้นสั่นน้อยๆ ซึ่งอาจจะเป็นผลมาจากฤทธิ์ของยาที่เขาใส่ลงไปในน้ำจนหมดซอง...

            ไม่น่าเลยแบคฮยอน... วางแผนจะทำลายเขากลับต้องมาซวยเอง

            มือหนายกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ตนใส่อยู่อย่างใจเย็น อุณหภูมิภายในร่างกายของชานยอลเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเม็ดเหงื่อเริ่มซึมออกมาตามไรผม กล้ามเนื้อหัวใจเต้นอย่างรุนแรงจนได้ยินเสียงดังก้องอยู่ในหู เขาสั่นไปหมดทั้งตัวแต่ก็ยังพอมีสติที่สามารถควบคุมตัวเองเพื่อปั่นประสาทอีกคนไปได้เรื่อยๆ

            ชานยอลเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงประตู เห็นได้ชัดว่าแบคฮยอนเองก็ตัวสั่นไม่ต่างไปจากเขามากเท่าไรนัก จะต่างกันก็แค่สาเหตุแค่นั้นเอง

            “วันนี้นายคงไม่โชคดีอย่างเมื่อวานแน่ๆ บยอนแบคฮยอน”

            น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมกับสายตาเย็นชายิ่งทำให้เจ้าของชื่อทำตัวไม่ถูก  แบคฮยอนสะดุ้งเฮือกตอนที่มือนั่นคว้าเข้าที่ลาดไหล่แล้วใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มลงมาจนอยู่ในระดับเดียวกัน ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดใบหน้า นัยน์ตาสีรัตติกาลจับจ้องดวงหน้าหวานที่ซีดจัดอย่างไม่วางตาจนคนที่ถูกมองต้องเป็นฝ่ายที่หลับตาก่อนเพราะทำอะไรไม่ถูก  และเมื่อรู้ตัวอีกที... กลีบปากสีเชอร์รี่ก็ถูกทาบทับด้วยอวัยวะส่วนเดียวกัน

            กลิ่น Dry Martini ที่ชานยอลดื่มเข้าไปก่อนหน้านี้กับลมหายใจที่ร้อนผิดปกติถูกส่งต่อให้แบคฮยอนได้รับรู้ ชานยอลใช้ลิ้นแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากและเริ่มดูดกลีบปากล่างอย่างหยอกเย้าก่อนจะเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงเมื่ออารมณ์เริ่มทวีแรงขึ้น  เขาปรารถนาจะลิ้มรสความหวานจากคนตัวเล็ก อยากได้ยินเสียงร้องครางยามที่อยู่ภายใต้อาณัติของเขา อยากจะแทรกกายเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกันกับแบคฮยอน... แน่นอนว่าทุกอย่างต้องเป็นไปตามอย่างที่เขาคิด แต่ในตอนนี้เขาอยากจะทรมานแบคฮยอนให้ถึงที่สุด โทษฐานที่คิดจะใช้แผนสกปรกกับเขา!

            “อื้อ!”

            ฟันคมกัดเข้าที่กลีบปากจนได้กลิ่นคาวเลือด แต่คนทำกลับเป็นฝ่ายจูบซับของเหลวสีแดงสดนั่นเสียเองก่อนจะใช้ลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากแล้วเริ่มดูดดุลลิ้นเรียวที่ไม่ต้องการตอบสนองอะไรเขาทั้งสิ้น แบคฮยอนจิกเล็บลงกับมือของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ เขาไม่ต้องการให้อารมณ์พัดพาไปไกลเกินกู่อย่างครั้งที่แล้ว ไม่ต้องการให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง

            ใช่... เขาควรจะหยุดก่อนที่มันจะแย่ไปกว่านี้!

            พลั่ก!

