รักที่ไม่เคยได้รับ

“ พ้อยแกว่าฉันควรทำยังไง เลิกหรือไม่เลิก ” สาวร่างบางต้องมาขอคำปรึกษาจากเพื่อนสนิท

“ แล้วแกรักเขามากไหมล่ะ ก็ต้องมากสินะเพราะร้องไห้จนตาบวมขนาดนี้ ” สาวมั่นมองสาวหน้าหวานที่ตอนนี้ตาบวมจมูกแดง

“ ตั้งแต่ฉันเกิดมาก็เพิ่งมีแฟน อกหักครั้งแรกเลยนะใครไม่ร้องก็บ้าแล้ว หื้อ หือ ” ธนันต์ธรญ์ร้องหนักมากขึ้น ยิ่งโดนพ้อยจี้จุดยิ่งร้องไห้หนักมากขึ้น

“ ฉันว่านะ ถ้าแก…… เขาจะหลงแกมาก ” เพื่อนของสาวร่างบางค่อยๆขยับมาใกล้ๆแล้วพูด

“ ฉันทำไหม ”

“ ง่ายๆ แกก็ยอมคุณภาณุสิ 555555 ”

“ จะบ้าหรอ แกคิดอะไรบ้าอีกแล้วนะพ้อย จะให้ฉันยอมง่ายๆนะหรอ ยังไม่แต่งงานกันเลยถ้าเขาทิ้งฉันจะทำยังไง ”

“ ฉันพูดเล่น เอาเป็นว่าถ้าฉันเจอแบบแกทางเดี๋ยวคือเลิกแน่นอน สวยๆอย่างแกหาใหม่ได้สบาย ”.

“ แกพูดเหมือนมันจะตัดใจง่ายๆยังงั้นแหละ ไม่ใช่ตัดกระดาษนะจะได้ตัดง่ายๆ ”

“ แล้วเขาติดต่อแกมายังฟาง ”

“ เมื่อวานตามมาที่บ้านฉันแต่ฉันไม่ลงไปหา วันนี้ก็คงรออยู่หน้าบ้านฉันถึงหนีมาบ้านแกไงพ้อย ”

“ แล้วแม่เลี้ยงแกว่าไง ”

“ จะว่าอะไรล่ะ นอกจากซ้ำเติมฉันแล้วก็กดดันฉันมากกว่าเดิม ” เมื่อพ้อยเห็นเพื่อนสนิทเครียดจึงช่วยหาทางออก

“ แกหนีมาอยู่บ้านฉันไหมฟาง พ่อแม่ฉันออกจะรักแกเหมือนลูกคนหนึ่ง แกมาอยู่กับฉันนะฟาง ” ทั้งสองคนกอดกันก่อนจะร้องไห้ ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ มีปัญหาอะไรสองสาวจะค่อยช่วยกันตลอด

“ ขอบใจแกมากนะพ้อย แต่ฉันต้องตอบแทนบุญคุณคุณอิงอรและคุณพ่อที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็กๆ ”

“ คืนนี้ไปเที่ยวกัน นานๆทีนะฟางๆ เที่ยวให้ลืมผู้ชายคนนั้น ”

“ ได้เลยเพื่อนรัก ”

“ ยัยฟางแกโอเคขึ้นไหมมมมม ฉันมึนๆอ่ะ ” พ้อยเริ่มออกอาการเมาอย่างเห็นได้ชัด

“ ก็แกเมา วันนี้….ฉันจะกินเหล้าเหมือนนนนน้ำให้แกดูพ้อยยยยยย กินให้ลืมเขาให้ได้ หื้อ หือ หื้อ ” นอกจากสาวร่างบางจะมีอาการเมาแล้วเธอยังแพ้เครื่องดื่มอีก หน้าหวานๆเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด

“ ฟางวันนี้แกปัดแก้มแดงๆ สวยยยยยยยย ” พ้อยชมเพื่อนสาว ณ เวลานี้สองสาวเมาจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