            แบคฮยอนผลักชานยอลเต็มแรงแล้ววิ่งหนีไปที่มุมหนึ่งของห้อง มือเล็กคว้าเอาขวดแก้วมาไว้ในมือเพื่อใช้ป้องกันตัว แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้หวาดกลัวอะไรเลยซักนิด ขายาวก้าวเข้ามาช้าๆ แตกต่างจากหัวใจของเขาที่เต้นถี่จนน่ากลัว ริมฝีปากอีกคนยกขึ้นแสยะยิ้ม ชานยอลไม่ต่างอะไรจากหมาป่าที่กำลังจะพุ่งเข้ามาพรากลมหายใจไปจากลูกแกะที่ไร้หนทางต่อสู้     “ไม่เอาน่า... นายผสมยานั่นเพื่อให้ฉันกินอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ?”

            “...”

            “มันแข็งขนาดนี้แล้วนะ จะไม่ให้มีที่ระบายน่ะ ไม่ได้หรอก”    

            “มะ... ไม่นะ! อย่าเข้ามา โอ๊ย!”

            ร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บที่ฝ่าเท้า แบคฮยอนก้มลงมองถึงได้รู้ว่าตัวเองถอยหลังไปเหยียบเศษแก้วที่แตกอยู่บนพื้นเข้าเต็มๆ จนเลือดเริ่มไหลออกมาเปื้อนพื้นกระเบื้อง และในขณะที่คนตัวเล็กก้มหน้าลง ชานยอลก็กระชากข้อมือของอีกคนเต็มแรงจนร่างทั้งร่างลอยหวือแล้วล้มลงกับพื้น  ร่างสูงจับเขาให้พลิกตัวนอนหงายแล้วใช้มือหนาเพียงมือเดียวล็อกข้อมือของเขาทั้งสองข้างเอาไว้เหนือศีรษะ ขวดแก้วที่ถือเอาไว้เมื่อครู่ไม่ได้ช่วยป้องกันอะไรได้เลยเมื่อมันตกไปอยู่บนพื้นข้างๆ ตัว

            ชานยอลโน้มใบหน้าลงชิดใบหู กระซิบถ้อยคำด้วยน้ำเสียงยะเยือกจนน่ากลัว ก่อนที่ริมฝีปากจะขบลงบนใบหู

            “ถ้าอยากมากก็บอก ไม่ต้องผสมยานั่นมาฉันก็เอานายได้เหมือนกันนั่นแหละ”

            “ยะ... อย่า อื้อ...”

            “แต่ก็ดี... ฉันจะได้ลองกับบรรยากาศใหม่ๆ ดูบ้าง”

            “....!!”

            ชานยอลดึงเสื้อแขนกุดของอีกคนให้มันไปกองอยู่ที่เนินแผ่นอกเล็กก่อนจะใช้ริมฝีปากครอบครองยอดอกสีชมพูอ่อน เขาดูดแรงจนเกิดเสียงดัง ลิ้นร้อนไล้วนแล้วเขี่ยไปมาที่ยอดอกจนแข็งสู้ลิ้นขึ้นมาก่อนที่ฟันจะกัดแรงๆ จนอีกคนถึงกับร้องเพราะความเจ็บ ขาทั้งสองข้างพยายามจะถีบตัวออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล เขาทิ้งน้ำหนักตัวลงไปทาบทับจนแบคฮยอนไม่สามารถดิ้นหนีได้อีก  ฟันคมก็เริ่มที่จะเอาแต่กัดไปตามเรือนร่างแต่บางครั้งก็ยังปราณีที่จะใช้ลิ้นเลียบรรเทาความเจ็บให้

            “ปล่อยนะ! อ๊ะ…”

            ร่างบางสะดุ้ง หายใจติดขัดเมื่อลิ้นหนาเลื่อนต่ำไปจนถึงหน้าท้องแล้วไล่ไปจนถึงขอบกางเกงเอวต่ำที่สวมเอาไว้ ชานยอลใช้ฟันกัดขอบกางเกงแล้วรูดลงต่ำ มือหนาละออกมาข้างหนึ่งใช้ยกสะโพกอีกคนให้ลอยขึ้นเพื่อที่กางเกงจะได้หลุดพ้นไป ก่อนที่แบคฮยอนจะผวาสุดกายเมื่อความอุ่นร้อนเข้าครอบครองที่แกนกายเล็กที่ไม่ได้ถูกปลุกปั้น

            “อะ... ไอ้เลว... อ๊าาา!”

            ริมฝีปากรูดขึ้นลงจนแบคฮยอนเผลอปล่อยเสียงคราง ทั้งๆที่ต้องการจะต่อต้านกับสัมผัสน่าแขยงที่ร่างสูงยัดเยียดให้ แต่เมื่อถูกปลุกเร้าด้วยวิธีแบบนี้เขากลับเผลอปล่อยเสียงที่น่าเกลียดแบบนั้นออกมาอย่างอดไม่ได้

            ส่วนที่อ่อนไหวเริ่มแข็งตัวขึ้นเมื่อถูกปรนเปรออย่างหนักหน่วง มือทั้งสองข้างถูกปล่อยให้เป็นอิสระและย้ายตำแหน่งไปสอดเข้ากับกลุ่มผมสีดำที่ผงกขึ้นลงตรงหว่างขา  ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้ใบหน้าขึ้นสีจัด หัวใจช่างเต้นแรงเกินกว่าจะทนทานเมื่อดวงตาคู่คมสบเข้ากับตาเขาอย่างพอดิบพอดี  ริมฝีปากคายอวัยวะสั่นระริกออกมา... ชานยอลสบตากับแบคฮยอนทั้งๆ ที่มือกระชากเสื้อเชิ้ตตัวสีขาวออกไปจากตัว ก่อนที่เสียงหัวเข็มขัดกระทบกันจะดังขึ้นภายในห้องที่มีเสียงลมหายใจของคนสองคนดังอยู่

            ถ้าหากจะลุกหนีออกไปตอนนี้ก็ยังทัน แต่ไม่รู้ทำไม... ทำไมเขาถึงได้อ่อนแรงจนไม่อยากจะหนีไปไหนแล้วทั้งนั้นในตอนนี้

            กางเกงยีนส์กับชั้นในสีเข้มถูกถอดออกไปพร้อมกับร่างกายที่มีกล้ามเนื้อเรียงตัวอย่างสวยงามขยับเข้ามาแทรกกายที่ระหว่างเรียวขาขาวทั้งสองข้างที่ถูกซ้อนให้ตั้งชันขึ้น  ชานยอลใช้มือยกขาข้างหนึ่งที่ยังคงมีเลือดซึมออกมาไม่หยุดซึ่งเกิดจากแผลที่เศษแก้วแตกกระเด็นมาบาดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้  ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะจูบซับบริเวณนั้นอย่างอ่อนโยนจนคนถูกกระทำหัวใจกระตุกอย่างไม่ได้ตั้งใจ

            ชานยอลเลื่อนสายตามาหยุดที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ยิ่งเขามองดวงหน้าหวานที่ขึ้นสีเพราะอารมณ์ที่เขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ยิ่งเขามองตาที่ฉ่ำน้ำจนคล้ายกับเป็นการยั่วยวนเขาก็ยิ่งห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ไหว... แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าครั้งแรกควรเป็นสิ่งที่ถนุถนอมให้มากที่สุด แต่บอกเลยว่ายาที่แบคฮยอนผสมลงไปก็ไม่ใช่น้อยดังนั้นมันไม่แปลกเลยซักนิดที่เขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

            เขาเคลื่อนตัวขึ้นทางด้านบน กดแขนทั้งสองข้างของแบคฮยอนลงกับพื้นอย่างเดิม แล้วเขาก็เสือกกายเข้าไป

            ช่องทางที่ไม่ได้ทำการเตรียมพร้อมใดๆ ทั้งสิ้น บทรักที่ไม่ได้มีอุปกรณ์ช่วยเหลือทำให้การสอดใส่เป็นไปได้ยากลำบากเหลือเกิน แต่ในเมื่อความปรารถนามันมาไกลเกินกว่าจะกลับไปเตรียมตัวแล้วเริ่มต้นใหม่ ดังนั้นชานยอลเลยกลั้นใจดันส่วนนั้นเข้าไปทีเดียวจนสุด

            “....!!!”