“ พ้อยยยย แกว่าฉันสวยไหมมม ทำไมเขาถึงมีคนอื่นฉันไม่เข้าใจจจจจ หื้อ หือ ” สาวหน้าหวานร้องไห้แล้วซบโต๊ะ

“ ยัยฟางกลับกันเถอะ ฉันง่วงงง ง่วงงง นอนแล้วนะ ฝันดีเพื่อน ” พ้อยลุกขึ้นแล้วนั่งลงซบโต๊ะเหมือนกับฟางที่นอนร้องไห้อยู่

“ โฮ้ย พวกมึงท่าทางจะไม่ไหวแล้ว จัดการกันเถอะ ” เสียงผู้ชายโต๊ะข้างๆพูดกัน

“ เร็วๆ รีบพาไปขึ้นรถ ” ชายหนึ่งคนเดินมาพยุงสาวมั่นก่อนที่ชายอีกสองคนจะช่วยกันพาตัวสาวหวานที่มีท่าทีขัดขื่นพวกเขาออกจากร้าน ก่อนที่คนในร้านจะมองมากกว่านี้

“ หยุดก่อนครับ พวกคุณจะพาสองสาวไปไหนกัน ”

“ เธอมากับพวกผม นี่แฟนผม ” ชายที่พยุงสาวหน้าหวานพูดดักหน้า

“ แฟนแกหรอ นี่แฟนกูนั่นก็เพื่อนกู ปล่อยเพื่อนกูแล้วกลับไปเลย ก่อนที่จะแจ้งตำรวจ ” โชคดีที่พ้อยโทรบอกแฟนให้มารับเพราะตัวเองเมามาก แพนและแบงค์ขู่แจ้งความก่อนที่พวกผู้ชายเมื่อกี่จะรีบหนีไป

“ ไอ้แพนมึงจะเอายังไงกับแฟนมึง แล้วไหนจะฟางอีก ” แบงค์ถามแพน

“ เอาไปไว้ที่คอนโดกูก่อนแล้วกันให้นอนกับพ้อย กูไม่รู้บ้านฟางอยู่ไหน ” แพนพาร่างแฟนสาวขึ้นรถก่อนแล้วให้แบงค์พยุงสาวร่างบางไว้ข้างรถ แต่อยู่ๆก็มีผู้ชายสองสามคนวิ่งมาต่อยหน้าแบงค์แล้วต่อยแพนต่อจนทั้งคู่เกือบสลบ

“ ไอ้พวกเลว มึงจะพาผู้หญิงทำอะไรห่ะ ”

“ ไอ้โมะ มึงไปอุ้มว่าที่ภรรยามึงมาสิ ” เคนตะตะโกนบอกเพื่อนเมื่อต่อยชายสองคนจนลุกไม่ไหว

“ ขอบใจมากนะเพื่อน เดี๋ยวคราวหน้ากูเลี้ยงเอง ” วิศวะบอกเพื่อนก่อนจะอุ้มสาวร่างบางขึ้นรถ วันนี้เขานัดเพื่อนมาดื่มสังสรรกันตอนกำลังเดินขึ้นรถบังเอิญเจอหญิงสาวที่รู้จักกำลังจะถูกพาไปทำมิดีมิร้ายจึงรีบเข้าไปช่วย

“ แล้วมึงจะพาคุณคนสวยไปไหนว่ะไอ้โมะ ” จองเบถามเพื่อนแล้วยิ้มแซวๆ

“ จะถามมันทำไหม ก็คงจะไปคอนโดไม่ก็บ้านแถวชานเมืองของมันนะสิ 55555 ” เคนตะกับจองเบหัวเราะแล้วเดินเข้าร้านไปสองคน

“ ไอ้พวกบ้าเอ้ย !!! ” โทโมะตะโกนไล่นหลังก่อนจะขึ้นรถแล้วขับไปคอนโดตัวเอง ถ้าเขาพาหญิงสาวไปส่งบ้านตอนนี้มันต้องดูไม่ดีแน่ๆ ผู้ใหญ่ต้องคิดกันไปไกล ดังนั้นเขาจึงพาไปนอนที่คอนโดก่อนพรุ่งนี้ค่อยไปส่งบ้าน

“ อ้วกกกก โอ้ยปวดหัวจัง ”

“ โห้ยคุณ อย่าเพิ่งอ้วก นี่อยู่บนรถผมไกลถึงแล้วๆ ” ชายหนุ่มตกใจเมื่อเห็นสาวที่นั่งข้างกายกำลังล่วงคออ้วก

“ ถึงแล้วคุณ อย่าเพิ่งอ้วก ” เขาเดินมาเปิดประตูรถก่อนจะอุ้มร่างบางๆของธนันต์ธรญ์เดินเข้าบ้านแถวชานเมือง

“ อ้วกก อ้วกกก โอ้ยโล่งจังงง 55555 ” เธออ้วกใส่เสื้อของชายหนุ่มที่กำลังอุ้มเธออยู่ เขารีบวิ่งร่างเธอบนโซฟา

“ นี่เสื้อผมเปื้อนอ้วกคุณหมดแล้ว นอนรอตรงนี้ก่อนแล้วกัน ” เขาเดินไปอาบน้ำแล้วมาอุ้มร่างบางของธนันต์ธรญ์ขึ้นไปห้องนอนของตัวเองก่อนจะหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้เธอ

“ เอาไงดีว่ะ ถ้าไม่เปลี่ยนอ้วกก็จะเปื้อนที่นอน ผมไม่ได้จะล่วงเกินคุณนะธนันต์ธรญ์ ” เขาเดินไปปิดไฟ้ห้องนอนก่อนจะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาวเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาจึงออกไปนอนอีกห้องหนึ่ง

บ้านนีระสิงห์

ภาณุพยายามติดต่อธนันต์ธรญ์ตลอดเวลาแต่เธอไม่เปิดเครื่องเลยตั้งแต่วันนั้น เขามารอเธอที่บ้านหลายครั้งเธอก็ไม่เคยลงมาหา แม่ของเธอบอกว่าเธอออกไปหาเพื่อนเขามาดักรอจนเกือบเช้าก็ยังไม่เห็นว่าเธอจะกลับมา

“ คุณน้าครับ ผมขอคุยกับฟางหน่อย เธออยู่ข้างในใช่ไหมครับ ” เขามาอ้อนวอนแม่ของเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยได้เจอเธอ

“ น้าว่าป๊อปกลับไปก่อนดีกว่า ตอนนี้น้องยังไม่พร้อมจะคุยกับเรา ” คุณอิงอรโกหกชายหนุ่มไปก่อนเธอยังไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง เธอเห็นธนันต์ธรญ์ร้องไห้กลับมาบ้านพอตกดึกพ้อยก็มารับออกไปจนตอนนี้ยังไม่กลับบ้าน

“ ผมรักลูกสาวคุณน้าอรจริงๆนะครับ ผมจะมาหาเธอทุกวันจนกว่าเธอจะให้อภัยผม ”

“ เดี๋ยวน้าจะช่วยพูดกับยัยฟางให้แล้วกัน น้าว่าป๊อปกลับไปพักผ่อนก่อนนะยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนเลยไม่ใช่หรอ ”

“ ขอบคุณมากนะครับที่เข้าใจผม ”

เมื่อแสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านมากระทบใบหน้าหวาน ดวงตาคู่งานทั้งสองจึงค่อยๆเปิดขึ้น เธอมองรอบๆห้องอย่างสงสัยที่นี่มันที่ไหนไม่ใช่ห้องเธอ จะว่าห้องของพ้อยก็ไม่ใช่แน่นอน สาวร่างบางรีบลุกขึ้นจากเตียง

“ เอ๊ะ เมื่อคืนเราไม่ได้ใสชุดนี้นิ ยัยพ้อยพาได้ดื่ม ใช่เรามเมา อย่าบอกนะว่าม้ายยยยจริงงงงง ” เธอร้องเสียดังก่อนที่ประตูห้องจะเปิด เป็นผู้ชายร่างสูงยืนอยู่หน้าประตู