            แบคฮยอนเบิกตากว้างแหงนหน้าขึ้นบน คนตัวเล็กจุกจนพูดอะไรไม่ออก สิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกายทำให้รู้สึกเจ็บเจียนตาย.. เหมือนร่างกายจะแยกออกจากกัน มันเจ็บจนแทบไม่อยากจะหายใจเพื่อรับรู้ถึงความทรมานที่ได้รับ...

            “อ่าห์...”

            ชานยอลปล่อยเสียงครางออกมาเมื่อช่องทางตอดรัดแน่นเหลือเกิน ความคับแน่นของอีกคนแทบทำให้เขาขาดสติ นึกอยากจะสวนกายเข้าไปตามอย่างที่ต้องการแต่ก็ไม่อยากทำร้ายแบคฮยอนไปมากกว่านี้  แม้ว่าจะเห็นว่าน้ำตาของอีกคนไหลออกมาเพราะความทรมานแต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้แล้วเหมือนกัน

            เพียงแค่ขยับกายนิดหน่อยร่างบางก็ถึงกับผวา ความเจ็บแสบไม่ทุเลาลงเลยแม้ว่าชานยอลจะยังใจดีแช่กายค้างเอาไว้  เขาปล่อยข้อมือเล็กทั้งสองข้างเป็นอิสระอีกครั้งแล้วซ้อนตัวอีกคนขึ้นมา ดึงเรียวแขนขึ้นโอบรอบคอแล้วยกขาขึ้นเกาะเกี่ยวเอวสอบเอาไว้ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินไปยังเตียงนอนขนาดคิงส์ไซต์ เขาโน้มตัวลงไปพร้อมๆ กันอย่างเบาแรงด้วยกลัวว่าร่างกายของอีกคนจะแหลกสลายไปมากกว่านี้  ชานยอลสั่นไปทั้งกายด้วยฤทธิ์ของยานรกพวกนั้น เขารู้ดีว่า... เขาคงทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

            ชานยอลหยัดตัวขึ้นตรงระหว่างเรียวขาขาว มือหนาซ้อนสะโพกอีกคนลอยเหนือผืนเตียงแล้วเริ่มขยับสะโพกสอบเข้าออกเป็นจังหวะเชื่องช้า เขากรีดหัวใจของแบคฮยอนจนเป็นแผลเหวอะหวะด้วยการเร่งการสวนกายเร็วขึ้นเมื่อความทรมานแปรเปลี่ยนเป็นความกระสันเสียว กลิ่นหอมของฮอร์โมนที่ร่างกายผลิตขึ้นยิ่งทำให้คนตัวเล็กมอมเมา

            แบคฮยอนยื่นมือขึ้นและชานยอลเองก็ไม่รอช้าที่จะโน้มตัวทิ้งลงไปให้อีกคนได้วางมือลงบนแผ่นหลังกว้างแล้วสร้างสรรค์รอยเล็บบนร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ริมฝีปากหยักฝังลงที่ซอกคอหอมกรุ่น เขาดูดและเม้มปากจนเกิดรอยแดงเข้มทั่วลำคอขาว ชานยอลเร่งจังหวะอย่างหนักหน่วงจนแผ่นหลังลอยไม่ติดเตียง เล็บยาวจิกลงบนแผ่นเพื่อทุเลาความกระสันแต่ก็ไม่ช่วยอะไรมากมายนัก  สิ่งเดียวที่แบคฮยอนรู้สึกในตอนนี้คือมันเสียวจนแทบจะขาดใจตาย ขนาดของชานยอลมันเติมเต็มช่องทางของเขาจนไม่เหลือพื้นที่ใดๆ เลยซักนิด ร่างกายที่มีกล้ามเนื้อเรียงตัวอย่างสวยงาม เสียงแหบทุ้มครางต่ำยามที่สอดใส่เข้ามาไม่ยั้งมันช่างดึงดูดสายตาของเขาเหลือเกิน

            “อะ.. อ๊ะ อ๊ะ! เบา... อื้อ! เบาหน่อยชานยอล”

            ร้องบอกเมื่อมือหนาสอดเข้าที่ใต้ขาพับแล้วยกขึ้นจนหัวเข่าชิดอก ริมฝีปากหยักเม้มแน่น... ชานยอลรู้ดีว่าเขาไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้อีกแล้ว ยิ่งร่างกายที่ขึ้นสีชมพูไปทั่วทั้งตัว เสียงครางหวานข้างๆ หู กับริมฝีปากที่คอยแต่จะคลอเคลียอยู่กับร่างกายของเขาอย่างไม่รู้ตัวยิ่งทำให้เขาทนไม่ไหว

            เสียงขาเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดควบคู่ไปกับเสียงหน้าขากระทบสะโพกเล็กดังไปทั่วทั้งห้อง แต่ถึงอย่างนั้นเสียงหอบหายใจกับเสียงครางหวานหูมันช่างไพเราะเกินกว่าจะเบนความสนใจไปทางอื่น

            แบคฮยอนเหมือนกำลังถูกไฟแผดเผาทั้งเป็น ไฟที่ไม่สามารถมองเห็นแต่สัมผัสได้ถึงความร้อนระอุที่ทำให้เขาทรมานดั่งตายทั้งเป็น

            ภาพตรงหน้าเบลอไปหมดเพราะหยาดน้ำใสเอ่อล้นขึ้นมาเต็มหน่วยตา ริมฝีปากเผยอครางเสียงดังเมื่อส่วนล่างถูกกระแทกเข้าออกไม่ยั้ง  ความใหญ่โตที่เสียดสีกับช่องทางคับแน่นมันช่างทำให้เขารู้สึกทรมานเหลือเกิน  ความทรมานที่อบอวลไปด้วยความสุขอยู่ลึกๆ มือเล็กควานสะเปะสะปะไปทั่วทุกพื้นที่บนร่างกายแล้วหยุดที่แขนแกร่งทั้งสองข้างก่อนจะจิกอย่างสุดแรงเมื่อความเครียดมากระจุกที่ส่วนปลาย

            “ชะ... ชานยอ... ล... ไม่ไหว อึก!”

            “หึ...”

            เสียงหัวเราะที่น่าสะอิดสะเอียนเป็นสิ่งสุดท้ายที่แบคฮยอนได้ยิน ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะขาวโพลน  คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงให้ไกลจนสุดขอบโลกก่อนจะถูกดึงกลับมาจุดเดิมเมื่อกระแสความร้อนถูกฉีดพุ่งเข้ามาในช่องทางรัก

            คราบน้ำสีขาวเอ่อล้นออกมาจนเลอะเรียวขา ซึ่งชานยอลเองก็เลอะจากสิ่งที่แบคฮยอนปลดปล่อยไปเช่นเดียวกัน  ลำกายแกร่งถูกถอนออกไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวจนแบคฮยอนรู้สึกโหวงอย่างแปลกประหลาด แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลุกไปไหนทั้งนั้น ชานยอลกลับจับเขาให้ลุกขึ้นนั่งบนหน้าตักกว้างแล้วประคองแกนกายสอดใส่เข้าไปใหม่อีกที

            “แค่ครั้งเดียวน่ะ... ไม่พอหรอกนะ”

            ยังไม่จบนะค้าบบ จุดพีคของตอนนี้น่ะ มันอยู่ที่หน้าบทความนะ (: http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1293838&chapter=3