“ คุณวิศวะ ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ ” เธอรีบเดินไปถามเธออย่างเอาเรื่อง

“ เมื่อคืนคุณเมา แล้วมีไอ้โรคจิตกำลังจะพาคุณขึ้นรถ ผมไปช่วยคุณมาทันพอดีแล้วจัดการสองคนนั้นเรียบร้อย ” เธอค่อยๆย้อนคิดเหตุการณ์เมื่อคืน ตอนแรกที่โดดลากมาจริงแต่แฟนของพ้อยมาช่วยไว้ทัน สองคนนั้นกำลังพาเธอขึ้นรถหลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีก

“ คุณบอกว่าจัดการสองคนนั้น จัดการยังไง ”

“ ก็ต่อยมันจนลุกไม่ขึ้น ” ธนันต์ธรญ์กุมศรีษะสองคนนั้นต้องเป็นแบงค์กับแพนแน่ๆ เขามาช่วยเธอแท้ๆยังโดนทำร้ายอีก

"ฉันจะบอกว่าเขาเป็นเพื่อนฉันค่ะ "

"ก็ผมไม่รู้มันทำตัวน่าสงสัย"

“ แล้วทำไมฉันถึงมาใส่ชุดแบบนี้ได้ ” เธอถามเขาอย่างสงสัยหวังว่าเขาคงไม่ทำอะไรเธอ

“ คุณอ้วก ผมเลยเปลี่ยนให้ ” เธอตกใจมากเมื่อรู้ว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ

“ อ้ายยยย นี่คุณกล้าดียังไงห่ะ แสดงว่าคุณก็ต้องเห็น”

“ ไม่เห็นหรอก ผมปิดไฟ แต่…..ได้สัมผัส ” เขาพูดเสร็จแล้วรีบวิ่งหนีเธอทันที

“ อ้ายยยยย ยยยยยยยยยย ” เธอกรี้ดเสียงดังก่อนจะวิ่งไปหยิบไม่กวาดไล่ตีชายหนุ่ม

“ พอก่อนคุณ ผมเจ็บ โอ้ย โอ้ย ” วิศวะร้องเสียงดังเมื่อธนันต์ธรญ์ใช้ไม่กวาดตีแขนเขาหลายครั้ง

“ ก็ใครใช้ให้คุณมาทำตัวลามกกับฉัน ”

“ ก็คุณอ้วกถ้าผมไม่เปลี่ยนที่นอนผมก็เปื้อนสิ ไปกินข้าวได้แล้ว ผมทำข้าวต้มไว้ให้ ” เธอยอมวางไม่กวาดแล้วเดินตามเขไปที่โต๊ะอาหาร

“ พอกินเสร็จจะได้กลับบ้าน เดี๋ยวผมไปส่ง ”

“ ฉันไม่อยากกลับบ้าน ”

“ นี่คุณ ไม่คิดว่าแม่คุณจะเป็นห่วงบ้างหรอ ”

“ ไม่มีใครเป็นห่วงฉันหรอก หื้อ หือ ” วิศวะตกใจมากเมื่ออยู่สาวร่างบางก็ร้องไห้ออกมา ตกลงเธอเป็นคนยังไงกันแน่เค้ายังสงสารเกี่ยวกับเรื่องแม่เธอมาตลอดเพราะคุณอิงอรไม่มีท่าทีห่วงธนันต์ธรญ์เลย

“ โอเคไม่กลับก็ไม่กลับ ผมให้คุณอยู่ที่นี่ก็ได้ ”

“ จริงๆนะ ฉันรบกวนคุณไม่นานหรอก พอฉันทำใจได้แล้วฉันจะกลับบ้านตอนนี้ฉันไม่อยากเจอเขา ”

“ คุณอกหักหรอ ” เขาถามเธอตรงๆ

“ อกหักครั้งแรกในชีวิตเลยด้วยแหละค่ะ เจ็บๆ 55555 ” เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ชีวิตของเธอนี่มันไม่มีอะไรดีเลยจริงๆพอมีความรักก็ไม่รู้ว่าเขารักเธอจริงๆหรือเปล่า